Film SYNDROM – Zespół dziecka potrząsanego – Transkrypt

SYNDROM – Zespół dziecka potrząsanego

Syndrom – Lektor PL [Zespół dziecka potrząsanego]

https://rumble.com/v5gorvh-syndrom.html

 

Zobacz na: Syndrom dziecka potrząsanego, czy skutek szczepień?
Szczepionki i zapalenie mózgu – dr Harold E. Buttram i Catherine J. Frompovich

 

 

 

Susan Goldsmith zajmuje się tematem przemocy wobec dzieci od lat 90. i wygrała medal Casey’a, narodową nagrodę przydzielaną garstce dziennikarzy każdego roku za pokrywanie spraw pokrzywdzonych i mniej uprzywilejowanych dzieci. Jedno z jej ostatnich dochodzeń skłoniło organ władzy ustawodawczej w stanie Oregon do ustanowienia praw, które mają na celu lepiej chronić dzieci w systemie opieki zastępczej.

Rozpoczęła badanie tematu syndromu dziecka potrząsanego w 2008 roku, które kontynuowała podczas tworzenia tego filmu (2010-2015).

 

Zespół dziecka potrząsanego

Kiedy lekarze mówią, że niemowlę było gwałtownie potrząsane, to rodzic lub opiekun jest oskarżony o znęcanie się nad dzieckiem i morderstwo. Setki ludzi jest oskarżanych każdego roku. A to się stało popularnym zjawiskiem. Lecz zostało ono poddane krytyce jako naukowo nieuzasadnione przez coraz liczniejsze grono lekarzy i naukowców.

Jednym z liderów grupy osób kwestionujących zespół dziecka potrząsanego jest patolog mieszkający w stanie Minnesota.

Dr John Plunkett: „Jestem emerytowanym patologiem z Minnesoty. Pracowałem jako urzędowo mianowany lekarz medycyny sądowej w kilku hrabstwach Minnesoty. Pracowałem zarówno z prokuratorami, jak i adwokatami obrony podczas spraw, w których ustaliłem, że śmierć nastąpiła z przyczyn nienaturalnych… z powodu zabójstwa. Spotkałem się z zespołem dziecka potrząsanego.

Zespół dziecka potrząsanego został po raz pierwszy stworzony 40 lat temu jako teoria, że niemowlęta z trzema specyficznymi oznakami, czy objawami miały obrażenia, które były spowodowane gwałtownym potrząsaniem. I że nic innego nie mogło ich spowodować.

To było zepchnięte na dalszy plan aż do wczesnych lat 90.”

Dr Robert Reece jest ekspertem od zespołu dziecka potrząsanego. Dr Reece zademonstrował nam, jaka siła jest potrzebna, aby spowodować tego rodzaju poważne urazy.

Dr Robert Reece:  „Przestań płakać, przestań płakać… I głowa leci w tył i naprzód w mniej więcej taki sposób, jak to zobaczyliście.”

Eksperci opisują gwałtowne potrząsanie jako podstępnego zabójcę, który nie jest jeszcze dobrze zrozumiany. A ponieważ mięśnie szyi niemowląt są słabe, a ich mózgi delikatne, to wystarczy jedno silne potrząśnięcie, aby dokonać trwałej szkody lub nawet zabić.

Dr David Chadwick: „To dzieje się pod wpływem stresu, jako rezultat tego, że płacz niemowlęcia jest czasami nieukojony.”

Eksperci mówią, że aż do 3.000 dzieci w US może być ofiarami potrząsania każdego roku.

Dr Mark Dias: „Ludzie, którzy nigdy by nie pomyśleli o uderzeniu dziecka pięścią, stają się tak rozwścieczeni, że mogą potrząsnąć dzieckiem.”

Szokujący obraz – zdjęcia Ryana Sandersa. Był potrząsany przez opiekunkę, kiedy miał zaledwie 8 tygodni, co spowodowało trwałe uszkodzenie mózgu.

Nigdy… nie potrząsaj dzieckiem.

Dr John Plunkett: „Wyniki badań mózgu tzw. zespołu dziecka potrząsanego mogą tak naprawdę być spowodowane przez wiele różnych czynników. Gdy lekarz nie bada dogłębnie wszystkich istniejących możliwości, to postawi on standardową diagnozę, że w grę wchodziło potrząsanie.”

„Od lat 1990., lekarze są szkoleni, aby rozpoznawać trzy objawy, które uznaje się za klasyczne oznaki zespołu dziecka potrząsanego.”

Dr Patrick Barnes: „Tak, to było w literaturze, to wykładali nam nauczyciele…”

„Lekarze są prawnie zobowiązani, aby zgłaszać przypadki znęcania się, kiedy widzą którykolwiek z tych trzech objawów związanych z zespołem dziecka potrząsanego.”

„Niezastosowanie się do tego wymogu przez lekarza może skutkować karą więzienia, grzywnami i odpowiedzialnością cywilną.”

Dr Patrick Barnes: „W wielu z tych rzekomych przypadków zespołu dziecka potrząsanego te dzieci były chore I to prawdopodobnie była choroba natury medycznej. Są inne zaburzenia, które mogą wyglądać tak jak to.”

Dr John Plunkett: „A oprócz tego, wzrasta świadomości tego, że nie da się spowodować szkody mózgu poprzez potrząsanie nie powodując przy tym urazu szyi. Szyja jest tym słabym punktem. Nie uważam to za dobry pomysł, aby rodzic potrząsał dzieckiem… ale nigdy nie widziałem przypadku, w którym było uszkodzenie szyi. Żadnego.”

Dr Ronald Uscinski: „Szczególnie w przypadku małego dziecka, które nie kontroluje główki i nie może jej podnieść aż do ukończenia prawie 4 miesięcy, to ta cała siła docierająca do głowy musiałaby przejść przez szyję, więc można by oczekiwać zobaczenia również urazu szyi. Nigdy nie widziałem żadnych prawdziwych urazów szyi. Jako mechaniczne uzasadnienie potrząsania, oni wszyscy powołują się na jeden jedyny artykuł. A ten artykuł został napisany przez dr Ayub Ommaya.

Dr Ayub Ommaya miał wielu naśladowców i był w stanie wywołać uszkodzenie mózgu u małp poprzez umieszczanie ich na wozie i uderzanie tego wozu rakietnicą od tyłu, przez co głowa była gwałtowanie wstrząsana, co powodowało również urazy szyi. Powiedział mi, że zadzwonił do niego John Caffey i że starał się im to powiedzieć, ale nie słuchali.”

 

Dr Ayub Ommaya: „Podstawową częścią potrząsania, jeśli to miało miejsce, jest uszkodzenie szyi. Bez uszkodzeń kręgów szyjnych, nie da się spowodować tych efektów w mózgu.”

Dr Ronald Uscinski: „Jeśli się nad tym zastanowisz i zadasz sobie pytanie, czy to jest fizycznie możliwe, patrząc na to obiektywnie, czy istnieje taka możliwość, czy nie – to odpowiedź, jaka się pojawia, brzmi: NIE.”

Dr John Plunkett: „W ciągu całej mojej kariery byłem zaangażowany w procesy sądowe za znęcanie się nad dziećmi. Gnębione dziecko ma przeważnie wiele urazów, które nastąpiły w różnych okresach czasu. Ale ludzie są oskarżani i skazywani za zbrodnie, które po prostu się nie wydarzyły. Pary małżeńskie, profesjonalni pracownicy żłobków, każdy.”

