Związek pestycydów z polio: Krytyka literatury naukowej – Jim West

Poniżej znajdziesz interesujące informacje poruszające związek pestycydów z polio

Poniższe oświadczenie pojawiło się w „Handbook of Pesticide Toxicology” [Podręczniku toksykologii pestycydów] z 1991 roku pod redakcją J.Hayes Waylanda i Edwarda R.Lawsa:

“Przypuszcza się, że DDT powoduje lub przyczynia się do szerokiej gamy chorób u ludzi i zwierząt, które nie zostały wcześniej rozpoznane i powiązane z inną substancją chemiczną. Takie choroby jak … choroba Heinego-Medina [polio]… takie nieodpowiedzialne twierdzenia mogą spowodować ogromne szkody, a jeśli potraktowane poważnie, mogą nawet ingerować w naukowe poszukiwania prawdziwych przyczyn…”¹.

Hayes i Laws poinformowali swoich czytelników o heretyku dr Mortonie S. Biskind. W 1953 roku, kiedy pisma Biskinda zostały opublikowane, Stany Zjednoczone przeżywały właśnie swoją największą epidemię polio. Cała społeczność została przesiąknięta dramatycznymi obrazami drapieżnego wirusa polio, prawie milionem martwych i sparaliżowanych dzieci, żelaznymi płucami, starającymi się lekarzami i pełnymi poświęcenia pielęgniarkami.  Prezydent Franklin D. Roosevelt został zapamiętany jako ofiara polio, która zaraziła się śmiertelnym wirusem polio w pobliżu pięknej i odległej wyspy Campobello. Media były przesycone pozytywnymi obrazami postępu naukowego i zachwytem wobec DDT, pestycydem zabijającym komary, przenoszące choroby. Jonas Salk będąc za kulisami, przygotowywał się do wejścia na środek sceny.

W tej paraliżującej intelektualnie atmosferze dr Biskind był opanowany argumentując to o czym myślał, że jest najbardziej oczywistym wyjaśnieniem epidemii polio:

Choroby ośrodkowego układu nerwowego (OUN), takie jak polio są w rzeczywistości fizjologicznymi i symptomatycznymi  przejawami trwającego zalewania światowej populacji trucizną dla ośrodkowego układu nerwowego, finansowaną przez rząd i przemysł.

Dziś niewielu pamięta tego przejmującego pisarza, który zmagał się z problemami pestycydów, problemami, które Rachel Carson mogła grzecznie doprowadzić do publicznej świadomości dziewięć lat później, jako główny wątek w magazynie The New Yorker, a następnie jako najlepiej sprzedającą się książkę w kraju, ograniczając skupienie tego zagadnienia na środowisku i przyrodzie. Biskind miał czelność pisać o uszkodzeniach u ludzi.

Znalazłem “M. S. Biskinda” w przypisach końcowych diatryby Hayesa i Lawsa. Co prawdopodobnie mogło być motywowane tym, że Hayes i Laws tendencyjnie przyklęknęli ku teorii zarazków? Takie propozycje, często pisane w ostatnich akapitach artykułów naukowych, zwykle są dodawane, aby wyglądało to na bezstronne podejście. Z wielką niecierpliwością, poszedłem do biblioteki medycznej i znalazłem 10 stronicowy artykuł Biskinda z 1953 roku w American Journal of Digestive Diseases². Poniżej przedstawiam fragmenty z artykułu dotyczące polio.

 

Ostrzeżenia Biskinda

 

“W 1945 roku wbrew opinii badaczy, którzy studiowali farmakologię związku i odkryli, że jest niebezpieczny dla wszystkich form życia, DDT (dichlorodifenylotrichloroetan) został wypuszczony w Stanach Zjednoczonych i innych krajach do ogólnego użytku przez społeczeństwo jako środek owadobójczy… .”

“Od czasu ostatniej wojny było kilka ciekawych zmian w częstości występowania niektórych chorób oraz rozwój nowych zespołów nigdy wcześniej nie zaobserwowanych. Najbardziej znaczącą cechą tej sytuacji jest to, że zarówno człowiek jak i wszystkie jego zwierzęta domowe równocześnie zostali tym dotknięci. U człowieka, częstość występowania choroby Heinego-Medina gwałtownie wzrosła… .”

“Było wiadomo już przed 1945 rokiem, że ssaki magazynują DDT w tłuszczu i pojawia się w mleku. Z tą uprzednią wiedzą nie powinna dziwić ekspertów seria katastroficznych wydarzeń, które nastąpiły po najbardziej intensywnej kampanii zmasowanego trucia znanej historii ludzkości. Jednak daleko było do przyznania związku przyczynowego tak oczywistego, że w każdej innej dziedzinie biologii byłby natychmiast zaakceptowany. To co zrobiono to dosłownie rozwinięto cały aparat komunikacji zarówno laicki jak i naukowy poświęcony zaprzeczaniu, ukrywaniu, tłumieniu, zniekształcaniu i podejmowaniu prób przekształcania w swoje przeciwieństwo przytłaczającego dowodu. W tej kampanii nie zostały pominięte takie narzędzia jak pomówienia, oszczerstwa i bojkot gospodarczy… .”

“Na początku 1949 roku, w wyniku badań z poprzedniego roku, autor opublikował raporty winiące preparaty DDT za zespoły [syndromy] powszechnie przypisywane ” wirusowi-X” u człowieka, “chorobie-X” u bydła i często śmiertelnych zespołów u psów i kotów. Związek ten został natychmiast odrzucony przez urzędników państwowych, którzy nie dostarczyli żadnych dowodów, żeby zakwestionować obserwacje autora, ale opierali się wyłącznie na prestiżu instytucji rządowych i ogromnej liczbie ekspertów, aby wzmocnić swoją pozycję… .”

