Kary Mullis o badaniach empirycznych i motywacjach naukowców

Kary Mullis o badaniach empirycznych i motywacjach naukowców

Luty 2002

 

Wywiad z dr Karym Mullisem – Celia Farber [1994]

Zacznę mówić o XVII wieku. Mam nadzieję nikogo nie urazić. Po tym, jak wynalazłem PCR, potrzebowałem zmiany. Przeniosłem się do La Jolla i nauczyłem się surfować. Długo mieszkałem na plaży. Kiedy surferzy czekają na fale, pewnie zastanawiacie się, co takiego robią? Czasem przez 10 – 15 minut czeka się na nadejście fali. Przeważnie rozmawiają o XVII wieku. Świat niesprawiedliwie ich ocenia. Uchodzą za nieco prymitywnych. Pewnego dnia ktoś polecił mi książkę. Była zatytułowana: “Pompa powietrzna”, Była zatytułowana: “Pompa powietrzna”, czy też “Lewiatan i pompa powietrzna”. [Leviathan and the Air-Pump] Naprawdę dziwna książka o XVII wieku.

Zdałem sobie sprawę, że to, jak rozumuję, to jedyny naturalny sposób myślenia. Ja się z tym urodziłem. Zawsze byłem małym naukowcem. Kiedy chciałem się czegoś dowiedzieć, używałem naukowych metod. Nie zdziwiłem się, kiedy po raz pierwszy powiedziano mi, jak należy uprawiać naukę. Zajmowałem się nią dla zabawy od dawna. Ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że to zostało wynalezione że to zostało wynalezione zaledwie 350 lat temu.

Wydarzyło się to w Anglii, Niemczech i Włoszech mniej więcej w tym samym czasie. To fascynująca historia. Opowiem zatem o niej i o tym, co powinni robić naukowcy.

Kary Mullis o badaniach empirycznych i motywacjach naukowców

 

A zaczyna się tak: Karol I został ścięty gdzieś na początku XVII wieku. Anglicy wybrali Cromwella i gromadę Republikanów, ale nie takich, jak u nas. Zmienili rząd i to się nie sprawdziło. Karol II, syn, objął w końcu tron Anglii. Był nerwowy, bo jego ojca ścięto właśnie za to, że był królem Anglii. Martwiły go też rozmowy prowadzone w barach i to, w co mogły się obrócić. Trudno w to uwierzyć, ale ludzie XVII-wiecznej Anglii zaczynali rozmawiać o filozofii i tym podobnych rzeczach w barach.

Nie mieli telewizorów i meczów piłki nożnej do oglądania. Strasznie się wkurzali. Nagle wylegali na ulicę kłócąc się o to, czy to dobrze, że Robert Boyle zbudował urządzenie zwane pompą próżniową. Robert Boyle przyjaźnił się z Karolem II. Był chrześcijaninem w weekendy, ale w trakcie tygodnia był naukowcem. Wiecie, jak to wtedy było. Wiecie, jak to wtedy było.

Skonstruował małe urządzenie, coś na kształt pompki rowerowej, ale o przeciwnym działaniu, wysysającej powietrze. Wiecie, co to klosz próżniowy? Opuszcza się go i mamy szczelne zamknięcie. Widać, co jest w środku. Można obserwować, co dzieje się wewnątrz. Boyle próbował wypompować całe powietrze ze środka, by zobaczyć, co się tam stanie.

Podczas pierwszego eksperymentu wsadził tam ptaka. Ludzie w XVII w. nie rozumieli tego, co wiemy obecnie. Nie traktowali powietrza jako zbioru cząsteczek, których wdychanie ma cel. Podobnie jak ryba mało wie o wodzie, ówcześni mało wiedzieli o powietrzu. Ale Robert Boyle zaczął je badać. Wsadził tam ptaka, wypompował powietrze, ptak zdechł. Zastanowiło go to.