To jest zadanie prawie nie do wykonania, aby dowiedzieć się, ilu ludzi jest oskarżonych lub skazanych, ponieważ oni nie są skazywani za spowodowanie zespołu dziecka potrząsanego. Ludzie są oskarżani o morderstwo, czy znęcanie się nad dzieckiem, nieumyślne spowodowanie śmierci, czy zaniedbywanie dziecka. Więc byś musiał przebrnąć przez te wszystkie sprawy na terenie całego kraju, aby określić, które obejmowały zarzuty potrząsania dzieckiem. To by było ogromnym przedsięwzięciem.

Deborah Tuerkheimer: „Są ludzie, którzy przebywają w więzieniu, a ich wyroki skazujące są oparte na nauce, która teraz została zdezawuowana.

W ciągu ostatnich lat i dekad, te setki wyroków skutkowały w posłaniu ponad tysiąca ludzi do więzienia za ten rodzaj zbrodni.

Więc moje szacunki są oparte na orzecznictwie, jakie opublikowano, na opinii organu apelacyjnego, co jest naprawdę bardzo przybliżoną miarą tego, co się dzieje z tymi sprawami. Liczba spraw, o których moglibyśmy mówić w kontekście zespołu dziecka potrząsanego jest o wiele wyższa, niż liczba uniewinnień na podstawie badań DNA, na dzień dzisiejszy. 

„Do października 2015 roku odbyło się 333 uniewinnień na podstawie badań DNA.”

Wydaje mi się, że takich spraw jest co najmniej setki każdego roku, które dotyczą tego rodzaju oskarżeń.”

Dr John Plunkett: „Wynikiem tego jest dosłownie tysiące rodzin, które zostały zniszczone.”

Dr Ronald Uscinski: „Oni są przerażeni. Widzicie jak rodziny się rozpadają, jak dzieci są separowane od rodziców.”

Powiedziała sędziemu: „Proszę nie odbieraj mnie moim dzieciom”.

Dr Ronald Uscinski: „I to jest jak jakiś koszmar.”

Wilfredo Santiago: „Ona nie jest odpowiedzialna za to, o co ją oskarżają i za co jest błędnie więziona.” 

Dr Ronald Uscinski: „To jest piekło. To czyste piekło.”

Dr John Plunkett: „Jest bardzo wielu lekarzy i naukowców, którzy rzeczywiście to rozumieją. Spokojnie ponad 100 lekarzy i naukowców wielu specjalizacji, neuropatologów, pediatrów, fizyków, którzy po raz pierwszy rozpoczęli kontaktować się między sobą, dzięki czemu powstała sieć współpracy między tą grupą, której celem jest naukowo rygorystyczne podejście do sprawy.  Ommaya był tam aż do samego końca. Jestem obecnie zaangażowany w ok. 100 sprawach i połowa z nich stanowi “pro bono”, a reszta w większości dotyczy obrony przydzielonej z urzędu.”

Dr Patrick Barnes: „Myśleliśmy, że pomagamy tym, że odkrywamy te pozostałe stany medyczne, które mogą wyglądać, jak skutki znęcania się, ale nimi nie są, lecz to akurat zagraża całej tej grupie poświęconej zespołowi dziecka potrząsanego i całemu przemysłowi.”

Dr Ronald Uscinski: „Posługują się ideologią, którą przyjęli bardzo stanowczo.”

Dr John Plunkett: „Absolutnie nie miałem pojęcia, z czym mi się przyjdzie zmierzyć. To była dziwna, poruszająca podróż.”

Joshua Couffer: „Ponieważ pracuję w wojsku, to mieszkamy na obszarze bazy sił powietrznych Davis-Monthan w Tuscon, więc… mieszkamy w nieruchomości wojskowej.”

„Dr Plunkett, dr Uscinski oraz dr Barnes wyruszają im na pomoc jako świadkowie obrony.”

Joshua Couffer: „Poznałem moją żonę w Albuquerque, w stanie Nowy Meksyk. Pracowaliśmy razem i byliśmy w różnych szkołach. Pobraliśmy się mając po 19 lat. Dołączyłem do służby wojskowej miesiąc po urodzeniu się mojego syna i od tamtej pory praktycznie jestem w ciągłym ruchu.

Samantha Mcclay – Couffer: „Moja córka ma na imię Rachel. Gdy była w wieku 3,5 tygodnia zabraliśmy ją do szpitala z powodu gorączki i wymiotów. Przyjęli ją i spędziła tam 4 dni. A w tym samym czasie nasz syn był chory. Wróciliśmy do domu i przywieźliśmy ją na wizytę kontrolną, a kilka dni później była znowu w szpitalu z powodu wymiotów. Wypisali ją jeszcze tego samego dnia. I potem przywieźliśmy ją na kontrolę po tym zdarzeniu, więc lekarka przyszła i powiedziała, że nie chciała tego robić, ale musiała zadzwonić do opieki społecznej, ponieważ tego wymaga się od lekarzy, aby ich informowali. I po tym zostaliśmy wręcz aresztowani.”

– To są klasyczne objawy zespołu dziecka potrząsanego.
– Ja nic nie wiem, naprawdę mi przykro, ale nic nie wiem. Wiecie, jak ona się czuje, odwiedziliście ją?
– Nie.
– Chcę, żeby była leczona. Chcę być przy niej cały czas, żeby nie była sama. Chcę… żeby była leczona. Nie chcę, żeby była sama.
– Więc twierdzisz, że Joshua by tego nie zrobił, więc kto nam pozostaje?
– Ja, ale ja bym tego nigdy nie zrobiła. Nigdy bym jej nie skrzywdziła.
– Dlaczego byś skrzywdziła swoje dziecko?
– Musimy skupić się na tym, jak ona doznała tych urazów i one nie nastąpiły w szpitalu, ok? Samantha. Czy ty spowodowałaś ten uraz?
– Nie.
– Więc jeśli nie ty, to zrobił to Joshua. Czy istnieje taka możliwość, że go na chwilę poniosło, jak ty drzemałaś, a on próbował pograć w gierki, kiedy dziecko było płaczliwe, więc musiał przerwać grę, aby zająć się tym dzieckiem?
– Nie.

Joshua Couffer: Od samego początku było kierowane to oskarżenie: „Nie, ty to musiałeś zrobić.”

– To są wszystkie klasyczne oznaki u dziecka, które było potrząsane. Ktoś potrząsnął tym dzieckiem. I to nastąpiło w ciągu ostatniego tygodnia. Chcę, abyś mi powiedział, jak mogło do tego dojść?
– Nie mam pojęcia.
– Nie wiesz kto?
– Nie wiem.
– Ktoś jej coś zrobił, albo Ty, albo Samantha.
– Rozumiem.
– Ok? Musisz mi powiedzieć.
– Mówię.
– Ok, ja ci nie wierzę.
– Jak już mówiłem, mamy dwa wybory: Ty albo Samantha.
– Dobrze, możecie to przypisać na mnie, moja żona tego nie zrobiła.
– I tak jest według ciebie, twierdzisz, że ona tego nie zrobiła?
– Wiem, że moja żona by tego nie zrobiła.
– Skąd to wiesz? Nie byłeś wtedy przy niej.

