Lockdown jest ponad 10 razy bardziej śmiertelny niż sama pandemia

Lockdown jest ponad 10 razy bardziej śmiertelny niż sama pandemia

31 sierpnia 2020

Lockdown spowoduje wiele przedwczesnych zgonów i będzie kosztował Amerykanów miliony lat życia [25 maj 2020]

Nowe przełomowe badanie zlecone przez Revolver News stwierdza, że w ramach walki z COVID-19, lockdown jest ponad dziesięć razy bardziej śmiertelny niż właściwy wirus SARS-CoV-2 pod względem utraconych przez amerykańskich obywateli lat życia.

Aż do tej chwili nie było prostej, precyzyjnej analizy, która dokładnie i definitywnie określałaby prawdziwe koszty lockdownu z powodu COVID-19. Dlatego Revolver News postanowił zlecić badanie, które precyzyjnie wykona następujące zadania: w końcu określi ilościowo straty netto z powodu lockdownu pod względem wskaźnika znanego jako “lata życia”. Najprościej rzecz ujmując, odwołaliśmy się do istniejących badań ekonomicznych na temat zdrowotnych skutków bezrobocia, aby wyliczyć szacunkowo, ile lat życia zostanie utracone z powodu lockdownu w Stanach Zjednoczonych, i porównaliśmy to z szacunkami, ile lat życia będzie ocalone dzięki lockdownowi. Te wyniki nie są w żadnym stopniu przesadzone i sugerują, że lockdown będzie kosztował Amerykanów ponad 10 razy więcej istnień ludzkich niż zostanie ocalone przed samym wirusem.

Lockdown z powodu COVID-19, który Amerykanie musieli znosić przez większą część roku 2020 stanowi jeden z najbardziej dramatycznych, konsekwentnych i szkodliwych środków politycznych podjętych w historii tego narodu. Po raz pierwszy w historii Ameryka ma do czynienia z sytuacją tak wyniszczającą i niebezpieczną, że długoterminowa stabilność finansowa i społeczna została zagrożona w sposób [prawie] zgodny z prawem.

Jak wszystko w Ameryce w roku 2020, środki związane z lockdownem miały głęboko polityczny charakter. Prezydent Trump sprzeciwia się dalszemu niszczycielskiemu lockdownowi. W swoim ostatnim wystąpieniu na Republikańskiej Konwencji Narodowej, prezydent Trump poruszył kwestię tego, że lockdown ma bardzo rzeczywisty i bardzo niszczący wpływ na życie wielu Amerykanów.

Prezydent Trump: “Koszt popieranego przez Bidena zamknięcia kraju można mierzyć we wzroście przypadków przedawkowania narkotyków, depresji, uzależnienia od alkoholu, samobójstw, zawałów serca, spustoszenia gospodarczego, utraty pracy i wielu innych. Plan Joego Bidena nie jest rozwiązaniem problemu z wirusem, ale raczej aktem poddania się wirusowi.” – Źródło: President Trump’s Republican National Convention Speech

 

Kandydat Demokratów na prezydenta, Joe Biden, przeciwnie, sugeruje, że zamierza wprowadzać [lub utrzymywać] dalszy lockdown, jeżeli każą mu to zrobić “naukowcy”. Nie jest jasne, których naukowców będzie słuchał Joe Biden, bo wśród naukowców i ekspertów nie ma porozumienia w kwestii tego, czy lockdown wart jest szokująco wysokich kosztów, jakie narzuca się zwykłym ludziom.

“Ja bym zamknął; posłuchałbym naukowców,” powiedział @JoeBiden do @davidmuir spytany o powstrzymanie rozprzestrzenianie się COVID-19 w swoim pierwszym wspólnym wywiadzie ze swoją zastępczynią, @KamalaHarris.” — Molly Nagle (@MollyNagle3) 21. sierpnia 2020

Revolver News z dumą prezentuje rygorystyczne badanie na tak istotny temat i ma nadzieję, że będzie ono szeroko rozpowszechnione i dotrze zarówno do rządu, jak i do wspierających go decydentów. To wyjątkowe badanie to wynik współpracy i gościnnego udziału w Revolver News. Ze względu na, niestety, upolityczniony charakter lockdownu z powodu COVID-19 i związanych z tym możliwych reperkusji zawodowych, autorzy postanowili póki co pozostać anonimowi.

Abel Sumner ma tytuł doktora w dziedzinie nauk społecznych, ma doświadczenie w tworzeniu polityki zarówno w sektorze prywatnym, jak publicznym. W szczególności jest wyszkolony w kwestiach statystyki, ekonometrii i ilościowego informowania opinii publicznej.

Jeremiah Jackson ma tytuł doktora ekonomii oraz doświadczenie zarówno w sektorze publicznym jako decydent, jak w sektorze prywatnym jako analityk.