Nazywał to wytwarzaniem próżni. Nie pompą próżniową, jak obecnie, tylko próżnią. Natychmiast popadł w konflikt z klerem, Natychmiast popadł w konflikt z klerem, który twierdził, że nie można wytworzyć próżni. Według Arystotelesa natura jej nie znosi.

Pewnie źle go przetłumaczyli, ale polegano na takich autorytetach. Robert Boyle powiedział:

“Do cholery, przecież cały czas ją wytwarzam. Cokolwiek zabija tego ptaka, ja nazywam to próżnią”.

Religijni ludzie odpowiadali: “O ile Bóg życzyłby sobie tego”.

Bóg jest wszędzie, to była jedna z ich zasad. A w próżni nic nie ma. Czyli nie może być tam Boga. Kościół orzekł, że nie można wytworzyć próżni. Boyle powiedział: “Bzdura”.

“Nazywajcie to sobie bezbożnością. To nie moja rzecz. Nie o to mi idzie. Zajmuję się tym w weekendy. Staram się dowiedzieć, co się dzieje kiedy wyssiesz wszystko z jakiegoś miejsca”.

Przeprowadzał różne eksperymenty. Dla przykładu: wziął małe koło, przypominające wiatraczek, luźno przymocowane, by mogło się samo obracać. Naprzeciwko ustawił drugi wiatraczek. Gdybym ja miał coś takiego zrobić, to przypominałoby gumkę wokół drucianego wiatraczka. Wiem dokładnie, jak to zrobił. Widziałem rysunki. Jednym z wiatraczków mógł kręcić z zewnątrz, gdy już wytworzył próżnię.

Odkrył, że po wyssaniu całego powietrza z pojemnika, uruchomiony wiatraczek nie wprawiał już w ruch drugiego. Czegoś brakowało. Może wydać się dziwne, że ktoś musiał udowodnić to eksperymentalnie, ale wtedy tak było.

Stało się to przedmiotem wielu sporów w barach, kawiarniach i tym podobnych. Karolowi przestało się to podobać. Zaproponował: “Znajdźmy miejsce, gdzie można robić takie rzeczy, tak żeby nie denerwować ludzi. Nie chcemy, żeby znów się na mnie wściekli”. Kiedy wcześniej zaczęto rozmawiać o religii, nauce i podobnych kwestiach, jego ojciec wpadł w poważne kłopoty.

W tej sytuacji Karol powiedział: “Wyłożę pieniądze, przekażę wam budynek, abyście mogli się tam spotykać, ale nie rozmawiajcie o religii”. To odpowiadało Boyle’owi. Powiedział: “Zacznijmy spotkania z każdym, kto chce zajmować się nauką”.

W tym czasie Isaac Newton wymyślił parę interesujących rzeczy. Różni ludzie gromadzili się wokół Towarzystwa Królewskiego. Od członków wymagano porządnego stroju. Nie jak na konferencji TED. Wolno było przyjść każdemu, kto wyglądał jak dżentelmen. Nie musiałeś być członkiem. Przychodzili i zajmowali się badaniami empirycznymi. Każdy, kto chciał pokazać eksperyment, to było wówczas nowe słowo, i zademonstrować jakąś zasadę, musiał zrobić to na scenie, by każdy mógł zobaczyć. Co ważne, nie należało rozmawiać o przyczynach ostatecznych.

Bóg był nieobecny. Prawdziwa natura rzeczywistości nie była przedmiotem rozważań. Nie rozmawiało się o absolutnej naturze rzeczy. Nie prowadzono dyskusji o niczym, czego nie można było zademonstrować. Kiedy coś było widać, mówiono: “Tak to działa, oto co się dzieje“. Obserwując postępy danego eksperymentu można było generalizować.

Mówiono: “Jestem pewny, że przebieg zdarzeń będzie identyczny gdy powtórzymy dane doświadczenie”. W ten sposób rozpoczęto formułowanie zasad. Odkryto, że w próżni wprowadzony w ruch wiatraczek nie wywołuje obrotów drugiego jeśli inne warunki zostały niezmienione.

