Polio w USA w kontekście środowiskowym – DDT i substancje podobne do DDT

Polio w USA

Polio w USA – Graficzna linia czasu: 1870-1998

Źródła wykresu

 

Ten wykres pokazuje polio w Stanach Zjednoczonych w rzadko ujmowanym kontekście (jeśli w ogóle) od czasów Biskinda czyli w kontekście środowiskowym. “DDT” i “substancje podobne do DDT” zostały wybrane do tego wykresu w najmniej skomplikowany sposób, aby reprezentować szeroki przegląd ewolucji technologii i potencjalnej możliwości masowego zatrucia. Kilka czołowych chlorowanych węglowodorów to chlorobenzen, PCB (polichlorowane bifenyle) i DDT (dichlorodifenylotrichloroetan). Chlorobenzen jest prekursorem, fundamentalnym związkiem stosowanym w produkcji wielu przemysłowych węglowodorów chlorowanych. W Stanach Zjednoczonych wysoka produkcja chlorobenzenu rozpoczęła się w 1915 roku, wkrótce po rozpoczęciu I wojny światowej.

Wykres ten jest kompilacją wskaźników (nie częstości występowania, jak przedstawiano w innych miejscach). Dane z drugiej połowy XX wieku zostały zebrane z U.S. Vital Statistics. Wczesne dane od 1887 do około 1904 roku i dane dotyczące post polio są interpolowane z ogólnych historycznych komentarzy dotyczących tych okresów (patrz bibliografia na stronie głównej geocities oraz kompilacja komisarza zdrowia miasta Nowy York Hadena Emersona ). Choć wykres nie jest idealnie dokładny, ze względu na zmieniające się metody diagnozowania i prowadzenia dokumentacji medycznej w ramach systemu, to daje rzetelny ogólny obraz przypadków polio w kontekście znanej literatury i zapisów urzędowych.

Źródłem danych dotyczących paraliżu u cieląt amerykańskich jak i szwajcarskich jest Van Nostrand’s Encyclopedia of Science and Engineering (1995), tom 5, strona 1725. Wyrażenie “Pestycydy jako panaceum: 1942-1962” to podtytuł znaleziony w Encyklopedii Brittannica, Macropaedia (1986). Zapoznaj się z innymi wykresami (Związek pestycydów z polio), porównań konkretnych pestycydów z częstością zachorowania na polio.

W 1915 roku Hooker Electrochemical rozpoczęło masową i bezprecedensową produkcję chlorobenzenu (8200 ton rocznie) a wkrótce również Dow Chemical rozpoczęło produkcję na dużą skalę. Chlorobenzeny są podstawą dla kwasu pikrynowego – materiału wybuchowego – stosowanego w I wojnie światowej. Wykorzystywane były również w produkcji obróbki drewna, gazów wojennych, herbicydów, insektycydów, środków bakteriobójczych, kontroli ciem i żywic polimerowych. (Mono) chlorobenzen jest związkiem bazowym do produkcji DDT. Obecnie w Stanach Zjednoczonych 6.8 miliona kg produkcji dichlorobenzenu idzie do dezodorantów pokojowych. Według Petera Duesberga, badanie CDC dotyczące choroby legionistów  ignoruje toksyczną przyczynę i stworzyło nowy fałszywy kierunek badań dotyczących bakterii Legionella.

Nagły przypływ produkcji chlorobenzenu zbiega się w czasie i z miejscem (Wodospad Niagara 1915) i należy go uznać za prawdopodobną przyczynę epidemii chorób ośrodkowego układu nerwowego, które nastąpiły w następnym roku w rejonie Nowego Jorku. Ta epidemia trwała tylko sześć miesięcy, od czerwca do listopada, z 82% przypadków występujących w ciągu zaledwie 8 tygodni. Podczas gdy literatura polio opisuje to jako ogólnoświatową epidemię polio to było to zjawisko charakterystyczne dla Stanów Zjednoczonych, a szczególnie widoczne w rejonie Nowego Jorku. Jest to dziwne zachowanie dla rzekomo drapieżnego wirusa polio w czasach, gdy kontynent był całkowicie niezabezpieczony przez cudowne szczepionki.

