Za czynnik etiologiczny tężca uważa się bezwzględnie beztlenową bakterię Clostridium tetani (laseczka tężca), która namnaża się i produkuje egzotoksynę o charakterze neurotoksyny (tetanospazmina) w takich miejscach, jak np. nieoczyszczona rana, niedotleniona lub martwa tkanka, co oznacza, że drobnoustrój ten nie namnaża się w zdrowej tkance, przy dostępie do tlenu.
Szczepionka przeciwko tężcowi – Skąd wiemy, że działa? – Dr Tetyana Obukhanych
Szczepionkowa propaganda – tężec [Polska]
(Nie)skuteczność szczepień i procedur przeciwtężcowych
Przechorowanie tężca i zaszczepienie nie chroni przed kolejnym zachorowaniem
Kenijscy lekarze znajdują hormon hCG w szczepionce przeciw tężcowi.
Źródła tężca w 30-tych latach XX wieku, czyli czasach gdy częściej występował … system medyczny:
– Szczepienie
– Obrzezanie
– Opatrunki medyczne, ręczniki sanitarne
– Aborcja
– Histerektomia (Usunięcie macicy)
– Poród (3,5% przypadków tężca to tężec połogowy) Post-Hysterectomy and Puerperal Tetanus – R. J. V. Pulvertaft https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2088278/?page=4
„Immunogenność i skuteczność szczepionki Po serii szczepień (trzy dawki anatoksyny tężcowej u osób w wieku 7 lat i starszych lub czterech dawek u dzieci poniżej 7 roku życia) w zasadzie wszyscy zaszczepieni osiągają poziomy antytoksyny znacznie większe niż poziom [uznany za] ochronny 0,1 IU/ml.
Skuteczność toksoidu tężcowego nigdy nie była badana w badaniach klinicznych. [Skuteczność] można wywnioskować z poziomu ochronnego antytoksyny, który osiągany jest dzięki kompletnej serii szczepień toksoidem tężcowym i ma kliniczną praktycznie 100% skuteczność; przypadki tężca występujące u w pełni zaszczepionych osób, których ostatnia dawka była podana w ciągu ostatnich 10 lat są bardzo rzadkie.” – str. 347, Pinkbook, Tetanus https://www.cdc.gov/VACCINes/pubs/pinkbook/downloads/tetanus.pdf“Tężcem nie można się zarazić od innej osoby. Jest to jedyna choroba przeciw której się szczepi, na którą można zachorować z powodu laseczek clostridium tetani, ale nie jest zakaźna… Znaczny spadek umieralności z powodu tężca zaczął występować od pierwszych lat XX wieku do późnych lat czterdziestych. Pod koniec lat czterdziestych toksoid tężcowy został wprowadzony do rutynowego kalendarza szczepień dzieci.” – str. 345, Tetanus, Pink Book http://www.cdc.gov/vaccines/pubs/pinkbook/downloads/tetanus.pdf
Wykład dr Suzanne Humphries o szczepieniach – TĘŻEC
jak dochodzi do zakażenia, jak powstaje szczepionka, oraz na czym bazuje aktualna teoria o jej skuteczności…
Ciekawostka z książki Hansa Tolzina “Tetanus-Lüge”: skoro tężec jest spowodowany bakterią, to czemu nie stosuje się antybiotyku, tylko polega na samych przeciwciałach, które są projektowane, aby “zwalczać” toksyny (czy raczej oznaczać, przeciwciała nie zwalczają niczego przecież) produkowane przez te bakterie, a nie same bakterie? Jaki ma to sens, skoro zanim te przeciwciała poradzą sobie z jedną częścią toksyn, to te baterie zaraz naprodukują kolejne i tak bez końca? Okazuje się, że antybiotyk (penicylina) nie może być używany do walki z tężcem, bo według książki “Vaccines” aktywuje on te same receptory nerwów, które według ekspertów szczepionkowych są aktywowane przez toksyny tężca. Czyli to oznacza, że sama penicylina [toksyna wytwarzana przez pleśń Penicillium] ma również potencjał do wywołania objawów co toksyny wytworzone przez prątki tężca!