Jacob Cage ma tytuł doktora nauk społecznych i bogate doświadczenie zarówno w sektorze publicznym, jak prywatnym, w dziedzinie analizy politycznej i komunikacji strategicznej.

—————————–

ŚCIĄGA: Orientacyjne Kalkulacje Pokazują, że “Lekarstwo” na COVID-19 Jest Gorsze od Choroby

• Standardowe podejścia do oceny reakcji politycznych na epidemię, w tym Wartość Życia Statystycznego, charakteryzują się problemami pojęciowymi i są stronnicze w kierunku osób starszych i zamożnych.
• Zastosowanie alternatywnego kryterium [oczekiwanych] lat życia pokazuje, że lockdown kosztuje o rząd wielkości więcej lat życia niż zostaje ocalonych.
• Większość z opublikowanych analiz kosztów i korzyści lockdownu z powodu COVID-19 stosuje uproszczone środki, takie jak życie jako jednostki, a nie jako lata życia, co wprowadza w błąd polityków i opinię publiczną. Zgony z powodu COVID-19 w stopniu nieproporcjonalnie wysokim dotykają starszych członków populacji, podczas gdy ekonomiczne skutki lockdownu w stopniu nieproporcjonalnie wysokim szkodzą najmłodszym członkom pracującej populacji, którzy mają dużo większą oczekiwaną długość życia w momencie, kiedy te skutki odczuwają.
• Wykorzystując wcześniejsze badania na temat uczestników rynku pracy i absolwentów wchodzących na rynek pracy nękany przez ekonomiczną recesję, można empirycznie oszacować liczbę utraconych lat życia. Do oszacowania ekonomicznego wpływu na [oczekiwane] lata życia można wykorzystać szeroko zakrojone badania na temat przesunięć zawodowych, jakie mogą wynikać z wyraźnego wzrostu bezrobocia wśród pracowników w średnim i późnym wieku.
• Łącząc te analizy stwierdziliśmy, że utraconych zostanie szacunkowo 18,7 milionów lat życia w Stanach Zjednoczonych w wyniku lockdownu mającego być środkiem zaradczym na COVID-19. Analiza danych porównawczych między narodami pokazuje, że lockdown w Stanach Zjednoczonych prawdopodobnie spowodował minimalny efekt w postaci ocalonych lat życia. Wykorzystując dwie różne grupy porównawcze szacujemy, że lockdown z powodu COVID-19 w USA uratował między 250.000 a 750.000 lat życia.
• Każda szeroka kategoria wiekowa utraciła lata życia z powodu lockdownu, łącznie z osobami w wieku 55 lat i starszymi.
• Media oraz władze stanowe i lokalne przyczyniły się do szerzenia paniki poprzez wybiórcze prezentowanie dowodów dotyczących COVID-19 i blokad kraju z ich wątpliwymi korzyściami.
• Badacze zajmujący się zdrowiem publicznym oraz ekonomiści do spraw zdrowia udzielili niewłaściwych porad w kwestii polityki i w sposób wybiórczy wykorzystali wcześniejsze badania. Raczej zostaną nagrodzeni niż ukarani przez środowiska akademickie za swoją pomyłkę, ze względu na stronniczość tych środowisk.
• Ogólnie zdrowie publiczne jest tak tendencyjne i podatne na motywowane [nieobiektywne] poznanie, że “nie jest jeszcze gotowe na analizę polityki”.

 

Nieoczekiwane wykrycie przeciwciał na SARS-CoV-2 w okresie przed pandemicznym we Włoszech. [wrzesień 2019]
Dane CDC sugerują że COVID-19 był w USA już w listopadzie 2019 roku
Bliższe spojrzenie na zgony z powodu COVID-19 w USA [Johns Hopkins, listopad 2020]
Prof. David Nabarro: Lockdown sprawia że osoby ubogie stają się jeszcze uboższe.

 

Szacunkowe Kalkulacje Pokazują, że “Lekarstwo” na COVID-19 jest Gorsze od Choroby

 

11 marca 2020 Światowa Organizacja Zdrowia oficjalnie sklasyfikowała COVID-19 jako światową pandemię. W kolejnych tygodniach kraje całego świata zaczęły wprowadzać wcześniej nieprawdopodobne środki, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się wirusa. W USA niektóre stany szybko zamknęły prawie wszystkie firmy, obiekty i miejsca publiczne. Ponieważ krótka kwarantanna nagle rozwinęła się w bezterminowy lockdown, niektórzy ustawodawcy i ekonomiści zaczęli pytać, czy lockdown nie spowoduje więcej szkód niż sam wirus. Korzystając z badań empirycznych można poczynić pierwsze próby oszacowania wpływu bezprecedensowego lockdownu na liczbę utraconych lat życia. Następnie można to porównać z liczbą szacowanych utraconych lat życia z powodu COVID-19 w Stanach Zjednoczonych.

