Dziesięć etapów ludobójstwa – dr Gregory Stanton
Źródło:The Ten Stages of Genocide, Genocide Watch
“Postęp technologiczny jest niczym siekiera w rękach patologicznego przestępcy” – Albert Einstein
Ludobójstwo to proces, który rozwija się w dziesięciu przewidywalnych, ale nie nieuchronnych etapach. Na każdym etapie środki zapobiegawcze mogą to powstrzymać.
Proces nie jest liniowy. Etapy mogą występować jednocześnie. Każdy etap jest sam w sobie procesem. Logicznie rzecz biorąc, późniejsze etapy są poprzedzone wcześniejszymi etapami. Ale wszystkie etapy działają w trakcie całego procesu.
I. Klasyfikacja
II. Symbolizacja
III. Dyskryminacja
IV. Dehumanizacja
V. Organizacja
VI. Polaryzacja
VII. Przygotowanie
VIII. Prześladowanie
IX. Eksterminacja
X. Negacja
Ten model procesualny pokazuje, że proces ludobójstwa ma swoją logikę, chociaż nie przebiega on w porządku liniowym. Pomagając nam zrozumieć logikę ludobójstwa, ludzie mogą dostrzec wczesne oznaki ludobójstwa i wiedzieć, kiedy nadejdzie. Liderzy mogą opracować sposoby przeciwdziałania siłom napędzającym każdy z etapów.
Ten etapowy model ludobójstwa został po raz pierwszy przedstawiony w 1987 roku podczas wykładu w Warren Wilson College, „Niebieskie chusty i żółte gwiazdy: klasyfikacja i symbolizacja w ludobójstwie w Kambodży”. Model został przedstawiony jako dokument informacyjny „Osiem stadiów ludobójstwa” w Departamencie Stanu USA w 1996 roku. Dyskryminacja i prześladowania zostały dodane do modelu z 1996 roku.
Jestem wdzięczny wielu osobom za ulepszenia mojego oryginalnego ośmio etapowego modelu, w szczególności prof. Alanowi Whitehornowi z Królewskiego Kolegium Wojskowego [Royal Military College] w Kanadzie i prof. Elisie von Joeden-Forgey za zwrócenie uwagi na kwestie płci ludobójstwa.
Żaden model nigdy nie jest doskonały. Wszystkie są jedynie typowymi dla ideałów reprezentacjami rzeczywistości, które mają pomóc nam jaśniej myśleć o procesach społecznych i kulturowych. Ważne jest, aby nie mylić żadnego etapu ze statusem. Każdy etap to proces. Jest jak punkt wahań na termometrze, który podnosi się i opada, gdy temperatura społeczna w potencjalnym obszarze konfliktu rośnie i spada. Ważnym jest, aby nie mylić tego modelu z modelem liniowym. We wszystkich ludobójstwach wiele etapów zachodzi jednocześnie.
Celem tego modelu jest umieszczenie czynników ryzyka w pionierskiej analizie ryzyka ludobójstwa i politykobójstwa dokonanej przez Barbarę Harff w strukturze procesowej. Ryzyko niestabilności politycznej jest charakterystyczne dla tego, co Kuper nazywał „podzielonymi społeczeństwami”, z głębokimi rozłamami w klasyfikacji. Docelowe grupy dyskryminacji kierowanej przez państwo są ofiarami dyskryminacji. Wykluczająca ideologia ma kluczowe znaczenie dla Dyskryminacji i Dehumanizacji. Autokratyczne reżimy sprzyjają Organizacji grup nienawiści. Cechą charakterystyczną polaryzacji jest elita spolaryzowana etnicznie. Brak otwartości na handel i inne wpływy spoza granic państwa jest charakterystyczny dla przygotowań do ludobójstwa lub politobójstwa. Masowe łamanie praw człowieka jest dowodem prześladowań. Bezkarność po poprzednich ludobójstwach lub politykobójstwach jest dowodem na Negację.
