Geneza idei zamykania kraju [Lockdown] sięga 2006 roku

15 maja 2020

Geneza idei zamykania kraju ‘Lockdown’ sięga 2006 roku

Eksperci krytycznie o lockdownach – to porażka jeśli chodzi o ochronę osób najbardziej narażonych

Obecnie zaczynamy dostrzegać  ogromny wysiłek, w postaci codziennej dawki tysięcy artykułów i wiadomości, aby jakoś uzasadnić i znormalizować zamknięcie kraju [Lockdown] i całe spustoszenie jakie ze sobą to niesie w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. Nie zamknęliśmy prawie całego kraju w latach 1968/69, 1957 lub 1949–1952, a nawet w 1918 roku. Jednak przydarzyło się to nam wszystkim w marcu 2020 roku, powodując lawinę społecznych, kulturowych i ekonomicznych zniszczeń, które będą omawiane jeszcze przez długie dekady.

Nie było w tym nic normalnego. Postaramy się dowiedzieć, co się z nami stało w ciągu ostatnich dziesięcioleci.

Geneza idei zamykania kraju [Lockdown] sięga 2006 roku

W jaki sposób tymczasowy plan zachowania mocy przerobowej szpitali przekształcił się w prawie powszechne aresztowania domowe trwające od dwóch do trzech miesięcy, co ostatecznie doprowadziło do przymusowych urlopów w 266 szpitalach, zatrzymanie podróży międzynarodowych, utratę pracy o 40% wśród osób zarabiających poniżej 40 tysięcy dolarów rocznie, dewastacja każdego sektora gospodarki, masowego zamieszania i demoralizacji, całkowitego ignorowania wszystkich podstawowych praw i wolności, nie mówiąc już o masowej konfiskacie własności prywatnej z przymusowym zamknięciem milionów firm?

Niezależnie od odpowiedzi, to musi być dziwna opowieść. Naprawdę zaskakujące jest to, jak młoda  jest teoria dotycząca blokowania kraju [lockdown] i przymusowego dystansowania. W chwili obecnej jedyne co można powiedzieć, to to, że intelektualna maszyneria, która spowodowała ten bałagan, została wynaleziona 14 lat temu. Nie została wynaleziona przez epidemiologów, ale przez osoby tworzące modele komputerowe. Została przyjęta nie przez doświadczonych lekarzy – którzy ostro ostrzegali przed tym rozwiązaniem – ale przez polityków.

Dwie epidemie COVID-19 – dr Knut M. Wittkowski

Zacznijmy od wyrażenia dystans społeczny, które zamieniło się w wymuszoną separację ludzi. Pierwszy raz usłyszałem o tym w filmie „Epidemia strachu [Contagion] z 2011 roku. Po raz pierwszy wzmianka na ten temat ukazała się w „New York Timesie” 12 lutego 2006 roku:

„Eksperci twierdzą, że jeśli ptasia grypa przekształci się pandemię, podczas gdy brakuje jeszcze  Tamiflu i szczepionek, jedyną ochroną dla większości Amerykanów będzie „dystans społeczny”, termin ten jest nowym politycznie poprawnym sposobem mówienia o „kwarantannie”.

Ale dystans obejmuje również mniej drastyczne środki, takie jak noszenie maseczek na twarzy, trzymanie się z dala od wind – i powitania łokciem. Eksperci twierdzą, że takie strategie przerobią nasze interakcje, przynajmniej w czasie przetaczania się fali grypy.” – Pandemic Greetings Kill: Primer for a Pandemic

Być może nie pamiętasz ale ptasia grypa z 2006 roku nie była kataklizmem. Pomimo wszystkich ekstremalnych ostrzeżeń o jej śmiertelności, H5N1 w ogóle nie stała się czymś przerażającym. Jednak to czego dokonała to wysłała ówczesnego prezydenta George’a W. Busha do biblioteki, aby przeczytał o tzw. grypie z 1918 roku i katastrofalnych skutkach jakie miały miejsce w tamtym czasie.