Świece nie palą się w próżni, więc pewnie zimne ognie też nie. Zimne ognie akurat się tam palą, ale oni tego nie wiedzieli. Nie mieli zimnych ogni. Można było formułować zasady, ale tylko w odniesieniu do eksperymentu.

Większość doświadczeń dotyczyła widzialnych zjawisk. Gdy przeprowadzasz eksperyment na scenie, ale nic nie widać, tylko słychać, wezmą cię za dziwadło. Rzeczywiste jest to, co widać. Nie była to oficjalna zasada spotkań, ale sądzę, że była to niepisana reguła. Jeśli ktoś słyszy głosy, a nikogo nie widać, to pewnie nikogo tam nie ma.

Ogólna zasada była taka, że rozmawiano tam tylko o zjawiskach, u podstawy których było doświadczenie/empiria. Nie miało znaczenia, co Thomas Hobbes, ówczesny lokalny filozof, mówił o tych doświadczeniach, bo nie omawiano przyczyn ostatecznych.

Oto w połowie XVII wieku, coś, co stało się moją domeną, czyli nauka oraz badania naukowe [badania empiryczne] miało swój prawdziwy początek. Zamierzam pokazać to w tym pomieszczeniu. A wydarzyło się coś niesamowitego. Badania naukowe krępowało łączenie z teologią , filozofią a nawet matematyką która nie jest nauką o naturze. Badania empiryczne zostały uwikłane w takie powiązania. Część matematyczna i ta odnosząca się do badań naukowych wydostawała się z okowów filozofii. I oto stało się. Nikt już tego nie kwestionował. Wszystko stało się takie proste.

Po prostu zdjęto kajdany, które hamowały postęp technologiczny. Siedzimy dziś na tej sali, ledwie 350 lat później. Zważcie, że to krótki okres czasu. Pewnie 300 tys. lat temu przodkowie większości z nas opuścili Afrykę i skręcili w lewo. Ci, co skręcili na prawo, dziś tłumaczą na japoński. Zdarzyło się to bardzo dawno temu w porównaniu z okresem 350 lat. Ale w ciągu tych 350 lat świat zmienił się ogromnie. Pewnie każdy na tej sali, zwłaszcza jeśli odebrali już torby, nie wszyscy je jeszcze odebrali, ale i bez tego każdy na sali znalazłby w kieszeni czy w pokoju coś, o co 350 lat temu królowie byli gotowi iść na wojnę.

Znaczenie tych rzeczy ilustruje GPS, bo gdybyśmy nie mieli satelitów, jaki użytek mielibyśmy z niego. Gdyby ktoś miał system GPS w XVII wieku, jakiś król zgromadziłby armię, by mu to odebrać.

Ktoś z widowni: A po misia pluszowego?

Kary Mullis: Po misia? Możliwe. Każdy z nas coś takiego posiada. Jednostki mają dziś rzeczy, po które królowie ruszyliby na wojnę. A to tylko 350 lat. Takich działań nie podejmują wszyscy. Wiadomo, tylko ważni ludzie… Można o ich życiu poczytać w książkach, o ludziach ważnych, bo dokonali przełomowych odkryć.

Mam tu na uwadze taki sposób traktowania badań naukowych, że uwolniono się od wpływu nieistotnych aspektów badanego zjawiska. Jeszcze będąc chłopcem od urodzenia myślałem sobie tak, może dlatego, że ojca często nie było, a matka nie znała się na nauce, sądziłem, że żeby się czegoś dowiedzieć, trzeba przeprowadzić eksperyment. Otrzymujesz wtedy odpowiedź. Miałem powołanie do badań empirycznych, eksperymentowania. Myślałem, że każdy tak rozumuje. Sądziłem, że wszyscy obdarzeni rozumem tak postępują. To nieprawda. Niedawno podczas kolacji jako jeden z naukowców wpadłem w tarapaty z powodu rzeczy związanych z postmodernizmem. Żartowałem. Gdzie jest ta pani?