Model ten ma na celu opisanie procesów, które prowadzą do ludobójstwa i działań mających na celu przeciwstawienie się tym procesom. Opisywanie wydarzeń, które sygnalizują ostrzeżenia przed procesami ludobójstwa, wykracza poza statystyczne czynniki ryzyka. Jest to model, który ma kierować decydentów do podejmowania działań w celu zapobiegania ludobójstwu i powstrzymania go. Został z powodzeniem zastosowany przez decydentów, aby zapobiec ludobójstwu lub powstrzymać ludobójstwo w Mozambiku, Timorze Wschodnim, Kosowie, Macedonii, Liberii, Wybrzeżu Kości Słoniowej, Burundi, Etiopii i Kenii. Jednak gdy przywódcy krajowi lub światowi nie mają woli politycznej, by zapobiec ludobójstwu, giną tysiące ludzi.
Ostatecznie najlepszym antidotum na ludobójstwo jest powszechna edukacja oraz rozwój społecznej i kulturowej tolerancji dla różnorodności. Dlatego też Genocide Watch i Alliance Against Genocide mają nadzieję uczyć ludzi na całym świecie, aby stawiali opór siłom napędzającym ludobójstwo, ilekroć je dostrzegą.
Wreszcie ruch, który położy kres ludobójstwu, nie może wynikać z międzynarodowych interwencji zbrojnych, ale raczej z powszechnego oporu wobec wszelkich form dyskryminacji; dehumanizacji, mowy nienawiści i tworzenia grup nienawiści; powstawania partii politycznych głoszących nienawiść, rasizm lub ksenofobię; rządzenia przez polaryzujące elity, które opowiadają się za ideologiami wykluczającymi; państwa policyjnego masowo naruszającego prawa człowieka; zamyknia granic dla handlu lub komunikacji międzynarodowej; oraz zaprzeczania dawnym ludobójstwom lub zbrodniom przeciwko ludzkości albo grupom ofiar.
Ruch, który położy kres ludobójstwu w tym stuleciu, musi zrodzić się z każdego z nas, z tych co mają odwagę rzucić wyzwanie dyskryminacji, nienawiści i tyranii. Nigdy nie możemy pozwolić, aby szczątki barbarzyńskiej przeszłości ludzkości powstrzymały nas od wyobrażenia sobie pokojowej przyszłości, w której na ziemi będą rządzić prawo i demokratyczna wolność.
Tym, którzy wątpią, czy w historii istnieje jakiś kierunek, nasze wspólne człowieczeństwo wystarczy, aby nadać sens naszej sprawie. Dla tych z nas, którzy wiedzą, że historia nie jest jakimś bezkierunkowym przypadkiem, takie jest nasze powołanie i nasze przeznaczenie. John F. Kennedy powiedział: „Na ziemi Boże dzieło musi być naprawdę naszym dziełem”.
I. Klasyfikacja
We wszystkich kulturach istnieją kategorie umożliwiające rozróżnienie ludzi na „my i oni” według pochodzenia etnicznego, rasy, religii lub narodowości: Niemców i Żydów, Hutu i Tutsi. Społeczeństwa dwubiegunowe, w których brakuje kategorii mieszanych, takie jak Rwanda i Burundi, są najbardziej narażone na ludobójstwo. Jedną z najważniejszych klasyfikacji w obecnym systemie państw narodowych jest obywatelstwo narodowe. Usunięcie lub odmowa obywatelstwa grupie jest prawnym sposobem odmowy zarówno praw obywatelskich jak i praw człowieka grupie. Pierwszym krokiem w kierunku ludobójstwa Żydów i Romów w nazistowskich Niemczech były prawa pozbawiające ich niemieckiego obywatelstwa. W Birmie w 1982 roku, ustawa o obywatelstwie wykluczyła Rohingjów z posiadania obywatelstwa tego kraju. W Indiach ustawa o obywatelstwie zabrania uchodźcom muzułmańskim możliwości uzyskania obywatelstwa. Rdzenni Amerykanie otrzymali obywatelstwo w USA dopiero w 1924 roku, po stuleciach ludobójstwa, które zdziesiątkowało ich populacje.