Liczba przypadków na 1916 rok (40.485) została obliczona poprzez pomnożenie wskaźnika zachorowalności w Stanach Zjednoczonych przez ludność Stanów Zjednoczonych. Liczba wydaje się zawyżona, ponieważ sprawozdania Naomi Rogers mówią, że na całym świecie w 1916 roku było 27.000 przypadków, a dwie trzecie przypadków polio z całego świata były w Stanach Zjednoczonych z czego 9.000 przypadków w Nowym Jorku. Chociaż istnieje ta rozbieżność, dane są nadal przydatne dla pokazania względnego wskaźnika przypadków na początku XX wieku.

Obie epidemie polio wystąpiły dwa lata po rozpoczęciu wojen światowych, jeśli użyjemy daty epidemii 1916 i 1942.

DDT i “substancje podobne do DDT” reprezentują pestycydy chloroorganiczne i chlorowane węglowodory o podobnym charakterze neurotoksycznym. Większość przemysłowych chlorowanych węglowodorów może powodować objawy choroby OUN podobne do polio. Zapoznaj się z wykresami dotyczącymi porównania DDT i innych neurotoksycznych pestycydów z częstością zachorowania na polio Związek pestycydów z polio: Krytyka literatury naukowej

 

Krytyka dominujących obrazów

 

Z wykresu z pewnością wynika, że programy szczepień przybyły o kilka lat za późno, aby przypisać im obniżenie spadku zachorowalności na polio. Jednakże te programy były na tyle blisko mediów, aby osadzić je w ich historycznym miejscu. Ten cytat z Time Magazine (28 marca 1994 roku) jest typowym przykładem:

Wielka powojenna epidemia polio osiągnęła szczyt w Stanach Zjednoczonych w 1952 roku, kiedy ponad 20.000 dzieci zostało sparaliżowanych, a zmalała we wczesnych latach 60-tych po wprowadzeniu szczepionki Salka, a następnie doustnej wersji Sabina.

Te gładkie i emocjonalne zdania oprawione w błyszczące zdjęcia i sprytne podpisy, płynęły na ludzi jak smarowana galareta. Jednakże, jeśli powstrzymamy nasz podziw i przejrzymy aktualne dane, zdamy sobie sprawę, że wielka epidemia polio miała miejsce w rzeczywistości od 1942 (lub stopniowo zaczynała się kilka dekad wcześniej) do 1962 roku, a to znaczy, że nie była “powojenną epidemią”. Epidemia nie zaczęła zmniejszać się “we wczesnych latach 60-tych”, ale pełne dziesięć lat wcześniej, na początku lat 50-tych. Wskaźnik zachorowań na polio nie “spadł… po szczepionce Salka” jak to magazyn Time chciałby, abyśmy wierzyli – wskaźnik zachorowań zdecydowanie zanurkował w dół na dwa lata przed testami szczepionki Salka i na cztery lata zanim program szczepień na dobre wprowadzono. Do zmniejszenia występowania polio doszło faktycznie po gorących dyskusjach dotyczących zagrożeń związanych z DDT, które rozpoczęły rządowo branżowy przegląd DDT w 1951 roku, jako następstwo krytyki pestycydów przez Biskinda i innych, która rozpoczęła się w 1949 roku. Po tych rozmowach nastąpiło wycofywanie dzięki podporządkowaniu się przemysłu, ogromne przesunięcie sprzedaży do krajów trzeciego świata, wprowadzanie mniej trwałych pestycydów, które zostało ułatwione przez ustawodawstwo w 1954 i 1956 roku, odnowienie wizerunku publicznego dotyczące właściwego wykorzystania i zagrożenia pestycydów, cofnięcie rejestracji DDT w 1968 roku, a ostatecznie oficjalny zakaz wielu trwałych chloroorganicznych pestycydów w 1972 roku (w USA i krajach rozwiniętych).