Ktoś z widowni: Tutaj.

Kary Mullis: Nie traktowałem tego jako sporu, ale jako ożywioną dyskusję. Nie wziąłem tego do siebie. Zanim cofnąłem się do XVII wieku, naiwnie sądziłem, że ludzie tak właśnie rozumują i że rozpoznają rzeczywistość za pomocą zmysłów.

Kiedy byłem chłopcem miałem taką mała książeczkę z Fortu Sill w Oklahomie. Opowiada o tym, jak ojciec George’a Dysona rozmyślał nad wystrzelaniem rakiet nuklearnych. Chciałem zrobić własną rakietę. Wiedziałem, że małe żabki mają aspiracje do podróży kosmicznych, tak jak ludzie.

Szukałem jakiegoś systemu napędowego, który pozwoliłby rakiecie o długości ponad metra wzbić się w powietrze na kilka kilometrów. Taki był mój cel. Miała zniknąć z oczu, a ten spadochronik miał wrócić razem z żabką w środku.

Dostałem tę książkę z Fortu Sill w Oklahomie, gdzie jest baza pocisków rakietowych. Wysyłają ją amatorom-konstruktorom rakiet. Książka ostrzegała, żeby nigdy nie podgrzewać mieszaniny nadchloranu potasu i cukru.

To się nazywa dostać wskazówkę. Kusi, żeby zdobyć trochę chloranu potasu, nadchloranu i cukru i podgrzać. Ciekawe, czego chcą mi zabronić i jak to zadziała. Nie mieliśmy wtedy nadzoru. Tylko matka rzucała okiem na podwórze z okna na piętrze, gdzie prasowała ubrania. Zwykle miała nas na oku i gdy pojawiały się kłęby dymu wychylała się z napomnieniem, żebyśmy nie wybili oczu. Jej zdaniem to była najgorsze, co mogło nas spotkać.

Uznałem, że o ile tylko nie uszkodzę wzroku, mogę zignorować zakaz podgrzewania mieszanki. Zrobię to ostrożnie, ale zrobię. Jeśli chodzi o zakazane rzeczy, to robi się je za garażem. Poszedłem do apteki, próbując kupić nadchloran potasu. Wtedy nie było aż tak trudno iść do apteki i kupić chemikalia. Obecnie to niemożliwe, sprawdzą nawet rozmiar butów. Nie mieli tego na składzie, ale spytałem sprzedawcy, jakie ma sole potasu.

Okazało się, że to był azotan potasu. Powiedziałem, to może mieć podobne właściwości. Cokolwiek to jest, było o tym w książce, więc musiało mieć związek z rakietami. Tak zacząłem eksperymentować. Początkowo używałem małych ilości azotanu potasu i cukru, których miałem pod dostatkiem. Mieszałem je w różnych proporcjach, próbując podpalić, żeby zobaczyć, co będzie po zmieszaniu.

I paliły się. Płonęły powoli wydzielając przyjemny zapach w porównaniu z innymi paliwami rakietowymi jakie testowałem, mającymi w składzie siarkę. Pachniały jak spalane cukierki. Potem spróbowałem to stopić. Przetopiona masa zamieniła się w brązowy ciekły syrop, który po ochłodzeniu stawał się ceglaną twardą bryłą. Taka podpalona masa odpalała jak rakieta.

Miska masy po schłodzeniu i podpaleniu zaczynała krążyć po podwórku. I tak oto znalazłem sposób, żeby rakieta wyniosła żabkę tam, gdzie chce. Zacząłem konstruowanie rakiety. Ojciec George’a miał pomoc, ja tylko brata. Myślę, że jakieś pół roku minęło, zanim zrozumiałem, na czym polega ten proces. zanim zrozumiałem, na czym polega ten proces.

