Antyszczepionkowa Liga z Leicester

Antyszczepionkowa Liga z Leicester

Fragment z książki Johna Thomasa Biggsa pod tytułem Leicester: sanitation versus vaccination wspominający o Antyszczepionkowej Lidze z Leicester.

Antyszczepionkowa Liga z Leicester powstała w 1869 roku. Krzepka mała grupa pionierów, licząca mniej niż dwadzieścia osób, pracowała w takim stopniu, że w 1867 roku ponad 94 % urodzonych dzieci było zaszczepione, a w 1897 roku już tylko 1,3 % poddawano szczepieniu. Tak niski odsetek szczepień w ostatnim roku wystąpił pomimo, a być może do pewnego stopnia jako naturalna konsekwencja tysięcy procesów sądowych przeciwko odmawiającym szczepienia. Procesy te były wszczynane w oparciu o uciążliwą ustawę z 1867 roku. W oparciu o nią ​nakładano grzywny, wydawano nakazy zajęcia mienia oraz wsadzano rodziców do więzienia. Oczywiście te liczby dowodzą, że mieszkańcy Leicester podążyli za przewodnictwem Antyszczepionkowej Ligii, a nie była tylko jedna klasa, ale wszystkie warstwy mieszczan były równie zdecydowane w opozycji i nienawiści wobec przepisów prawnych.

Doświadczenie straszliwej epidemii ospy prawdziwej w latach 1871-73, podczas której wiele tysięcy zaszczepionych osób zachorowało, a kilkuset umarło w wyniku rzekomej “ochrony” (!), która zawiodła z kretesem w godzinie próby, wytworzyło w umysłach myślących ludzi miasta Leicester wymowną wrogość przeciw szarlatańskiej praktyce zatruwania krwi, co w ostatecznym rozrachunku okazało się bardziej zgubne niż choroba, którą miała zapobiec.

Źródło: LEICESTER: SANITATION versus VACCINATION

 

Fragment artykuł Szczepienia: Historia mitu – Romana Bystrianyka i dr Suzanne Humphries dotyczący wydarzeń w Leicester.

Obawy o bezpieczeństwo, skuteczność szczepień i naruszanie przez rząd osobistych swobód i wolności poprzez przymusowe szczepienia podsyciły płomień ruchu anty-szczepionkowego. Ludzie zaczęli opierać się nakazom rządu i woleli płacić grzywny niż stosować się do nakazu. Niektórzy wybierali nawet karę uwięzienia niż godzenie się na zaszczepienie siebie lub swoich dzieci. Ostry sprzeciw skumulował się podczas wielkiej demonstracji w Leicester w Anglii w 1885 roku. W tym samym roku władze Leicester, które naciskały na przeprowadzanie szczepień poprzez stosowanie kar finansowych i aresztu, zostały zastąpione nowymi władzami, które były przeciwne przymusowym szczepieniom. Do 1887 roku wyszczepialność spadła do 10%.[28]

Zamiast opierać się na szczepieniach, ludzie zaczęli polegać na właściwych warunkach sanitarnych, kwarantannie pacjentów chorujących na czarną ospę i gruntownej dezynfekcji ich domów. Wierzyli, że ta technika jest tanim i skutecznym sposobem, który eliminuje potrzebę szczepień. Jakkolwiek straszne były przewidywania społeczności medycznej, która mocno popierała szczepienia i wierzyła, że niska wyszczepialność poskutkuje straszną „masakrą”, zwłaszcza w wypadku „niechronionych” dzieci.[29]

Pomimo takich proroctw zagłady przez medyczną profesję, większość mieszkańców miasta wytrwała w swym przekonaniu, że szczepienie nie jest konieczne by powstrzymać czarną ospę. Proroctwo, że mieszkańców Leicester czeka katastrofalna epidemia nigdy się nie spełniło. Niska liczba zaszczepionych osób poskutkowała niższym wskaźnikiem zachorowań na ospę i zgonów niż w przypadku w pełni zaczepionych miast. [30] W rzeczywistości niższy odsetek osób zaszczepionych korelował z ogólnym spadkiem liczby zgonów w wyniku czarnej ospy (Wykres 2). Przykład Leicester pokazał, że rezygnując ze szczepień na rzecz tego co zostało określone terminem „Metoda Leicester” liczba zgonów z powodu ospy prawdziwej była znacznie niższa niż w przypadku gdy liczba zaszczepionych osób była wysoka.

Doświadczenie nieszczepionych mieszkańców Leicester było niespodzianką dla ludzi i cierniem w oku dla pro szczepionkowców na całym świecie. Było to wielkie przemysłowe miasto o prawie ćwierć milionowej populacji, które podczas doświadczenia trwającego blisko przez ćwierć wieku wykazało, że niezaszczepiona populacja była znacznie mniej podatna na zachorowanie na ospę prawdziwą i mniej dotknięta przez tę chorobę ponieważ zaprzestała szczepień, niż gdy było to w czasach w których 95% ludzi było szczepionych, a dorośli byli szczepieni ponownie. [31]

Podczas gdy szczepienia były często promowane jako bezpieczny zabieg, to często powodowały zachorowania, a nawet śmierć. Od 1859 do 1922 roku oficjalnie zgłoszonych zgonów związanych ze szczepieniem w Anglii było ponad 1600 (Wykres 3). W rzeczywistości od 1906 do 1922 roku liczba zarejestrowanych zgonów poszczepiennych oraz z powodu zachorowania na czarną ospę w przybliżeniu były takie same (Wykres 4).

 

 

 

Zobacz na: Szczepionkowe błędne rozumowanie – John Pitcairn – 1911
Kalendarz szczepień w XIX i XX wieku.
Jak instalacje wodno-kanalizacyjne (nie szczepionki) wyeliminowały choroby – Joel Edwards
O krzyczącej niedorzeczności i strasznej szkodliwości szczepienia ospy. – ks. Wincenty Pixa – 1904
O ruchach zwanych antyszczepionkowymi cz. I – czasy ospy prawdziwej i krowianki