Szczepionka przeciwko tężcowi powoduje nową chorobę znaną jako zespół antyfosfolipidowy – ASP, lub zespół Hughes’a.
Nowe adiuwanty składające się z fosfolipidów mogą prowadzić do potencjalnej katastrofy.
ASP jest autoimmunologiczną chorobą, która może zaatakować każdą część ciała, choć najczęściej powoduje ataki serca i zabija płody. Jest wielce prawdopodobne, że APS stanie się coraz bardziej powszechne wraz z wprowadzeniem nowej generacji adiuwantów do szczepionek.
Chorymi na APS są głównie kobiety, a diagnoza choroby następuje często w wyniku wielokrotnych poronień. Standardowo, nowe badania koncentrują się na poszukiwaniu genetycznych przyczyn, pomimo faktu, że związek ze szczepionkami jest dobrze udokumentowany.
Jak sama nazwa wskazuje, APS jest stanem, w którym fosfolipidy, substancje naturalne i niezbędne we wszystkich częściach organizmu, są postrzegane jako czynnik zakaźny przez system immunologiczny. Tak – ta substancja, która występuje w każdej komórce, staje się przedmiotem ataku.
Jedno badanie nazywa zespół Hughesa “Klasycznym zespołem antyfosfolipidowym” [1]. Badanie to odnosi się do podobieństwa między białkami osocza, beta-2-I-glikoproteiny (β2GPI), które jest atakowane przez APS oraz szczepionką przeciwko tężcowi. Antygen tężca posiada części, które są identyczne z β2GPI.
Te adiuwanty są oczywiście promowane jako najbezpieczniejsze, ponieważ są one tak bardzo podobne do tego, co już mamy w ciele. Ale to samo twierdzenie zostało wykorzystane do promowania skwalenu, który doprowadził do wielu tragicznych przypadków narkolepsji u dzieci po szczepionce Pandermix. Skwalen jest lipidem. A nowe adiuwanty to nie tylko lipidy, ale fosfolipidy. To właśnie sprawia, że są one tak bardzo niebezpieczne. Nie miejcie wątpliwości: te szczepionki zostaną zatwierdzone do użytu. Pierwsza z nich – Cervarix, jest już od dawna dostępna.
APS może być także zdiagnozowana – a mówiąc dokładniej, błędnie zdiagnozowana, jak toczeń rumieniowaty, co jest kolejnym zaburzeniem wywołanym przez szczepionkę.
Inne możliwe objawy APS:
– Ślepota
– Zaburzenia układu sercowo-naczyniowego: Zakrzepica żył głębokich (skrzepy w żyłach), zapalenie żył, małopłytkowość (niedobór płytek krwi, powodujący krwawienia i siniaki), miażdżyca, zator tętnicy płucnej (skrzepy w płucach), nieprawidłowości zastawek, udary
– Bóle głowy i migreny
– Poronienia
– Neurologiczne zaburzenia: Padaczka, pląsawica (nagłe niekontrolowane ruchy), poprzeczne zapalenie rdzenia kręgowego, stwardnienie rozsiane, zaburzenia poznawcze
– Choroby skóry, w tym przebarwienia, wrzody i martwica
Tetanus Vaccine Causes a New Disease Known as Antiphospholipid Syndrome
Infekcje i szczepionki w etiologii zespołu antyfosfolipidowego
“CEL PRZEGLĄDU: Obecnie dostępne dowody naukowe potwierdzają zakaźne pochodzenie zespołu antyfosfolipidowego (APS) poprzez mimikrę molekularną między patogenami, zakażenie i szczepienie z wykorzystaniem cząsteczek β2-glikoproteiny I (β2-GPI).
OSTATNIE USTALENIA: Zespół antyfosfolipidowy (APS) charakteryzuje się obecnością patogennych autoprzeciwciał przeciwko β2-GPI. Etiologia zakaźna APS była dobrze zbadana. Podobnie, związek między szczepieniem, takim jak toksoid tężcowy, może wyzwalać przeciwciała skierowane na toksoid tężcowy i β2-GPI, z powodu mimikry [naśladowania] molekularnego między dwiema cząsteczkami. Na przestrzeni lat stwierdzono, że patogenny potencjał przeciwciał przeciw toksoidowi tężcowemu reagujących krzyżowo z β2-GPI jest patogenny w modelach zwierzęcych, indukując eksperymentalne APS.