Należy zauważyć, że podczas gdy produkcja pestycydów bezpośrednio koreluje ze wskaźnikiem występowania polio przy każdym wzlocie i opadaniu na wykresie to szczepionka Salka wkracza dopiero po spadku występowania polio. Punkt wejścia Salka nie jest wystarczającym dowodem, aby go rutynowo wpisać jako dowód na zwycięstwo szczepionek nad wirusem polio, jak to magazyn Time implikuje, jak również insynuuje to Hayes i Laws oraz praktycznie wszystkie inne prezentacje historii polio w jakichkolwiek mediach lub forach edukacyjnych.

 Biolog molekularny Peter Duesberg w swojej próbie dodania współczesnej medycynie trochę wiarygodności w odniesieniu do wirusowej przyczynowości (przed obalaniem związku przyczynowego HIV powodującego AIDS), najwyraźniej czuł, że mógł zakładać, w książce Inventing the AIDS Virus, że:

… nagła i przerażająca epidemia polio, która eksplodowała w zachodnich krajów, została sprowadzona do domu przez żołnierzy powracających z Pacyfiku w 1945 roku.

 

Książka „Inventing the AIDS Virus” – Petera H. Duesberga do pobrania w pdf

Jednak rzut oka na wykres pokazuje, że jego stwierdzenie jest nieprawdziwe. Polio zakorzeniło się w USA na długo przed powracającymi jednostkami wojskowymi, a wzrost przypadków polio koreluje znacznie bardziej konsekwentnie z produkcją pestycydów, niż powrotem żołnierzy. Wzrost przypadków zachorowań, który poszybował w górę w 1945 roku może być jednoznacznie przypisany wypuszczeniu przez rząd wojennych nadwyżek DDT na rynek publiczny w 1945 roku, a nie mglistymi danymi na temat “powracających żołnierzy z Pacyfiku w 1945 roku.” Oddziały były mocno potraktowane DDT kilka lat wcześniej niż ludność cywilna Stanów Zjednoczonych, i jak można się spodziewać w świetle teorii zatrucia, te oddziały doznały niezwykle wysokiej zapadalności na polio w porównaniu do populacji cywili i żołnierzy stacjonujących na kontynencie nie potraktowanych przez DDT (Biskind). Niezwykły dramat i pośpieszne założenie, które wypełnia ten fragment pism Duesberga daje poczucie, że wziął cały ten zakorzeniony pakiet obrazów polio za pewnik.

Wycofywanie Pestycydów i Szczepienia

DDT i BHC zostały wycofane z krajów rozwiniętych, a jednocześnie programom szczepień radykalnie przypisuje się uratowanie tych krajów przed niszczącym działaniem wirusa polio. Jednak zakazane pestycydy produkowano dalej i to w wyższej niż kiedykolwiek ogólnej dystrybucji, w krajach słabo rozwiniętych dzięki kampanii WHO przeciw komarom. Do dziś panują tam ostre porażenia wiotkie (AFP), polio oraz DDT/BHC. Stosowanie DDT, programy stopniowego wycofywania DDT oraz programy szczepień przeciwko polio, wszystkie kierowane są w tych krajach jednocześnie przez Światową Organizację Zdrowia.

Rejestracja DDT została cofnięta w 1968 roku, a zakaz stosowania DDT został wydany przez Agencję Ochrony Środowiska (EPA) w 1972 roku – główne chlorowane węglowodory (DDT, BHC) były stopniowo wycofywane z rynku USA przez przemysł chemiczny i zastępowane przez mniej trwałe pestycydy jakimi są organofosforany.

Post-polio

Pestycydy

W 1983 roku za pośrednictwem nowego ustawodawstwa, wpuszczono ponownie DDT na rynek amerykański, ale tylko w mieszankach pestycydów. W ciągu zaledwie kilku miesięcy od ponownego wejścia na rynek, nagle wystąpił nowy rodzaj epidemii polio. Epidemia ta została nazwana “post-polio”, ponowne pojawienie się objawów polio u dawnych ofiar. Dotknęło około 600 tysięcy ofiar i jest na powyższym wykresie. Podobnie jak większość danych na tej stronie, ta korelacja nie odbiła się nawet echem w mediach głównego nurtu.