 

Samantha Mcclay – Couffer: „Byliśmy tam około 12 godzin i potem zostaliśmy wypuszczeni. Zabrali oboje dzieci… Tak się mocno staram, aby nie płakać. Płakałam i płakałam przez wiele miesięcy i po prostu nie wiedziałam, jak będę mogła żyć bez moich dzieci, gdyż one były dla mnie wszystkim. Rachel miała 6 tygodni, kiedy ją zabrano, a Robbie miał 7 lat. I wtedy przydzielono je do dwóch różnych rodzin zastępczych. Ona miała 9 miesięcy zanim ją w końcu umieszczono z moim synem. Wiedziałam, że rodzice zastępczy Robbiego byli dobrymi ludźmi i obydwoje pracowali w branży nieruchomościowej.”

Joshua Couffer: „Rodzice zastępczy byli z nami bezpośredni i powiedzieli, że jeśli będziemy przestrzegali tego, co powinniśmy, to oni zorganizują trochę swojego czasu, żeby móc się z nami spotkać, abyśmy mogli pobyć z dziećmi. I dotrzymali swojego słowa.”

Samantha Mcclay – Couffer: „Jeśli zostaniemy uznani za winnych i zostaniemy skazani, to grozi nam chyba do 60 lat w więzieniu. To taka niepewność, nie wiesz, co się stanie. To przyprawia mnie o ból żołądka. Śmiertelnie mnie to przeraża. Szukałam odpowiedzi i spędziłam dnie i noce badając wszystko, co możliwe.”

Joshua Couffer: „Z tego, co rozumiem, to istnieją badania na temat deficytu witaminy D i być może był u niej jakiś rodzaj deficytu, czy problem, który mógł to wszystko spowodować.”

Dr Patrick Barnes: „Bardzo poważne deficyty witaminy D u kobiet ciężarnych, przekazywane są płodowi, który jako noworodek nie otrzymuje suplementacji, a nikt już nie wychodzi na słońce… To międzynarodowa i narodowa epidemia, o której jest pełno informacji w literaturze.”

 

„Deficyty witaminy D gwałtownie rosną w US, wykazało badanie. 3/4 amerykańskich nastolatków i osób dorosłych mają niewystarczający poziom witaminy D.”

„Deficyt witaminy D: światowy problem z konsekwencjami zdrowotnymi.”

Samantha Mcclay – Couffer: „Oni już nie mogą wykonać pod tym kątem testów, jeśli w mleku modyfikowanym jest witamina D, czy w innych tego typu produktach, to leczy ten deficyt witaminy D.

Ona jest normalną dwulatką. Ja byłam taka sama, jak każdy, a jak się ogląda sprawy o znęcaniu się nad dzieckiem, to automatycznie przyjmuje się założenia. Ale kiedy teraz jestem po drugiej stronie tej sprawy, a my tego nie zrobiliśmy naszej córce, to jak mogą niewinni ludzie być wysłani do więzienia?”

Dr John Plunkett: „Jest grupa lekarzy, którzy tkwili w systemie wierzeń:

 

Reece, Chadwick i Jenny, którzy byli członkami komisji Amerykańskiej Akademii Pediatrii ds. zaniedbywania i znęcania się nad dziećmi. Przewodniczący i przewodnicząca klinik pediatrii oraz wykładowcy na największych uniwersytetach.”

Dr Robert Reece: „Przeważnie ludzie, którzy to robią, działają impulsywnie. Przestań płakać…”

Dr Carole Jenny: „Ktoś, kto powie, wiecie… Czy chcesz uderzyć dziecko, czy nim potrząsnąć, to bym powiedziała, och proszę, uderz je, ponieważ te dzieci, które są potrząsane, mają takie ogromne, wszechstronne obrażenia.”

Dr David Chadwick: „To nie jest całkowicie udowodnione, ale jest udowodnione do wysokiego stopnia pewności.”

Dr John Plunkett: „Kiedy oni coś mówią, to inni lekarze słuchają i zakładają, że to, co oni mówią, jest słuszne. Ja to zakładałem przez wiele lat.”

W latach 70. i 80., znęcanie się nad dzieckiem zaczynało w końcu uzyskiwać taką uwagę, na jaką zasługiwało, po wcześniejszym niedocenianiu tego jako problemu. I lekarze Reece, Chadwick i Jenny byli na czele tego ruchu. Wszyscy ci trzej lekarze kontynuowali bycie liderami tej dziedziny i są uznawani za wielkich bohaterów dla dzieci i ich rodzin.

Jim Okerblom: „Myślę, że dr Chadwick obnażył fakt, iż dzieci są narażone na maltretowanie. Ale myślę, że jest sporo innych aspektów w jego karierze, kiedy przyczynił się do skazania na więzienie ludzi, którzy nie byli winni i często przepychał pewne rzeczy, które nie były prawidłowym dowodem naukowym.

 

Zespół Obrzędów Rytualnych, lata 1980.-1990.

 

Zespół Obrzędów Rytualnych był paniką, która ogarnęła kraj o tym, że istniały zorganizowane grupy przestępcze satanistów, którzy przeniknęli do przedszkoli. To była naprawdę szalona teoria, że to się działo w wielu miejscach i że dzieci były zabierane do utajonych domów i były tam maltretowane, bite, pokrywane „na czekoladki”, dźgane nożem, gwałcone.”

Film HBO „Opętany przez szatana” (1993)

Ken Lanning: „Nigdy nie udało nam się znaleźć jakiegokolwiek prawdziwego dowodu, a byłem konsultantem w kilkuset takich sprawach.”

Jim Okerblom: „To było wymyślone i użyte, aby skazywać ludzi i wysyłać ich do więzienia.

Wszystkie te okropne rzeczy, począwszy od zabicia niemowlęcia w klasie aż wręcz do żyrafy, która została zabita.“

Skandal w kalifornijskim przedszkolu MacMartin stał się  najbardziej osławioną sprawą maltretowania dzieci w amerykańskiej historii, z zarzutami seksualnego molestowania setek dzieci w nieistniejącym już żłobku.

– Władze postrzegają tę sprawę, jako symbol rosnącej tragedii narodowej.
– Molestowani podczas rytuałów satanistycznych. Nasz dziennikarz zagłębił się w ich świat klasztorów i składania ofiar.

Jim Okerblom: „Część z tego była napędzana przez szpital dziecięcy Chadwicka. Ich konferencja, którą organizowali co roku, miała kluczowe znaczenie w rozprzestrzenianiu tej teorii. Nie było tam sceptycznego podejścia do tej sprawy i pamiętam, jak siedziałem w tym pomieszczeniu po prostu myśląc, że jestem w strefie mroku, bo to było tak dziwne. Ale wydawało się, że nikt inny tak nie myślał. A te ich ego, ich nadgorliwość… myślę, że poparcie dla sprawy zmieniło się w obłęd. Było tam pełno książek na temat satanistycznego maltretowania dzieci, jakie są tego oznaki i listy kontrolne, jak można to rozpoznać.” 

OBJAWY:

1. Nadmierna masturbacja
2. Okazywanie seksualności wobec innych
3. Strach przed łazienką, sypialnią, lub przed ciemnością

 

Podczas gdy dr Chadwick indoktrynował przedstawicieli medycznych i prokuratorów podczas swoich konferencji, dr Reece i Jenny potwierdzali to i rozpowszechniali.

