Jak interpretuje się podwyższone stężenie D-dimerów?
18 listopad 2019
D-dimery to dwie połączone ze sobą cząsteczki (monomery) białka zwanego fibryną. Białko to bierze udział w procesie krzepnięcia, obudowując siatką fibrynową uszkodzone części ciała.
D-dimer jest produktem degradacji usieciowanej fibryny, dlatego odzwierciedla ciągłą aktywację układu hemostatycznego. Ponieważ fizjologiczne tworzenie i degradacja fibryny w warunkach in vivo jest na stałym, minimalnym poziomie, u zdrowych osób poziom D-dimerów jest minimalny.
Podwyższone stężenie D-dimerów odzwierciedla ciągłą aktywację układu hemostatycznego i trombolitycznego, co zapewnia przydatność kliniczną w następujących przypadkach:
– Ocena tworzenia się skrzepliny
– Wykluczaniu DVT (omówione poniżej)
– Monitorowanie leczenia przeciwzakrzepowego (zmniejszająca się wartość wskazuje na skuteczność leczenia)
– Rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe (Disseminated intravascular coagulation – DIC)
– Zatrucie jadem węża
Ponadto stężenie D-dimerów może być podwyższone w ciąży, stanach zapalnych, nowotworach złośliwych, urazach, po zabiegach chirurgicznych, w przypadkach chorób wątroby (zmniejszony klirens) i w przypadku chorób serca. Często jest ono również wysokie u pacjentów hospitalizowanych.
Lipemia, wysokie stężenie triglicerydów, podwyższone stężenie bilirubiny, podwyższone stężenie czynnika reumatoidalnego w surowicy lub hemoliza mogą fałszywie zwiększyć stężenie D-dimerów.
Należy pamiętać, że poziom D-dimerów u osób z niedoborem czynnika XIII pozostaje niski (ostatecznie zerowy w przypadku homozygotycznego niedoboru czynnika XIII), nawet w przypadku powstania dużego skrzepu, ze względu na niemożność tworzenia wiązań krzyżowych. W związku z tym, jeśli u tych osób wystąpi zakrzepica, stwierdza się u nich zwiększone stężenie produktów degradacji fibryny, ale niewykrywalne stężenie D-dimerów w osoczu.
Należy również pamiętać, że stężenie D-dimerów naturalnie wzrasta wraz z wiekiem.
Źródło: How are elevated D-dimer levels interpreted?
Jak powstaje D-dimer?
Wątroba wytwarza kilka ważnych białek biorących udział w procesie krzepnięcia, a jednym z nich jest fibrynogen. Pojedyncza cząsteczka fibrynogenu jest symetrycznym dimerem, który składa się z trzech par trzech różnych łańcuchów polipeptydowych, takich jak a, b i g. Każdy z nich jest połączony z innymi łańcuchami polipeptydowymi.
Każdy ze splecionych łańcuchów polipeptydowych składających się na pojedynczą cząsteczkę fibrynogenu jest połączony wiązaniami dwusiarczkowymi (mostki disulfidowe).
Tworzenie fibryny rozpoczyna się od rozszczepienia łańcuchów polipeptydowych a i b cząsteczki fibrynogenu przez trombinę. W wyniku tego rozszczepienia monomery fibryny ulegają spontanicznej polimeryzacji, co prowadzi do powstania dwuniciowych protowłókien fibryny.
Aby wzmocnić zwykle słabą sieć, która istnieje między monomerami fibryny a protowłóknami, aktywowany jest enzym transglutaminaza, znany jako czynnik XIIa.
Jeśli dojdzie do urazu, aktywuje się układ fibrynolityczny, aby ograniczyć wielkość skrzepu. System ten rozpoczyna się od uwolnienia aktywatora plazminogenu z komórek śródbłonka naczyniowego, aby umożliwić tej cząsteczce związanie się z fibryną na powierzchni plazminy.
Związana z fibryną plazmina rozkłada następnie sieć fibryny na kilka rozpuszczalnych fragmentów, wśród których znajduje się dimer D kompleksu (DD)E.
Źródło: What is D-Dimer?
Zobacz na: Technologia mRNA w leczeniu ukąszeń jadowitych węży.
Epidemia SARS: czy wirusy obrywają za trucizny przemysłowe? – Jim West
CytoSorb, koronawirus z Wuhan i burza cytokin
Burza cytokin i koronawirus SARS-CoV-2 – Douglas Perry