Głównym środkiem zapobiegawczym na tym wczesnym etapie jest rozwój instytucji uniwersalistycznych, które przekraczają podziały etniczne lub rasowe, aktywnie promują tolerancję i zrozumienie oraz promują klasyfikacje przekraczające podziały. Kościół katolicki mógłby odegrać tę rolę w Ruandzie, gdyby nie zostały rozdarty przez te same podziały etniczne, co społeczeństwo Rwandy. Promowanie wspólnego języka w krajach takich jak Tanzania również sprzyjało transcendentnej tożsamości narodowej. Prawa, które zapewniają imigrantom i uchodźcom drogę do obywatelstwa, znoszą bariery dla praw obywatelskich. Poszukiwanie wspólnej płaszczyzny ma zasadnicze znaczenie dla wczesnego zapobiegania ludobójstwu.
Myślenie pojęciowe, a myślenie stereotypowe – Andrzej Wronka, Kazimierz Ajdukiewicz, doc. Józef Kossecki
Jak zostać przywódcą sekty – Prosty przewodnik, jak zdobyć kontrolę nad umysłami.
Dziesięć etapów ludobójstwa
II. Symbolizacja
Klasyfikacjom nadajemy nazwy lub inne symbole. Nazywamy ludzi „Żydami” lub „Cyganami” lub rozróżniamy ich po kolorach lub ubiorach; i zastosuj symbole do członków grup. Klasyfikacja i symbolizacja są powszechnie ludzkie i niekoniecznie prowadzą do ludobójstwa, chyba że prowadzą do odczłowieczenia. W połączeniu z nienawiścią, symbole mogą być narzucane niechętnym członkom grup pariasów: żółta gwiazda dla Żydów pod rządami nazistów, niebieska chusta dla ludzi ze Strefy Wschodniej w Kambodży w czasach Czerwonych Khmerów.
Aby zwalczyć symbolizację, symbole nienawiści mogą być prawnie zabronione (swastyki), podobnie jak mowa nienawiści. Oznaczanie grupowe, takie jak odzież gangów lub blizny plemienne, również może być zakazane. Problem polega na tym, że ograniczenia prawne zawiodą, jeśli nie będą wspierane przez popularne kulturowe egzekwowanie. Chociaż słowa Hutu i Tutsi były zabronione w Burundi do lat 80-tych, zastąpiły je słowa kodowe. Jednak jeśli jest powszechnie wspierane, zaprzeczanie symbolizacji może być potężne, tak jak to miało miejsce w Bułgarii, gdzie rząd odmówił dostarczenia wystarczającej liczby żółtych odznak i co najmniej osiemdziesiąt procent Żydów ich nie nosiło, pozbawiając w ten sposób żółtej gwiazdy jej znaczenia jako symbolu dla Żydów nadanego im przez niemieckich nazistów.
III. Dyskryminacja
Grupa dominująca wykorzystuje prawo, zwyczaje i władzę polityczną, aby odmówić praw innym grupom. Bezsilna grupa może zostać pozbawiona pełnych praw obywatelskich, prawa do głosowania, a nawet obywatelstwa. Dominująca grupa kierująca się wykluczającą ideologią, która pozbawia słabsze grupy ich praw. Ideologia opowiada się za monopolizacją lub rozszerzaniem władzy przez grupę dominującą. To legitymizuje wiktymizację słabszych grup. Zwolennicy ideologii wykluczających są często charyzmatyczni i wyrażają niechęć swoich wyznawców. Przykładem mogą być ustawy norymberskie z 1935 roku w nazistowskich Niemczech, które pozbawiły Żydów niemieckiego obywatelstwa i zabraniały ich zatrudniania przez rząd i uniwersytety. Dyskryminacja rdzennych Amerykanów i Afroamerykanów była zapisana w Konstytucji Stanów Zjednoczonych aż do zmian wprowadzonych po wojnie secesyjnej i przepisów z połowy XX wieku, które miały na celu ich egzekwowanie. Odmowa obywatelstwa muzułmańskiej mniejszości Rohingja w Birmie doprowadziła w 2017 roku do ludobójstwa i przesiedlenia ponad miliona uchodźców.
Zapobieganie dyskryminacji oznacza pełne wzmocnienie pozycji politycznej i praw obywatelskich dla wszystkich grup w społeczeństwie. Należy zakazać dyskryminacji ze względu na narodowość, pochodzenie etniczne, rasę lub religię. Ludzie powinny mieć prawo do pozywania państwa, korporacji i innych osób, jeśli ich prawa są naruszane.