Kliniki pediatryczne Północnej Ameryki. Rytualistyczne maltretowanie dzieci. Kulty satanistyczne… używanie symboli…  pentagramy… oko Horusa…  zespoły heavy metalowe… tatuaże mogą być ukryte…

Podręcznik ASPAC o maltretowaniu dzieci.
Redaktorzy: Carole Jenny
Rytualne Maltretowanie Dzieci

 

Dr John Plunkett: „Nie wiedziałem o satanistycznych rytuałach. Wiedziałem o sprawach sądowych i o zarzutach, ale nie wiedziałem, kim byli lekarze, którzy za tym wszystkim stali. Byłbym bardzo zaskoczony, gdyby ktokolwiek z tych ludzi, z którymi pracuję lub osobiście znam, byli tego świadomi.”

Jim Okerblom: „To były poważne przypadki nadużycia władz. Lekarze odrzucili wnioski i nazwali to ostrym sprzeciwem, co częściowo brało się z tego, że ludzie nie chcieli uwierzyć w prawdziwość maltretowania dzieci i że to był sprzeciw wobec ich prób powstrzymania tego.”

Ken Lanning: „Był taki okres, kiedy naiwnie wierzyłem, że jak się przedstawi tym ludziom jakąś ilość zdrowego rozsądku i logiki, to zmienią zdanie, ale odkryłem, że nie ma nic, co można by powiedzieć, żadna ilość zdrowego rozsądku czy logiki, jaką można by użyć podczas śledztwa, żeby uzyskać alternatywne wytłumaczenie, które byłoby zgodne z ich wiarą w tę teorię spiskową.”

Jim Okerblom: „Niektórzy z nich spędzili w więzieniu 10, 12 czy 20 lat.”

Obecnie co najmniej sześć osób znajduje się w więzieniu z powodu zarzutów związanych z satanistycznym znęcaniem się nad dzieckiem.

Frances Keller: „Jestem zamknięta w więzieniu od 18 lat… za zbrodnię, której nie popełniłam.”

Kiedy prawda w końcu wyszła na jaw o rytuałach satanistycznych, nikt ich w żaden sposób nie poddał czynnościom dyscyplinarnym. Ani ich uniwersytety, ani ich szpitale.. nikt nie przeprowadził jakiegokolwiek dochodzenia publicznego na temat tego, co się wydarzyło. Ci lekarze i ta nowa dziedzina maltretowania dzieci, mogli po prostu przejść do kolejnej swojej teorii.

Dr John Plunkett: „David Chadwick lobbował we wczesnych latach 90. aby zespół dziecka potrząsanego został wyraźnie włączony do diagnoz medycznych. I to mu się powiodło.”

Ameryka miała zobaczyć debiut tego zespołu w jednej z najbardziej oglądanej sprawie sądowej w historii USA. Ten proces zgromadził przodujących lekarzy rzucając ich w wir poszukiwań naukowej prawdy.

Dr John Plunkett: „To dotyczyło dziecka dwóch lekarzy i ich niani, w Bostonie.”

Emocjonalnie naładowana sprawa nastoletniej Au-Pair oskarżonej o zamordowanie 8-miesięcznego niemowlęcia. 19-letnia Louise zmierzy się z zarzutami morderstwa pierwszego stopnia.

– Czy możesz nam określić co robiłaś z dziećmi podczas typowego dnia?
Louise: „Przygotowywałam posiłki, bawiłam się z nimi ich ulubionymi zabawkami, czytałam im książki. Czytaliśmy z Matthew, choć on patrzył na obrazki i … Tańczyliśmy w rytm muzyki.” 
– Czy potrząsałaś niemowlęciem?
Louise:  „Nie.”

Główne stanowisko obrony wspierane zeznaniami ekspertów medycznych postawiło teorię, że śmierć Matthew została spowodowana wcześniejszym obrażeniem.
Louise: „On tam leżał… Jego oczy były w pół zamknięte i nie był obecny…  i … on łapał powietrze.”

Dr John Plunkett: „Nie brałem w tym udziału. Wiedziałem jedynie tyle o tej rozprawie, co wyczytałem w gazecie. To było w tym momencie, kiedy zdałem sobie sprawę, że można  zastosować naukę o biomechanice do oceny kontuzji.

dr Ayub Ommaya: „Bez uszkodzenia odcinka szyjnego, nie da się spowodować tych efektów w mózgu.”

– Czy w tym przypadku były takie uszkodzenia?

dr Ayub Ommaya: „Nie było takich obrażeń w tej sprawie.”

Dr Ronald Uscinski: „Otrzymałem telefon od Ommaya. Zaczęliśmy naszą znajomość jako profesor i student, po czym staliśmy się kolegami i bardzo dobrymi przyjaciółmi. Powiedział, że ma sprawę, której chciał, żebym się przyjrzał. Otrzymałem i przeczytałem wszystkie artykuły na temat tzw. zespołu dziecka potrząsanego, jakie istniały. Ale nie były one podparte żadną nauką. Było w tym wiele powielanych uzasadnień i anegdotalnych doświadczeń. I zdałem sobie sprawę, że to nie istniało. Więc pojechałem do jego gabinetu, a on powiesił skan z tomografii komputerowej mózgu. Natychmiast zauważyłem, że to jest stare obrażenie. Osoba, która opiekowała się tym dzieckiem, została oskarżona o morderstwo pierwszego stopnia, o wyrządzenie tej szkody temu dziecku w tym dniu, kiedy zrobiono ten skan, co jest anatomicznie niemożliwe.”

Dr Robert Reece: „Ta teoria wielokrotnych wylewów krwi do mózgu po prostu nie ma odniesienia w pediatrii. Być może to dotyczy medycyny osób dorosłych, ale w żadnym wypadku nie pediatrii.

– Więc czy nazywa pan lekarzy, którzy składali zeznania na korzyść obrony, szarlatanami?

Dr Robert Reece: „Nie, ja im nie przydzielam nazw.”

– Ale takie wnioski można by z tego wyciągnąć. Więc to nigdy się nie dzieje u dzieci?

Dr Jan Leestma: „To po prostu nie jest prawdą. Chętnie prześlę panu doktorowi pewne kopie.”

Dr David Chadwick: „Uważam, że to jest teoria, która nie jest poparta ani jednym przypadkiem i nie było recenzowanych badań na ten temat. Nie jest całkowicie unikalna, gdyż już ją wcześniej słyszałem w innych przypadkach.” 

Dr Ronald Uscinski: „Ten zespół nie ma sensu. To, co widzę codziennie na oddziale chirurgicznym i to, z czym się spotykałem w związku z opiniami różnych ludzi, to była całkowita rozbieżność. Wielu ludzi bardzo chętnie wyrażało opinie na temat rzeczy, o których tak naprawdę nic nie wiedzieli.”

Dr Suzanne Starling: „Ci ludzie nie posługiwali się dobrą, solidną, aktualną literaturą naukową o maltretowaniu dzieci, co uważam, że jest niedopuszczalne, musimy być przygotowani do składania zeznań w tej dziedzinie…”

– Jeszcze tak krótko, doktorze Ommaya, jaka jest pana odpowiedź na to?

Dr Ayub Ommaya: „To jest bzdura, ponieważ ja przeczytałem całą literaturę o maltretowaniu dzieci, a pytanie o zespół dziecka potrząsanego należy tak naprawdę do dziedziny mitologii.”

