Allergie – Clemens von Pirquet – o. ö. Professor der Kinderheilkunde an der Universität Breslau
Allergie – Clemens von Pirquet. Jest to skan książki oryginalnie wydanej w 1910 roku przez wydawnictwo Springer, książka jest w języku niemieckim.
Skan ksiązki do pobrania z portalu MEGA
Vorwort.
Von mehreren Seiten bin ich aufgefordert worden, meine teils in verschiedenen medizinischen Zeitschriften verstreuten, teils in allzu um¬fangreichen Monographien niedergelegten Arbeiten in Kürze zusammen¬zufassen und mit der heutigen, schnell anwachsenden Literatur über tierexperimentelle Anaphylaxie in einen übersichtlichen Zusammenhang zu bringen.
Ich habe darum ein Referat, das für die „Ergebnisse der Inneren Medizin und Kinderheilkunde” 1908 verfaßt war, wesentlich erweitert und mit einer neuen, graphischen Zusammenfassung der Theorien ver¬sehen.
Bisher ist die klinische Verwertung der aus Serumkrankheit, Kuh¬pockenimpfung und Tuberkulinreaktion gezogenen Lehren hauptsächlich von den Vertretern der Kinderheilkunde durchgeführt worden; ich möchte hoffen, daß es der vorliegenden Arbeit beschieden sei, auch von Internisten und Dermatologen, sowie besonders von Hygienikern und Pathologen gelesen zu werden und sie zur Anwendung der neuen Theorien auf weitere Krankheitskomplexe anzuregen.
Breslau, im November 1910.
Vaccine.
Von den Infektionskrankheiten ist keine zu exakten klinisch- experimentellen Studien so geeignet, wie die Kuhpocken.
Die Erstvaccination verläuft bei gesunden Kindern in außerordentlich gleichmäßiger Weise. Kurze Zeit nach der Impfung erscheint die traumatische Reaktion, die nach 1—2 Tagen abgeklungen ist und einen kleinen braunen, von normaler Haut umgebenen Schorf hinterläßt. Erst am 3.—4. Tage erscheint eine kleine rote Erhebung, die den Beginn der spezi¬fischen Reaktion darstellt. Am 4.—6. Tage tritt eine Differenzierung ein: der mittlere Teil der Papel erhebt sich schärfer zur Papille, der äußere Teil wird zu einem roten Saume. Während nun die Papille gleich¬mäßig weiterwächst, täglich ungefähr 1 mm im Durchmesser zunimmt und dabei bläschenartig wird, bleibt der rote Saum anfangs gleich breit und wird nur von der sich ausbreitenden Papille vorgeschoben.
Am 8.—11. Tage dehnt sich der Saum rasch zur Area aus, einem großen roten, leicht erhabenen Entzündungshofe; die Papille hört zu
wachsen auf und wird gelb; der Entzündungshof erreicht seine größte Ausdehnung am 11. —15. Tage, verschwindet dann allmählich, während die Papille eintrocknet, verschorft und später vernarbt (Abb. 16 auf S. 76).
Außer diesen Lokalerscheinungen finden sich, aber nicht so konstant, Allgemeinerscheinungen, hauptsächlich in Form von Fieber und Leukopenie zur Zeit der Entwicklung der Area (Abb. 3).
Die Revaccination ergibt nun charakteristische Veränderungen der Reaktionsfähigkeit. Am schönsten tritt die Allergie zutage, wenn man einen Erstimpfling jeden Tag neuerlich nachimpft (Abb. 4—-6).
Przedmowa
Z kilku stron zostałem poproszony o to, by streścić w zwięzłej formie moje prace, częściowo rozproszone w różnych czasopismach medycznych, częściowo zawarte w zbyt obszernych monografiach oraz powiązać je w przejrzysty sposób z dzisiejszą, szybko rosnącą literaturą dotyczącą anafilaksji doświadczalnej u zwierząt.
Dlatego też znacznie rozszerzyłem referat przygotowany w 1908 roku dla „Ergebnisse der Inneren Medizin und Kinderheilkunde” i opatrzyłem go nowym, graficznym zestawieniem teorii.
Dotychczas praktyczne wykorzystanie wniosków wyciągniętych z choroby posurowiczej, szczepienia przeciwko krowiance oraz reakcji tuberkulinowej było realizowane głównie przez przedstawicieli pediatrii. Mam nadzieję, że niniejsza praca zostanie przeczytana również przez internistów i dermatologów, a szczególnie przez higienistów i patologów i że zachęci ich do zastosowania nowych teorii w odniesieniu do dalszych zespołów chorobowych.
Breslau, listopad 1910.
Szczepienie
Spośród chorób zakaźnych żadna nie nadaje się tak dobrze do dokładnych badań kliniczno-doświadczalnych jak krowianka. Pierwsze szczepienie przebiega u zdrowych dzieci w niezwykle jednolity sposób. Krótko po inokulacji pojawia się reakcja urazowa, która po 1–2 dniach ustępuje, pozostawiając niewielki brązowy strup, otoczony zdrową skórą. Dopiero 3.–4. dnia pojawia się niewielkie czerwone wyniesienie — początek reakcji swoistej.
W dniach 4.–6. dochodzi do zróżnicowania: środkowa część grudki unosi się wyraźniej, tworząc brodawkę, natomiast zewnętrzna część staje się czerwonym rąbkiem. Podczas gdy brodawka równomiernie rośnie, zwiększając średnicę codziennie o około 1 mm i przyjmując pęcherzykowaty wygląd, czerwony rąbek początkowo pozostaje tej samej szerokości i tylko jest wypychany przez rozszerzającą się brodawkę.
W dniach 8.–11. rąbek szybko rozszerza się w duży, czerwony, lekko wyniesiony obszar zapalny. Brodawka przestaje rosnąć i staje się żółtawa; obszar zapalny osiąga maksymalną wielkość w dniach 11.–15., po czym stopniowo zanika, podczas gdy brodawka wysycha, przekształca się w strup, a później bliznowacieje (ryc. 16 na s. 76).
Oprócz tych zjawisk miejscowych — choć nie tak stałych — występują objawy ogólne, głównie w postaci gorączki i leukopenii w okresie rozwijania się arei (ryc. 3).
Powtórne szczepienie (revaccinatio) wykazuje charakterystyczne zmiany w reaktywności. Najwyraźniej alergia ujawnia się wtedy, gdy osobę szczepioną po raz pierwszy doszczepia się ponownie każdego kolejnego dnia (ryc. 4–6).