“[choroba-X]…  obserwowana przez autora w następstwie odnotowanego przypadku narażenia na DDT i związki pokrewne w kółko u tych samych pacjentów, za każdym razem następowało to samo. Opisaliśmy zespół [syndrom]następująco…  Zaobserwowano w zaostrzeniach, łagodne kloniczne drgawki dotykające głównie kończyn. U kilku małych dzieci narażonych na DDT rozwinął się bezwład kończyn trwający od 2 lub 3 dni do tygodnia lub dłużej…”

“Równocześnie z wystąpieniem tego zaburzenia [choroby-X] pojawił się szereg powiązanych zmian występujących wśród znanych chorób. Najbardziej charakterystyczną z nich jest choroba Heinego-Medina. W Stanach Zjednoczonych częstość występowania polio wzrastała przed 1945 w dość stałym tempie, ale cechy epidemiologiczne pozostały niezmienione. Począwszy od 1946 roku, tempo wzrostu zwiększyło się ponad dwukrotnie. Od tamtej pory odnotowano również znaczące zmiany charakteru choroby. W przeciwieństwie do wszystkich dotychczasowych doświadczeń, choroba stała się epidemią rok po roku.”

 

DDT kontra Polio

Na poniższym wykresie dostarczam potwierdzenia obserwacji Biskinda w latach 1945-1953 w kontekście częstości występowania polio i produkcji pestycydów. Dane dotyczące pestycydów wziąłem od Hayesa i Lawsa, którzy otrzymali je z US Transportation Board [Zarządu Transportu Stanów Zjednoczonych]. Dane dotyczące zachorowalności na polio zostały zebrane z USA Vital Statistics.³ Choć spieram się w tym artykule z charakterystyką Hayesa dotyczącą prac Biskinda,  zasługa za opublikowanie tajemnych danych o pestycydach należy się Hayesowi.

Dowód fizjologiczny

 

Biskind opisuje również fizjologiczny dowód zatrucia DDT, który przypomina fizjologię polio:

“Szczególnie istotne dla ostatnich aspektów tego problemu są zaniedbane badania przeprowadzone przez R.D. Lillie i jego współpracowników z National Institutes of Health [ Narodowy Instytut Zdrowia], opublikowane odpowiednio w latach 1944 i 1947, z których wynikało, że DDT może degenerować komórki rogów przednich rdzenia kręgowego u zwierząt. Zmiany te nie występują regularnie u zwierząt narażonych na ekspozycję, ani częściej niż u ludzi, ale pojawiają się na tyle często, aby mieć znaczenie.”

Kontynuuje, znosząc swoje rozdrażnienie próbując uczynić to zagadnienie oczywistym.

“Kiedy populacja jest narażona na działanie czynnika chemicznego znanego z tego, że u zwierząt tworzy patologiczne zmiany w rdzeniu kręgowym przypominające ludzkie polio, a następnie zachorowalność na tą chorobę gwałtownie wzrasta i utrzymuje się w charakterze epidemii z roku na rok, to czy nierozsądnym jest podejrzewać etiologiczny związek? “

Przed znalezieniem prac Biskinda, spędziłem całe miesiące zaangażowany w prawie daremne poszukiwania fizjologii ostrego zatrucia DDT. Zacząłem odczuwać, że amerykańska literatura dotycząca DDT jako całość zamierza przekazać, że DDT nie jest niebezpieczne z wyjątkiem jego ogólnych skutków dla środowiska ze względu na utrzymującą się bioakumulację, a zatem fizjologia ostrego zatrucia DDT jest trywialna. Literatura DDT skacze od opisów objawów, ponad fizjologią [omijając ją], do biochemii zaburzeń tkanki nerwowej spowodowaną przez DDT. To było coś w rodzaju, tak jakby detektywi przybyli na miejsce masowego morderstwa i od razu dostali obsesji na punkcie biochemii umierających komórek wokół dziury po kulach, ignorując dziury po kulach.

W końcu znalazłem jedno badanie, w niemieckiej publikacji opisujące fizjologię ostrego zatrucia DDT.⁴ Badanie potwierdziło, że zatrucie DDT często powoduje fizjologię podobną do polio.

“Rzucająca się w oczy histologiczna degeneracja była często znajdowana w ośrodkowym układzie nerwowym. Najbardziej uderzające znaleziono w móżdżku, głównie w jądrze zębatym i komórkach kory. Wśród innych rzeczy odkryto wzrost komórek glejowych oraz martwiczej degeneracji i resorpcji komórek zwojów nerwowych. Komórki Purkiniego były mniej poważnie dotknięte niż inne neurony. Stwierdzono również zaburzenia o charakterze zwyrodnieniowym w rdzeniu kręgowym… takie zmiany nie były znajdywane niezmiennie… nie jest oczywista zależność między wielkością jak i rozprzestrzenianiem się uszkodzeń a ilością zastosowanego DDT… . Brakuje odpowiednio precyzyjnych informacji o naturze anomalii.”

Tak więc okazuje się, że móżdżek i rdzeń kręgowy są szczególnie dotknięte przez DDT.

Z ostatnich prac dr Ralpha Scobey’ego ⁵, dowiedziałem się, że od starożytnych czasów do początku XX wieku, objawy i fizjologia porażenia chorobą Heinego-Medina, były często opisywane jako rezultat zatrucia. Dopiero w połowie XX wieku słowo “poliomyelitis [choroba Heinego-Medina]” zostało zarezerwowane dla paraliżujących skutków zarówno ciężkiego zatrucia jak i chorób podobnych do polio przypuszczalnie spowodowanych zarazkiem.

Obecnie, różne inne formy wyrazu “polio” nadal są stosowane w celu opisania działania neurotoksyn, choć zazwyczaj w odniesieniu do paraliżu u zwierząt. (Patrz poniżej).