Dr Ronald Uscinski: „Człowiek zaczyna się czuć tak, jakby uczestniczył w scenariuszu Alicji z Krainy Czarów. A to nie było przyjemne doświadczenie, kiedy pojawiłem się w sądzie i powiedziałem coś, co jest dla mnie dość oczywiste, po czym byłem przesłuchiwany w taki właśnie sposób. Oni chcieli z tego uczynić przełomową sprawę sądową.”

– Dr Robert Reece demonstruje, jak gwałtowne potrząsanie powoduje okropne szkody maleńkiemu, delikatnemu mózgowi. To nazywa się zespołem dziecka potrząsanego.

Dr Ronald Uscinski: „My daliśmy im naukę, a prokuratura dała im histerię.”

On jest kapryśny, płacze, a ona nie może tego znieść. Więc go chwyta i nim potrząsa! On dalej marudzi, to ona dalej nim potrząsa.

Dr Patrick Barnes: „Byłem nie tylko zatrudniony w szpitalu dziecięcym w Bostonie, ale również na uczelni medycznej Harvardu i w tym czasie pisałem dwa rozdziały na temat maltretowania dzieci i rejestrowania obrażeń, więc kiedy dziecko rodziny Eappenów trafiło do szpitala dziecięcego, przejrzałem tomografie komputerowe uszkodzeń mózgu u tego dziecka. Zgłosiła się do nas prokuratura z prośbą o pomoc w ramach dalszego postępowania w tej sprawie. Byłem praktycznie otoczony teorią dziecka potrząsanego. Nie czytałem nic oprócz pediatrycznej literatury na temat maltretowania dzieci. Nigdy nie kwestionowałem nauki, która za tym stała. Nawet nie wiedziałem o istnieniu nauki o biomechanice wtedy. Gdy składałem zeznania, to trzymałem się wytoczonego kierunku, że to musiało być potrząsanie. Zobaczyłem uprawnienia tych ekspertów, świadków na wszystkich etapach postępowania i zastanawiałem się, czemu ci ludzie to robią. Ja tego nigdy nie kwestionowałem.”

– „Ława przysięgłych podejmie jutro decyzję, są oni jedynymi sędziami faktów.”

– „Czy jest de facto winna czy niewinna? Winna.”

Barry Scheck: „To nie ulega wątpliwości, że się odwołamy i nie spoczniemy, dopóki nie unieważnimy tego wyroku, ponieważ jest on niesprawiedliwy.”

„Siedziała przed sędzią Hillerem Zobelem, który drastycznie zmniejszył jej wyrok z dożywotniego, do kary odbytej. Louise Woodward była teraz wolna po 9-miesięcznej odsiadce.”

Dr Patrick Barnes: „To konkretne doświadczenie skłoniło mnie to wyjścia ponad książki i nauczycieli. Postanowiłem sam zgłębić temat i sprawdzić, co takiego oni cytują, na co się powołują i czy robią to poprawnie. I spójrzmy na to, co mówią prawdziwy eksperci – neurochirurdzy, czy neuropatolodzy – na temat mózgu. Oni są ekspertami od mózgu, a jeśli chodzi o traumę, to zobaczmy, co eksperci tak naprawdę mówią w literaturze. Więc zacząłem czytać i sprawdzać tę całą literaturę, co naprawdę otworzyło mi oczy. Po tym zdałem sobie sprawę, że to zabrnęło daleko, to co ja zrobiłem. Przechodziłem przez ten okres, kiedy byłem w całkowitym stanie niepokoju, więc było mi ciężko z tym żyć i uznałem, że musimy to skorygować. Po prostu, musimy to naprawić. Postrzegałem to jako słuszną i ważną rzecz, którą należy zrobić. Czyli, że powinienem przyjąć bardziej indywidualne podejście w przyglądaniu się tej sprawie, zamiast iść krok w krok z całą grupą.”

Dr Robert Reece: „Wiemy, co zabiło Matthew Eappena. To było rezultatem poważnego urazu mózgu, które było wynikiem brutalnego potrząsania…”

Dr John Plunkett: „Akurat jakoś w czasie trwania procesu pani Woodward, nastąpiło otwarcie Narodowego Centrum ds. Zespołu Dziecka Potrząsanego. I oni otrzymali przez te lata miliony dolarów z dotacji prywatnych i rządowych. Mają Radę Dyrektorów, w której zasiadają ludzie tacy jak Chadwick i Jenny, oraz Reece. To Narodowe Centrum ds. Zespołu Dziecka Potrząsanego sprzedaje materiały edukacyjne…

Zyski netto ze sprzedaży produktów między 2011-2013 rokiem: $2.372.627

Niektóre z nich mają być używane przez prokuratorów, jako pomoc w prowadzeniu tych spraw. Wiele stanów uchwaliło ustawy, które wymagają tej edukacji. Organizują również coroczne programy.”

Odkryłam nagrania z konferencji Narodowego Centrum ds. ZDP  w 1998 roku i to było szokujące, w jaki sposób liderzy ZDP przekonywali prokuratorów oraz lekarzy, aby przystawali na ich program.

Witamy na Narodowej Konferencji o Zespole Dziecka Potrząsanego w Salt Lake City, Utah.

Głos dra Reece’a: „Moją pasją jest upewnianie się, żeby informacje zostały przekazane. Bez względu na to, czy są one całkowicie prawdziwe, częściowo prawdziwe, a nawet być może błędne, ale my musimy udostępnić te informacje. Jest wiele rzeczy, które możecie zrobić i powinniśmy to robić, a wręcz w bardzo agresywny sposób.”

Głos dra Chadwicka: „Myślę, że w niektórych oddziałach ratunkowych są ludzie, na których możemy wywrzeć wpływ… na kryteria prowadzenia badań i przyglądaniu się tym dzieciom trochę intensywniej, które są przyjmowane z powodu innych zaburzeń, w celu  ulepszenia poziomów rozpoznawania.”

Głos dr Jenny: „Jestem zachwycona tym, że jest tu tak wielu ludzi z organów ścigania i zastanawiam się, ilu z nich zmieni swoje praktyki w prowadzeniu śledztwa. Gdzie są te ukryte przypadki? Czy ktoś się zgodzi z tym, żeby  zmienić sposób, w jaki będziecie podchodzili do tych spraw? Kilka osób… Dobrze, dobrze. To nie jest za dobra publiczność, spróbujmy jeszcze raz. Potrzebny nam duży baner, który mówi: „Niech każdy bije brawo. Niech każdy podniesie dłoń.” Wiecie, trzeba się dostosować tu do programu, bo inaczej nie dostaniecie swoich łakoci.”

Dr John Plunkett: „Prokuratura po prostu zbzikowała.”

Opiekunka do dzieci Audrey Edmunds, została skazana w sprawie śmierci 7-miesięcznej Natalie Beard. Natalie miała objawy zespołu dziecka potrząsanego. Suzanne Johnson, kolejna oskarżona przedszkolanka…

Dr John Plunkett: „Czułem, że byłem odpowiedzialny, jako lekarz i po prostu jako człowiek, aby upewnić się, że ci oskarżeni ludzie mieli możliwość dostępu do naukowo poprawnych informacji.”

Donna Plunkett: „Gdy on jest czegoś pewien, to chce wobec tego działać. A jeśli to oznacza stawanie w obronie osoby, która tego potrzebuje, to tak należy zrobić.”