Czy covid-19 to groźna choroba zakaźna? Choroby zakaźne o poważnych konsekwencjach [HCID, Wielka Brytania]

Dlaczego lata życia? Powszechnie wiadomo, że status socjoekonomiczny (SES) wydaje się mieć związek z przewidywaną długością życia i niektóre z tych powiązań mają charakter przyczynowy, tak jak to, że wyższy status socjoekonomiczny (SES) przyczynia się do dłuższej oczekiwanej długości życia poprzez wiele kanałów. Większość analityków polityki rządowej podejmuje decyzje stosując Wartość Statystycznego Życia (VSL) — która wynosi około 10 milionów dolarów. Jeżeli jakaś regulacja może ocalić 1 życie i kosztuje na przykład 9 milionów dolarów, to warto ją wprowadzić, aby ocalić to życie. Jeżeli kosztuje 11 milionów dolarów, to nie warto jej wprowadzać, żeby ocalić życie. Problem z takim podejściem polega na tym, że jest zbyt ogólne. Ponieważ status socjoekonomiczny wiąże się z przewidywaną długością życia, jest obawa, że działania rządu, które nie skutkują bezpośrednią utratą życia będą po prostu nierozliczone przy takim podejściu. Na przykład, dlaczego by nie wyznaczyć Wartości Statystycznego Życia (VSL)  jako 100 milionów dolarów? albo1$? Jeżeli Wartość Statystycznego Życia  będzie zbyt niska, nie uda się wprowadzić wielu bardzo tanich regulacji ratujących życie. Coś, być może bardziej subtelnego dzieje się, jeżeli Wartość Statystycznego Życia będzie za wysoka, wtedy wprowadzane regulacje tak bardzo obniżą przychód ze względu na spowolnienie aktywności gospodarczej, że skończy się to obniżeniem przewidywanej długości życia poprzez kanał statusu socjoekonomicznego w kwestii oczekiwanej długości życia. W rzeczywistości istnieje więcej zasadniczych problemów związanych z zastosowaniem pojedynczej Wartości Statystycznego Życia dla wszystkich obywateli (dobry przegląd znajdziesz u Sunsteina w Valuing Life (Wartość Życia)), jednak wielu uważa związane z tym problemy równowagi ogólnej za bardzo intuicyjne.

Co zaskakujące, dyskusja na temat COVID-19 między analitykami zdrowia publicznego, biostatystykami, ekonomistami i ustawodawcami, którzy w inny sposób podchodzą do problemów związanych z Wartością Statystycznego Życia została zdominowana przez standardową “ogólną” kalkulację Wartości Statystycznego Życia, jak opisaliśmy powyżej. Nie zauważamy żadnej pełnej analizy polityki z wykorzystaniem podejścia do lat życia, mimo że różne badania próbują oszacować średnią utratę lat życia na każdy zgon z powodu COVID-19. Kontrowersje wokół szacowania właściwej wartości statystycznego życia, problemy z rzeczywistym zastosowaniem jej w analizach, tak jak opisano powyżej oraz być może pewne obrzydzenie związane z przeliczaniem ludzkiego życia na dolary, skłoniły niektórych ekonomistów ds. zdrowia i analityków zdrowia publicznego do zastosowania podejścia z wykorzystaniem lat życia.

To podejście jest proste i w zasadzie nie wymaga wyraźnej konwersji ludzkiego życia na kategorie pieniężne — mimo że taka zamiana zawarta jest w każdej analizie politycznej. Z perspektywy lat życia ustawodawca może obliczyć liczbę utraconych i ocalonych lat życia przy podjęciu określonego działania. Na przykład nowe regulacje dotyczące bezpieczeństwa linii lotniczych mogą użytkownikom linii lotniczych zapewnić takie bezpieczeństwo, że ocalą średnio 0,1 lat życia na podróżnego, ale wyższy koszt podróży może skłonić potencjalnych pasażerów do wyboru mniej bezpiecznej podróży samochodem, co będzie ich kosztowało średnio 0,3 lat życia. Jeżeli wystarczająco duża liczba osób wybierze podróż samochodem, to regulacje bezpieczeństwa linii lotniczych tak naprawdę obniżą ogólną liczbę lat życia z perspektywy całego systemu transportu.