We współczesnej Brytanii, rolnik stał się naukowcem, mowa o Marku Purdey’u, znalazł on istotny dowód, że choroba szalonych krów, forma podobnego do polio zapalenia mózgu, została spowodowana przez rządowy nakaz traktowania bydła czymś co zawierało pestycydy fosforanoorganiczne i związek podobny do talidomidu.⁶

W przeciwieństwie do większości naukowców, Mark Purdey stał się prawnie uwikłany z rządem w trakcie swoich badań, a do tego

“… strzelano do niego, blokowano go w domu, żeby nie mógł wyjść i dotrzeć na wykład, a także widział swoje nowe gospodarstwo w płomieniach na dzień przed planowanym wprowadzeniem się.”⁷

 

Morton S. Biskind miał odwagę pisać o ludziach. Jego poglądy popadły w niełaskę po wprowadzeniu szczepionki przeciw polio, co było wielkim aktem, który udowadniał w umysłach większości ludzi, że polio zostało spowodowane przez wirusa. W październiku 1955 roku, Biskind, którego prace były publikowane w czasopismach medycznych i który zeznawał przed Senatem na temat zagrożeń związanych z pestycydami, został zmuszony do samodzielnego publikowania swoich pism, z których jedno znalazłem podczas przeglądania jednej ze stron starego katalogu. Przeszukanie bazy MEDLINE nie daje w wynikach jego prac za wyjątkiem bardzo okiełznanego artykułu z 1972 roku, ostrzegającego, że choroby nabyte w trakcie pobytu pacjenta w szpitalu nie zawsze są spowodowane mikrobami. Niedługo potem umarł.

 

Współczesne badania

Zebrałem informacje, które potwierdzają obserwacje M. Biskinda, co więcej wykraczają daleko poza jego obserwacje. Dane te zostały przedstawione w kolejnych trzech wykresach.

Ze względu na niedostatek danych dotyczących ekspozycji i miejsca działania pestycydów, podane są dane produkcyjne jako wskaźnik ekspozycji, mając na uwadze to, że wielkie zmiany w świadomości ludności i prawodawstwie rozpoczęły się od 1950 roku. Ponownie, dane o pestycydach pochodzą od Hayesa i Lawsa.

Na poniższym wykresie, nie zawarłem danych dotyczących DDT za okres począwszy od 1954 roku, ponieważ, mimo że amerykańska produkcja DDT była ogromna to jego dystrybucja została przeniesiona z USA do krajów rozwijających się.

Rządowe przesłuchania, w tym te z Biskindem, Skrobey’em i innymi, przyniosły większą świadomość zagrożeń związanych z DDT, a także lepsze oznakowanie i metody obchodzenia się z nim.⁸ W związku z publiczną rządową debatą w latach 1950-51 nastąpiły liczne zmiany polityczne i legislacyjne ^8,9,10,11 wielkość produkcji DDT po tych datach nie koreluje z wykorzystaniem go w USA lub ekspozycją na DDT.

 

Po roku 1950, DDT było stale pogrążane, aż do unieważnienia rejestracji w 1968 roku i zakazu stosowania w 1972 roku.  Więc od 1950 roku zaczęła zwiększać się świadomość społeczna, nastąpiły  zmiany w prawie i polityce, dobrowolne stopniowe wycofywanie, wymóg w zakresie etykietowania i dezaprobata  stosowania w gospodarstwach mlecznych. Dużą część zużycia w Stanach Zjednoczonych przeniesiono do zastosowań leśnych, zmniejszając tym bezpośrednią ilość DDT w łańcuchu pokarmowym.

W związku z tym, produkcja DDT, jako wskaźnik narażenia ludzi w USA jest oszacowana na powyższym wykresie na podstawie przeglądu poziomu DDT w tkance tłuszczowej (National Adipose Tissue Survey, and other studies)¹²  a także biorąc pod uwagę zawartość DDT w importowanej żywności. Poziom DDT w tkance tłuszczowej przed 1955 rokiem został oszacowany przez narysowanie linii prostej od niskiego do wysokiego poziomu DDT w tkance tłuszczowej w tym okresie. Oszacowanie narażenia DDT jest dość dokładne, ponieważ DDT ma okres półtrwania około jednego roku. Aby osiągnąć jakiś trend spadkowy linii odpowiadającej poziomowi DDT w tkance tłuszczowej, ekspozycja na DDT musiałaby gwałtownie spaść. Natomiast, nie jest to założenie, ale fakt, że obniżenie się stężenia DDT w tkance tłuszczowej nałożyło się z rozdmuchanym w tym czasie programem szczepień Salka.

 

BHC kontra Polio

BHC (Heksachlorobenzen), trwały pestycyd z grupy węglowodorów chlorowanych, jest kilka razy bardziej śmiertelny niż DDT, jeśli chodzi o LD50 (dawka śmiertelna wymagana do zabicia 50 procent badanej populacji).

Jak pokazano na poniższym wykresie BHC wytwarzano w latach od 1945 do 1954 w ilościach podobnych do DDT. Mimo śmiertelnych właściwości, pestycyd BHC nie otrzymał tak wiele rozgłosu co DDT. Choć DDT zostało zakazane z powodu takich rzeczy jak związek z przerzedzeniem orlich jaj, to BHC zostało wycofane z produkcji, ponieważ stwierdzono po 15 latach, że nadaje zły smak żywności. Nadal jest stosowany w krajach rozwijających się. Chciałoby się zapytać, czy bardziej kontrowersyjne DDT o którym wiadomo, że jest niebezpieczne  stało się „przykrywką” dla jeszcze bardziej niebezpiecznego BHC? Korelacja BHC z występowaniem polio jest zadziwiająca.