PODSUMOWANIE: Zgromadzone dowody potwierdzają, że obecność przeciwciał anty-β2-GPI jest związana z historią zakażeń, a głównym mechanizmem wyjaśniającym tę korelację jest mimikra molekularna. Zależność między szczepieniem toksoidem tężcowym a APS ujawnia nowy pogląd na zespół autoimmunologiczny/auto-zapalny wywołany przez adiuwanty (ASIA).” – Infections and vaccines in the etiology of antiphospholipid syndrome; Curr Opin Rheumatol. 2012 Jul;24(4):389-93. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/22617823
Szczepionkowy model zespołu antyfosfolipidowego wywołanego szczepionką przeciw tężcowi
“Pomyślną indukcję zespołu antyfosfolipidowego (APS) u dwóch różnych nie podatnych na autoimmunologiczne problemy szczepów myszy, BALB/c i C57BL/6, osiągnięto poprzez hiperimmunizację toksoidem tężcowym (TTd) używając różnych adiuwantów (glicerol lub wodorotlenek glinu) wraz wcześniejszym wstępnym potraktowaniem myszy różnymi adiuwantami (glicerol lub kompletny adiuwant Freunda (CFA)). U myszy BALB/c i C57BL/6 z zespołem antyfosfolipidowym (APS) występowały różne objawy patologii rozrodczej: resorpcja płodu (w wyniku ekstremalnej aktywacji limfocytów T uzyskanej w trakcie wstępnego potraktowania) i obniżenie płodności (w wyniku stymulacji poliklonalnymi limfocytami B). U myszy BALB/c resorpcja płodu [Zespół znikającego płodu] była zbieżna ze wstępnym podaniem glicerolu i kompletnego adiuwantu Freunda (CFA), podczas gdy u myszy C57BL/6 obniżenie płodności było najbardziej oczywiste u myszy traktowanych wstępnie kompletnym adiuwantem Freunda (CFA), a następnie toksoidem tężcowym z wodorotlenkiem glinu.
Zarówno mimikra molekularna, jak i poliklonalna aktywacja limfocytów B występują w indukcji zespołu antyfosfolipidowego (APS), przy czym efekty mimikry molekularnej są dominujące u szczepu myszy BALB/c, a poliklonalna aktywacja limfocytów dominuje u myszy C57BL/6. Potwierdzenie efektów mimikry molekularnej, które w warunkach stymulacji limfocytów T generowały resorpcję płodu w szczepie BALB/c uzyskano poprzez pasywną infuzję przeciwciał monoklonalnych (MoAb) T-26 specyficznych dla toksoidu tężcowego (TTd) i anty-β (2) – glikoproteiny I otrzymanej po hiperimunizacji toksoidem tężcowym (TTd). Wysoka poliklonalna aktywacja limfocytów B u myszy C57BL/6 zapobiegała resorpcji płodu, ale indukowała obniżenie płodności, jak miało to miejsce w przypadku biernego podawania MoAb T-26 u tego szczepu myszy. Bierny wlew antyidiotypowych przeciwciał monoklonalnych Y7 do myszy C57BL/6 wywołał resorpcję płodu i potwierdził powyższą sugestię dotyczącą ochronnej roli poliklonalnej stymulacji limfocytami B w resorpcji płodu.” – Lupus. 2012 Feb;21(2):195-202. Vaccine model of antiphospholipid syndrome induced by tetanus vaccine
Kiedy APS (zespół Hughesa) napotkał zespół autoimmunologiczny / zapalny wywołany adiuwantami (ASIA)
“Kilka opisów przypadków wykazało możliwość wyzwolenia zespołu antyfosfolipidowego po szczepieniu przeciw tężcowi: dwóch zdrowych młodych mężczyzn, którzy otrzymali szczepienie przeciwko błonicy i tężcowi i u których zdiagnozowano klinicznie i serologicznie potwierdzony zespół antyfosfolipidowy, ujawniający się kilka miesięcy po szczepieniu przeciw błonicy i tężcowi. 16 Zgłoszono chorego, u którego wystąpił ból szyi, napadowe skurcze toniczne, dodatni objaw Lhermitte’a i spastyczne porażenie czterokończynowe, a później wystąpiło obustronne zapalenie nerwu wzrokowego oraz kliniczne i biochemiczne cechy APS. Autorzy nie wykluczali, że pojawienie się APS było związane z otrzymanym przez nich zastrzykiem tężcowym.” – Lupus. 2012 Jun;21(7):711-4; When APS (Hughes syndrome) met the autoimmune/inflammatory syndrome induced by adjuvants (ASIA)