Bakteryjne zapalenie płuc było przyczyną większości zgonów w czasie pandemii grypy 1918 roku – NIH
Czy eksperyment szczepionkowy na amerykańskich żołnierzach spowodował epidemię „hiszpańskiej grypy”? – Kevin Barry cz. 1
Czy eksperyment szczepionkowy na amerykańskich żołnierzach spowodował epidemię „hiszpańskiej grypy”? – Kevin Barry cz. 2

George W. Bush poprosił niektórych ekspertów, aby przedstawili mu plany dotyczące tego, co zrobić, gdy nadejdzie prawdziwe zagrożenie. W artykule New York Timesa z 22 kwietnia 2020 roku pt. „The Untold Story of the Birth of Social Distancing” omówiona jest historia od tamtego momentu w czasie:

„Czternaście lat temu dwaj lekarze pracujący dla rządu federalnego, Richard Hatchett i Carter Mecher, spotkali się ze współpracownikiem w barze na przedmieściach Waszyngtonu w celu ostatecznego przeglądu propozycji, o której wiedzieli, że zostanie potraktowana jak piniata: mówiąc Amerykanom, aby pozostali w domu, i nie wychodzili do pracy ani szkoły, następnym razem, gdy kraj został dotknięty śmiertelną pandemią.

Kiedy przedstawili swój plan, niedługo potem spotkał się on ze sceptycyzmem i pewnym wyśmiewaniem ze strony wyższych urzędników, którzy podobnie jak inni w Stanach Zjednoczonych przyzwyczaili się do polegania na przemyśle farmaceutycznym. Branży z ciągle rosnącą gamą nowych metod leczenia, stawiającej czoła zmieniającym się wyzwaniom zdrowotnym.

Doktorzy R. Hatchett i C. Mecher proponowali, że Amerykanie w niektórych miejscach musieliby powrócić do podejścia szeroko stosowanego w średniowieczu, czyli do samo odizolowywania się.

To jak ten pomysł – zrodzony z prośby prezydenta George’a W. Busha o zapewnienie lepszego przygotowania narodu do następnych epidemii chorób zakaźnych – stał się trzonem w narodowym podręczniku reagowania na pandemię, jest jedną z nieopowiedzianych historii w kryzysie koronawirusowym.

Wymagało to od kluczowych zwolenników – dr Mechera, lekarza z Departamentu ds. Weteranów i dr Hatchetta, onkologa, który stał się doradcą Białego Domu – przezwyciężenia intensywnego początkowego sprzeciwu.

Połączyli swoją pracę z pracą jednego z zespołów Departamentu Obrony przydzielonego do podobnego zadania. NA ich drodze pojawiły się nieprzewidziane sytuacje, w tym głębokie zanurzenie się w historię hiszpańskiej grypy w 1918 roku oraz ważne odkrycie zainicjowane przez projekt badawczy w szkole średniej realizowany przez córkę naukowca z Sandia National Laboratories.

Koncept  dystansowania społecznego jest teraz dobrze znany prawie wszystkim. Ale kiedy po raz pierwszy został przedstawiony biurokratom federalnym w 2006 i 2007 roku, był postrzegany jako niepraktyczny, niepotrzebny i politycznie niewykonalny.”

Zauważ, że w trakcie tego planowania ani eksperci prawni, ani ekonomiczni nie zostali zaproszeni do konsultacji i porad. Zamiast tego prowadzili to Richard Mecher (lekarz od intensywnej terapii z Chicago bez wcześniejszej wiedzy specjalistycznej w zakresie pandemii) i onkolog Carter Hatchett.

A co ze wzmianką o córce naukowca w wieku 14 lat? Nazywa się Laura M. Glass, i ostatnio odmówiła wywiadu, gdy gazeta Albuquerque Journal dokonała głębokiej analizy tej historii.

„Laura, pod przewodnictwem ojca, opracowała symulację komputerową, która pokazała, jak ludzie – członkowie rodziny, współpracownicy, uczniowie w szkołach, ludzie w sytuacjach społecznych – wchodzą w interakcje. Odkryła, że dzieci w wieku szkolnym mają kontakt z około 140 osobami dziennie. To więcej niż jakakolwiek inna grupa. Opierając się na tym odkryciu, jej program wykazał, że w hipotetycznym mieście z 10.000 mieszkańców, 5000 zostanie zainfekowanych podczas pandemii, jeśli nie zostaną podjęte żadne środki, ale tylko 500 zostanie zainfekowanych, jeśli szkoły zostaną zamknięte.” – Social distancing born in ABQ teen’s science project, 2 maj 2020.

