Dr Andrew Wakefield i Polly Tommey, producenci filmu pt. Kto zabił Alexa Spourdalakisa zachęcają do poznania 2 skrajnych historii chłopców z autyzmem.

Kto zabił Alexa Spourdalakisa

„Matka i opiekunka udają się do sądu dziś rano, oskarżone o śmierć 14-latka …”

„Więcej szczegółów na temat śmierci nastolatka z autyzmem. Jego matka i matka chrzestna staną przed zarzutem morderstwa w związku ze śmiercią, od dźgnięcia nożem, 14-latka …”

„Prokuratorzy nazywają to zimnym, wyrachowanym morderstwem z premedytacją, zaplanowanym w przeciągu jednego tygodnia.”

Dr Wakefield: „To jest opowieść o dziecku, nastolatku z Chicago z ciężkim autyzmem. Dziecko, które nie potrafiło mówić, poważnie upośledzone przez autyzm oraz cierpiące z powodu ciężkich problemów żołądkowo-jelitowych. Ta historia nie jest rzadkością, lecz jedną w wielu, jakie spotykamy. Niezwykłe okoliczności tego dziecka były takie, że wezwano nas na etapie, kiedy był on przywiązany czterokończynowo do łóżka , w głównym szpitalu w Chicago. Matka rozpaczliwie szukała pomocy, mówiąc: “Moje dziecko ma straszne problemy zdrowotne, problemy żołądkowo-jelitowe, on cierpi z bólu, proszę mi pomóc. Nikt mu nie pomaga.”

Tak więc, my jako Autism Media Channel, zespół A-Team (Autism Team), zawieźliśmy go na wizytę do światowego eksperta w gastroenterologii dziecięcej u chorych na autyzm, doktora Arthura Krigsmana w Nowym Jorku. Został przebadany i miał poważne owrzodzenia żołądka, które spowodowałyby u Ciebie, czy u mnie, absolutną agonię. Toczylibyśmy się po podłodze z bólu, gdybyśmy mieli to, co to dziecko miało.”

Dr Arthur Krigsman: „Ma chorobę zapalną jelit, którą widzimy u dzieci z autyzmem. Jego żołądek jest usiany tymi wrzodami, lezjami, tymi małymi drobnymi owrzodzeniami. I było ich zbyt wiele, żeby policzyć.”

Dr Wakefield: „On cierpiał przez długi długi czas, bez jakiejkolwiek interwencji.  A potem, załatwiliśmy mu odpowiednie leczenie. Niestety, kiedy wrócił do Chicago, nie miał  gdzie się zatrzymać. W końcu przyjęto go do innego szpitala, ponownie przywiązano do łóżka i podano 3 bardzo silne leki psychotropowe. Pogarszając niewiarygodnie jego stan.

Jego matka powiedziała, że on cierpi niewyobrażalnie. A potem, kiedy skończyło się ubezpieczenie, to został wyproszony na ulicę. Nie mogąc znieść obciążenia i stresu ani chwili dłużej, jego matka i matka chrzestna próbowały później odebrać mu życie, ostatecznie zabijając go i podejmując nieskuteczną próbę samobójczą. Obecnie przebywają w więzieniu Cook County o zaostrzonym rygorze, oczekują na proces za morderstwo.”

Polly Tommey: „Zadzwoniliśmy do wielu rodzin, z autyzmem. Dorota była całkowicie zdesperowaną matką, aby uzyskać pomoc dla swojego dziecka. Tak więc, nie było nic szczególnego, być może różnica polegała na tym, że  było to w wiadomościach, ale nie było nic szczególnego w historii Alexa, która była taka, jak większość historii, o których robimy reportaż. Myślę, że najważniejszą rzeczą, dla której ta historia jest opowiedziana, jest jej zakończenie.”