 

Ołów-Arsen kontra Polio

 

Proszę mieć na uwadze, że okres pomiędzy 1940 i 46 rokiem nie jest ujęty w kategoriach korelacji polio-pestycydy na wykresach DDT i BHC. Brakujący element układanki  za ten okres sześciu lat dostarczony jest przez związki ołowiu i arsenu, pokazane na poniższym wykresie. Te trucizny dla ośrodkowego układu nerwowego (OUN) były głównymi pestycydami w ciągu kilku stuleci poprzedzających nadejście chlorowanych węglowodorów na początku 1940 roku. Dla tych, którzy uważają, że “ekologiczne” jedzenie było normą przed wydaniem DDT do sektora cywilnego w 1945 roku, to ogromna produkcja związków ołowiu i arsenu pokazana na tym wykresie udowodnia całkowicie coś innego. Te dane zmuszają do ponownego rozpatrzenia twierdzeń dotyczących “naturalnych” ilości arsenu znajdujących się w nasionach jabłek, moreli lub migdałów oraz “naturalnych” chemioterapii otrzymanych z nasion, gdzie pestycydy mogą gromadzić się w ziemi.

 

Połączenie Pestycydów: Podsumowanie

 

Na poniższym wykresie przedstawione jest nieco ponad 1.360 miliarda kilogramów trwałych pestycydów. Praktycznie wszystkie szczyty i doliny na wykresie korelują w bezpośredniej relacji jeden-do-jednego z każdym pestycydem jak wszedł i wyszedł z rynku amerykańskiego. Ogólnie, produkcja pestycydów poprzedza występowanie polio o 1 do 2 lat. Przypuszczam, że ta zmiana jest spowodowana zmianami w zakresie metod i czasu potrzebnego do przemieszczenia pestycydu z fabryki do magazynu, poprzez kanały dystrybucyjne, dalej uprawy żywności i w końcu stół z jedzeniem. Złożony z trzech poprzednich wykresów, przedstawia trwałe pestycydy na bazie ołowiu i arsenu oraz dominujące chlorowane węglowodory (DDT i BHC).

Te cztery chemikalia nie zostały wybrane arbitralnie. Są to przedstawiciele głównych pestycydów stosowanych podczas ostatniej poważnej epidemii polio. Utrzymują się one w środowisku jako neurotoksyny, które wywołują objawy podobne do polio, podobną do polio fizjologię i zostały zrzucone na ludzi i do żywności w dawkach znacznie wyższych niż dozwolone przez FDA. Bezpośrednio korelują z występowaniem różnych chorób neurologicznych zwanych “polio” przed 1965 rokiem. Zostały wykorzystane one zgodnie z tym co mówił Biskind do “najbardziej intensywnej kampanii masowego trucia w znanej historii ludzkości.”

 

Przyczynowość wirusowa

 

Wyraźny i bezpośredni związek jeden-do-jeden pomiędzy pestycydami i polio w okresie 30 lat, nie pozostawia wiele miejsca dla wirusa nawet jako kofaktora w kontekście pestycydów poprzedzających występowanie polio i opisywanej fizjologii zaburzeń OUN, chyba że istnieje rygorystyczny dowód na przyczynowość wirusową. Polio nie wykazuje niezależnego ruchu od pestycydów, jak można by oczekiwać, gdyby było spowodowane przez wirusa. Zarówno wyobraźnia medyczna jak i przeciętnych ludzi została nawiedzona przez obraz wirusa, który atakuje (lub zakaża) i rozpoczyna replikację do momentu wytworzenia choroby.

Jednak w laboratorium wirus polio nie tak łatwo zachowuje się, w tak drapieżny sposób. Próby laboratoryjne próbujące zademonstrować związek przyczynowy  wykonywane są w warunkach, które są bardzo sztuczne i nienormalne.

Związek przyczynowy poliowirusem został zapoczątkowany w umysłach głównego nurtu przez publikację eksperymentu przeprowadzonego przez Landsteinera i Poppera w Niemczech w 1908-1909 roku.¹³ Ich metodą było wstrzyknięcie sproszkowane puree z chorej tkanki mózgu do mózgów dwóch małp. Jedna małpa zginęła, a druga zachorowała.  Dowód na związek przyczynowy wirusa polio stał się gwiazdą dla doktrynerów. To jednak było założenie, a nie  dowód na przyczynowość wirusową. Słabość tej metody jest oczywista dla wszystkich z wyjątkiem niektórych patologów wirusowych, którzy zostali ostatnio skrytykowani przez biologa molekularnego Petera Duesberga odnośnie współczesnych prób ustalenia wirusowego związku przyczynowego  dla kuru [“śmiejąca się śmierć”], kolejnej choroby  ośrodkowego układu nerwowego.¹⁴  Od 1908 roku podstawowy test, powtórzono z powodzeniem wiele razy stosując małpy, psy i zmienione genetycznie myszy.

Wstrzykiwana substancja z czasem została nawet udoskonalona przez naukowców i teraz używany jest roztwór soli fizjologicznej zawierający oczyszczony wirus polio. Jednak istnieje kluczowy słaby punkt – epidemie polio nie występują dzięki wstrzykiwaniu wyizolowanego wirusa polio do mózgów ofiar przez wywiercony otwór w ich czaszkach z wyjątkiem, oczywiście przypadków w laboratoriach i szpitalach.

Jeśli wstrzyknięcie do mózgu jest naprawdę prawidłowym i wiarygodnym testem na przyczynowość to powinno posłużyć przede wszystkim jako dowód na przyczynowość pestycydów. Proponuję, żeby pestycydy zostały wstrzykiwane bezpośrednio do mózgów zwierząt doświadczalnych. Jeśli zatem wystąpi paraliż i zwyrodnienie nerwów to wtedy okaże się, że pestycydy powodują polio.