Choroby ośrodkowego układu nerwowego, inne niż polio utrzymują się zarówno w Stanach Zjednoczonych jak i na całym świecie: ostre porażenia wiotkie, syndrom chronicznego zmęczenia, zapalenie mózgu, zapalenie opon mózgowych, bezwład mięśni i rzadko u ludzi – wścieklizna.

Surowe realia polityki rządu podane są w Casarett and Doull’s Toxicology(1996):

Chociaż agencje rządowe i przemysł były powolne w ich przewartościowaniu użytkowania szerokiej gamy pestycydów to ponowna ocena często pochodzi z jakiegoś śladu lub czynnika współistniejącego, niedawno ujawnionego niekorzystnego wpływu na zdrowie lub środowisko.

To podejście po fakcie do zatrucia pestycydami jest wystarczająco zagadkowe bez dociekań Casaretta i Doulla Casarett i ich ostrożnego użytkowania słów: “często”, “jakiegoś”, “niedawno” i “ujawnionego”.

Korelacje środowiskowe dotyczące post polio są pomijane. Przeszukiwanie Pubmed było daremne. Ostatnio jednak w internecie na stronie www.dogpile.com [strona nie istnieje już] znalazłem pracę zatytułowaną “The Environmental Aspects Of The Post Polio Syndrome [Aspekty środowiskowe syndromu post polio“. Data modyfikacji na stronie to maj 1999 roku. Artykuł ten ustanawia silną korelację pomiędzy czynnikami środowiskowymi i post-polio (patrz kopia na webarchive-www.aehf.com).

Przeszukując PubMed i wpisując “environment i post-polio” odnośnie powyższego artykułu można znaleźć:

Rea WJ, Johnson AR, Fenyves E, Butler J.
The environmental aspects of the post-polio syndrome.
Birth Defects Orig Artic Ser. 1987;23(4):173-81. No abstract available.
PMID: 3620615; UI: 87299998
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3620615

Brak innych podobnych artykułów, abstrakt również niedostępny, choć zapewne można by zamówić w PubMed.

Obecność wirusa polio w post-polio

Według teorii odporności i szczepień, jeśli ktoś powinien być odporny na polio to powinny to być ofiary polio, jednak liczne badania ofiar post polio odkryły dowody aktywnego wirusa polio.

Cztery badania z NIH w PubMed:

PMID: 7611631, UI: 95336052 (London, May, 1995) Badanie to cytuje także “poprzednie badania”
PMID: 7611630, UI: 95336051 (Bethesda, MA, May, 1995)
PMID: 8818905, UI: 96415998 (Lyon, France, Aug., 1996)

Obrazy polio są prezentowane tak jakby te dane nie istniały. Nie wygląda na to, żeby pieniądze były kierowane na tego rodzaju badania.

Prawo Farra

Prawo Farra wymaga, aby epidemia była poprawnym przykładem zarażenia, żeby epidemiczny wskaźnik wzrostu zwiększał się wykładniczo. Polio było wszechobecne od początku historii człowieka, a częstość występowania powinna osiągnąć maksimum już dawno temu, a uniwersalna odporność nabyta, jeżeli odporność będzie kiedykolwiek potrzebna, i jeśli wirus polio był rzeczywiście drapieżnikiem.

Niezgodność polio z prawem Farra jest wyjaśniona przez wiruso patologów unikalnym argumentem, odwrotnością argumentu zwykle podawanego by wspierać teorię zarazkową. Argumentem jest to, że wirus polio, który był bliski ludzkości od niepamiętnych czasów, stał się nagle obcy dla ludzi z powodu współczesnej higieny, a więc ludzie stracili naturalną odporność na wirusa. Więc uważa się, że nowoczesna higiena i wynikający z niej brak ekspozycji na wirusa polio, spowodował wściekłą epidemię polio jakiej nigdy przedtem nie widziano. Ciekawostką jest, że na krótką chwilę, wiruso patolodzy gotowi byli stać się eko-odżywczymi osobnikami, którzy doceniają wartość naturalnego karmienia piersią oraz ważność wewnętrznego mikrobiologicznego środowiska pozytywnie nabytego przez ludzi dzięki brudowi.