Dr Wakefield: „Historia Alexa pojawiła się jako część serii filmów, które robiliśmy o polepszaniu się zdrowia dzieci.  Braliśmy rozbite rodziny, dostarczaliśmy im właściwą diagnozę i leczenie, oraz pokazywaliśmy je później. Alex miał być kolejnym przykładem. Zostaliśmy pilnie wezwani, aby pomóc rodzinie i naszym celem było, aby jego problemy żołądkowo-jelitowe zostały zdiagnozowane i leczone, aby  pokazać rodzinę przed i po. Najwyraźniej sprawy nie potoczyły się w ten sposób. I kiedy historia Alexa się rozwijała i jego rodzina się rozpadała, a jego matka i matka chrzestna w końcu go zabiły – to następnie przerodziło się to w specyficzną historię. Zupełnie inną, niż pozostałe.

I to, co staramy się zrobić, w dodatkowych materiałach, które załączamy do tego DVD, to  przykłady opowieści, gdzie wszystko poszło dobrze. Tak mógłby wyglądać wynik historii Alexa, gdyby rzeczy potoczyły się inaczej. Jonathan Edwards był dzieckiem z Wielkiej Brytanii, które cierpiało dokładnie przez te same rodzaje problemów, przez jakie cierpiał Alex.”

Polly Tommey: „Tak więc, nie ma różnicy między historią Alexa i historią Jona Edwardsa. Oboje byli bardzo, bardzo chorymi dziećmi i oboje nie uzyskiwali pomocy. A zakończenie tych historii mogło być dokładnie takie samo. Różnica polegała na tym, że Alli wróciła do domu, miała dach nad głową, miała męża, który ją wspierał, miała przyjaciół i dużą społeczność wokół siebie, która ją wspierała. Dorota nie miała nikogo. Była Dorota, Agata i Alex. Nie było domu, ani gdzie mieszkać, ani wsparcia.”

Dr Wakefield: „Osobiście, to jestem wściekły przez to, co stało się z Alexem. Jest to naruszenie podstawowych zasad medycznych. Sposób radzenia sobie z tym gniewem, to próba znalezienia pozytywnego wyjścia z tej sytuacji. Próba opowiedzenia tej historii i próba uzyskania sprawiedliwości. Nie tylko dla rodziny, ale jako trwałe dziedzictwo dla Alexa Spourdalakisa.”

Polly Tommey: „Nie można było tego wymyślić,  to była najgorsza sytuacja i wszyscy ją czuliśmy. Wszyscy, w końcu każdy ją poczuł. Każdy czuł Alexa.”

Dr Wakefield: „To jest ta sama historia, gdziekolwiek pojedziesz na świecie, to jest ta sama historia i te dzieci cierpią w ten sam sposób. To jest problemem na całym świecie, w związku z tym ten film dokumentalny ma odbiorców na całym świecie. Nie ma co do tego wątpliwości. Musimy to zmienić wszędzie, na całym świecie. Nasze rozumienie autyzmu musi się radykalnie zmienić, jeśli mamy uniknąć podobnych katastrof w innych częściach świata.”

Polly Tommey: „To zakończenie jest tym, co najbardziej mnie martwi. Obawiam się, że będzie dużo więcej zgonów, dużo więcej rodziców będzie odbierało życie dzieciom. Nie dlatego, że nie podoba im się autyzm, ale dlatego, że po prostu nie będą mogli dłużej znieść cierpienia swojego dziecka.”

Dr Wakefield: „Aby już żadne dziecko nigdy nie cierpiało z powodu takiego samego traktowania, jakie przeszedł Alex z rąk lekarzy, czy nawet jakie przeszła jego rodzina, to musimy mieć fundamentalną zmianę na szczeblu lokalnym, w postrzeganiu tego, czym jest autyzm.