Trójkąt dramatyczny Karpmana
Psychomanipulacje związane z powszechnym noszeniem masek – Heather Leigh
Przerażające amerykańskie korzenie nazistowskiej eugeniki – Edwin Black
IV. Dehumanizacja
Jedna grupa zaprzecza człowieczeństwu drugiej grupy. Jej członkowie są utożsamiani ze zwierzętami, robactwem, owadami lub chorobami. Dehumanizacja przezwycięża zwykłą ludzką odrazę do morderstwa. Na tym etapie propaganda nienawiści w druku, w radiu i mediach społecznościowych jest wykorzystywana do oczerniania grupy ofiar. Może nawet znaleźć się w podręcznikach szkolnych. Indoktrynacja przygotowuje drogę do podburzania. Grupa większościowa uczy się uważać drugą grupę za mniej niż ludzką, a nawet obcą swojemu społeczeństwu. Są indoktrynowani, aby wierzyć, że „bez nich nam lepiej”. Bezsilni ludzie mogą stać się tak zdepersonalizowani, że w rzeczywistości otrzymują numery, a nie nazwiska, tak jak miało to miejsce z Żydami i innymi więźniami w obozach śmierci. Są utożsamiani z brudem, czystością i niemoralnością. Mowa nienawiści wypełnia propagandę oficjalnego radia, gazet i przemówień.
Aby walczyć z odczłowieczeniem, podżeganie do ludobójstwa nie powinno być mylone z ochroną wolności wypowiedzi. Społecznościom ludobójczym brakuje konstytucyjnej ochrony dla wolności wypowiedzi równoważącej oficjalną narracje i należy je traktować inaczej niż demokracje. Lokalni i międzynarodowi przywódcy powinni potępić używanie mowy nienawiści i uczynić ją niedopuszczalną z kulturowego punktu widzenia. Przywódcy, którzy podżegają do ludobójstwa, powinni być ścigani przed sądami krajowymi. Powinni zostać pozbawieni możliwości podróżowania za granicę a dostęp do finansów zagranicznych zamrożona. Propagujące nienawiść stacje radiowe powinny być zagłuszane lub wyłączane, a propaganda nienawiści i jej źródła powinny być zakazane w mediach społecznościowych i internecie. Przestępstwa z nienawiści i okrucieństwa powinny być niezwłocznie karane.
Początki medialnych fake newsów, które doprowadziły do wojny USA vs Hiszpania [1898]
Jak poprawnie nienawidzić antyszczepionkowców – poradnik
Jak pisać o szczepionkach – poradnik dla dziennikarzy i felietonistów – Jefferey Jaxen
10 czołowych astroturferów – Sharyl Attkisson
V. Organizacja
Ludobójstwo jest zawsze zorganizowane, przeważnie przez państwo, często za pomocą milicji/bojówek, aby zaprzeczyć odpowiedzialności państwa (Dżandżaweed w Darfurze). Czasami organizacja ma charakter nieformalny (hinduskie tłumy kierowane przez lokalnych bojowników RSS) Milicje/bojówki są często szkolone i uzbrojone. Ludobójcze zabójstwa są planowane. Ludobójstwo często ma miejsce podczas wojen domowych lub międzynarodowych. Przepływy broni do państw i milicji (nawet z naruszeniem embarga ONZ na broń) ułatwiają akty ludobójstwa. Państwa organizują tajną policję w celu szpiegowania, aresztowania, torturowania i mordowania osób podejrzanych o sprzeciw wobec przywódców politycznych. Motywacje do atakowania grupy są indoktrynowane przez środki masowego przekazu i specjalne szkolenia dla morderczych milicji, szwadronów śmierci i specjalnych jednostek wojskowych do zabijania, takich jak nazistowski Einsaztgruppen, który zamordował 1,5 miliona Żydów w Europie Wschodniej.