Trzy różne promocje ich odwrotnego argumentu to:

(1) Czołowa książka o historii polio autorstwa Naomi Rogers, gdzie odwrócony argument mieści się w tytule, “Dirt and Disease: Polio Before FDR [Brud i choroby: Polio Przed FDR]”.

(2) W podręczniku “Textbook of Child Neurology“ (1995), John H. Menkes promuje tezę odwróconego argumentu językiem naukowym:

Choroba Heinego-Medina … jest mało prawdopodobne, aby objawiała się w obszarach o niedostatecznych warunkach sanitarnych, ponieważ słaba dezynfekcja sprzyja ekspozycji w wieku w którym powolnie przenoszona odporność z matek może łagodzić obraz kliniczny. (strona 420)

(3) W filmie propagandowym “A Paralyzing Fear: The Story of Polio in America [Paraliżujący strach: Historia polio w Ameryce]”. Film był finansowany przez rząd oraz firmy farmaceutyczne i wypuszczony w 1998 roku. Recenzja filmu w magazynie The New York Times (4 marca 1998) wzmacnia podstawowe założenia kultury polio, począwszy od cytatu, wycinka w którym pojawia się “klasyczny fragment filmu”:

“Nazywam się wirus polio” intonuję czarujący i złowieszczy głos męski, podczas gdy kamera robi panoramiczne ujęcie chmur z których wyłania się cień sylwetki o kulach. “Uważam się za artystę, swego rodzaju rzeźbiarza,” kontynuuje głos. “Specjalizuję się w grotesce, skręcaniu i deformacji ludzkich ciał. Dlatego nazywam się Crippler [Deformator]”.

Dramatycznie demonizując wirusa polio, po czym kawaleria medyczna przybyła na ratunek:

… Epidemie z każdym rokiem stawały się coraz gorsze wraz z nowymi przypadkami zachorowań, liczby rosły od 5.000 w 1933 do 59.000 w 1952 roku. Zbawienie nadeszło w 1954 roku wraz ze szczepionką Salka…

Po czym odwrócony argument jest już gotowy do druku:

Ironią wzrostu zachorowań na polio w XX wieku, przedstawioną w tym dokumencie jest to, że występowanie było wynikiem poprawy warunków sanitarnych. W brudniejszych czasach niemowlęta i bardzo małe dzieci rozwijały przeciwciała przeciw chorobie, która otaczała nas od zawsze. Czystsze środowisko pozostawiło coraz więcej dzieci bez naturalnej odporności.

Więc recenzja magazynu The New York Times zwięźle przedstawia standardowe obrazy polio: drapieżny wirus, paraliżująca groza, epidemie, zbawienie dzięki szczepionce Salka i unikalny wyjątek od prawa Farra.

 

Porządek chronologiczny: USA 1912-1970

 

Poniższy wykres przedstawia bardziej szczegółowo okres pomiędzy 1912-1970 rokiem w USA i podsumowuje kwestie szczepień wymienione powyżej.

 

Epidemiczna służba wywiadowcza [EIS]

W książce “Inventing The AIDS Virus” (1996) Petera Duesberga czytamy:

[CDC] misja kontroli chorób była coraz częściej uznawana za przestarzałą, co skłoniło do poważnych dyskusji o całkowitym rozwiązaniu CDC.

Sytuacja zmieniła się w 1949 roku, kiedy na pokładzie CDC pojawił się profesor nadzwyczajny Aleksander Langmuir z Uniwersytetu Johna Hopkins na wydziale Higiena i Zdrowie Publiczne.

 

Langmuir był pierwszym VIP-em w CDC, który przyniósł ze sobą zarówno wiedzę w zakresie epidemiologii (badania statystyczne epidemii) jak i jego kontakty na wysokich szczeblach – w tym jego poświadczenie bezpieczeństwa, jako jeden z niewielu naukowców był wtajemniczony w program biologicznych działań wojennych Departamentu Obrony …