 

Dr John Plunkett: „Mój ojciec był sędzią, a był najmłodszym sędzią, jaki został mianowany w Minnesocie. Miał 29 lat. W każdą piątą sobotę, jeden z sędziów miał swoją zmianę w sądzie, więc ja jeździłem tam z nim. Miałem wtedy zaledwie 7,8, czy 9 lat. Więc mogłem naocznie zobaczyć, jak ten system funkcjonował, już w bardzo wczesnym wieku.”

Donna Plunkett: „Kiedy John się tym zainteresował, to spędził kilka lat na samej nauce fizyki.”

Dr John Plunkett: „Zdałem sobie sprawę, że potrzebowałem wiedzieć więcej. A najprostszym sposobem, aby to osiągnąć, było skontaktowanie się z ludźmi, którzy prowadzą badania. To było dość niesamowite doświadczenie, kiedy mogłem porozmawiać z Ayubem Ommaya i dowiedzieć się tych rzeczy.”

Dr Ronald Uscinski: „Miałem sumienie, a wierzę w kilka archaicznych koncepcji i jedną z nich jest „niewinny, aż do udowodnienia winy”, a drugą „należność mówienia prawdy”. Więc ja nie wybrałem tej ścieżki… Ona mnie wybrała. Najtrudniejsze z rzeczy, przez które musiałem przejść, było to, jak to się rozejdzie wśród mojej rodziny. Wiedziałem, że to będzie wiele od nich wymagało, ale dzieci mnie twardo popierają, a moja żona była dla mnie zdecydowanie skałą wsparcia.”

Dr Patrick Barnes: „To głównie z powodu dzieci i rodzin. O tym tu tak naprawdę myślimy, musimy  pomóc w utrzymaniu ich razem, a nie w niszczeniu ich. Wybrałem medycynę, tak jak mój ojciec i część naszej przysięgi brzmi: „Po pierwsze nie szkodzić”. A pojawiło się wiele nowych technologii, aby nam w tym pomóc, a w szczególności rezonans magnetyczny MRI. To otworzyło drzwi do możliwości odróżnienia tych przyczyn, które wcześniej były przypisywane wyłącznie zespołowi dziecka potrząsanego.”

Dr John Plunkett: „Kiedy zacząłem rozpatrywać te przypadki, to zacząłem rozumieć, że trauma spowodowana np. upadkiem, czy wypadek, był błędnie interpretowany, jako rezultat gwałtownego potrząsania. Te urazy były prawie zawsze takie, jakie można by oczekiwać po takim wydarzeniu. Kiedy jest się bobasem, to się upada. Dlatego nazywa się je brzdącami, bo niepewnie dreptają. Jeśli dziecko ma jeden oddzielny uraz, np. głowy, to myślę, że powinienem być bardzo ostrożny w interpretacji tego urazu. W jednym z wcześniejszych artykułów dra Chadwicka na ten temat, kategorycznie stwierdza on, że uderzenie o niskiej prędkości, np. po upadku z przewijaka, nie mogłoby spowodować tego urazu. I że jeśli opowiadają o upadku, to opiekunowie kłamią. A ja powiedziałem – Moment, ale nawet jeśli jest mowa o osobach dorosłych, to one potrafią doznać śmiertelnego urazu głowy z powodu upadku na ziemię.”

„Nagła i szokująca śmierć laureatki nagrody Tony, Natashy Richardson.”

„45-letnia aktorka zmarła 2 dni po tym, co wówczas wydawało się być niegroźnym koziołkowaniem z niewielkiego wzgórza w kanadyjskim ośrodku narciarskim. Świadkowie mówią, że nawet żartowała o swoim upadku, ale pogarszający się ból głowy kilka godzin później skłonił ją do stawienia się w pobliskim szpitalu.

„Aktor Gary Coleman umarł. Upadł w swoim domu i został przewieziony do szpitala. Zmarł na skutek krwiaka śródczaszkowego, czyli krwotoku mózgowego.”

Dr John Plunkett: „Dlaczego to samo nie jest prawdą jeśli chodzi o dzieci? Spojrzałem na bazę danych Bezpieczeństwa Produktów Konsumenckich (CPSC) dotyczącą wyposażenia placów zabaw i było tam 18 przypadków śmiertelnych związanych z upadkami na przestrzeni 11 lat. I udało mi się zdobyć wszystkie zapiski medyczne, sprawozdania z autopsji, wszystkie zgłoszenia i zdjęcia z miejsca wydarzeń, rekonstrukcje przebiegu wypadków itd. dla wszystkich tych przypadków i 2/3 z nich miało naocznych świadków. Jedno było nagrane, więc byłem w stanie udowodnić, że dzieci mogą ucierpieć z powodu śmiertelnych urazów głowy po upadku z niewielkiej wysokości, w niektórych przypadkach tak niewielkiej, jak od 0,5 do 1 metra. Nawet upadki, które wydawały się być nieszkodliwe, miały wpływ na uraz.”

Pediatryczne śmiertelne urazy głowy spowodowane upadkami z niewielkich wysokości.

„Mogłyby upaść i uderzyć głową o jedno z tych metalowych słupów, a nawet o plastikową platformę i w zależności od siły uderzenia, lub w które miejsce głowy nastąpiło, to taki uraz może wręcz nieść zagrożenie dla życia.”

„Po publikacji badania dra Plunketta, miasta i powiaty, oraz szkoły na terenie całego kraju zainstalowały bardziej chłonne podłoża na placach zabaw, aby zapobiegać zgonom i urazom.”

Dr John Plunkett: „Po prostu zakładałem, że jak lekarze już się zorientują, iż byli w błędzie, to to przyznają.”

 

Istnienie syndromu nie podlega dyskusji
Komunikat prasowy. Do natychmiastowej publikacji: 2 listopad, 2001

 

Dr John Plunkett: „Wszyscy po prostu wpadli w szał.”

Głos dra Chadwicka: „Z uwagi na to, iż trzymam się zasad patologicznych, to pomówię o upadkach przez 30 sekund… ponieważ powiedziałem, że tak zrobię. I wnioski z moich wykładów na temat upadków są takie, że one już nie przyczyniają się znacząco do śmiertelności dzieci i niemowląt.”

Dr Ronald Uscinski: „Dzieci powinny nosić kaski, kiedy jeżdżą na rowerkach trójkołowych, więc skoro te upadki nie ranią dzieci, to dlaczego muszą nosić te kaski?”

Dr John Plunkett: „Ludzie próbują znaleźć różne uzasadnienia powodów, dla których to, co ja pokazałem, było nieprawidłowe. Byłem oskarżany o przerabianie nagrania video. Wielu z nas zwróciło uwagę, czy potrząsaniem można wyjaśnić pęknięcie czaszki. Odpowiedzią było, że cóż… to było zarówno potrząsanie, jak i uderzanie, co spowodowało ten uraz.”

Dr Ronald Uscinski: „Cały sens ZPS polega na tym, że nie ma uderzenia. Więc teraz to się zmienia z zespołu dziecka potrząsanego na zespół potrząsania z uderzeniem.”

Mit zespołu dziecka potrząsanego?

Dr David Chadwick: „Samo potrząsanie może spowodować uszkodzenie mózgu i również oczywiście uderzanie, choć istnieją też inne sposoby, aby tego dokonać.”

