Toksyczność mRNA – dr Margaret Liu| Porównanie plazmidowego DNA i mRNA jako technologii szczepionkowych
Tłumaczenie fragmentu publikacji pt. „A Comparison of Plasmid DNA and mRNA as Vaccine Technologies” dotyczącego toksyczności mRNA, opublikowanej w styczniu 2019 roku.
Źródło: Vaccines (Basel). 2019 Jun; 7(2): 37.
Zanim przejdziemy do właściwego teksu, który został opublikowany w 2019 roku, co ma bardzo istotne znaczenie, żeby wprowadzić państwa w błogi nastrój zacytuje garstkę autorytetów, których należy słuchać jak człowiek chcę się czegoś dowiedzieć:
“Prace nad szczepionkami COVID-19 przeprowadzano według najwyższych standardów bezpieczeństwa.” – Serwis Rzeczypospolitej Polskie, Szczepionki przeciwko COVID-19 – dlaczego są bezpieczne?
“O bezpieczeństwo szczepionek mRNA przeciw COVID-19 zapytano prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, członka Rady Zarządzającej Europejskiej Agencji Leków Grzegorza Cessaka. Szef URPL zaakcentował, że szczepionki mRNA nie są produktami nowymi. Prace nad stworzeniem tej technologii – jak wyjaśniał – rozpoczęto 30 lat temu i dotyczyły opracowania szczepionek przeciw nowotworom.” – 27 stycznia 2022, Szczepionki mRNA nie są nowością? Prezes URPL: Prace nad tą technologią rozpoczęto 30 lat temu
“Prace nad mRNA jako terapeutykiem trwają od ponad 30 lat, ale w grudniu ubiegłego roku po raz pierwszy terapia mRNA, właśnie szczepionka przeciwko koronawirusowi, została zatwierdzona do powszechnego użycia. Dotychczas było prowadzonych szereg badań, ponad setka badań klinicznych nad różnymi aspektami wykorzystania mRNA, natomiast przed pandemią jeszcze żadna terapia nie została zatwierdzona. Mniej więcej od przełomu wieku XX i XXI to mRNA jest częściej wymieniane jako bezpieczniejszy i skuteczniejszy sposób dostarczania informacji o terapeutyku do naszych komórek – podkreśla prof. Jacek Jemielity.
Szczepionki mRNA są bardzo dobrze zbadane, zwłaszcza te przeciwko koronawirusowi. Badania nad samym mRNA jako terapeutykiem trwają już ponad 30 lat i bardzo wiele problemów zostało rozwiązanych, więc ta technologia była już naprawdę gotowa do tego, żeby ją zastosować.“ – 22 kwietnia 2021, prof. dr hab. Jacek Jemielity, Szczepionki mRNA przeciw koronawirusowi są bezpieczne i skuteczne
“Należy pamiętać, że technologie stosowane do stworzenia szczepionek przeciw COVID-19 były dopracowywane przez przeszło 30 lat, zaś procesy produkcyjne były gotowe już na samym początku pandemii. Dzięki współpracy naukowców z całego świata bardzo szybko udostępniono informacje o sekwencji genomu koronawirusa, przez co możliwe było natychmiastowe rozpoczęcie prac nad opracowaniem szczepionki mRNA. Co więcej, w procesie testowania szczepionek nie pominięto żadnego z etapów badań klinicznych, które przechodzą wszystkie nowe leki i terapie, choć twórcy szczepionek prowadzili kilka etapów badań jednocześnie, aby jak najszybciej zebrać jak najwięcej danych.” – dr Joanna Morończyk, Uniwersytet Śląski, Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny (2023)