…Alexander Langmuir i urzędnicy państwowi mówili w Kongresie o nadaniu CDC warunkowych uprawnień do zaradzania potencjalnym sytuacjom awaryjnym… W lipcu 1951 roku utworzył pierwszej klasy Epidemiologiczną Służbę Wywiadowczą (EIS), składającą się z dwudziestu trzech młodych medyków lub absolwentów zdrowia publicznego. Po sześciu tygodniach intensywnego treningu epidemiologicznego, ci oficerowie EIS zostali przydzieleni na dwa lata do szpitali lub stanowych i lokalnych wydziałów zdrowia w całym kraju. Po zakończeniu ich stażu w terenie, absolwenci EIS mogli swobodnie realizować się w jakiejkolwiek karierze jaką zapragną, przy założeniu, że pozostaną lojalni wobec CDC i że będą dla CDC permanentnie działać jako jej oczy i uszy. Głównym celem tej elitarnej jednostki był aktywizm, a nie badania i zostało to wyrażone w symbolu – podeszwy buta z dziurą.

Według brytyjskiego epidemiologa Gordona Stewarta, byłego konsultanta CDC, EIS miało przydomek “medycznego CIA.”

 

Dyrektor Badań nad Polio

 

Narodowa Fundacja Paraliżu Dziecięcego (NFIP) wykorzystywała fundusze z “The March Of Dimes” do finasowania swoich badania nad polio, które doprowadziły w 1954 roku do prób w terenie ze szczepionką Salka. Dyrektorem badań nad polio był dr Henry Kumm.

Na podstawie krótkiego szkicu w American Journal of Digestive Diseases z maja 1953 roku dr Kumm urodził się w Wiesbaden w Niemczech. Przybył do USA poprzez Brytanię i stał się amerykańskim obywatelem w 1945 roku. Spędził 23 lata jako pracownik Fundacji Rockefellera ds. Badań Medycznych zanim dołączył do NFIP w lipcu 1951r.

W maju 1953 roku dr Kumm zastąpił dr Harry M. Weavera jako Dyrektor Badań nad Polio w NFIP.

W czasie II wojny światowej służył jako cywilny konsultant dla naczelnego lekarza wojskowego amerykańskiej armii we Włoszech kierując badaniami terenowymi nad zastosowaniem DDT przeciw malarii, roznoszonej przez komary na bagnach w pobliżu Rzymu i Neapolu.

Jako, że Dr Kumm jest czołowym konsultant ds. DDT, to z pewnością istnieje konflikt interesów u tego kluczowego gracza w badaniach polio.

Wcześniej w swojej karierze dr Kumm obszernie pracował nad trybem przenoszenia choroby o nazwie malinica [frambezja]. Pracował również w Jamajskiej Komisji ds. Frambezji. Ralph R. Scobey odnosi się do zarzutów, że kuracja na frambezję jaką były arszenikowe zastrzyki spowodowała epidemię polio w Samoa w 1936 roku.

Obecnie nie wiadomo w jakim stopniu te wydarzenia mogłyby również zagrozić pozycji doktora Kumma odnośnie polio.

 

Porządek chronologiczny: USA 1945-1957

 

1945 – DDT zostało wypuszczone do ogólnego użytku i agresywnie promowane wbrew zaleceniom FDA.

Marzec 1949 – Morton Biskind publikuje “Poisoning and the Elusive ‘Virus X’ [Zatrucie i nieuchwytny ‘Virus X’]”

Kwiecień 1949 – opublikowano badania Biskinda dotyczące neuropsychiatrycznych manifestacji DDT.

1949 (około) – Biskind został zaatakowany rażąco błędnymi danymi.

12 grudnia 1950 – Biskind składa “Oświadczenie” w sprawie DDT w Izbie Reprezentantów.

1950 i 1951 – rozpoczęły się dyskusje na temat pestycydów pomiędzy rządem i przemysłem.

Maj 1951 – Ralph R. Scobey opublikował “Is The Public Health Law Responsible For The Poliomyelitis Mystery? [Czy Prawo o Ochronie zdrowia Publicznego jest odpowiedzialne za zagadkę choroby Heinego-Medina?]”

Lipiec 1951 – zmontowano pierwszą ekipę Epidemiologicznej Służby Wywiadowczej (EIS). Agencji EIS rozpoczęli ruch w stronę kluczowych stanowisk – do szpitali, rządowych departamentów zdrowia i mediów.