Jest wiele czynników, bez których rakieta zwyczajnie nie odpali. Nawet jeśli masz paliwo. Ale przeprowadzasz próby, badania empiryczne, które nazywamy po prostu eksperymentami. Potem robisz notatki, obserwujesz uważnie przebieg eksperymentu. Powoli formułujesz teorię o tym, jak cały proces działa. Postępowałem zgodnie z zasadami. Nie wiedziałem, jakie to zasady. Jestem urodzonym naukowcem albo jakimś reliktem z XVII wieku.

W każdym razie udało się. Zbudowaliśmy coś, co w sposób powtarzalny wynosiło żabkę w powietrze i bezpiecznie sprowadzało ją na ziemię. Nic nas nie mogło wystraszyć. Choć powinniśmy się trochę bać, eksperyment hałasował i dymiło się z niego. Miał też potężną moc. Czasem te wynalazki wybuchały. Ale nie martwiłem się możliwością spowodowania eksplozji, która zniszczyłaby planetę. Nie słyszałem o tych 10 strasznych rzeczach, których powinienem się był obawiać.

Na marginesie, zastanawiałem się, czy byłoby lepiej przestać, bo inni tak mówią. Lepiej dostać pozwolenie od rządu. Gdybym jednak zwlekał, czekając na taką zgodę, nigdy nie dokończyłbym eksperymentu, a żabka nie przeżyłaby. Przytoczyłem tę opowieść, bo to ciekawa historia.

Mam opowiedzieć coś osobistego. Chciałem opowiedzieć, jak spotkałem żonę, ale to byłoby zbyt osobiste. Mam za to coś nieosobistego. To historia o tym, jak postrzegam naukę, jak rodzi się pomysł i jak zamiast oglądać się za znanymi autorytetami zwyczajnie przeprowadzam eksperyment.

Czasem tak się robi, gdy chcę napisać publikację, szukam, czy ktoś pracował nad daną kwestią. Ale proces zaczyna się od pomysłu. Tak pewnej nocy zrodził się pomysł powielenia DNA dwoma oligonukleotydami, żeby stworzyć wiele kopii wycinka DNA.

Myślałem o czymś takim przez 20 minut, jadąc samochodem i zamiast jechać dalej, zawróciłem i zacząłem rozmawiać o tym pomyśle z innymi, ale gdybym posłuchał kolegów po fachu, którzy są biologami, to porzuciłbym ten pomysł. Gdybym poprosił autorytet w tej dziedzinie, by doradził mi, czy to zadziała, powiedziałby mi, że prawdopodobnie nie.

Ponieważ te wyniki byłyby tak spektakularne, że zrewolucjonizowałyby dotychczasową biologię molekularną. Nikt nie lubi, gdy chemik przychodzi, myszkuje w cudzych badaniach i zmienia wszystko o 180 stopni.

Ale gdy zwrócisz się do autorytetu, nie zawsze otrzymasz właściwą odpowiedź. Wiedziałem jedno, pójdę do laboratorium, sam zrobię eksperyment, stanę się autorytetem i będę mógł powiedzieć, że to działa. Oto w tej probówce przeprowadziłem eksperyment i w tym żelu jest mały pasek, który jest wycinkiem DNA, jaki chciałem powielić. Oto jest. Zatem to działa! W taki sposób uprawia się naukę. A potem starasz się ulepszyć metodę i usprawnić metody badawcze.

Podstawą badań są zawsze fakty, jakie zgromadziłeś na ich użytek, dzięki eksperymentom, pokazom scenicznym. Żadnych sztuczek nieuchwytnych dla obserwatorów.

Musisz być bardzo uczciwy w tym, co robisz, jeśli to co robisz ma działać. Nie możesz preparować rezultatów i na nich opierać następnych doświadczeń. Trzeba być uczciwym.

Ja z zasady jestem uczciwy. Mam słabą pamięć, więc nieuczciwość zawsze była dla mnie zgubna. Dlatego po prostu jestem z natury szczery i z natury wścibski, co mnie bezpośrednio przybliża do nauki. Nie wszyscy naukowcy są tacy. Oczywiście jest wielu podobnych.Wielu podąża tą drogą od czasuIsaaca Newtonai wszystkich innych wydarzeńtych czasów.