“Naukowcy odnoszą się także do często powtarzanych opinii, jakoby szczepionki mRNA powstały w rekordowym tempie, co uniemożliwiło dostateczne ich przebadanie. Szczepionki mRNA nie są produktem nowym. Prace nad stworzeniem takiej technologii rozpoczęto już 30 lat temu, były one skierowane na stworzenie szczepionek przeciw nowotworowych. Obecne szczepionki zostały dostosowane do zwalczania koronawirusa SARS-CoV-2, zaraz po tym jak rozszyfrowano jego budowę. Szczepionki te przeszły pełną sekwencję badań, czyli badania przedkliniczne i trzy fazy badań klinicznych, które potwierdziły ich bezpieczeństwo i skuteczność, sięgającą powyżej 95%? ? podkreśla prof. Krzysztof Pyrć, wirusolog, szef Pracowni Wirusologii Małopolskiego Centrum Biotechnologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.” – 31 marzec 2021, Fundacja na rzecz Nauki Polskiej Fake newsy rozbrojone, Ufajmy nauce? nie wierzmy w fake newsy
“Szczepienia przeciwko Covid-19 preparatem mRNA są szczepieniami bezpiecznymi z punktu widzenia kardiologa i z punktu widzenia pacjentów. Szczepionki i prace nad nimi trwają od wielu lat. Te badania są prowadzone od 30 lat, czyli od lat 90. i skuteczność, a także bezpieczeństwo tych preparatów została wielokrotnie potwierdzona. Gdyby takie preparaty powodowały jakiekolwiek działania niepożądane, komplikacje kardiologiczne, nie miałyby prawa w ogóle być dopuszczony do stosowania.” – Obalamy fake newsy – dr n. med. Piotr Weryński
“Tradycyjne szczepionki wymagają średnio 10–15 lat na ich wprowadzenie, a badania składają się z kilku etapów: laboratoryjnego (np. z użyciem hodowli komórkowych), badań na zwierzętach i wreszcie badań klinicznych z udziałem ludzi (trzy fazy). Etapy te pro-wadzone są sekwencyjnie. Natomiast w przypadku COMIRNATY fazy badań nie zostały skrócone, lecz jedynie nałożone na siebie – to pozwoliło na szybsze uzyskanie wyników. Nie bez znaczenia jest też sama metodologia produkcji szczepionki genetycznej umożliwiająca szybkie pozyskanie produktu w przeciwieństwie np. do szczepionki przeciwgrypowej wytwarzanej z wykorzystaniem zarodków kurzych. Należy nadmienić, iż szczepionka przeciw COVID-19 uzyskała pozwolenie na jej szerokie wykorzystanie na podstawie bardzo restrykcyjnej procedury dopuszczającej Amerykańskiej Agencji Żywności i Leków (FDA) i Europejskiej Agencji Leków (EMA).” – grudzień 2020, Rozmowa z prof. dr hab. Agnieszką Szuster-Ciesielską
Moderna trafiła na problemy związane z bezpieczeństwem mRNA [2017]
Niezamierzona odpowiedź immunologiczna u 1 na 4 osób po szczepionce na C-19 Pfizera
Porównanie plazmidowego DNA i mRNA jako technologii szczepionkowych
Abstrakt
Niniejszy przegląd zawiera porównanie zagadnień teoretycznych i wyników badań eksperymentalnych dotyczących technologii szczepionek plazmidowych DNA i mRNA. Podczas gdy obie są opracowywane od lat 90. ubiegłego wieku, w ostatnich latach duże zainteresowanie wzbudziło mRNA, pomimo licencjonowania kilku weterynaryjnych szczepionek DNA. Obie te technologie wymagały podjęcia wysiłków w celu zwiększenia ich siły działania poprzez bezpośrednią manipulację plazmidowym DNA i mRNA lub poprzez dodanie adiuwantów lub immunomodulatorów, a także systemów dostarczania i formuł. Większy nieodłączny charakter zapalny szczepionek mRNA jest omawiany zarówno pod kątem ich potencjalnej użyteczności immunologicznej dla szczepionek, jak i potencjalnej toksyczności. Opisano stan badań klinicznych szczepionek mRNA wraz z porównaniem do szczepionek DNA, w szczególności immunogenność zarówno licencjonowanych weterynaryjnych szczepionek DNA, jak i wybranych kandydatów na szczepionki DNA w badaniach klinicznych na ludziach.