Idąc dalej, w kierunku znacznie wyższych standardów dowodowych, niż te stosowane do udowodnienia związku przyczynowego wirusa, pestycydów można użyć do karmienia zwierząt i odkryć, że wywołują choroby ośrodkowego układu nerwowego. Zostało to już zrobione z DDT i okazało się, że histologią kręgosłupa i mózgu była choroba Heinego-Medina [polio]. Dowody wirusowe wymagają zastrzyku często wewnątrzczaszkowego, aby uzyskać jakąkolwiek reakcję ze strony zwierzęcia doświadczalnego. Jest oczywistym, że teoria jest tylko tak dobra, jak jej zdolność do przewidywania przyszłych zdarzeń. Przewiduję, że taki test może udowodnić, że pestycydy są najbardziej wiarygodnym czynnikiem sprawczym.

Wstrzykiwanie przecieru z chorej tkanki mózgowej do mózgów psów było metodą preferowaną przez Ludwika Pasteura w celu wytworzenia choroby centralnego układu nerwowego – wścieklizny – spowodowaną wirusem. Niedawna, definitywna biografia Pasteura uznaje go za najważniejszego publicystę teorii zarazków oraz kluczowego publicystę dla poglądu, że wścieklizna spowodowana jest przez wirus. Niefortunnie, jego eksperymenty dotyczące wścieklizny były tendencyjne i niepodparte przez niezależne badania.¹⁵

Dlatego, moim zdaniem, nawet teoria kofaktora, czyli że pestycydy katalizują aktywność drapieżnego wirusa polio lub, że pestycydy osłabiają układ odpornościowy, aby umożliwić aktywność oportunistycznego wirusa polio, nie jest zadowalająca w porównaniu do zdrowo rozsądkowych wyjaśnień, które biorą pod uwagę koncepcję symbiotycznego wirusa.

Do najbardziej oczywistego związku przyczynowego, należy teoria pestycydów i powinna być teorią dominującą. Ale istnieje druga strona, wszechobecna cisza dotycząca związku przyczynowego spowodowanego pestycydami w zestawieniu z ciągłym strumieniem dramatu odnośnie wirusowej przyczynowości. W świetle dowodów przedstawionych w tym artkule, cisza może ostatecznie skompromitować  naukę medyczną głównego nurtu, instytucje i ruchy ekologicznego oraz Światową Organizację Zdrowia.

Z LEWEJ: Przed 1950 rokiem DDT okrzyknięto cudem postępu, który był praktycznie nietoksyczny dla ludzi, mimo podejmowanych prób przez FDA, aby nie dopuścić go na rynek. Zdjęcie obok jest jednym z kilku podobnych pochodzących z DDT: Killer of Killers, 1946, napisane przez O. T. Zimmerman, PhD i Irvin Lavine, PhD.

 

 

 

PONIŻEJ: Zimmerman i jego współpracownicy doradzali, żeby rozpylać 5% roztwór DDT bezpośrednio na krowy mleczne, ich paszę, ściółkę i wodę. Produkty mleczne są idealnymi nośnikami pestycydów, ponieważ są to emulsje tłuszczów i wody. DDT to woskowaty węglowodór chlorowany z powinowactwem do tłuszczów i skutecznie jest przenoszony przez produkty mleczne z układu pokarmowego do narządów. W połowie lat 40-tych FDA odradzało stosowania DDT zwłaszcza wśród gospodarstw mlecznych. Jednak presja przemysłu promującego DDT była przytłaczająca i porady FDA pozostały bez odzewu.

Wiele lat później istotny charakter dowodów zapewnił przejście silniejszych przepisów dotyczących etykietowania i ograniczenia stosowania w gospodarstwach mlecznych. Na początku lat 50-tych, naukowcy z amerykańskiego Departamentu Rolnictwa odkryli, że choć u krów jedzących paszę z DDT nie występowały uszkodzenia, to zdrowie cieląt tych krów zostało poważnie osłabione, czasem z fatalnym wynikiem. DDT było przekazywane od krowy do cielaka poprzez mleko (Van Nostrand’s Encyclopedia of Science and Engineering, Van Nostrand Reinhold 1995, v 5, p1775). DDT jest neurotoksyną i u cieląt rozwijało się coś bardzo podobnie do dziecięcej choroby Heinego-Medina. Cielęta nie były jedynymi niemowlętami pijącymi krowie mleko we wczesnych latach 50-tych.

 

Obecność wirusa

 

Gdy rozpoznawane są objawy polio, często pojawia się twierdzenie o obecności wirusa w organizmie ofiary polio. Czasami wirus zostanie wykryty. Czasem ten wirus jest enterowirusem (wirus przewodu pokarmowego). Czasami enterowirus jest wirusem polio. Podczas epidemii polio, doktrynerzy obwiniają wirusa polio, a zatem do mojego argumentu o niewinności wirusa polio, koniecznym jest, aby wyjaśnić twierdzenia o obecności wirusa i rzeczywistej obecności wirusa polio.

Po pierwsze musimy wziąć pod uwagę ekonomię motywacji. W czasie wielkiej epidemii pomiędzy latami 1942-1962 u ofiar diagnozowano polio spowodowane wirusem, niezależnie od tego czy wirus polio został znaleziony, ponieważ NFIP (March of Dimes) wypłacał fundusze wyłącznie dla tego rodzaju polio. Dlatego też, jeśli pacjenci mieli być hospitalizowani w żelaznych płucach i poddawani terapii, to byłoby istotne ekonomicznie dla szpitala, aby ich diagnozować w ten sposób.¹⁶  Zatem obecność wirusa polio w chorobie Heinego-Medina była rzadko określona w celu wypracowania diagnozy polio.

