Australia: 12 przykazań dla lekarzy, jak uniknąć zawiadomienia od AHPRA [ich odpowiednik Izby Lekarskiej].
Źródło: MIPS, 12 Commandments to avoid AHPRA notifications
Medical Indemnity Protection Society (MIPS) – Towarzystwo Ochrony ds. Odszkodowań Medycznych
Australian Health Practitioner Regulation Agency (AHPRA) – Australijski Urząd ds. Regulacji Lekarzy Zdrowia (AHPRA)
Pomimo natychmiastowego niepokoju, jaki wywołuje słowo “zawiadomienie”, pracownicy służby zdrowia mogą podjąć pozytywne kroki, aby zapewnić sobie odpowiednie przygotowanie do radzenia sobie z zawiadomieniami, które (nieuchronnie) ich spotkają.
O ile na otrzymanie zawiadomienia nie ma się wpływu, o tyle na to, co się robi w opiece nad pacjentem – od pierwszej konsultacji do wypisu – już tak. O ile jakość opieki jest niezwykle ważna, o tyle równie ważna jest jej dokumentacja.
Uważamy, że istnieje wiele elementów, które można kontrolować, starając się złagodzić potencjalne negatywne wnioski komisji. Choć w danym momencie mogą się one wydawać uciążliwe, Ty w przyszłości może pochwalić Cię za podjęcie dodatkowych kroków w przeszłości.
12 przykazań dla lekarzy
Zalecamy, aby:
1. Prowadzić pełną, dokładną i aktualną dokumentację kliniczną. W natłoku codziennej praktyki jest to nie lada wyzwanie. Kluczowe znaczenie ma zapisywanie procesu uzyskiwania świadomej zgody, faktycznego omówionego ryzyka (a nie tylko stwierdzenie, że zostało ono omówione) oraz notowanie wszelkiej dokumentacji dostarczonej pacjentowi. Pomocne w tym mogą być szablony, pod warunkiem że są one dokładne i aktualne.
2. Należy jasno komunikować się z pacjentami i współpracownikami. Jest to kwestia nie do przecenienia. Staraj się dokumentować wszystkie rozmowy, a w sytuacjach spornych (prawie zawsze!) ważne rozmowy uzupełniaj wiadomością e-mail.
3. Bądź otwarty i szczery, a jeśli coś pójdzie nie tak, przeproś za to. Co ważne, nie należy aktywnie zniechęcać poszkodowanych pacjentów (ani nikogo innego) do złożenia zgłoszenia. Należy jednak uważać na przeprosiny, które mogłyby zostać zinterpretowane jako przyznanie się do odpowiedzialności (zob. przykazanie 12).
4. W razie wątpliwości należy zasięgnąć porady kolegów lub mentorów. Może to pomóc w obronie własnych decyzji i przyczynić się do rozwoju koleżeństwa w zawodzie.
5. Szanuj granice zawodowe. Należy być świadomym granic zawodowych w kontaktach z pacjentami i współpracownikami. Dążenie do zakończenia relacji terapeutycznej przy pierwszych oznakach przekształcenia się relacji w coś osobistego.
6. W razie potrzeby korzystać z pomocy opiekunów. Opiekunowie mają za zadanie chronić pracownika (jak również pacjenta). Ich obecność może mieć decydujące znaczenie w przypadku obrony przed zarzutami o niewłaściwe zachowanie seksualne. Może również decydować o tym, czy zostaniesz wykluczony z praktyki na 12 miesięcy lub dłużej.
7. Bądź poinformowany i świadomy wymagań w ramach Medicare. Należy być świadomym wymagań dotyczących fakturowania pozycji. Regularnie przeglądaj aktualizacje Medicare i angażuj się w otwartą dyskusję z kolegami. Nie zakładaj, że Twoje rozliczenia są w porządku, “ponieważ wszyscy inni tak robią”. Taka obrona nie sprawdzi się w Medicare.
8. Nie wypisuj recept na własne potrzeby i nie przepisuj ich swoim przyjaciołom i rodzinie (patrz Drugs and Prescribing 101 1hr CPD). Różne kodeksy postępowania stanowią, że w miarę możliwości należy tego unikać. Jeśli musisz to zrobić, bądź przygotowany na uzasadnienie swojej decyzji, sporządź wyraźny zapis tego, co zrobiłeś, i poinformuj lekarza pierwszego kontaktu pacjenta na piśmie, podając swoje uzasadnienie kliniczne (chyba że pacjent się temu sprzeciwi).
9. Ostrożnie korzystaj z mediów społecznościowych. Należy zachować szczególną ostrożność przy korzystaniu z mediów społecznościowych (nawet na swoich prywatnych stronach), przy pisaniu artykułów lub udzielaniu wywiadów. Pracownicy służby zdrowia mają obowiązek dbać o to, aby ich poglądy były zgodne z przekazem dotyczącym zdrowia publicznego. Jest to szczególnie istotne w obecnych czasach. Poglądy, które mogą być zgodne z materiałami opartymi na dowodach naukowych [EBM], niekoniecznie muszą być zgodne z przekazem dotyczącym zdrowia publicznego.
10. Należy regularnie kontaktować się z lekarzem rodzinnym i/lub psychiatrą/psychologiem (zob. 1 godz. CPD “Być lekarzem lekarza”). Poza utrzymaniem dobrego stanu własnego zdrowia psychicznego, może to pomóc w przypadku pojawienia się obaw, że stan zdrowia pacjenta może mieć wpływ na jego praktykę. Również w tym przypadku może to stanowić różnicę między siedzeniem na uboczu a kontynuowaniem praktyki.
11. Bądź dobrym kolegą i pozwól kolegom wspierać siebie. Zwrócenie się o pomoc może zapobiec wymknięciu się sytuacji spod kontroli.
12. Twoja organizacja obrony medycznej jest Twoją linią ratunkową. Zanim zareagujesz na jakąkolwiek skargę, zwróć się o poradę do swojej organizacji obrony medycznej (MDO). Oni na ogół przerabiali to i robili to samo. Zaufaj im i zaufaj ich radom.
Wszelkie pytania prosimy kierować do MIPS.
Niniejsze informacje nie stanowią porady prawnej i nie należy ich traktować jako zastępczych. W razie potrzeby należy zasięgnąć porady prawnej lub innej profesjonalnej porady dotyczącej indywidualnej sytuacji. W celu uzyskania dalszych informacji na temat produktów oferowanych przez MIPS można zadzwonić pod numer 1800 061 113 lub zapoznać się z Informatorem dla Członków połączonym z PDS i FSG. W razie potrzeby należy rozważyć zasięgnięcie porady prawnej lub innej profesjonalnej porady dotyczącej indywidualnej sytuacji. Informacje są aktualne na dzień ich publikacji.
Zobacz na: O żywotnej potrzebie wolności słowa – prof. Jordan Peterson
Prawda, Wolność i Zdrowie – dr Shiva Ayyadurai
Ignorancja i uprzedzenia w medycynie – dr Vernon Coleman
Co robić, żeby lekarz cię nie zabił – dr Vernon Coleman
Jak wychować zdrowe dziecko… WBREW twojemu lekarzowi? – dr Robert S. Mendelsohn