Zwolennicy wydłużana lat życia mogliby powiedzieć, że nie należy przyjmować regulacji. Korzyść z podejścia biorącego pod uwagę [oczekiwane] lata życia jest taka, że z założenia ceni ono jednakowo lata życia wszystkich ludzi. Rok życia 80-latka ma taką samą wartość, jak 20-latka. Rok życia ubogiej osoby jest wart tyle samo, co rok życia osoby zamożnej. Metoda Wartości Statystycznego Życia (VSL), poprzez niewłaściwe szacowanie kwoty, jaką heterogeniczni konsumenci i pracownicy są skłonni zapłacić za bezpieczeństwo, może traktować w sposób uprzywilejowany osoby zamożne (które płacą wyższe kwoty na bezpieczeństwo) i starsze (które nie muszą mierzyć się z kosztami “równowagi ogólnej” związanymi z większą ilością regulacji dotyczących bezpieczeństwa) w porównaniu z ubogimi i młodymi, którzy mogą chętniej wybierać mniej bezpieczne, ale znacznie tańsze produkty i usługi albo lepiej płatne, ale niebezpieczne prace, zamiast gorzej płatnych i bezpiecznych. Po wyznaczeniu lat życia jako naszego wskaźnika operacyjnego, przejdziemy do analizy wpływu polityki lockdownu z powodu Covid na [oczekiwane] lata życia.

Lockdown z powodu COVID-19 przyniósł skutek w postaci ogromnej światowej recesji, która nie oszczędziła prawie żadnego państwa, firmy czy sektora gospodarki. Przesunięcia w obrębie miejsc pracy osiągnęły w Ameryce skalę prawie taką, jak podczas Wielkiego Kryzysu w latach 30., z bezrobociem sięgającym 14,7% w kwietniu 2020. Korzystając z orientacyjnych kalkulacji możemy przyjąć dolną granicę średnioterminowego wzrostu bezrobocia, którą można racjonalnie oszacować na około 8,5%. Należy zauważyć, że nawet średnioterminowe bezrobocie przyniesie skutek w postaci utraty stałej pracy, ponieważ jest mało prawdopodobne, żeby osoby bezrobotne przez ponad rok wróciły na swoje poprzednie stanowisko.

Wykres 1

 

Poprzednie badanie nad przesunięciami miejsc pracy i śmiertelnością wykazało, że zwolnieni pracownicy mierzą się ze znacznym wzrostem wskaźników śmiertelności, na podstawie których można oszacować liczbę utraconych lat życia.[1] Wykazano, że utrata pracy i zwolnienia z pracy stałej, bezpośrednio korelują ze wzrostem chorób serca, przedawkowania narkotyków, rakiem płuc i chorobami wątroby, obok innych czynników zwiększonego ryzyka śmierci. Praca Sullivana i Von Watchera na temat przesunięć miejsc pracy i śmiertelności oszacowała, że zwolnienie z pracy powoduje utratę około 1,5 roku życia na osobę.

Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (The Organization for Economic Co-operation and Development – OECD) szacuje, że bezrobocie w USA w roku 2021 wyniesie między 8,5% przy scenariuszu zakładającym jedną falę, a 11,5% przy założeniu dwóch fal.[2] Zakładając, że wystąpi scenariusz z jedną falą, w przyszłym roku bezrobocie w USA wzrośnie o około 5 punktów procentowych w porównaniu z poziomami w roku 2020 przed COVID-19. Opierając się na listach płac sprzed COVID-19, ogólna liczba zwolnień z pracy w roku 2021 prawdopodobnie wyniesie około 8,2 miliona. Do oszacowania podziału dodatkowego bezrobocia dla każdej grupy wiekowej można wykorzystać wzrost bezrobocia w roku 2020 według grup wiekowych między lutym i lipcem. Jeżeli weźmiemy 8,2 miliona zwolnień z pracy i pomnożymy to przez współczynniki utraconych lat życia Sullivana i Von Watchera dla każdej grupy wiekowej, otrzymamy łącznie szacunek ponad 8.000.000 utraconych lat życia z powodu zwolnień z pracy.

Lockdown jest ponad 10 razy bardziej śmiertelny niż sama pandemia

 

Poza bezpośrednimi zwolnieniami z pracy, dodatkowe badanie wykazało, że recesja na rynku pracy ma znaczący, ale odłożony w czasie wpływ na przyszłe wskaźniki śmiertelności wśród osób wchodzących na rynek pracy.[3] Według liniowego modelu wzrostu śmiertelności z powodu wchodzenia na rynek pracy podczas recesji autorstwa Hannesa Schwandta i Tilla von Wachtera, w tej klasyfikacji mamy liczbę 0,629 utraconych lat życia na osobę.[4] Liczbę tę można pomnożyć przez 13 milionów pracowników w grupie wiekowej 16-24 w roku 2020, a następnie osobno pomnożyć przez 3,9 miliona absolwentów uczelni z roku 2020.[5] Tę samą metodologię zastosował Till von Wachter w swoim dokumencie roboczym na temat długoterminowych skutków kryzysu Covid-19 dla pracowników.[6] Według tych szacunków w dłuższej perspektywie z powodu recesji  związanej z COVID-19 w USA utraconych zostanie łącznie około 18,7 miliona lat życia.

Tabela 1 zawiera zestawienie ogólnej liczby utraconych lat życia w wyniku warunków ekonomicznych spowodowanych przez lockdown przy zastosowaniu wszystkich metod szacowania.