Nawet jeśli ktoś wierzy w winę wirusa to doktrynerzy twierdzili, że również inne wirusy są przyczyną podobnych do polio chorób ośrodkowego układu nerwowego, które są “klinicznie nierozróżnialne” od polio. W latach 40 i 50-tych u stosunkowo niewielu ofiar polio została potwierdzona technicznie obecność wirusa polio. W 1958 roku analiza laboratoryjna 222 zdiagnozowanych ofiar polio epidemii w Detroit wykazała wirusa tylko w 51% przypadkach.¹⁷  W innych badaniach, testy laboratoryjne dla wielu patogenów ujawniły, że to mieszanka wielu patogenów, wirusów, grzybów i bakterii może być związana z jednym rozpoznanym przypadkiem polio.¹⁸

Wirus Coxsackie oraz ECHO wirusy mogą powodować zespoły porażeniowe, które są klinicznie nie do odróżnienia od porażenia polio.¹⁹ Te przypadki “polio” zwykle są skategoryzowane jako zapalenie mózgu lub opon mózgowych podczas ogłoszonej epidemii polio.

 

Łagodny Wirus?

Wirus polio uważany był za endemiczny na całym świecie od czasów starożytnych, ale nie w przypadku porażeń polio. Według Arno Karlen, autora książki Man and Microbes [Człowiek i mikroby]

“wirus polio żyje tylko w ludziach; prawdopodobnie dostosowany jest do ludzkiego jelita cienkiego niezliczone tysiące lat temu.”

Kontynuuje on:

“…niektórzy historycy twierdzą, że [porażenie] polio sięga starożytnego Egiptu; możliwe, ale dowody na to są kiepskie.”²⁰

Arno Karlen brzmi tutaj bardzo sensownie w kontekście wykresów z pestycydami i argumentów Biskinda i dawnych sprawozdań dotyczących paraliżu spowodowanego wdychaniem substancji chemicznych podczas prac kowalskich. Jednak Karlen pisze dalej, że

“pierwszy niekwestionowany przypadek pochodzi z końca XVIII wieku.”

To stwierdzenie jednak musi być nieprawidłowe (w próbie stworzenia obrazów polio, które mają podstawę we wczesnej historii) z powodu (powyższego) oświadczenia Menkesa, że inne wirusy również mogą być przyczyną objawów polio a także powszechne trucizny przemysłowe takie jak związki arsenu i ołowiu mogą powodować objawy podobne do polio. Zatrucie, jako metoda zabójstwa również było często stosowane. Byłoby nierozsądnym zakładać, że nieudane próby zabójstwa poprzez zatrucie nie mogły zostawić swoich ofiar sparaliżowanych. Zatem propozycja

Karlena najwcześniejszego niekwestionowanego przypadku z końca XVIII wieku nie może być niczym więcej niż zgadywaniem.

Ortodoksyjna literatura medyczna nie jest w stanie zaoferować żadnego dowodu na to, że wirus polio był czymś więcej niż łagodnym wirusem, aż do pierwszej epidemii polio, która miała miejsce w Szwecji w 1887 roku. Ta mała epidemia nastąpiła 13 lat po wynalezieniu DDT w Niemczech w 1874 roku i 14 lat po wynalezieniu pierwszego mechanicznego opryskiwacza do upraw, który został użyty do opryskiwania preparatem składającym się z wody, nafty, mydła i arsenu. Epidemie występowały również bezpośrednio po bezprecedensowej lawinie innowacji pestycydów. Co nie znaczy, że DDT było rzeczywistą przyczyną pierwszej epidemii polio, ponieważ arszenik był wówczas w powszechnym użyciu, a o DDT można powiedzieć, że było tylko ćwiczeniem akademickim. Jednakże DDT lub którykolwiek z kilku już odkrytych neurotoksycznych chlorowanych węglowodorów mógł spowodować pierwszą epidemię polio, jeśli został wykorzystany eksperymentalnie jako pestycyd. Nieobecność DDT we wczesnej literaturze jest niewielkim zapewnieniem, że nie był używany.

Musimy pamiętać, że wirus polio jest enterowirusem. Do tej pory odkryto co najmniej 72 enterowirusy.

Według Petera Duesberga wiele enterowirusów to nieszkodliwe „wirusy pasażerskie”²¹. W świetle materiału zaprezentowanego tutaj, prawdopodobnie nieznanego Duesbergowi, uzasadnionym jest, że możemy również widzieć wirusa polio jako nieszkodliwego poza ekstremalnymi warunkami laboratoryjnymi.

 

Symbiotyczny wirus polio

 

Mając teraz ustanowioną możliwość niewinnego wirusa polio, jego obecność w polio można wyjaśnić w następujący sposób: przyspieszona rekombinacja genetyczna. Rekombinacja genetyczna jest przyspieszana gdy system biologiczny jest zagrożony²² a pestycydy mogą być takim zagrożeniem. Rozprzestrzenianie się wirusów może być częścią procesu przyspieszonej rekombinacji genetycznej.

Kiedy komórka jest krytycznie zagrożona, przyspieszona rekombinacja genetyczna (która może obejmować rozprzestrzenianie się wirusa) jest jednym z zestawu zdarzeń, które mogą wystąpić. Ten zbiór zdarzeń nazywany jest “odpowiedzią [reakcją] SOS”, która znana jest z tego, że uruchamiana jest przez narażenie na działanie toksycznych związków chemicznych lub promieniowania.²³

Arnold Levine piszący w Field’s Virology dostarcza przykładu:

“Gdy bakterie poddano lizie [rozdzieranie] od zewnątrz nie wykryto żadnego wirusa. Jednak od czasu do czasu, dochodzi do spontanicznej lizy komórek bakterii i wytwarza ona wiele wirusów. Wpływ promieniowania ultrafioletowego w indukowaniu uwolnienia tych wirusów było kluczową obserwacją, która zaczęła nakreślać ten dziwny związek między wirusem i jego gospodarzem.”²⁴

Ironią jest to, że powszechne procedury medyczne, takie jak chemioterapia, radioterapia czy stosowanie toksycznych medykamentów przyspiesza rekombinacje genetyczną i tym samym potencjał do koniecznego rozprzestrzeniania się wirusa.