8.Odpowiedzi zapalne i działania toksyczne
8.1. Aktywacja immunologiczna
Chociaż zarówno szczepionki DNA, jak i mRNA są często uważane za zwykły system ekspresji pożądanego białka, żadna z nich nie jest immunologicznie obojętna. Zarówno wektory DNA (oparte na plazmidach bakteryjnych), jak i transkrybowane in vitro mRNA aktywują wrodzony układ odpornościowy. Plazmidy DNA robią to poprzez swoje motywy CpG, które stymulują TLR9 [receptory toll-podobne]. Podczas gdy CpG został z powodzeniem zastosowany jako adiuwant[46] w szczepionce przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B opartej na rekombinowanych białkach, która została dopuszczona do obrotu w 2018 r., wpływ na immunogenność szczepionek DNA poprzez zwiększenie liczby motywów CpG w plazmidzie jest mniej jasny. W rzeczywistości, w przypadku niektórych szczepionek DNA, zwłaszcza tych z grupy Steinmana, jako terapii chorób autoimmunologicznych, specjalnie zamieniono motywy CpG na motywy GpG (guanina połączona wiązaniem fosfodiestrowym z inną guaniną; konkurują one z motywami CpG o wiązanie z receptorami TLR9), starając się konkretnie zmniejszyć pomoc Th1 w badaniach klinicznych na ludziach (patrz poniżej)[47]. Uważa się również, że dwuniciowa struktura plazmidu DNA jest stymulantem immunologicznym[48] poprzez mechanizmy inne niż receptory toll-podobne [TLR]. W rzeczywistości plazmidowe DNA działa również na szlak TBK1-STING poprzez receptory cytozolowe[49,50]. Powoduje to wytwarzanie interferonów typu 1, które następnie działają jako adiuwanty do generowania odpowiedzi immunologicznej przeciwko antygenowi (antygenom) kodowanym przez szczepionkę plazmidową DNA.
Jak wspomniano powyżej, stosowanie zmodyfikowanych nukleozydów do budowy mRNA jest jedną z metod zmniejszania reaktogenności mRNA transkrybowanego in vitro. Jednak mRNA działa poprzez wiele szlaków, w tym system wrodzony (poprzez TLR3, TLR 7 i TLR8) oraz poprzez białka cytoplazmatyczne (PKR, OAS, RIG-I i MDA5)[11,51]. Wiele dróg aktywacji powoduje kilka efektów oprócz stanu zapalnego i obejmuje hamowanie replikacji mRNA (zarówno przez TLR7 poprzez szlak MYD88 wpływający na interferon, jak i przez TLR3 przez TRIF), zatrzymanie translacji i degradację RNA[5]. Niektóre z tych różnych działań mogą zmniejszyć siłę działania mRNA poprzez zmniejszenie produkcji białka netto, co zaobserwowano przedklinicznie w przypadku szczepionki HIV mRNA skompleksowanej w kationowych lipidach[52]. Wiąże się to również z kwestią skuteczności wielokrotnego dawkowania mRNA, jeśli poprzednie wstrzyknięcia skutkują środowiskiem o zmniejszonej translacji lub zwiększonej degradacji RNA, chociaż po prostu zmiana miejsca wstrzyknięcia może potencjalnie obejść ten konkretny problem.
Inne jednostki molekularne, które są wprowadzane lub generowane podczas produkcji mRNA transkrybowanego in vitro, a następnie pozostają (pozostałe zanieczyszczające trifosforany nukleozydów, szablony DNA i dsRNA) są również dość immunostymulujące i dlatego muszą zostać oczyszczone po wyprodukowaniu mRNA[53].
Potencjalne kwestie wynikające z różnych skutków zapalnych szczepionek mRNA dla skuteczności klinicznej i bezpieczeństwa podsumowano w tabeli 2 i omówiono poniżej. O możliwej użyteczności zapalenia wywołanego przez RNA w szczepionkach świadczy fakt, że jednym z pierwszych zastosowań RNA w szczepionkach było włączenie niekodującego RNA do badań klinicznych na ludziach jako adiuwantu do szczepionki przeciwko wściekliźnie (składającej się z inaktywowanego wirusa)[54], chociaż wysiłek ten został zastąpiony szczepionką przeciwko wściekliźnie, która wykorzystuje mRNA, który sam koduje antygen wścieklizny[55], jak omówiono poniżej. Ciągła ocena niekodującego RNA jako adiuwantu trwa w testach klinicznych różnych nowotworów bez dostarczania antygenu (patrz poniżej).
