Film Siostra Elizabeth Kenny
Australijska pielęgniarka odkrywa skuteczną nową metodę leczenia paraliżu dziecięcego [poliomyelitis], ale doświadcza wielkich trudności w przekonaniu lekarzy o słuszności swoich twierdzeń.
Historia siostry Elizabeth Kenny, to tak jakby historia Ignaza Semmelweisa, tylko że Ignaz zmagał się z medycznym betonem w obszarze antyseptyki, a Elizabeth Kenny zmagała się z ortopedami. Zmagała się ponad 3 dekady zanim udało jej się zrobić wyłom w murze. Charakterystyczne w spławianiu jej było stosowanie tekstu, „skoro dziecko wyszło z kalectwa to znaczy, że nie chorowało na polio”, bo „moje doświadczenie dowodzi, że żadne dziecko nie mogło tak szybko wyleczyć się z poliomyelitis”.
Taki wieloletni specjalista, który nie wyleczył ani jednego przypadku, nie da spróbować żółtodziobowi spoza branży, i jest gotowy załatwiać kolejne tysiące swoich pacjentów, tylko po to, aby nie zburzyć własnego obrazu świata.
Zarówno jej zmagania, jak i Ignaza i wielu innych pionierów ładnie podsumowują słowa Lwa Tołstoja:
„Wiem, że większość ludzi, nawet tych dobrze sobie radzących z problemami najwyższej złożoności, rzadko jest w stanie zaakceptować choćby najprostszą i najoczywistszą prawdę, jeśli zmusza to ich do ogłoszenia fałszywości wniosków, które z upodobaniem przedstawiali swoim kolegom, o których z dumą mówili innym, i z których, nić po nici, utkali materię swojego życia.”
Historia poliomyelitis – dr Suzanne Humphries
Zastrzyki i usuwanie migdałków a prowokowanie polio
Polio w USA w kontekście środowiskowym – DDT i substancje podobne do DDT
Związek pestycydów z polio: Krytyka literatury naukowej – Jim West
Czy program eradykacji wirusa polio uwolni świat od porażenia dziecięcego? – Neenyah Ostrom
Raport Klennera czyli czego (prawie) nikt nie wie o witaminie C
Mało znane fakty o szczepieniach przeciwko Heinego-Medina – dr Viera Scheibner
Zapraszam do obejrzenie filmu biograficznego przedstawiającego historię siostry Elizabeth Kenny.
Siostra Elizabeth Kenny – 1946 [napisy PL]
W 1911 roku Elizabeth Kenny wraca ze szkoły pielęgniarskiej w Brisbane, w Australii, do swojego domu w buszu Queensland. Jej mentor, dr McDonnell, jest ordynatorem w najbliższym szpitalu, oddalonym o 80km. Chce, żeby z nim pracowała, ale ona chce być pielęgniarką z buszu. Dr McDonnell mówi jej, że nie wytrzyma sześciu miesięcy. Trzy lata później Elizabeth odwiedza ranczo, by zając się leczeniem młodej dziewczyny, Dorrie, która jest wykrzywiona w agonii. Opisuje objawy w telegramie do dr McDonnella. Jego odpowiedź brzmi: paraliż niemowlęcy, brak znanego leczenia, “zrób wszystko, co w twojej mocy z tymi objawami…”. Elizabeth leczy “skurczone” mięśnie ciepłem, owijając Dorrie w parującą flanelę. Po ustąpieniu skurczów Dorrie nie może poruszyć nogami ani usiąść. Dzięki uważnej obserwacji, Elizabeth uświadamia sobie, że Dorrie nie jest sparaliżowana. Jej mięśnie stały się “wyalienowane/odseparowane”. Po “reedukacji” mięśni Dorrie całkowicie wraca do zdrowia, podobnie jak pięć innych przypadków polio, które leczy siostra Elizabeth.
Elizabeth przyprowadza Dorrie do McDonnella. Zakłada, że zrobiła to, co zwykle w leczeniu polio i z przerażeniem dowiaduje się, że paraliż niemowlęcy jest śmiertelną, wyniszczającą chorobą, a standardowym leczeniem jest agonalne unieruchomienie. McDonnell wierzy, że Elizabeth odkryła zupełnie nowy sposób leczenia polio. Zabiera ją do doktora Bracka, najstarszego eksperta. Dr Brack wyśmiewa jej teorię (która jest poprawna) i nie chce brać pod uwagę możliwości, że nauka ostatnich 50 lat może się mylić. Kiedy Dorrie robi karkołomne ewolucje, Brack twierdzi, że nigdy nie miała polio.