Odpowiedź SOS wykorzystywana jest w teście Amesa – standardowym teście zgodnie z którym określana jest toksyczność chemiczna. Zgodnie z tą procedurą, bakterie poddawane są działaniu roztworu chemicznego i jeśli rekombinacja genetyczna przyspiesza poprzez spontaniczne rozprzestrzenianie się [proliferację] wirusów z tych bakterii, wówczas substancja chemiczna określona jest jako trucizna. Zjawisko to jest analogiczne do pokerzysty mającego kiepskie rozdania, który żąda wymiany kart i przetasowania talii w celu poprawy możliwości przetrwania. W teście Amesa, bakterie są zainteresowane ich genetyczną “stroną” w celu poprawy swoich zdolności do metabolizowania trucizny, tworząc sposoby na utylizację tych trucizn i chronić przed nimi. W ten sposób angażują się w to dobrze znane zjawisko “tasowania genów,” ułatwione przez rozprzestrzenianie się [proliferację] wirusa.

Tak więc proponuję, że wirus polio jest wirusem symbiotycznym (i możliwe, że w uśpieniu), który zachowuje się w sposób sugerowany przez zjawisko znajdowane  w teście Amesa – używanym do określenia toksyczności.

 

Wniosek

Słowo “wirus” z łaciny znaczy “śluz” lub “truciznę.”

Nauka głównego nurtu przyznaje, że większość wirusów jest nieszkodliwa, ale słowo “wirus” dodawane jest do tendencyjnego i bardzo promującego strach języka w kwestiach dotyczących natury.  Definicje wirusów; to zakres od “chorobotwórczy” do “zwykle nie chorobotwórczy” – im bardziej popularne źródło mediów, tym bardziej przerażająca definicja. Mniej przerażająca definicja zmieniłaby relacje pomiędzy branżą medyczną i jej “pacjentami”. Paradoksalnie, wczesne badania nad wirusami uznawały wirusowy filtrat za truciznę, a nie mikroba, więc stąd nazwa wirus. Dziś wiemy, że wirusy są informacjami.

Teraz, prawie pół wieku później, ważność prac dr Mortona S. Biskinda wydaje się jeszcze bardziej pewna. Ponownie za dr Biskindem:

 „Było wiadomo już od 1945 roku, że ssaki składują DDT w tłuszczu i pojawia się w mleku. Z tą uprzednią wiedzą nie powinna dziwić ekspertów seria katastroficznych wydarzeń, które nastąpiły po najbardziej intensywnej kampanii zmasowanego trucia znanej historii ludzkości. Jednak daleko było do przyznania związku przyczynowego tak oczywistego, że w każdej innej dziedzinie biologii byłby natychmiast zaakceptowany. To co zrobiono to dosłownie rozwinięto cały aparat komunikacji zarówno świecki jak i naukowy poświęcony zaprzeczaniu, ukrywaniu, tłumieniu, zniekształcaniu i podejmowaniu prób przekształcania w swoje przeciwieństwo przytłaczającego dowodu. W tej kampanii nie zostały pominięte takie narzędzia jak pomówienia, oszczerstwa i bojkot gospodarczy.”

Unikatowe korelacje pomiędzy chorobą centralnego układu nerwowego i toksynami dla centralnego układu nerwowego dają różne możliwości badawcze, nie tylko w dziedzinie medycyny, ale również w polityce, filozofii, badaniach nad mediami, psychologią i z socjologią włącznie.

Polio i trucizna

 

Przeszukując bazę MEDLINE/PubMed (wpisując “polio” i “poison”) znajdziemy około 45 współczesnych artykułów w których chorobom polio podobnym przypisuje się trucizny. To ujęcie relacji między polio i truciznami ogranicza się tylko do rolnictwa przemysłowego – zwierzęta nie mogą pociągnąć przemysł do odpowiedzialności. Znaleziona terminologia to:

Polioencephalomalacia – Polioencefalomalacja
Poliomyelomalacia – Poliomielomalacja
Polyradiculoneuritis
Polioencephalomyelomalacia – Polioencefalomielomalacja
Lumbal poliomyelomalacia – Lędźwiowe poliomielomalacja
Multifocal-poliomyelomalacia – Postępująca wieloogniskowa poliomielomalacja
Spinal poliomalacia – Rdzeniowa (lub kręgowa) poliomalacja
Polio and high-sulfate diets – Polio i dieta bogata w siarczany
Bovine polioencephalomalacia – Bydlęca polioencefalomalacja
Neurological picture similar to that of poliomyelitis – Obraz kliniczny podobny do zapalenia istoty szarej rdzenia
Cerebrocortical necrosis (polioencephalomalacia) – Martwica kory mózgu
Lead poisoning in grey-headed fruit bats (Pteropus poliocephalus) – Zatrucie ołowiem u szaro-głowych nietoperzy owocożernych (Pteropus poliocephalus – to nazwa własna)
Atypical porcine enterovirus encephalomyelitis: possible interaction between enteroviruses and arsenicals – Nietypowe enterowirusowe zapalenie mózgu u świni: możliwa interakcja między enterowirusami i arszenikiem
Polioencephalomalacia and photosensitization associated with Kochia scoparia consumption in range cattle – Polioencefalomalacja i uwrażliwienie na światło (lub uczulenie) związane ze spożyciem wrzosu Kochia przez bydło ubojowe

Materiał do przemyśleń

 

Epidemie polio występowały najczęściej w okresie letnim i obwiniano o to wirusa złapanego w basenie. Ale lato to czas w którym pryskano najwięcej DDT i ekspozycja mogła być największa z tego powodu, zarówno bezpośrednia jak i pośrednia poprzez żywność ze zwierząt jedzących pryskane rośliny. Pokarmy letnie, jak lody na bazie mleka od opryskiwanych krów mlecznych mogły być prawdopodobnym źródłem.

W krajach rozwijających się, za występowanie polio obwiniano złe warunki sanitarne. Ale w Stanach Zjednoczonych obwiniano brak odporności z powodu dobrych warunków sanitarnych!