Tabela 2
Kwestie, którymi należy się zająć w celu zapewnienia skuteczności klinicznej i bezpieczeństwa mRNA związanego ze stanem zapalnym.
— Siła działania: Wpływ mRNA na wrodzone odpowiedzi immunologiczne mRNA (np. indukcja interferonu alfa, który spowalnia translację).— Siła działania: Wpływ innych leków (antybiotyków i leków przeciwnowotworowych) na metabolizm mRNA i zakres translacji do białek.
— Potencjalna toksyczność mRNA wynikająca z nieodłącznej aktywności zapalnej mRNA, stosowania nienaturalnych zmodyfikowanych nukleozydów i preparatów;
*Kilka ścieżek zapalenia indukowanego przez RNA: TLR 3, 7, 8 oraz szlaki cytoplazmatyczne.
*Znana toksyczność medykamentów zawierających nienaturalnie zmodyfikowane nukleozydy
*Potencjalne złagodzenie lub wzmocnienie ze względu na formułę mRNA— Sama formuła również może wpływać na aktywację immunologiczną i rodzaje odporności (patrz poniżej, dyskusja Crigler-Najjar).
— Czy przeciwciała przeciwko własnemu RNA będą generowane i odgrywać jakąkolwiek rolę w chorobach autoimmunologicznych?
— Projektowanie badań klinicznych w celu wykrycia stanu zapalnego/toksyczności spowodowanej przez mRNA
Wytyczne Dotyczące Przedklinicznych Badań Farmakologicznych i Toksykologicznych Szczepionek – EMA
Przekręty w badaniach klinicznych “szczepionek” na Covid firmy Pfizer-BioNTech – Canadian Covid Care Alliance
Czy badania kliniczne szczepionek przeprowadza się z powodów prawnych, a nie naukowych?
Peter Doshi: Czy FDA uważa, że posiadane przez nich dane uzasadniają pierwsze pełne zatwierdzenie szczepionki przeciwko Covid-19?
Dr Naomi Wolf o “poufnym raporcie” firmy Pfizer
8.2.Toksyczność mRNA
Drugą stroną potencjalnie korzystnego adiuwantowego stanu zapalnego jest jednak potencjalna toksyczność szczepionek mRNA. Toksyczność obserwuje się w przypadku leków przeciwwirusowych i przeciwnowotworowych zawierających nienaturalne analogi nukleozydów[56,57,58]. Takie toksyczności, których nie przewidziano w badaniach przedklinicznych ze względu na różnice gatunkowe między ludźmi a zwierzętami wykorzystywanymi do przedklinicznych testów bezpieczeństwa, zaobserwowano w przypadku leków zawierających nienaturalne zmodyfikowane nukleozydy. Kliniczne działania niepożądane obejmowały miopatię (spowodowaną toksycznością mitochondrialną), kwasicę mleczanową, zapalenie trzustki, lipodystrofię, stłuszczenie wątroby i uszkodzenie nerwów; niektóre z nich były śmiertelne.
Rzeczywiście, w badaniach przedklinicznych zgłaszano pewną toksyczność mRNA wraz z ograniczoną liczbą działań niepożądanych u ludzi. Toksyczność wątroby zaobserwowano w badaniach przedklinicznych z jednym potencjalnym lekiem na bazie mRNA dostarczanym w nanocząsteczkach lipidowych na zespół Criglera-Najjara, wybranym jako cel “najniżej wiszącego owocu”, ponieważ potrzebne były bardzo niskie dawki białka. Były one na tyle poważne, że najwyraźniej wstrzymano prace nad tą konkretną jednostką, a przynajmniej nad tym preparatem[59]. Uważa się, że formuła mRNA potencjalnie odgrywa rolę w toksyczności[60] i zastosowano powtórzone dawki. Niemniej jednak zaobserwowana toksyczność może dotyczyć również szczepionek, ponieważ nawet żywe replikujące się wirusy i szczepionki wektorowe (które generalnie są bardziej immunogenne niż szczepionki podjednostkowe) wymagają powtarzania dawkowania. Ponadto wydaje się, że większość szczepionek mRNA w badaniach klinicznych wymaga sformułowania. Szczepionki na bazie mRNA w badaniach klinicznych przeciwko chorobom zakaźnym tej samej firmy są opisywane jako formułowane w nanocząsteczkach lipidowych, ale to, czy są to te same preparaty, które zastosowano w badaniu Crigler-Najjar, nie jest publicznie znane.