Badacze Crone i Reder w 1992 roku udokumentowali ciekawy przypadek ciężkiego tężca u 29-letniego mężczyzny bez historii narkomanii, typowego delikwenta wśród współczesnych ofiar tężca w USA. Oprócz regularnego cyklu szczepień przeciwko tężcowi i dawek przypominających dziesięć lat wcześniej podczas swojej służby wojskowej, ten pacjent był poddany hiper immunizacji (uodpornienie anatoksyną tężcową i osiągnięcie ekstremalnie wysokiego poziomu antytoksyny surowicy) jako ochotnik w celu komercyjnej produkcji TIG. Monitorowano jego poziom antytoksyny w jego surowicy i zgodnie z oczekiwaniami, rozwinięto ekstremalnie wysoki poziom antytoksyny po zabiegu hiper immunizacji. Niemniej jednak rozwinął się u niego poważny tężec 51 dni po zabiegu, pomimo wyraźnie udokumentowanej obecności antytoksyny surowicy przed chorobą. W rzeczywistości po przyjęciu do szpitala na leczenie jego poziom antytoksyny w surowicy wynosił około 2500 razy więcej niż poziom uznawany za ochronny. Jego tężec był tak ciężki, że wymagał ponad pięciotygodniowej hospitalizacji ze środkami ratującymi życie. Przypadek ten zademonstrował, że antytoksyna surowicy poległa w zapobiegnięciu poważnego tężca, nawet w ilościach 2500 razy większych niż to, co jest uznawane za wystarczające do zapobiegania tężcowi u dorosłych. – Severe tetanus in immunized patients with high anti-tetanus titers. Neurology. 1992 Apr;42(4):761-4. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/1565228
Szczepionka na tężca, paraliż poszczepienny i surowa dieta – historia Bethany
Historia 17 letniej Bethany, która po skaleczeniu gwoździem trafiła do szpitala, gdzie podano jej „rutynowo” szczepionkę na tężca i od razu jej stan zaczął się pogarszać, nastąpiła zła reakcja na szczepionkę i doszło do zaburzenia układu nerwowego. W wyniku tych komplikacji nastąpił całkowity paraliż, od pasa w dół. Dziewczyna została przykuta do wózka inwalidzkiego. Jej życie całkowicie się zmieniło, przebywała w różnych szpitalach, gdzie lekarze nie potrafili jej pomóc, nie dawali jej żadnych szans na wyleczenie. A dzięki tym wszystkim nowym wynalazkom, które na niej „testowali” stawała się coraz bardziej chora i bardziej niepełnosprawna. Przyjmowała również duże ilości leków sterydowych ponieważ miała chroniczną astmę. Choroby spowodowały u niej, że w niektórych częściach nóg zniknęły nerwy. Po mimo iż została okaleczona nie tylko fizycznie, ale również psychicznie, to miała jeszcze w sobie tyle siły, że zaczęła szukać metod na własną rękę, aby wyzwolić się z tego koszmaru. W końcu trafiła na „surową dietę” i zmieniła całkowicie swoje odżywianie i po 6,7 miesiącach wstała z wózka, do którego była przybita przez 3,5 roku.
Teraz zdrowa i pełna wigoru dziewczyna przedstawia światu swoją historię cudownego ozdrowienia za pomocą surowej diety. Powstał również film o niej, więcej na jej stronie: http://www.sanaview.com/Bethanys-Story.aspx