Lipiec 1951 – czołowy konsultant DDT dr Henry Kumm dołączył do NFIP.

Kwiecień 1952 – Opublikowano “oświadczenie” Ralpha R. Scobey dla Izby Reprezentantów pt. “Poison Cause Of Poliomyelitis And Obstructions To Its Investigation [Zatrucie przyczyną choroby Heinego-Medina oraz przeszkody w sprawie tego śledztwa]”.

1952 – w amerykańskich badaniach nad mlekiem i DDT odkryto, że DDT jest przyczyną paraliżu u cieląt.

1952 – rozpoczęto szybkie wycofywanie DDT i innych trwałych pestycydów w Stanach Zjednoczonych i innych krajach rozwijających się.

1953 – w szwajcarskich badaniach nad mlekiem i DDT odkryto, że DDT jest przyczyną paraliżu u cieląt.

26 marca 1953 – ogłoszono odkrycie szczepionki Salka, po dokonaniu oceny 600 zaszczepionych osób (Patenting The Sun).

Kwiecień 1953 – czołowy doradca ds. DDT dr Kumm został mianowany przez Basila O’Connora na dyrektora badań nad polio w NFIP.

Maj 1953 – Biskind przypuszcza konspirację:

…dosłownie rozwinięto cały aparat komunikacji zarówno laicki jak i naukowy poświęcony zaprzeczaniu, ukrywaniu, tłumieniu, zniekształcaniu i podejmowaniu prób przekształcania w swoje przeciwieństwo przytłaczającego dowodu. W tej kampanii nie zostały pominięte takie narzędzia jak pomówienia, oszczerstwa i bojkot gospodarczy… .(Archive of Pediatrics)

1954 – rozpoczęto badania terenowe szczepionki Salka. Zaszczepiono 423.000 drugoklasistów.

Marzec 1955 – terenowe badania szczepionki Salka uznano za “sukces”, wydano licencję na szczepionkę Salka. Salk został ogłoszony “bohaterem”.

12 kwietnia 1955 – rozpoczęto szczepienia szczepionką Salka na dużą skalę.

12-25 kwietnia 1955 – prezenter radiowy Walter Winchell ostrzega o zbliżającej się szczepionkowej katastrofie.

25 kwietnia 1955 – program szczepień napotkał katastrofę poprzez wadliwe szczepionki produkowane przez Cutter Laboratory w Kalifornii co zostało odkryte przez EIS. Wskaźnik zachorowań (17 na 100.000 w okresie jednego miesiąca) był wyższy niż w przypadku innych producentów szczepionki, jednak wskaźnik ten nie stanowi całkowitej niemożliwości od czasu gdy w 1958 roku w Detroit odkryto wskaźnik zachorowań wyższy niż ponad 400 na 100.000 miesięcznie. EIS odnalazło 204 przypadki polio po szczepionce z Cutter Laboratory, zakładając zarażenie, a następnie nagłośniło te przypadki (Jane Smith, Patenting The Sun), choć tylko 79 przypadków zostało udokumentowane (Fields Virology). Zdecydowano tak ponieważ Cutter nie filtrował swojej szczepionki dokładnie i fragmenty tkanek przyczyniły się do reakcji alergicznych i żywego polio wirusa. Szczepienia zostały wstrzymane. 13 maja program szczepień “stopniowo” wznowiono. Ostatecznie ponad 5 milionów osób zostało zaszczepione. Salk został zdegradowany do “zwykłego technika”. CDC i EIS przejęło kontrolę nad szczepieniami.

1 sierpnia 1955 – “agresywny” James Shannon został awansowany na dyrektora NIH. Wcześniej był przeciwko prywatnej kontroli nad programem badań nad polio oraz programem szczepień.

Późny 1955 – March of Dimes ogłosiło, że od 1938 roku przeznaczyło 74.000.000 dolarów na badania nad wirusem polio oraz 174.700.000 dolarów na leczenie zdiagnozowanych wirusowych przypadków polio.

1956 – instytut badania opinii społecznej Gallup Poll twierdzi, że zaufanie publiczne do szczepionki Salka wynosi 36%. NFIP i szczepionka Salka są w “dolinie”. Szczepionki są dokładnie testowane przez rząd federalny, ale programy szczepień w USA nadal są w toku.