Imię Laury pojawia się w fundamentalnej publikacji, w której są wymienione argumenty za blokadami i wymuszoną separacją ludzi. Ten artykuł jest ukierunkowany na Projekty Dystansowania Społecznego w Czasie Grypy Pandemicznej (2006). Określono w nim model przymusowej separacji i zastosowano z dobrymi wynikami wstecz w stosunku do 1957 roku. Autorzy kończą mrożącym krew w żyłach apelem o totalitarną blokadę, a wszystko to stwierdzone wprost.

„Wdrożenie strategii dystansowania społecznego jest trudne. Prawdopodobnie należy je wprowadzić na czas lokalnej epidemii i być może do czasu opracowania i dystrybucji szczepionki specyficznej dla konkretnego szczepu. Jeśli przestrzeganie tej strategii jest wysokie w tym okresie, to można zapobiec epidemii w społeczności. Jeśli jednak sąsiednie społeczności również nie skorzystają z tych interwencji, zarażeni sąsiedzi będą nadal wprowadzać grypę i przedłużać lokalną epidemię, aczkolwiek na obniżonym poziomie łatwiejszym do ogarnięcia przez systemy opieki zdrowotnej.” – CDC, Targeted Social Distancing Designs for Pandemic Influenza

Innymi słowy, był to eksperyment naukowy w liceum i okrężną drogą, napędzaną nie przez naukę, ale przez politykę ostatecznie stał się prawem w tym kraju.

Głównym autorem tego artykułu był Robert J. Glass, analityk systemów złożonych w Sandia National Laboratories. Nie miał wykształcenia medycznego, a tym bardziej specjalistycznej wiedzy z zakresu immunologii i epidemiologii.

To wyjaśnia, dlaczego dr Donald Ainslie Henderson, „który był liderem międzynarodowych wysiłków na rzecz wyeliminowania ospy prawdziwej”, całkowicie odrzucił cały ten program. New York Times tak o tym pisze:

„Dr Donald Henderson był przekonany, że nie ma sensu zmuszać szkół do zamykania lub zaprzestania publicznych spotkań. Nastolatki będą uciekać ze swoich domów, żeby spędzać czas w centrum handlowym. Programy obiadów w szkole zostaną wstrzymane, przez co biedne dzieci nie będą miałyby wystarczającej ilości jedzenia. Personel szpitalny miałby trudności z pójściem do pracy, gdyby dzieci były w domu.

Środki przyjęte przez dr Mechera i Hatchetta „spowodowałyby znaczne zakłócenia w społecznym funkcjonowaniu społeczności i spowodowałyby prawdopodobnie poważne problemy gospodarcze”, napisał dr Henderson w swoim własnym artykule akademickim, odpowiadając na ich pomysły.

    Nalegał aby odpowiedzieć na to pytanie: Pozwól pandemii się rozprzestrzenić, lecz ludzi którzy zachorują i pracuj szybko nad szczepionką, aby zapobiec nawrotowi choroby.”

Phil Magness z Amerykańskiego Instytutu ds. Badań Ekonomicznych [AIER] rozpoczął prace nad bibliografią na podstawie której oparty jest artykuł Roberta i Sarah Glass z 2006 roku i odkrył następujący manifest: Środki Łagodzące Chorobę w Zwalczaniu Pandemii Grypy. Autorami byli dr Donald Henderson wraz z trzema profesorami z Johns Hopkins: specjalistą od chorób zakaźnych Thomasem V. Inglesby, epidemiologiem Jennifer B. Nuzzo i lekarką Tara O’Toole.

Ich praca jest wyjątkowo czytelnym obaleniem całego [teoretycznego] modelu blokady kraju.

„Nie ma żadnych obserwacji historycznych ani badań naukowych, które wspierałyby ograniczanie rozprzestrzeniania przez kwarantannę grup osób potencjalnie zarażonych, przez dłuższy czas w celu spowolnienia rozprzestrzeniania się grypy. …Trudno jest zidentyfikować okoliczności z minionego półwiecza, kiedy kwarantanna na dużą skalę była skutecznie wykorzystywana do zwalczania jakiejkolwiek choroby. Negatywne konsekwencje kwarantanny na dużą skalę są tak ekstremalne (przymusowe zamknięcie chorych ze zdrowymi; całkowite ograniczenie przemieszczania się dużych populacji; trudności w uzyskiwaniu krytycznych zapasów, lekarstw i żywności dla osób znajdujących się w strefie kwarantanny), że ten środek łagodzący należy wykluczyć z poważnego rozważenia…