Tabela 1

Grupa	Szacunkowa utrata lat życia
Zwolnieni Pracownicy w 2020	8 071 000
Nowa Siła Robocza	8 180 000
Nowi Absolwenci	2 453 000
Suma	18 704 000

 

Po ustaleniu liczby utraconych lat życia z powodu polityki blokad całego kraju [lockdown] ze względu na COVID-19, pozostaje zastanowić się, ile istnień ludzkich może ona ocalić.

Z ponad 170.000 potwierdzonych zgonów z powodu COVID-19 w momencie pisania tego artykułu, wirus okazał się wyraźnym zagrożeniem dla zdrowia publicznego w Ameryce. Tabela 2 (poniżej) zawiera dane CDC dotyczące zgonów z powodu COVID-19 według grupy wiekowej w Stanach Zjednoczonych oraz przewidywaną długość życia dla tych grup wiekowych.

Dr Ngozi Ezike o definicji zgonu z powodu COVID-19 – kowidowa metodologia
Dr Scott Jensen o statystykach śmiertelności COVID-19
Bliższe spojrzenie na zgony z powodu COVID-19 w USA [Johns Hopkins]

Wielka Brytania: Średnia wieku ofiar koronawirusa w GB wynosi 82,4 lat
Wielka Brytania: Dodatkowe 10.000 zgonów ludzi z demencją w Anglii i Walii w kwietniu 
Na całym świecie liczby ujawniają przerażające żniwo śmierci w domach opieki [16 maja 2020]
Jedna trzecia zgonów z powodu koronawirusa w USA dotyczy mieszkańców domów opieki [maj 2020]

 

Mnożąc przewidywane pozostałe lata życia przez liczbę zgonów w każdej grupie wiekowej otrzymujemy liczbę utraconych lat życia w każdej grupie wiekowej. Łączna liczba wyliczonych utraconych lat życia z powodu COVID-19 w Stanach Zjednoczonych sumuje się do 1,88 miliona. Należy zauważyć, że jest to górny szacunek. Ta kalkulacja zakłada, że osoby zmarłe z powodu koronawirusa mają średnią przewidywaną długość życia i że w innym przypadku przeżyłyby te pozostałe lata, gdyby nie zetknęły się z wirusem. Najnowsze badanie medyczne wykazało, że zgony z powodu koronawirusa z większym prawdopodobieństwem występują wśród pacjentów z chorobami współistniejącymi. To wskazuje, że szacunkowa liczba lat życia utraconych z powodu COVID-19 może być lekko zawyżona.

Tabela 2

Grupa wiekowa	Zgony z powodu COVID-19 w USA	Przewidywana długość życia	Szacunkowe utracone lata życia
Poniżej 1 roku	15	78.61	1179
1-4 lata	10	78.61	786
5-14 lat	20	74.14	1483
15-24 lata	225	64.23	14.452
25-34 lata	1074	54.66	58.705
35-44 lata	2.728	45.32	123.639
45-54 lata	7.298	36.11	263.558
55-64 lata	17.583	27.36	480.997
65-74 lata	29.869	19.40	579.539
75-84 lata	37.494	12.26	459.549
85 lat i więcej	45.842	6.58	301.848
Suma	142.158		2.285.735

 

Żeby móc lepiej osadzić efekty lockdownu w pewnym kontekście, ważne jest, żeby oszacować zgony z powodu COVID-19 w Stanach Zjednoczonych przy scenariuszu, w którym lockdown nie zostałby wprowadzony. O ile o wirusie wciąż jeszcze wielu rzeczy nie wiemy, to dane z innych krajów pokazują skutki wprowadzenia różnych stopni lockdownu.

Szwecja wywołała kontrowersje z powodu nie wprowadzenia lockdownu, w odróżnieniu od większości innych krajów. Dane z Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa pokazują, że Szwecja miała wskaźnik śmiertelności z powodu COVID-19 na poziomie 56,62 na 100.000 osób.[7] Stany Zjednoczone, przy pełnym lockdownie, miały wskaźnik śmiertelności z powodu COVID-19 na poziomie 50 na 100.000 osób [uwaga: wszystkie dane odnoszą się do czasu pisania artykułu].