Aby zwalczać organizacje prowadzące do ludobójstwa, należy zakazać członkostwa w ludobójczych bojówkach. Ich przywódcom należy odmówić wiz na podróże zagraniczne, a ich zagraniczne aktywa należy zamrozić. ONZ powinna nałożyć embargo na broń na rządy i obywateli krajów zaangażowanych w ludobójcze masakry oraz powołać komisje do zbadania naruszeń, tak jak to zrobiono w Rwandzie po ludobójstwie. Krajowe systemy prawne powinny ścigać i rozbrajać grupy planujące i popełniające przestępstwa z nienawiści.
Film Nauka i Swastyka: Biologiczni Żołnierze Hitlera
VI. Polaryzacja
Ekstremiści rozdzielają grupy. Grupy nienawiści rozpowszechniają polaryzującą propagandę. Prawo może zabraniać małżeństw mieszanych lub interakcji społecznych. Ekstremistyczny terroryzm jest skierowany na umiarkowanych, zastraszając i uciszając centrum. Umiarkowani ludzie w własnej grupie sprawców są najbardziej zdolni do powstrzymania ludobójstwa, jednak jak pierwsi zostają aresztowani i zabici. Liderzy grup docelowych są kolejnymi aresztowanymi i zamordowanymi. Grupa dominująca uchwala przepisy lub dekrety nadzwyczajne, które dają jej całkowitą władzę nad grupą docelową. Prawo podważa podstawowe prawa i wolności obywatelskie. Grupy docelowe są rozbrojone, aby uczynić je niezdolnymi do samoobrony i upewnić się, że grupa dominująca ma całkowitą kontrolę.
Zapobieganie może oznaczać ochronę bezpieczeństwa umiarkowanych przywódców lub pomoc grupom działającym na rzecz praw człowieka. Należy przejąć majątek ekstremistów i odmówić im wiz na podróż międzynarodową. Zamachom stanu dokonanym przez ekstremistów powinny przeciwdziałać międzynarodowe sankcje i regionalna izolacja przywódców ekstremistycznych. Należy ostro sprzeciwiać się aresztowaniom członków grup opozycyjnych. W razie potrzeby grupy docelowe powinny być uzbrojone, aby móc się bronić. Przywódcy rządów krajowych powinni potępić polaryzującą mowę nienawiści. Wychowawcy powinni uczyć tolerancji.
Dlaczego toksyczny trybalizm niszczy nasze społeczeństwo i co z tym zrobić?
VII. Przygotowanie
Liderzy krajowi lub grupy sprawców planują „ostateczne rozwiązanie” kwestii żydowskiej, ormiańskiej, Tutsi lub innej grupy docelowej. Często używają eufemizmów, aby ukryć swoje intencje, na przykład odnosząc się do swoich celów, takich jak „czystka etniczna”, „oczyszczenie” lub „przeciwdziałanie terroryzmowi”. Budują armie, kupują broń i szkolą swoje wojska i milicje. Indoktrynują ludność strachem przed grupą [przyszłych] ofiar. Przywódcy często twierdzą, że „jeśli ich nie zabijemy, to oni zabiją nas”, ukrywając ludobójstwo pod maską samoobrony. Następuje nagły wzrost zapalnej retoryki i propagandy nienawiści, której celem jest wywołanie strachu przed drugą grupą. Procesy polityczne, takie jak porozumienia pokojowe, które zagrażają dominacji grupy rządzącej poprzez wybory lub ściganie korupcji, mogą w rzeczywistości wywołać ludobójstwo.
Zapobieganie przygotowaniom może obejmować embargo na broń i komisje do ich egzekwowania. Powinno obejmować ściganie podżegania do ludobójstwa i zmowy w celu popełnienia ludobójstwa, obu przestępstw określonych w artykule 3 Konwencji o Ludobójstwie.
Krajowe organy ścigania powinny aresztować i ścigać liderów grup planujących ludobójcze masakry.
Ostateczne rozwiązanie kwestii polskiej
COVID-911: Od wojny z terroryzmem do bezpieczeństwa biologicznego
VIII. Prześladowanie
Ofiary są identyfikowane i oddzielane ze względu na ich tożsamość narodową, etniczną, rasową lub religijną. Najbardziej podstawowe prawa człowieka grupy ofiar są systematycznie łamane poprzez pozasądowe zabójstwa, tortury i przymusowe wysiedlenia. Sporządza się listy osób do likwidacji.