McDonnell sugeruje, by Elizabeth zajęła się pacjentami, z których zrezygnowali i poddali się lekarze. Australijskie pielęgniarki muszą być samotne; ona ma zamiar poślubić kapitana Kevina Connorsa. Ujęcie na klinikę Elizabeth, która jest zamykana. Przyjęła 12 “sparaliżowanych” pacjentów; siedmiu wyszło na własnych nogach. Teraz lekarze ponownie zaprzeczają, że te dzieciaki nie miały polio. Kevin wyjeżdża walczyć w I wojnie światowej. Ona wstępuje do wojska i znajduje go w szpitalu na froncie.
Wraca do Australii w randze siostry, by czekać na Kevina. Potem czyta o epidemii w Townsville i jedzie tam. Pojawia się Kevin. Napisała do niego list, kończący ich zaręczyny. Nie sądzi, że kiedykolwiek skończy z polio. Kevin patrzy, jak rozmawia z nowym pacjentem i odchodzi bez słowa.
W latach dwudziestych siostra Kenny wyjeżdża do Brisbane. Jakiś czas później, klinika Elizabeth Kenny zostaje zamknięta. Spotyka się z doktorem Brackiem, który wygłasza wykład na temat polio dla grupy ortopedów. Brack zaprasza ją do zabrania głosu, a następnie lekceważy ją i jej leczenie. Jeden z lekarzy jest z Departamentu Zdrowia Queensland zaprasza ją do swojego gabinetu. Przyjeżdża inny zainteresowany ortopeda, a za nim McDonnell. Pracują oni nad tym, aby Komisja Królewska zbadała sprawę leczenia metodą Kenny. Ona ma zaproszenie z Anglii. Powinna jechać czy zostać? Czuje się beznadziejnie, ale tłum na zewnątrz wiwatuje na jej cześć.
Podróżuje po Europie, stając się sławna. Kevin spotyka się z nią na lotnisku w Croydon w Wielkiej Brytanii. Cieszy się, że tak to się potoczyło.
Australijska Komisja Królewska potępia ją. Recenzje jej książki są pogardliwe. Wszyscy młodsi lekarze stosują kurację siostry Kenny, niezależnie od tego, czy tak ją nazywają, czy też nie. W Ameryce “dostaje w kość”. Z braku pieniędzy planuje powrót do domu. Reporter czyta jej komunikat prasowy z Uniwersytetu Minnesoty, w którym stwierdza się, że metoda Kenny będzie podstawą wszystkich przyszłych terapii. Jest poszukiwana w Minneapolis, gdzie panuje epidemia. Po trzech latach pracy w Minneapolis siostra Kenny dyktuje list do doktora McDonnella. Krajowy komitet ma zdać sprawozdanie z jej pracy w USA. Ma wygłosić wykład dla chirurgów ortopedów. Ukazała się nowa książka. Ma trzy tytuły honorowe… Przychodzi wiadomość: Dr McDonnell zmarł.
Sala wykładowa jest pełna. Przedstawia ją dyrektor medyczny instytutu. Nadawana jest wiadomość o raporcie komisji. Jest on druzgocący. Wściekły dyrektor wskazuje na prawdziwe wyniki. Wykład jest kontynuowany. Na koniec przed instytutem zbiera się tłum dzieci, które śpiewają siostrze Kenny “Sto lat”.
https://rumble.com/vqskki-siostra-elizabeth-kenny-1946-napisy-pl.html
https://www.cda.pl/video/93953527c
Ignorancja i uprzedzenia w medycynie – dr Vernon Coleman
Pierwsze prawo medycyny Colemana – Nowe symptomy spowodowane są otrzymywanym leczeniem
Raport pt. Śmierć z powodu medycyny – dr Gary Null, dr Carolyn Dean, dr Martin Feldman, dr Debora Rasio i dr Dorothy Smith. [2003]
John Nestor, lekarz będący członkiem FDA, w 1963 roku powiedział przed Kongresem:
“wcześniejsze decyzje zatwierdzające są „nienaruszalne”. Nie wolno nam podważać decyzji podjętych w przeszłości.”