Samoograniczające się lokalne i ogólnoustrojowe zdarzenia niepożądane (NOPy) zaobserwowane w badaniu klinicznym szczepionki na bazie mRNA przeciwko wściekliźnie u ludzi, chociaż podsumowane jako nadal wskazujące, że szczepionka jest ogólnie bezpieczna (opisane poniżej w części dotyczącej badań klinicznych), mogą również odzwierciedlać zapalny charakter wirusa mRNA[55]. Wyniki te podkreślają potencjalną toksyczność związaną z aktywnością zapalną szczepionek na bazie mRNA, której niekorzystne skutki nie są obserwowane w takim stopniu w przypadku plazmidowego DNA. Należy również zauważyć, że w przypadku dostarczania przeciwciał monoklonalnych[61] (czy to w celu zapobiegania chorobom zakaźnym, czy też ich leczenia w innych zastosowaniach terapeutycznych), prawdopodobnie wymagałoby to wielokrotnego podawania mRNA, co może nie tylko zwiększyć potencjał toksyczności, ale może również mieć wpływ na siłę działania ze względu na wpływ mRNA na zmniejszenie translacji itp. poprzez inne skutki zapalne.
W związku z tym znalezienie najlepszej równowagi między stanem zapalnym a wszelkimi szkodliwymi toksycznościami poprzez wykorzystanie adiuwantów na bazie mRNA przy jednoczesnym ograniczeniu lub stłumieniu nieodłącznych toksyczności szczepionek i immunoterapeutyków może być nadal w toku. Będzie to wymagało optymalizacji podstawień nukleozydów, projektowania innych elementów konstruktu mRNA, wszelkich dołączonych immunostymulantów i/lub określonych preparatów, urządzeń dostarczających i dróg podania. Mechanizmy zapalenia mRNA, które są istotne dla ich potencjalnej skuteczności i bezpieczeństwa jako szczepionek, zostały również omówione w innym miejscu[34], gdzie są one trafnie określane jako “yin i yang odporności wrodzonej”.
Zobacz na: Szczepionki mRNA na COVID-19 – dr James Odell
Stabilizowanie kodu – mRNA i receptory Toll-podobne – dr Mike Williams
USA: Tuszowanie Niepożądanych Odczynów Poszczepiennych – Deborah Conrad
Film Wiwisekcja – dobra nauka czy bezsensowne okrucieństwo – [2000 rok]
Szczepionka przeciw koronawirusowi i wzmocnienie odpowiedzi immunologicznej
Zmiany definicji terminu “szczepionka” przez CDC, a koncept Odporności Stada
Musimy zaufać ekspertom? Eksperci i opinia publiczna.
Podręczniki medyczne o szczepionkach
Dr Margaret Liu
Margaret A. Liu jest lekarzem i badaczem zajmującym się ekspresją genów, odpowiedziami immunologicznymi i szczepionkami. W latach 2015-2017 pełniła funkcję prezesa Międzynarodowego Towarzystwa Szczepionkowego [International Society of Vaccines]. Obecnie jest profesorem mikrobiologii i immunologii na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Francisco (UCSF) oraz zagranicznym adiunktem w Instytucie Karolinska w Sztokholmie w Szwecji. Od 7 czerwca 2017 r. jest dyrektorem Ipsen S.A. we Francji.
Jest założycielką dziedziny szczepionek opartych na DNA i bada zarówno plazmidowe DNA, jak i technologie szczepionek na bazie mRNA. Była pierwszym badaczem, który dostarczył dowodów na to, że immunizacja oparta na genach może chronić przed chorobami zakaźnymi, takimi jak grypa, gruźlica, HPV i HIV. Oprócz pracy z modelami zwierzęcymi, była zaangażowana w pierwszą próbę szczepionki przeciw grypie opartej na genach u ludzi. W 2002 roku magazyn Discover uznał Margaret Liu za jedną z 50 najważniejszych kobiet w nauce.