Wielka Brytania: Dodatkowe 10.000 zgonów ludzi z demencją w Anglii i Walii w kwietniu

Wielka Brytania dostarcza jeszcze innej perspektywy, ponieważ najpierw przyjęła podejście zbliżone do szwedzkiego, a później podczas pandemii zmieniła kurs, co przyniosło efekt w postaci wskaźnika zgonów z powodu COVID-19 na poziomie 70 na 100.000 osób. Przybliżoną liczbę zgonów z powodu COVID-19 w USA, gdyby nie wprowadzono lockdownu, można oszacować, przyjmując albo szwedzki wskaźnik zgonów per-capita (na mieszkańca), albo wskaźnik brytyjski, jako alternatywne szacunki “najmniej kosztownej pod względem ekonomicznym możliwej polityki.” Dla uproszczenia utrzymujemy stały podział na wiek przy zgonach. Wykres 2 i Tabela 3 pokazują te szacunki według grup wiekowych. Tabela 4 pokazuje różnice między alternatywnymi a rzeczywistymi zgonami z powodu COVID-19. Dla uproszczenia zakładamy, że “struktura wiekowa zgonów” w Stanach Zjednoczonych z powodu COVID-19 nadal będzie miała zastosowanie i stosujemy prosty mnożnik (w oparciu o wskaźnik zgonów na mieszkańca w USA i w Wlk. Brytanii/Szwecji) do sporządzenia naszych alternatywnych szacunków.

Wykres 2

 

Tabela 3

Grupa Wiekowa	Zgony związane z COVID-19		Szacunkowe utracone lata życia
	56/100 tys.	70/100 tys.	56/100 tys.	70/100 tys.
Poniżej 1 roku	17	21	1336	1653
1-4 lata	11	14	865	1102
5-14 lat	23	28	1614	1968
15-24 lata	255	315	15.393	19.042
25-34 lata	1216	1506	61.912	76.664
35-44 lata	3089	3.825	128.574	159.194
45-54 lata	8264	10.232	265.366	328.554
55-64 lata	19.910	24.651	480.005	594.314
65-74 lata	33.500	41.876	551.204	689.027
75-84 lata	42.458	52.567	417.063	516.360
85 lat i więcej	51.911	64.270	207.233	256.573
Suma	160.654	199.306	2.130.565	2.644.450

 

Tabela 4

Grupa Wiekowa	Zwiększenie liczby zgonów z związanych COVID-19		Zwiększenie liczby utraconych lat życia
	56/100 tys.	70/100 tys.	56/100 tys.	70/100 tys.
Poniżej 1 roku	2	6	157	474
1-4 lata	1	4	865	311
5-14 lat	3	8	211	564
15-24 lata	30	90	1811	5460
25-34 lata	142	432	7230	21.982
35-44 lata	361	1 097	15.026	45.646
45-54 lata	966	2934	31.019	94.207
55-64 lata	2327	7068	56.101	170.410
65-74 lata	3631	12.007	59.744	197.567
75-84 lata	4964	15.073	48.761	148.057
85 lat i więcej	6069	18.428	24.228	73.568
Suma	18.496	57.148	245.153	758.247

 

Opierając się na szacunkach z Tabeli 4 (bezpośrednio powyżej), lockdown w USA mógł ocalić gdzieś pomiędzy jedną czwartą  miliona a 750 tysięcy lat życia. Ten szacunkowy zakres jest zadziwiająco niski w porównaniu do lat życia, które zostaną utracone w wyniku lockdownu.

Wykres 3 (poniżej) pokazuje zestawienie z modelami ze Szwecji i Wlk. Brytanii. Na wykresie kolorem niebieskim oznaczono lata życia ocalone dzięki lockdownowi, które oszacowano na podstawie porównania wprowadzonych rozwiązań w USA a Szwecją i Wlk. Brytanią. Kolorem czerwonym oznaczono lata życia utracone z powodu lockdownu, które oszacowano z wykorzystaniem obniżenia oczekiwanej długości życia w wyniku bezrobocia i zwolnień, z zastosowaniem danych z USA opisanych powyżej.

Wyczucie, jakie powinni w sobie rozwinąć twórcy polityki jest takie, że zgon kogoś w wieku 20 do 25 będzie “kosztował” trochę powyżej 50 lat życia. Analogicznie, stały brak pracy będzie dziś “kosztował” między 0,5 a 1,5 utraconych lat życia, jako niewielki ułamek stałego braku pracy, który przyniesie permanentnie bezrobotnych pracowników, generalnie z niższą oczekiwaną długością życia (pomyśl o wywołanym stresem wzroście zachorowań na raka, zawałów serca, zabójstw i zgonów z rozpaczy [alkohol, samobójstwa, tabletki]).

Z drugiej strony, typowy zgon z powodu COVID-19 będzie kosztował między 7 a 17 lat — po prostu ze względu na strukturę wiekową i choroby współistniejące u osób, które zwykle umierają, a w których wypadku następuje wcześniejsza śmierć.