Ale coś się stało w okolicach II wojny światowej, w okresie poprzedzającym wojnę, ale także i krótko po niej. Rząd uświadomił sobie, że naukowcy to nie dziwacy, ukrywający się w wieżach z kości słoniowej, robiący śmieszne testy w szklanych probówkach.

Naukowcy nadali realny kształt II wojnie światowej. Tworzyli coraz szybsze rzeczy, coraz większe działa. Wynaleźli środki odurzające dla pilotów, na wypadek załamań.

Skonstruowali wiele rodzajów bomb, w tym taką, która mogła unicestwić świat. Wszystkich to zastanowiło, “trzeba w to zainwestować”, bo ten, kto miał więcej naukowców, zdobywał dominującą pozycję przynajmniej militarnie, a pewnie i w innych dziedzinach gospodarki.

Zaangażowano się systemowo, tworząc naukowo-przemysłowy establishment. Stąd wywodziło się wielu naukowców, których skusiły pieniądze, nagle udostępnione.

To nie byli ciekawscy chłopcy, lubiący wyrzucać żaby w powietrze. Ci sami ludzie szli później do szkół medycznych, bo tam były pieniądze. Później szli do biznesu.

Społeczne funkcjonowanie pojęć prawdy i piękna w różnych cywilizacjach – Józef Kossecki
Rozumienie pojęcia prawdy w różnych systemach sterowania społecznego – Józef Kossecki

Namawiali licealistów: “Chcesz być bogaty, zostań naukowcem”. Teraz już tak nie ma. Chcesz być bogaty, zostań biznesmenem. Wielu zostało naukowcami dla pieniędzy, władzy i podróży. Wtedy podróżowanie było proste. Niech ci się nie zdaje, że ci ludzie zawsze mówią nam prawdę. Kontrakt nie zachęca ich, nie zapewnia korzyści z mówienia prawdy.

A ludźmi, o których mówię, mienią się np. członkami komitetu o nazwie Międzyrządowy Panel ds. Zmian Klimatycznych. Na wielkich posiedzeniach debatują, jak stale udowadniać ocieplanie się planety, kiedy kłóci się to z odczuciami większości ludzi.

Bezpieczeństwo rozpylanego aluminium – dr David Keith, Dane Wigington

Jeśli faktycznie zmierzyć temperaturę na przestrzeni jakiegoś okresu, przecież mierzymy ją starannie od 50, 60 lat. Gdyby mierzyć jeszcze dłużej w precyzyjny sposób jak to się robi od 50 czy 60 lat, okazałoby się, że temperatura nie podniosła się.

Średnia temperatura podniosła się nieznacznie, bo temperatury z pomiarów nocnych na stacjach meteorologicznych trochę wzrosły.

Istnieje na to dobre wyjaśnienie. Stacje meteorologiczne buduje się poza miastem, gdzie dawniej były lotniska. Miasta rozrosły się. Wszystko zalane betonem. Zjawisko to nazywane jest efektem horyzontu miejskiego. Najbardziej odpowiedzialne osoby mierzące temperaturę rozumieją, że trzeba przed tym osłaniać urządzenia pomiarowe.

Choćby się nawet osłaniało, to budynki nagrzewają się w ciągu dnia i utrzymują ciepło w ciągu nocy i temperatura idzie nieco w górę. Tak powinno być. Ale nie za dużo.

Pierwszy koleś, który stwierdził, że się tutaj usmażymy, wcale tak naprawdę nie myślał. Nazywał się Sven Arrhenius i był Szwedem. Powiedział, że jeśli podwoić ilość dwutlenku węgla w atmosferze a było to w okolicach 1900 roku, to temperatura wzrośnie o 5,5 stopnia.