Trzeba uznać to za schorzenie medyczne i leczyć oraz badać je odpowiednio, tak aby mogło być skorygowane. To leżące u podstaw schorzenie medyczne może być skorygowane, dzieci mogą czuć się fizycznie najlepiej, jak to możliwe, a następnie można się zająć innymi kwestiami, problemami behawioralnymi, gdy wszystkie te pozostałe rzeczy zostały usunięte lub zmniejszone do takiego stopnia, jak to możliwe. I dopóki nie będziemy traktowali autyzmu jako schorzenia medycznego, które podlega terapii, podlega interwencji, i niesamowitej poprawie u dzieci, wtedy będziemy nadal widzieli ten sam rodzaj katastrofalnego rezultatu.”

Polly Tommey: „To, co powinno się wydarzyć, to prosto po wizycie u dra Krigsmana, kiedy Alex otrzymał diagnozę ciężkiej choroby jelit, powinniśmy przywieźć Alexa do domu rekonwalescencji. Każdy z nas powinien tam pojechać mu pomóc, pomóc matce w diecie, dać matce odpocząć, “śpij Dorota, damy radę z Alexem” – wszystkie te rzeczy, które doprowadziły ją do szaleństwa i do tego okropnego zakończenia, wszystkiemu można było zapobiec.

Nie było żadnego zakwaterowania dla Alexa i dlatego musimy zbudować domy opieki imienia Alexa Spourdalakisa, aby to już nigdy się nie powtórzyło.”

Dr Wakefield: „Niestety, historia Alexa nie jest unikalna. Co staramy się przedstawić w tym dokumencie, to kolejne przykłady tego samego rodzaju tragedii i prób lub prawdziwych morderstw-samobójców, które są tak tragiczne w tej społeczności. Będziemy widzieli ich znacznie więcej, nie ma wątpliwości. Rosnące wskaźniki autyzmu, oraz fakt, że dzieci stają się starsze, stają się młodymi dorosłymi ludźmi, którzy są duzi i silni. W wielu przypadkach są poza kontrolą, rodzice nie mogą sobie poradzić, rodzice są coraz starsi, niedołężni. Tego rodzaju rzeczy staną się coraz bardziej powszechne. Dlatego ten film jest tak ważny. Przedstawienie tego wyobrażenia ludzkiej uwadze, tak aby zrozumieli, co przyniesie przyszłość, jeżeli teraz niczego nie zrobimy.

Moje szkolenie w medycynie doprowadziło mnie do przekonania, że najważniejsze jest to, aby wysłuchać indywidualne historie ludzi, którzy mówią ci o sobie lub o objawach ich dziecka, co może doprowadzić do zrozumienia, jaka jest ich diagnoza, a co za tym idzie, jak to leczyć. Więc jest to indywidualna sprawa. A z czego my sobie zdaliśmy sprawę, jako producenci filmowi, to fakt, iż indywidualna historia jest dużo bardziej potężna, niż cytowanie statystyk, które mówią po prostu o tym, jak wiele osób jest dotkniętych autyzmem. Jeśli ludzie mogą się zaangażować w historię cierpienia jednej osoby i cierpienia jej rodziny, które idzie w parze z diagnozą autyzmu, to ludzie zaczną to rozumieć. Mogą się do tego odnieść. Tak więc, opowiadanie tych historii jest tym, co mamy zamiar robić.

I będziemy to robić tak długo, aż zdobędziemy serca i umysły agnostyków. Nie ludzi, którzy już to wiedzą, ale ludzi, którzy myślą, że wiedzą, ale tak naprawdę nie rozumieją, co się dzieje. Proszę, zaangażujcie się. Proszę, oglądajcie te filmy i pokazujcie je ludziom, którzy nie wiedzą i jeszcze nie rozumieją. I pomagajcie nam rozpowszechniać te informacje.”

Zobacz na: Filmy o szczepieniach
Wyszczepieni – od TUSZOWANIA faktów do KATASTROFY

Kto zabił Alexa Spourdalakisa – lektor PL (14-letniego autystycznego chłopaka, po szczepieniu MMR) – Lektor PL