Do czasu pojawienia się AIDS, polio było jedyną chorobą, której przyczyna była zawarta w przepisach. Amerykańskie publiczne prawo zdrowotne stwierdza, że polio było “chorobą zakaźną”, ale dowód na przyczynowość wirusa polio jest zaskakująco słaby i oczywiście toksykologia została całkowicie ominięta.

Człowiek najbardziej odpowiedzialny za pogląd, że polio było zaraźliwe to dr Simon Flexner, autor sławnego (lub niesławnego) Raportu Flexnera, który doprowadził aż do zamknięcia naturopatycznych i homeopatycznych uczelni w Stanach Zjednoczonych.

Flexner powiedział:

“W konkretnym przypadku nie było łatwo ustalić jak dokładnie doszło do zarażenia się tą chorobą; trudno było dostarczyć przekonujący dowód, że ta choroba jest zakaźna”.

Emmett Holt omawiając raport Flexnera stwierdza:

“Jeśli pięć lat temu, ktoś zasugerowałby, że omawiana choroba była zakaźna, to byłoby to postrzegane jako żart” (Scobey, Archives of Pediatrics, maj 1951).

 

W 1953 roku dr Henry Kumm został mianowany dyrektorem badań National Foundation for Infantile Paralysis [Fundacji Narodowej Fundacji ds. Paraliżu Dziecięcego (NFIP)]. NFIP było finansowane z  programu “March of Dimes”, sponsorowało również pośpieszny rozwój szczepionki Salka na początku lat 1950-tych, gdy kwestia DDT/polio była gorąca. Dr Kumm także

“służył jako cywilny konsultant naczelnemu lekarzowi wojskowemu…kierując badaniami w dziedzinie stosowania DDT… “ (American Journal of Digestive Diseases, 1953 20:330).

Światowa Organizacja Zdrowia kieruje zarówno stosowaniem DDT (w zwalczaniu komarów) jak i szczepieniem przeciwko polio na całym świecie.

 

Przypisy:

1. Handbook of Pesticide Toxicology, edited by Wayland J. Hayes, Jr. and Edward R. Laws, Academic
Press Inc., Harcourt Brace Jovanovich, Publishers, San Diego, 1991, p769
2. Morton S. Biskind, MD. Public Health Aspects of the New Insecticides. American Journal of
Digestive Diseases, New York, 1953, v 20, p331. US Vital Statistics,
3. US Government Printing Office, Washington, D.C.
4. Daniel Dresden, Physiological Investigations Into The Action Of DDT, G.W. Van Der Wiel & Co.,
Arnhem, 1949.
5. Ralph R.Scobey, MD. The Poison Cause of Poliomyelitis and Obstructions to Its Investigation.
Archive of Pediatrics, April 1952.
6. Mark Purdey’s work can be found on the NIH website (PUBMED ID’s 9572563, 8735882, 8735881)
and in Wise Traditions, Spring 2000 and Spring 2002.
7. http://www.whale.to/a/bse.html
8. Thomas R. Dunlap, DDT: Scientists, Citizens and Public Policy, Princeton University Press, 1981.
9. Public Law 518, Federal Statutes, Volume 68, 1954, p 511.
10. Public Law 905, Federal Statutes, 1956.
11. The Federal Insecticide, Fungicide and Rodenticide Act, Federal Statues, Volume 61, 1947, p 163. 12. The National Adipose Tissue Survey, reported in Handbook of Pesticide Toxicology, edited by
Wayland J. Hayes, Jr. and Edward R. Laws, Academic Press Inc., Harcourt Brace Jovanovich,
Publishers, San Diego, 1991, p 303.
13. The Landsteiner and Popper study, first published in Germany, was reported in Robert W Lovett,
MD. The Occurrence of Infantile Paralysis in Massachusetts in 1908. Boston Medical and Surgical
Journal, July 22, 1909, page 112.
14. Peter Duesberg and Brian J. Ellison, Inventing the AIDS Virus, Regnery Pub., 1996.
15. Gerald L. Geison, The Private Science Of Louis Pasteur, Princeton University Press, 1995.
16. Julie Silver. Three Signs of Post Polio Problems. Accent on Living, Winter 1995, v 40.
17. Polio Packet, Centers for Disease Control, 1959.
18. Richard T. Johnson, at the Department of Neurology, Johns Hopkins University School of
Medicine, published in Annals of the New York Academy of Sciences, 1995 and excerpted in Jane
Colby, ME: The New Plague, First and Best in Education, Ltd, 1996.
19. John H. Menkes, Textbook Of Child Neurology, 5th ed., Williams & Wilkins, 1995, p 420.
20. Arno Karlen, Man and Microbes, G.P. Putnum’s Sons, 1995.
21. Peter Duesberg and Brian J. Ellison, Inventing The AIDS Virus, Regnery Press, 1996, pp14, 74, 80. 22. Molecular Approaches to Environmental Biology, edited by Pickup, R.W and J.R. Saunders, Ellis
Horwood publishers, 1996.
23. Mark Ptashne, A Genetic Switch, Cell Press and Blackwell Scientific Publications, 50 Church St.,
Cambridge, MA 02138, 1992.
24. Fields Virology, edited by B.N. Fields and others, Lippincott-Raven Publishers, Philadelphia, 1996,
p 6.

Źródło: http://www.westonaprice.org/health-topics/pesticides-and-polio-a-critique-of-scientific-literature/

Zobacz na: Polio w USA w kontekście środowiskowym – Jim West
Historia poliomyelitis – dr Suzanne Humphries
Czy program eradykacji wirusa polio uwolni świat od porażenia dziecięcego? – Neenyah Ostrom
SV40 – rakotwórczy wirus w szczepionkach przeciw polio!
Ameby w szczepionkach przeciw polio – dr Viera Scheibner