Traktował tu Ziemię jako coś kompletnie izolowanego, bez niczego w środku, sama tylko energia, wchodzi i wychodzi. Wysunął teorię, którą uznał za fajną, bo oznaczałaby dla Szwecji wydłużenie sezon wegetacji roślin. Surferzy polubili tę teorię. Uznali, że to dobra idea, bo w oceanie jest czasami dość zimno. Jednak później wielu innych uznało, że to by nie było dobre. Ale nikt tego naprawdę nie wykazał. Pomiary temperatury można znaleźć w cudownym internecie.

Wystarczy zajrzeć do danych NASA i pomiarów Biura Metrologicznego. Zobaczcie sami, że temperatura mierzona nocą na powierzchni planety nieznacznie się podniosła. Jeśli uśrednić ją z temperaturą dnia okaże się, że przez to stulecie wzrosła 0,7 stopnia. Ale tak naprawdę wzrosła tylko nocą.

Temperatura mierzona w dzień nie wzrosła.

Według teorii Arrheniusa i orędowników globalnego ocieplenia temperatura dnia też powinna wzrosnąć, jeśli mamy do czynienia z efektem cieplarnianym.

Ludzie lubią nadawać nazwy, żeby je sobie lepiej wyobrażać. Nie lubią natomiast podniecać się takimi rzeczami, jak dowody, które potwierdziłyby wzmocnienie atmosferycznej cyrkulacji tropikalnej w latach 90. To jest publikacja z lutego i większość z was o nim nie słyszała.

“Powszechnie przyjmuje się, że wahania w bilansie energetycznym Ziemi w dużej skali czasowej i przestrzennej są niewielkie. Przedstawiamy nowe dowody pochodzące z kompilacji ponad dwóch dekad dokładnych danych satelitarnych, że bilans tropikalnej energii promieniowania ze szczytów atmosfery jest znacznie bardziej dynamiczny i zmienny niż wcześniej sądzono. Wyniki wskazują, że zmiany bilansu promieniowania są spowodowane zmianami średniego zachmurzenia tropikalnego. Wyniki kilku obecnych symulacji modeli klimatycznych nie pozwalają przewidzieć tak dużej obserwowanej zmienności tropikalnego bilansu energetycznego. Brakujący element zmienności w modelach podkreśla krytyczną potrzebę ulepszenia modelowania chmur w tropikach, tak aby można było ulepszyć przewidywanie klimatu tropikalnego w skali międzyrocznej i dziesięciolecia.” – Science. 2002 Feb 1;295(5556):841-4; Evidence for Large Decadal Variability in the Tropical Mean Radiative Energy Budget. https://science.sciencemag.org/content/295/5556/841.full

Zostało to opublikowane przez NASA i kilku naukowców z Columbia i Viliki i całą gromadę ludzi w Princeton. Obie te publikacje ukazały się w Science Magazine 1 lutego 2002 roku.

A oto wnioski obu raportów oraz abstrakt, autorstwa wydawcy magazynu. oraz abstrakt, autorstwa wydawcy magazynu.

Wynika z nich, że teoria o globalnym ociepleniu jest całkowicie błędna. To właśnie mówią i to samo mówi od dawna NASA. Temperatura atmosfery nie wzrosła. Nie wzrasta wcale. Mierzymy to starannie od 20 lat przez satelity. Nie wzrasta. Artykuł wykazuje coś wiele bardziej wstrząsającego, a nazywają to promieniowaniem. Nie będę wchodzić w szczegóły, bo to dość skomplikowane, choć nie aż tak, jak sugerowałby użyte sformułowania. W gruncie rzeczy chodzi o to, mówią, że słońce wydziela pewną ilość energii, wiadomo ile.