Koncepcja Kenny dotycząca paraliżu niemowlęcego
“Ta monografia na temat koncepcji kurowania paraliżu dziecięcego jest aktualnym omówieniem technik zalecanych obecnie przez siostrę Elizabeth Kenny. Książka jest podzielona na trzy części. Część pierwsza rozważa definicję i objawy choroby w jej ostrej fazie; badanie pacjenta i wykrywanie skurczów, analiza warunków nerwowo-mięśniowych, opieka pielęgniarska, leczenie skurczów mięśni z przygotowaniem i zastosowaniem gorących okładów, układu oddechowego i stymulacji mięśni. Etap rekonwalescencji omówiony jest w części drugiej z rozdziałami dotyczącymi wprowadzenia do reedukacji; funkcji mięśni, klasyfikacji, rodzaju, działania i synchronizacji mięśni; zasad leczenia z praktycznymi rozważaniami w przywracaniu funkcji w układzie nerwowo-mięśniowym; przywracania funkcji mięśni szyi, barku, przedramienia i ręki, tułowia, kończyn dolnych i nogi; balneoterapii i leczonego pacjenta.
[Balneoterapia (łac. balneum “kąpiel”) to metoda leczenia chorób poprzez kąpiele, technika medycyny tradycyjnej praktykowana zwykle w uzdrowiskach.]
Etap przewlekły z rolą chirurgii ortopedycznej i sztucznych podpór jest przedmiotem niewielkiej trzeciej części. Ogólnie przyjmuje się, że doktor Ober ma rację, gdy w swojej przedmowie stwierdza: “Jeśli technika Kenny z jej ciągłą super opieką, jest przestrzegana, lekarz stwierdzi, że dotykane mięśnie stają się miękkie i zrelaksowane, ograniczenie ruchu nie jest tak uporczywe, a ból ustępuje wybitnie wcześnie w porównaniu do innych metod. Fizykoterapeuta odkryje, że ścisłe stosowanie technik opisanych w książce będzie poskutkuje maksymalnym tempem powrotu do zdrowia, szybko i bardziej satysfakcjonująco niż poprzez techniki wcześniej stosowane.”
Książka ta powinna być przeczytana i przestudiowana przez każdego fizykoterapeutę zajmującego się leczeniem porażenia dziecięcego.” – 1943, Kenny Concept of Infantile Paralysis [Koncepcja Kenny dotycząca paraliżu niemowlęcego]
Koncepcja siostry Kenny dotycząca paraliżu niemowlęcego i jego leczenia
„Przez pewien czas lekarze i fizykoterapeuci pragnęli jasnego objaśnienia metody Elizabeth Kenny w leczeniu paraliżu dziecięcego [poliomyelitis]. Oryginalna książka siostry Kenny nie odpowiadała na wiele pytań, na które teraz odpowiada dr Pohl. Jednak kwestia zapisów jest nadal unikana.
Rozdział I jest jasnym wyjaśnieniem objawów według interpretacji siostry Kenny. Jest on dobrze napisany i zrozumiały, jeśli czyta się go z otwartym umysłem.
Rozdział II zajmuje się dokładnie skurczem mięśni i udaje się zilustrować ten objaw. Potrzeba więcej i lepszych ilustracji, szczególnie pleców i ramion. Należy podkreślić, jak niewielkie i przemijające mogą być skurcze.
Rozdziały III i IV dotyczące opieki pielęgniarskiej powinny być studiowane przez wszystkich odpowiedzialnych za opiekę nad pacjentami w ostrym stadium; rozdział IV jest dobrze zilustrowany. Rozdział V jest dość ortodoksyjny. Nie ma miejsca na respirator, ponieważ zwiększa on skurcz mięśni. To powinno być podkreślone, ponieważ umysł publiczny został wyszkolony do myślenia o respiratorze.
Rozdział VI, dotyczący stymulacji wyalienowanych mięśni, jest najsłabszym rozdziałem. Stymulacja mięśni jest jedną z najtrudniejszych części w sztuce leczenia Elizabeth Kenny. Metoda jest trudna do nauczenia. Więcej i lepsze ilustracje są potrzebne.
Rozdział VII jest jasną ekspozycją nauczania Siostry Kenny odnośnie funkcji mięśni i ich typizacji. To może być zaakceptowane dla celów leczenia, aby osiągnąć lepsze funkcjonowanie motoryczne.” – JAMA. 1943;122(15):1050-1051; The Kenny Concept of Infantile Paralysis and Its Treatment, 7 sierpień 1943