1956-1957 – NIH pod przewodnictwem Jamesa Shannona “przejmuje badania nad polio”.

1957 – intensywnie promowana szczepionka Salka zostaje wprowadzona w Kanadzie i Anglii.

Do końca 1958 roku – zaszczepiono 72.000.000 ludzi. 51,7% wszystkich przypadków porażenia polio to dzieci poniżej 5 roku życia. Tylko 55% osób poniżej 40 roku życia zostało zaszczepione (52 mln). Wirus polio nie mógł być powiązany z 26% nieporażeniowymi przypadkami polio, ani nie mógł być powiązany w 14% przypadków z porażeniem. Biorąc pod uwagę to, że 47,5% przypadków było bez porażenia to przekłada się to na 42% tych którzy nie mogli być chronieni przez szczepionkę Salka, ponieważ ich polio nie było spowodowane przez wirusa polio. Jest to argument za tym, że nie wszystkie przypadki polio są spowodowane przez wirusa polio.

1959 – “Federalne działania” zostały podjęte przeciwko chiropraktykom, aby zapobiec rozpowszechnianiu informacji anty-szczepienkowych za pośrednictwem poczty amerykańskiej (CDC, Polio Packet, 1959).

Do teraz program szczepień Salka jest promowany jako zwycięski i służy jako dowód potwierdzający teorię wirusa polio. Służy również jako wzmocnienie wszystkich innych zarazkowych teorii (odnośnie drapieżnych drobnoustrojów) i ogólnemu wizerunkowi Współczesnej Medycyny. Teoria oparta na pestycydach jest charakteryzowana jako nieodpowiedzialna i niebezpieczna.

Nie trzeba dodawać, że zarzut oto, że DDT predysponuje do choroby Heinego-Medina został usunięty po tym jak zapanowano nad chorobą dzięki zastosowaniu szczepionek. … takie nieodpowiedzialne roszczenia mogą powodować ogromne szkody, a jeśli traktowane poważnie, mogą nawet ingerować w naukowe poszukiwania prawdziwych przyczyn i realistycznych środków w zapobieganiu warunkom o których mowa. (Hayes i Laws (1991))

 

Jednakże powyższe stwierdzenie Hayesa i Lawsa jest nieważne ponieważ

1) Programy szczepień są bez znaczenia dla spadku polio, podczas gdy

2) pestycydy korelują idealnie z polio i

3) Dr Biskind nie porzucił swoich zarzutów o przypuszczalnej konspiracji “przekształcenia w swoje przeciwieństwo przytłaczającego dowodu”. Często publikowany Biskind najwidoczniej został zdegradowany do samo publikacji po 1955 roku.

 

Podsumowanie

 

Niefinansowana, poddana ostracyzmowi teoria o zatruciu jako związku przyczynowym znacznie przewyższa wszystkie inne teorie w prostocie, dokładności i bezpośredniości odnośnie korelacji w ramach wszystkich obszarów danych: dawkowanie, fizjologii, etiologii, epidemiologii, ekonomii i polityki.

Historyczny brak związku pomiędzy szczepieniem i polio można obejrzeć w formie graficznej w kategoriach oficjalnych liczb:

 

Źródło: Images Of Poliomyelitis – Polio in the United States Polio w USA

Zobacz na: Historia poliomyelitis – dr Suzanne Humphries
Związek pestycydów z polio: Krytyka literatury naukowej – Jim West
Czy program eradykacji wirusa polio uwolni świat od porażenia dziecięcego? – Neenyah Ostrom
SV40 – rakotwórczy wirus w szczepionkach przeciw polio!
Ameby w szczepionkach przeciw polio – dr Viera Scheibner

 

A teraz czas na reklamy 🙂
Materiał to dwa spoty reklamowe z 1946 i 1947 roku opisujace bezpieczeństwo i skuteczność w walce z komarami i innymi owadami.
DDT to jedno z dzieci Monsanto. Jak dzisiaj są reklamowane produkty firmy Monsanto?

DDT jest tak bezpeczne, że można go jeść