W przypadku ludobójstwa sponsorowanego przez państwo członkowie grup ofiar mogą być zmuszeni do noszenia identyfikujących symboli. Ich majątek jest często wywłaszczany. Czasami są segregowani w gettach, deportowani do obozów koncentracyjnych lub umieszczani w rejonie ogarniętym klęską głodu. Celowo pozbawia się ich zasobów, takich jak woda czy żywność, aby powoli zniszczyć grupę. Wdrażane są programy mające na celu zapobieganie prokreacji poprzez przymusową sterylizację lub aborcje. Dzieci są siłą odbierane rodzicom. Rozpoczynają się ludobójcze masakry. Wszystkie te niszczycielskie akty są aktami ludobójstwa zakazanymi przez konwencję o ludobójstwie. Są one aktami ludobójstwa, ponieważ celowo niszczą część grupy. Sprawcy zwracają uwagę na to, czy takim masakrom przeciwstawiana jest jakakolwiek skuteczna reakcja międzynarodowa. Jeśli nie ma reakcji, zdają sobie sprawę, że ludobójstwo może ujść im na sucho. Sprawcy wiedzą, że ONZ, organizacje regionalne i narody dysponujące potężnymi siłami zbrojnymi znów będą świadkami i pozwolą na kolejne ludobójstwo.
Na tym etapie należy ogłosić stan zagrożenia ludobójstwem. Jeśli uda się zmobilizować wolę polityczną wielkich mocarstw, sojuszy regionalnych, Rady Bezpieczeństwa ONZ lub Zgromadzenia Ogólnego ONZ, należy przygotować energiczną dyplomację, ukierunkowane sankcje gospodarcze, a nawet zbrojną interwencję międzynarodową. Należy udzielić pomocy grupie ofiar, aby przygotować się do samoobrony. Pomoc humanitarna powinna być przygotowywana i organizowana przez ONZ i prywatne grupy humanitarne na nieuchronną falę przyszłych uchodźców.
Kenijscy lekarze znajdują hormon hCG w szczepionce przeciw tężcowi.
IX. Eksterminacja
Rozpoczyna się eksterminacja, która szybko staje się masowym mordem, prawnie zwanym „ludobójstwem”. Dla zabójców jest to „eksterminacja”, ponieważ nie wierzą, że ich ofiary są w pełni ludzkie. Kiedy eksterminacja jest sponsorowana przez państwo, siły zbrojne często współpracują z milicjami podczas zabijania. Celem całkowitego ludobójstwa jest zabicie wszystkich członków grupy docelowej. Ale większość ludobójstw to ludobójstwa „częściowe”. Wszyscy wykształceni członkowie grupy docelowej mogą zostać zamordowani (Burundi 1972). Wszyscy mężczyźni i chłopcy w wieku poborowym [wieku zdolnym do walki] mogą zostać zamordowani (Srebrenica, Bośnia 1995). Wszystkie kobiety i dziewczęta mogą zostać zgwałcone (Darfur, Mjanma). Masowe gwałty na kobietach stały się cechą wszystkich współczesnych ludobójstw. Gwałt jest używany jako środek do genetycznej zmiany i zniszczenia grupy ofiar. Czasami ludobójstwo prowadzi do morderstw dokonywanych przez grupy przeciwko sobie nawzajem, tworząc przypominający wir w dół cykl dwustronnego ludobójstwa (jak w Burundi). Zniszczenie dóbr kulturowych i religijnych służy unicestwieniu istnienia grupy na podstawie historii (Armenia 1915 – 1922, Da’esh/ISIS 2014 – 2018).
„Wojna totalna” między narodami lub grupami etnicznymi jest z natury rzeczy ludobójstwem, ponieważ nie odróżnia cywilów od niewalczących. Bombardowanie „dywanowe”, stosowanie bomb zapalających, bombardowanie szpitali oraz użycie broni chemicznej lub biologicznej to zbrodnie wojenne, a także akty ludobójstwa. Terroryzm nie rozróżnia cywilów i walczących, a gdy ma na celu zniszczenie członków grupy narodowej, etnicznej, rasowej lub religijnej, jest ludobójstwem. Użycie broni jądrowej jest ostatecznym aktem ludobójstwa, ponieważ świadomie ma na celu zniszczenie znacznej części grupy narodowej.