Drugie ważne założenie, bardziej dyskusyjne, jest takie, że przy braku lockdownu bezrobocie znacząco by nie wzrosło. Krugman i inni ekonomiści udowodnili, że do napędzającego bezrobocie obniżenia konsumpcji doszłoby bez nakazów pozostania w domu, jak pokazuje doświadczenie sąsiadujących ze sobą państw, np. zarówno Szwecja, jak Dania odczuły podobne straty w PKB. Ta logika ignoruje fakt, że ogromny odsetek zbiorowego skandynawskiego PKB związany jest z handlem, a takie proste porównanie różnicowe pomija negatywne skutki zewnętrzne, jakie fińskie, duńskie i norweskie lockdowny spowodowały u ich [szwedzkich] sąsiadów. Nawet gdyby nie było lockdownów, powodujących spadek konsumpcji, główne media niewiele zrobiły, aby odeprzeć katastroficzną narrację i, poprzez wybiórcze relacje, aktywnie wprowadzały obywateli w błąd w kwestii rzeczywistego (niskiego) ryzyka związanego z COVID-19.

Faktem jest, że kiedy uderzył COVID-19, zaistniały straty ekonomiczne i lat życia w porównaniu ze światem bez COVID-19. Jednak ostateczny wymiar tych strat dochodu i lat życia oraz umiejscowienie geograficzne i ze względu na wiek tych utraconych lat życia, zależą od wybranej polityki.

Osoby nadmiernie dokładne mogą się spierać, że stworzyliśmy nasze alternatywne bezrobocie z wykorzystaniem analizy szeregu czasowego danych USA, podczas gdy alternatywną utratę lat życia z powodu COVID-19 “bez lockdownu” stworzyliśmy na podstawie doświadczenia innych krajów, faktycznie mieszając dwa różne wzory.

Zachęcamy sprawiedliwego czytelnika do spojrzenia na tytuł tej pracy. Niemożliwe jest poznanie rzeczywistej alternatywy. Prawdziwe rezultaty z kraju takiego jak Szwecja czy Wielka Brytania są lepsze niż rezultaty z epidemiologicznego modelu ze skrajnie ograniczoną ważnością próby i kompletnie niemożliwymi do zidentyfikowania parametrami. Cel tego ilościowego eksperymentu myślowego jest przede wszystkim jakościowy i ukierunkowany na wskazanie jednej rzeczy obywatelom i twórcom polityki: małe permanentne albo na poziomie kohorty wzrosty bezrobocia spowodowane lockdownem bez trudu niweczą niewielkie udokumentowane korzyści z lockdownu.[8]

Rzeczywisty wzrost bezrobocia w Stanach Zjednoczonych jest ogromny — przekracza skalę Wielkiego Kryzysu. Długotrwałego wzrostu bezrobocia nie można łatwo stworzyć na podstawie współczesnych danych z różnych krajów z tego prostego powodu, że w tych krajach długotrwałe zmiany w zatrudnieniu jeszcze się nie wydarzyły, jednak uzasadnione jest założenie, że COVID-19 biegnie swoim kursem, powiedzmy, w Nowym Jorku albo Szwecji— przynosząc teraz około 1-2 zgonów z powodu COVID-19 dziennie. Revolver.news byłby zaszczycony, gdyby ktoś ukradł te spostrzeżenie i podał ludziom z czasopisma Lancet, który szybko zmienia kierunek (przypomnij sobie porażkę Hydroksychlorochiny), wewnętrznych czasopism CDC albo serii dokumentów roboczych z Krajowego Biura Badań Ekonomicznych [NBER] na temat epidemii/COVID-19.

Potencjalnie śmiertelne dawki hydroksychlorochiny podczas badań, „Solidarity” WHO i brytyjskiego „Recovery” – dr Meryl Nass
Jak powstała fałszywa narracja o hydroksychlorochinie – dr Meryl Nass
Alan Jones: Biurokraci zaprzeczają, że hydroksychlorochina zmniejsza śmiertelność

Gospodarcze spustoszenie wywołane lockdownem potrwa całe dekady od momentu, kiedy opanujemy wirusa i po drodze może doprowadzić do znacznie gorszych efektów ubocznych. Po raz pierwszy w historii Ameryka doświadcza czegoś, co można prawie porównać do nagłego zatrzymania w kraju rozwijającym się — sytuacji tak wyniszczającej i niebezpiecznej,  że długoterminowa stabilność finansowa i społeczna jest zagrożona w zgodzie z prawem.

Jak to się stało? Warto zastanowić się na chwilę nad instytucjonalnymi zachętami w środowisku akademickim, które doprowadziły do pandemicznego pandemonium i prawie pewnego przyszłego załamania finansowego w USA. Nasze kalkulacje wskazują, że — z perspektywy utraconych lat życia — lockdown z powodu COVID-19 w USA obiektywnie spowodował dużo więcej szkód niż pożytku w każdej kategorii wiekowej. Liczby utraconych lat życia są tak duże, że trudno jest dostrzec jakiekolwiek wyjaśnienie uzasadniające mieszankę obecnej amerykańskiej polityki. Rzeczywiście, można argumentować, że — bez paniki elit— że choroba tylko dwa do czterech razy tak zaraźliwa jak grypa mogłaby doprowadzić do kryzysu, co samo w sobie mogłoby postawić w stan oskarżenia społeczność zajmującą się polityką makrofinansową.