Energia dociera na Ziemię, a Ziemia część jej oddaje. Nagrzewając się, wytwarza energię w rodzaju podczerwieni, jak inne nagrzane obiekty. Cała bzdura z globalnym ociepleniem polega na tym, że przy zbyt dużej ilości CO₂ w powietrzu energia próbująca uciec, nie będzie w stanie uciec. Ciepło słoneczne, około 350 nanometrów, swobodnie przechodzi przez CO₂. Ziemia nagrzewa się, ale nie uwalnia ciepła. Oni to wszystko pomierzyli. Można o tym rozmawiać, pisać obszerne raporty, a nawet dostawać na to rządowe fundusze, ale oni naprawdę to zmierzyli i okazuje się, że przez ostatnie 10 lat, dlatego mówią o trendach dziesięcioletnich, poziom tej energii cieplnej, którą naukowcy nazywają poziomem nierównowagi, znacznie przekracza oczekiwany poziom.

Rozmiary nierównowagi, czyli pochłaniane ciepło, które nie jest uwalniane, co powinno nastąpić przy podwojeniu ilości CO₂ w powietrzu, a daleko nam do podwojenia, ale nawet gdybyśmy do 2025 r. podwoili ilość CO₂ z roku 1900, ich zdaniem bilans energii wzrósłby o około 1 wat na cm2 energii przychodzącej w porównaniu do uchodzącej. Planeta powinna się ocieplić. Z obu badań dwóch różnych zespołów wynika, że 5,5 W na metr kwadratowy było pochłaniane od 1998, 1999 roku, a ocieplenie nie nastąpiło.

Zatem teoria upadła. Te raporty powinny być nazwane: “Fiasko koncepcji Globalnego Ocieplenia”.

Autorzy się niepokoją i wyrażają wnioski bardzo powściągliwie, bo mowa o wielkich laboratoriach, zasilanych ogromnymi kwotami i o zastraszonych ludziach.

Mogliby powiedzieć: Nie ma już problemu globalnego ocieplenia. Ale wtedy co z funduszami?

Składając wniosek o dofinansowanie mówić, że globalne ocieplenie ewidentnie nie ma miejsca… Gdyby coś takiego powiedzieli… Już się wynoszę. Ja również wstanę.

Muszą tak mówić. Musieli być bardzo ostrożni. Możecie być zachwyceni, bo naczelny Science, który nie jest idiotą, i oba bardzo profesjonalne zespoły doszli do tych samych wniosków. W ostatnich linijkach artykułów muszą powiedzieć, że przewidywania co do modelu globalnej cyrkulacji cieplnej i tego, że Ziemia się przegrzeje, okazały się błędne. I to bardzo. Nie odrobinę.

Fałszywie zinterpretowano fakty. Niewątpliwie działają mechanizmy, których dotąd nie poznano, bo ciepło jest pochłaniane a ziemia się nie nagrzewa.

Planeta to zdumiewająca rzecz. Jest wielka i straszna, wielka i cudowna, i robi rzeczy, o których nie mamy zielonego pojęcia.

Połączyłem tu kilka kwestii. Jak powinno się prowadzić badania naukowe, że czasem uprawiamy naukę z ciekawości, czasem z innych powodów. i że jest wiele rzeczy, jak globalne ocieplenie, dziura ozonowa i wiele innych publicznych kwestii naukowych, ale jeśli się zainteresujesz, musisz zagłębić się w szczegóły i czytać artykuły zatytułowane

“Wielkie dziesięcioletnie wahnięcie…”. Musisz zrozumieć, co te słowa znaczą.

Myślenie pojęciowe, a myślenie stereotypowe – Andrzej Wronka, Kazimierz Ajdukiewicz
O tworzeniu pojęć klasowych oraz teoriach adekwatnych, kulawych i skaczących – Leon Petrażycki

Jeśli będziesz słuchać tylko facetów, którzy wyolbrzymiają te sprawy, zarabiając na tym wielki szmal, czeka cię dezinformacja i zamartwianie się niewłaściwymi rzeczami. Pamiętaj o 10 naprawdę niebezpiecznych rzeczach. Zgadzam się, że asteroidy to zagrożenie, trzeba na nie uważać. Dziękuję za uwagę.

 

Kary Mullis o badaniach empirycznych i motywacjach naukowców – napisy PL