Podczas czynnego ludobójstwa tylko szybka i przytłaczająca interwencja zbrojna może powstrzymać ludobójstwo. Rzeczywiste obszary bezpieczne lub korytarze ucieczki dla uchodźców powinny być objęte silnie uzbrojoną ochroną międzynarodową. (Niebezpieczny „bezpieczny” obszar jest gorszy niż żaden.) W przypadku interwencji zbrojnych wielostronne siły upoważnione przez ONZ powinny interweniować, jeśli jest to politycznie możliwe. Wielonarodowa Brygada Szybkiego Rozwinięcia, Siły Szybkiego Reagowania UE lub siły regionalne (NATO, ASEAN, ECOWAS) – powinny być upoważnione do działania przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. Zgromadzenie Ogólne ONZ może zezwolić na podjęcie działań zgodnie z rezolucją zjednoczenia na rzecz pokoju G. A. Res. 330 (1950), która została użyta 13 razy do takiej interwencji zbrojnej. Jeśli ONZ jest sparaliżowana, sojusze regionalne muszą działać zgodnie z Rozdziałem VIII Karty Narodów Zjednoczonych. Międzynarodowa odpowiedzialność za ochronę wykracza poza wąskie interesy poszczególnych państw narodowych. Jeśli silne państwa nie zapewnią wojsk do bezpośredniej interwencji, powinny zapewnić transport powietrzny, sprzęt i środki finansowe niezbędne do interwencji państw regionalnych.
X. Negacja
Negacja/zaprzeczanie jest ostatnim etapem, który trwa przez cały czas i zawsze następuje po ludobójstwie. Jest to jeden z najpewniejszych wskaźników dalszych masakr ludobójczych. Sprawcy ludobójstwa wykopują masowe groby, palą ciała, próbują zatrzeć dowody i zastraszać świadków. Zaprzeczają popełnieniu jakichkolwiek przestępstw i często obwiniają ofiary. Akty ludobójstwa są przebrane za przeciwdziałanie powstaniu, jeśli trwa konflikt zbrojny lub wojna domowa. Sprawcy blokują śledztwa w sprawie zbrodni i nadal rządzą, dopóki nie zostaną usunięci siłą od sprawowania władzy. Gdy zostaną usunięci, uciekają na wygnanie. Tam pozostają bezkarni, jak Pol Pot czy Idi Amin, chyba że zostaną schwytani i zostanie ustanowiony trybunał, który ich osądzi.
Podczas ludobójstwa i po nim, prawnicy, dyplomaci i inni, którzy sprzeciwiają się siłowym działaniom, często zaprzeczają, że te zbrodnie spełniają definicję ludobójstwa. Zamiast tego nazywają je eufemizmami, takimi jak „czystki etniczne”. Zastanawiają się, czy zamiar zniszczenia grupy można udowodnić, ignorując tysiące morderstw. Pomijają celowe narzucanie warunków, które niszczą część grupy. Twierdzą, że tylko sądy mogą ustalić, czy doszło do ludobójstwa, żądając „dowodu ponad uzasadnioną wątpliwość”, podczas gdy zapobieganie wymaga jedynie działań opartych na przekonujących dowodach.
Najlepszą odpowiedzią na odmowę jest ukaranie przez międzynarodowy trybunał lub sądy krajowe. Tam można wysłuchać dowodów, a sprawców ukarać. Sądy takie jak trybunały Jugosławii, Rwandy czy Sierra Leone, trybunał sądzący Czerwonych Khmerów w Kambodży czy Międzynarodowy Trybunał Karny mogą nie przestraszyć i odwieść najgorszych zabójców od ludobójstwa. Ale mając polityczną wolę aresztowania ich i ścigania, niektórzy mogą zostać postawieni przed sądem. Lokalne komisje sprawiedliwości i prawdy oraz edukacja w szkołach publicznych są również antidotum na zaprzeczanie. Mogą otwierać drogi do pojednania i edukacji prewencyjnej.
Choroby zakaźne a polityka – Jordan Peterson