 

Zespół dziecka potrząsanego – rotacyjne obrażenia czaszki – raport techniczny.

potrząsanie lub potrząsanie/uderzenie

 

Dr John Plunkett: „Próbują podkreślić to, że cechy urazu głowy po upadku są inne, od cech urazu wyrządzonego przez kogoś, co jest dziwnym rozumowaniem i nie jest prawdą. Mózg nie wie, czy uszkodzenie było spowodowane umyślnie, czy przez wypadek.”

Dr Patrick Barnes: „Trudno mi to opisać, gdyż to nie jest sensowne.”

Dr Carole Jenny: „Ale naprawdę ciężko jest wyobrazić sobie, że te powszechne, zwykłe upadki domowe mogłyby kogoś zabić. A do takiego przekonania próbuje nas doprowadzić stwierdzeniem, że wyrządzone urazy mózgu i upadki wyglądają tak samo. Ale tak naprawdę, bazując na danych Chadwicka, to jeśli są jakieś podobieństwa, to są one bardzo niewielkie.”

Dr John Plunkett: „Często zdarzało się, że rodzice lub opiekunowie przyprowadzali zranione dziecko do szpitala po upadku, lub innym zdarzeniu, szukając pomocy i zostawali aresztowani. Prawie bez względu na okoliczności.”

 

 

Dr John Plunkett: „Próbowałem pokazać w sądzie, że upadek był najbardziej prawdopodobnym wytłumaczeniem, choć nie koniecznie jedynym. Jedną z pierwszych spraw, w której to zrobiłem, była sprawa Lisy Stickney, ok. 10 lat temu…”

W 2001 roku Stickney’owie mieszkali w Bend, w stanie Oregon i Lisa prowadziła domowe przedszkole. Opiekowała się 14-miesięcznym chłopcem, który spadł z krzesła, potem stracił przytomność i zmarł w szpitalu.

Lisa Stickney: „Na pewnym etapie zadzwoniłam do szpitala, ponieważ chciałam sprawdzić, jak Zeph się czuje. Powiedzieli, że jest w krytycznym stanie, ale nie chcieli mi podać żadnych szczegółów. Zostałam oskarżona o morderstwo 1 stopnia. Groziło mi od 25 lat więzienia do dożywocia. Baliśmy się o nasze dzieci, co będą próbowali z nimi zrobić. Trzymali mnie w więzieniu przez rok. Przekładali ciągle datę sprawy sądowej, więc to było naprawdę trudne.

Nasza najstarsza córka była zagubiona i wystraszona. Moja nieobecność była dla niej trudna. Nigdy jej nie opuszczałam. Jedyne, co jej mogłam powiedzieć to to, że ją kocham i że wszystko będzie dobrze. Był nawet moment, kiedy domagała się od ojca, aby po mnie pojechał. Ale tak, to było bardzo trudne…”

Aaron Stickney: „Zaoferowali pójść na ugodę kilka dni wcześniej i pamiętam, jak Lisa się mnie pytała: „Czy powinnam ją przyjąć? 5 lat jest lepsze, niż dożywocie.” Nawet jeden z naszych adwokatów powiedział, że moglibyśmy to rozważyć. Ale Lisa powiedziała „nie, będziemy walczyć”. Wtedy zaczęliśmy zbierać grupę osób do walki.”

Lisa Stickney: „Podczas mojej rozprawy wyszło na jaw, że on miał już uraz głowy noc wcześniej.”

Aaron Stickney: „Pojawił się świadek, który powiedział, że chłopiec podczas biegu uderzył głową w ścianę, po czym upadł na plecy. Więc dr Antonius, który jest lekarzem od krwi, wykazał z testów krwi, iż dziecko już upadało na zdrowiu i miało zaburzenia krwi. Potem John Plunkett był niesamowity. Oni mu tak dali w kość i próbowali powstrzymać Johna przy każdej pojedynczej kwestii, na której tylko mogli, nie pozwalali mu pokazać ani jednego ze swoich nagrań video.”

Lisa Stickney: „To była bardzo poważna sytuacja i to chyba mnie najbardziej zaskoczyło, że nie chcieli pozwolić tym lekarzom, którzy posiadali naukowe informacje, mieli nagrania video… Nawet nie potrafię wam powiedzieć, co czułam, to był tylko ten moment, w którym moje życie mogło potoczyć się w jedną, albo w drugą stronę. I to było straszne. To było straszne miejsce, w którym się znalazłam.”

Aaron Stickney: „A potem usłyszeliśmy wyrok „niewinna”, po czym był jeszcze drugi zarzut i również ponownie: „niewinna”… co było po prostu takim wyswobodzeniem, jakby zdjęto z nas ogromny ciężar.”

Wyrok uniewinniający

 

Aaron Stickney: „Powiedzieli, że dzięki wysiłkom Johna i innych lekarzy prawda była w stanie wypłynąć na wierzch.”

Sickney uniewinniona z zarzutów morderstwa

Stickney’owie przeprowadzili się ze stanu Oregon do Connecticut.

 

Rodzina Hyatt

 

Kevin Hyatt: „Mam na imię Kevin Hyatt. Mieszkam tu w Macon, Missouri. Jestem patrolowcem autostrad Missouri. Teraz akurat zajmuję się dowodami i przechodzę trening w naszej głównej siedzibie tutaj w Macon. Mieszkam tu praktycznie całe życie, a przez 10-12 lat pracowałem ok. 50 km stąd na południe.”

Kathy Hyatt: „Mieszkam w Macon przez całe nasze małżeńskie życie, ale dorastałam 50 km na południe w tym samym mieście, gdzie on kiedyś mieszkał przez pewien czas. Jestem gospodynią domową, której nigdy nie ma w domu, gdyż jestem ciągle zajęta.

„Kathy zajmowała się 11-miesięczną dziewczynką, którą opiekowała się od kiedy miała ona kilka tygodni.”

Ona siedziała na mojej kanapie, obróciłam się na sekundę i usłyszałam upadek trzask o ziemię.

„Dziewczynka spadła z kanapy i miała problemy z oddychaniem. Została zabrana przez karetkę do szpitala, poddana leczeniu, a później ją wypisano.”

Usłyszałam jej płacz i aż mi ulżyło, bo byłam tak szczęśliwa, że ona się wybudziła. Tego wieczoru, kiedy tam byłam, do sali weszło dwóch mężczyzn. Zadawał mi różnego rodzaju pytania, np. czy ją rzuciłam na łóżko, czy ja.. nawet nie pamiętam wszystkiego, co do mnie mówił, ale pamiętam, że krzyknęłam: „Nie! Dlaczego bym miała jej to zrobić? Ja ją kocham.” Zostałam oskarżona o przestępstwo klasy B, maltretowanie dziecka/spowodowanie zespołu dziecka potrząsanego oraz urazu emocjonalnego… 5 do 15 lat w więzieniu. Emocjonalnie byłam wrakiem.”

Kevin Hyatt: „Byłem zszokowany, nie mogłem w to uwierzyć. Samo wejście i spojrzenie na kilka objawów i stwierdzenie, że to jest zbrodnia. Od razu przeszli do fazy oskarżeniowej, kiedy lekarz powiedział, co musiało nastąpić i padły pytania typu: „Kathy powiedz nam, dlaczego to zrobiłaś?” Ale ja pracuję z organami ścigania przez ok. 20 lat i byłem zdumiony, że można było wskazać na kogoś palcem przy tak niewielkiej ilości informacji. Myślę, że to zbiło mnie z tropu, byłem po prostu osłupiony.”