Czy „zgony z powodu rozpaczy” przewyższą zgony z powodu koronawirusa? – dr Toby Rogers

    “Kwarantanna domowa rodzi także pytania natury etycznej. Wdrożenie domowej kwarantanny może spowodować, że zdrowe, niezainfekowane osoby będą narażone na zakażenie ze strony chorych członków gospodarstwa domowego. Zalecane mogą być praktyki mające na celu zmniejszenie prawdopodobieństwa transmisji (mycie rąk, utrzymywanie odległości około metra od zarażonych osób itp.), ale polityka nakładająca kwarantannę domową wykluczałaby na przykład wysyłanie zdrowych dzieci do krewnych, gdy członek rodziny zachoruje. Taka polityka byłaby szczególnie trudna i niebezpieczna dla osób mieszkających w dużych skupiskach ludzkich, gdzie ryzyko infekcji byłoby podwyższone…

    Ograniczenia podróży, takie jak zamykanie lotnisk i kontrola podróżnych na granicach, były historycznie nieskuteczne. Grupa redakcyjna Światowej Organizacji Zdrowia doszła do wniosku, że „badania przesiewowe i poddawanie kwarantannie przyjeżdzających podróżnych na granicach międzynarodowych nie opóźniły znacząco przenoszenia wirusa w poprzednich pandemiach… i prawdopodobnie będą jeszcze mniej skuteczne w czasach współczesnych.” …Można rozsądnie założyć, że koszty ekonomiczne zatrzymania podróży samolotem lub pociągiem byłyby bardzo wysokie, a koszty społeczne związane z przerwaniem wszystkich podróży samolotami lub pociągami byłyby ekstremalne . …

Podczas sezonowych epidemii grypy wydarzenia publiczne, w których spodziewana jest duża frekwencja, bywały czasem odwoływane lub przekładane, uzasadniając to zmniejszeniem liczby kontaktów z osobami, które mogą zarażać. Nic jednak nie wskazuje na to, by działania te miały jakikolwiek ostateczny wpływ na nasilenie lub czas trwania epidemii. Rozważając poddawanie kwarantannie na szerszą skalę i przez dłuższy okres, natychmiast powstają pytania, jakie wydarzenia były by objęte takim rozwiązaniem. Istnieje wiele spotkań towarzyskich, które wiążą się z bliskimi kontaktami między ludźmi, a zakaz ten może obejmować nabożeństwa religijne, imprezy sportowe, być może wszystkie spotkania ponad 100 osób. Może to oznaczać zamknięcie teatrów, restauracji, centrów handlowych, dużych sklepów i barów. Wdrożenie takich środków niesie ze sobą poważne zakłócenia….

Szkoły są często zamykane na okres 1-2 tygodni na początku rozwoju sezonowych epidemii grypy w społeczności, głównie z powodu wysokiej liczby nieobecności, zwłaszcza w szkołach podstawowych, oraz z powodu chorób wśród nauczycieli. Wydawałoby się to rozsądne z praktycznych powodów. Jednak zamykanie szkół na dłuższy okres jest nie tylko niewykonalne, ale wiąże się z możliwością poważnych niepożądanych skutków…

Dlatego odwołanie lub przełożenie dużych spotkań prawdopodobnie nie będzie miało znaczącego wpływu na rozwój epidemii. Podczas gdy lokalne obawy mogą powodować zamknięcie określonych wydarzeń z logicznych powodów, polityka kierująca zamknięciem publicznych wydarzeń w całej społeczności wydaje się niewskazana. Kwarantanna. Jak pokazuje doświadczenie, nie ma podstaw do rekomendowania kwarantanny ani grupom, ani osobom. Problemy z wdrażaniem takich środków są ogromne, a wtórne skutki absencji i zakłóceń w społeczności, a także możliwe negatywne konsekwencje, takie jak utrata zaufania publicznego do rządu i stygmatyzacja osób i grup poddanych kwarantannie, mogą być znaczne…” – Disease Mitigation Measures in the Control of Pandemic Influenza

Na koniec jeszcze niezwykły wniosek:

„Doświadczenie pokazuje, że społeczności dotknięte epidemią lub innymi zdarzeniami niepożądanymi reagują najlepiej i najmniej niepokoją się, gdy normalne funkcjonowanie społeczne społeczności jest jak najmniej zakłócone. Silne przywództwo zarówno w kwestiach politycznych jak i sprawach zdrowia publicznego w celu zapewnienia bezpieczeństwa i niezbędnej opieki medycznej są kluczowymi elementami. Jeśli którykolwiek z nich okaże się mniej niż optymalny, możliwa do opanowania epidemia może przekształcić się w katastrofę.” – Disease Mitigation Measures in the Control of Pandemic Influenza

Stawianie czoła możliwej do opanowania epidemii i przekształcenie jej w katastrofę – twierdzenie to wydaje się dobrym opisem wszystkiego, co wydarzyło się podczas kryzysu COVID-19 w 2020 roku.