Dr Denis Rancourt: Śmiertelność ze wszystkich przyczyn podczas COVID-19: Żadnej zarazy, prawdopodobna oznaka  masowego morderstwa z powodu reakcji rządu [2 czerwca 2020]

Dlaczego kompromisów związanych z COVID-19 nigdy nie zaprezentowano politykom, mediom ani opinii publicznej z punktu widzenia lat życia? Dlaczego ekonomiści i cała branża zdrowia publicznego, popularyzujący powiązania między statusem socjoekonomicznym a oczekiwaną długością życia, nagle nie zastanowili się nad tymi powiązaniami w przypadku COVID-19? Dlaczego ekonomiści zajmujący się handlem ignorują skutki lockdownu, które przekładają się na handel, kiedy przychodzi do polityki w związku z COVID-19?

Amerykańskich polityków, którzy wprowadzili te lockdowny, napędzała mieszanka strachu i zachęt politycznych. Co skłoniło mianowanych profesjonalistów do wyolbrzymiania potencjalnych szkód z powodu wirusa i minimalizowania kosztów lockdownu? Obywatele obdarowali środowiska akademickie olbrzymią ilością zarówno czasu jak i pieniędzy, wierząc w obietnice, że wiedza pomoże doprowadzić do bardziej racjonalnego kształtowania polityki. Rzeczywiście, kilku ekonomistów głośno ostrzegało przed stratami z powodu potencjalnego lockdownu, ale większość albo milczała, albo panikowała. Niektórzy ekonomiści z FED i MIT Sloan pospieszyli z opublikowaniem badania, które wprowadziło w błąd polityków, podejmujących decyzje o życiu i śmierci.

Co niedorzeczne, eksperci ds. zdrowia publicznego zachęcali do zamieszek i protestów “Black Lives Matter” i twierdzili, że w rzeczywistości obniżyły one ilość infekcji COVID-19. Rzeczywiście, w hiper upolitycznionej atmosferze środowiska akademickiego, trudno wyobrazić sobie jakiegoś “akademika”, który zachowałby swoją pozycję po tym, jak potępiłby protesty i zamieszki, opierając się na zdrowym rozsądku w kwestiach zdrowia publicznego. Ze względu na tę asymetrię (i podobne asymetrie w traktowaniu rasy i śmiertelności, zanieczyszczenia, mniejszości seksualnych i roli analizy ekonomicznej w zdrowiu publicznym), zdrowie publiczne musi zostać potępione jako “jeszcze nieprzydatne do analizy polityki”.

Plusy i minusy środków zaradczych przeciw pandemii grypy – dr Thomas Inglesby, prof. Jennifer Nuzzo, prof. Tara O’Toole i prof. Donald Henderson [listopad 2006]
Dlaczego maski na twarz nie działają: przegląd dr Johna Hardie dla dentystów [18 października 2016]
Maseczki nie działają: Przegląd literatury naukowej w kontekście zasadności polityki społecznej wobec COVID-19 – dr Denis Rancourt
Jakie jest naukowe uzasadnienie noszenia masek? – Tucker Carlson

COVID-19 pokazuje, że obietnica racjonalnych badań społecznych to kłamstwo. Politycy i obywatele lepiej by zrobili, gdyby trzymali się zdroworozsądkowego podejścia prowadzonego podczas poprzednich plag: zamknięcia granic wewnątrz Stanów Zjednoczonych oraz między Stanami Zjednoczonymi i innymi krajami, izolowania osób starszych i po prostu noszenia maseczek.

 

Źródło: Revolver Exclusive Study: COVID-19 Lockdowns Over 10 Times More Deadly Than Pandemic Itself

Przypisy:
[1] http://www.econ.ucla.edu/tvwachter/papers/sullivan_vonwachter_qje.pdf
[2] https://data.oecd.org/unemp/unemployment-rate-forecast.htm
[3] http://www.econ.ucla.edu/tvwachter/papers/Unlucky_Midlife_Schwandt_vonWachter.pdf
[4] Ibid.
[5] https://educationdata.org/number-of-college-graduates/#:~:text=To%20illustrate%2C%20the%20estimates%20for,the%202015%2D2016%20academic%20year.
[6] http://www.econ.ucla.edu/tvwachter/covid19/LT_effects_STC_memo_vonWachter.pdf
[7] https://coronavirus.jhu.edu/data/mortality
[8] Ponieważ straty w zatrudnieniu dotykają przede wszystkim pracowników dolnej półki, zarabiających mniej niż 50.000 dolarów rocznie, pracujące zdalnie elity społeczne i polityczne nie przeczuwają ani nie odczuwają bólu tych pracowników, chyba że przedsiębiorczy dziennikarze wprowadzą narrację o ucisku rasowym do kwestii utraty zatrudnienia.