W ten sposób niektórzy z najlepiej wyszkolonych i doświadczonych ekspertów w dziedzinie epidemii ostrzegali z pogardliwą retoryką przed wszystkim, co proponowali zwolennicy blokady kraju [lockdown]. Nie był to nawet pomysł ze świata rzeczywistego w którym była zawarta faktyczna wiedza o wirusach i radzeniu sobie z chorobami. Pomysł zrodził się z licealnego eksperymentu w którym wykorzystano techniki programowania agentowego, które nie mają nic wspólnego z prawdziwym życiem, prawdziwą nauką lub prawdziwą medycyną.

Powstaje więc pytanie: jak zwyciężył ten skrajny pogląd? Autorzy artykułu z New York Timesa mają odpowiedź:

„Administracja [Busha] ostatecznie opowiedziała się po stronie zwolenników dystansu społecznego i zamykania – choć ich zwycięstwo było ledwo zauważalne poza kręgami zdrowia publicznego. Ich polityka stała się podstawą planowania rządowego i była szeroko stosowana w symulacjach służących przygotowaniu na pandemie oraz w ograniczony sposób w 2009 roku użyta podczas wybuchu grypy zwanej H1N1. Potem pojawił się koronawirus Sars-Cov-19 i plan po raz pierwszy został wdrożony w życie w całym kraju.” – The Untold Story of the Birth of Social Distancing

[Nota po publikacji: tutaj możesz przeczytać publikację CDC z 2007 roku. Można argumentować, że ten dokument nie sprzyjał pełnej blokadzie [lockdown] kraju. Rozmawiałem z dr Rajeevem Venkayya, który uważa plan z 2007 roku za bardziej liberalny, i zapewnia mnie, że nigdy nie przewidzieli takiego poziomu zamknięcia kraju: „blokady [lockdowns] i chowanie się w domu nie były częścią zaleceń.” Moim zdaniem pełne wyjaśnienie związku między tym dokumentem z 2007 roku, a obecną polityką wymaga osobnego artykułu.]

Redakcja Timesa zadzwoniła do jednego z badaczy i zwolenników zamknięcia kraju [lockdown], dr Howarda Markela, i zapytała go co myśli o blokadach całych krajów. Jego odpowiedź: cieszy się, że jego praca została wykorzystana do „ratowania ludzkiego życia”, ale dodał również: „To także jest przerażające. Zawsze wiedzieliśmy, że będzie to miało zastosowanie w najczarniejszych scenariuszach. Nawet jeśli pracujesz nad koncepcjami dystopijnymi, zawsze masz nadzieję, że nigdy nie zostaną wykorzystane.”

Mówi się, że koncepcje niosą za sobą konsekwencje. Wymyśl pomysł na kontrolowanie wirusa w sposób totalitarny, pomysł który nie ma scharakteryzowanego końca gry i unikaj wszelkich opartych na doświadczeniu dowodów, miej nadzieje że doprowadzi Cię do celu, i może kiedyś go zrealizujesz. Blokada kraju [lockdown] może stać się nową ortodoksją, ale to nie czyni jej medycznie uzasadnioną ani moralnie poprawną. Przynajmniej teraz wiemy, że wielu wspaniałych lekarzy i uczonych w 2006 roku dołożyło wszelkich starań, aby powstrzymać rozwój tego koszmaru. Ich wspaniałą publikacja powinna służyć jako plan radzenia sobie z kolejną pandemią.

Źródło: The 2006 Origins of the Lockdown Idea

Zobacz na: Izolacja społeczna związana jest z wyższym ryzykiem śmierci
Powszechne stosowanie maseczek ochronnych w dobie epidemii Covid-19
Maseczki na twarz stanowią poważne zagrożenie dla zdrowia – dr Russell Blaylock
Długotrwały lockdown jako zbrodnia przeciwko ludzkości – dr Scott Atlas