Kathy Hyatt: „Ja byłam przerażona. Jedyne, co w życiu chciałam robić, to być matką i żoną, a zobaczyłam, jak chcą mi to wszystko odebrać. Gdyby choć jeden z tych lekarzy ważniaków mógł przejść przez to, przez co nas zmusili, to może by zrozumieli, jak bardzo się mylili. Nie wiem, czy oni mają w sobie tego typu uczucia? Nie wiem.”

Kevin Hyatt: „Melissa miała 9 lat, kiedy to się wydarzyło i przyglądała się temu wszystkiemu. A te rzeczy, które mówiono o jej matce, o których wiedziała, że nie są prawdą… była wobec tego silna, ale wiem, że to wywarło na niej wpływ.”

Kathy Hyatt: „To po prostu nie jest w porządku…”

Kevin Hyatt: „My tu uważaliśmy się za dobrych obywateli naszej społeczności… To było tak ciężkie do przełknięcia, a w dodatku ja byłem zaangażowany w pracę ze służbami ścigania i powinienem być przykładem, wiecie… Musieliśmy polegać na innych ludziach, aby nam pomogli. Ja byłem całkowicie bezradny, potrafiłem zająć się firmą i rodziną, ale w tej sytuacji nie byłem w stanie tego zrobić. Więc musiałem zadzwonić po doktora Plunketta i po znajomych. Wybraliśmy się do lokalnego kościoła w mieście. Wypełniliśmy to miejsce ludźmi, aby dopomóc Kathy. Otrzymaliśmy wiele wsparcia od ludzi z tego miasta, listy, telefony. Mieliśmy chyba z 200 świadków zaświadczających o jej charakterze, z którymi się skontaktowaliśmy i którzy powiedzieli, że się pojawią.”

Kathy Hyatt: „Dzięki moim dochodzeniom dotarłam do doktora Plunketta i powiedziałam do Kevina: „Musimy użyć doktora Plunketta”.

Kevin Hyatt: „W mediach było to dość podkręcone i to było żenujące, a ta cała sprawa była tak stresująca, przeszliśmy przez 2,5 czy prawie 3 dni rozprawy sądowej.

„Ławie przysięgłych zajęło tylko 30 min, aby podjąć decyzję w sprawie. Po razy kolejny Kathy została uznana za niewinną zarzutów znęcania się nad dzieckiem.”

Kevin Hyatt: „Jak tylko powiedzieli „niewinna”, to spadł mi kamień z serca.”

„Doktor Plunkett i wielu innych lekarzy podróżowali po kraju, aby bronić ludzi w takich rozprawach, gdzie dzieci upadły, lub zachorowały, a potem natknęli się na promotorów idei zespołu dziecka potrząsanego. Po wygraniu kilku znaczących spraw, to wyglądało już jakby miało to się skończyć, podobnie jak stało się w przypadku oskarżeń o satanistyczne molestowania. Liderzy zespołu dziecka potrząsanego wykazywali oznaki przemęczenia.”

Głos dra Reece’a: „Zdarza się, że doświadczamy sytuacji, kiedy po naszych dość elokwentnych zeznaniach, zapada wyrok uniewinniający, co sprawia, że wychodzimy z sali sądowej z poczuciem frustracji. A te przypadki nadal się powtarzają…” 

„Miles Ferguson z Portsmouth jest oskarżony o potrząsanie swojego dziecka na śmierć. Zmarło ono 2 lata temu podczas rodzinnych wakacji w Myrtle Beach i tam również trwa dzisiaj dalsza rozprawa przeciwko mężowi i ojcu, który upiera się przy tym, że nic złego nie zrobił.”

„Miles siedział i szlochał, trzymając żonę za rękę…”

„Według obrony, dr Uscinski zarysował obraz dwóch drobnych problemów, które w połączeniu spowodowały problem z oddychaniem i krwotoki w mózgu Mylee.”

„Ława przysięgłych uznała tego rodowitego mieszkańca Portsmouth za niewinnego.”

„Kobieta, której groził wyrok w sprawie śmierci dziecka, została oczyszczona ze wszystkich zarzutów.”

Lisa Randall: „Kochałam Dillona, jakby był moim własnym dzieckiem.”

„Randall była ofiarą polowania na czarownice.”

Lisa Randall: „Jesteś winny, gdy zostajesz oskarżony, aż do czasu, jak zdołasz udowodnić swoją niewinność.”

„Prokurator okręgu Maricopa, Rick Romley, wycofał dzisiaj swoje zarzuty przeciwko niej. To pierwszy raz od 10 lat, kiedy sprawa o morderstwo została oddalona w hrabstwie Maricopa.”

„Ronald Uscinski jest uznanym na terenie całego kraju krytykiem zespołu dziecka potrząsanego.”

Ronald Uscinski: „Nie jestem pewien, czy to dziecko w ogóle było ofiarą urazu głowy.”

„Po 4-dniowym procesie, ława przysięgłych nie uwierzyła w sprawę oskarżycieli i uznali Brown za niewinną.”

„Jedyną rzeczą, jaką mogłem zrobić, aby ją chronić, to pokazać jej miłość każdego dnia, żeby zobaczyła, że ja się nigdzie nie wybieram i starałem się uzyskać odpowiednią pomoc, na jaką zasługiwała.”

Dr John Plunkett: „Pracowałem z biurem obrońców urzędowych w Idaho i oskarżyciel powiedział prawnikowi obrony, że ja jestem oskarżany o krzywoprzysięstwo w Oregonie, z powodu moich zeznań w poprzedniej sprawie. Powiedziałem, że nic mi o tym nie wiadomo. Moją pierwszą reakcją, kiedy dowiedziałem się o tych zarzutach, był szok. I odkryłem, że to była sprawa Lisy Sickney.

Lisa Stickney: Ci lekarze powinni  mieć wolność słowa. To było druzgocące, do jakiego stopnia się posunęli, aby zabrać się za Johna.

Dr John Plunkett: „Jednym z zarzutów było to, że zeznawałem, iż… a to są dokładne moje słowa: „zgodnie z moją wiedzą, nigdy nie zeznawałem w tej samej sprawie, co Mary Case z St. Louis.” A okazało się, że jednak zeznawałem z Mary Case w 2 rozprawach. Ja jej nie spotkałem, nie byłem świadomy, że ona zeznawała podczas tych rozpraw i ona nie była tam osobiście, ale to były zeznania poprzez wideo konferencję. A ja po prostu o tym nie wiedziałem.”

Bennett Gershman: „On nie pamiętał, że było kilka rozpraw, podczas których oni zeznawali razem, ale zatrzymajmy się tu na chwilkę.. I co z tego? Kogo to obchodzi, jaką to robi różnicę? Nie widziałem jeszcze, żeby oskarżyciel wytaczał tego typu zarzuty przeciwko ekspertowi, to się nie zdarza. Widzi się nadużywanie oskarżeń, ale to… To jest tak przesadzone, takie nierozważne i niesłuszne. Prokurator musi być sprawiedliwy, musi być obiektywny, musi się zachowywać, jak profesjonalista. To najniebezpieczniejsza władza, nad wszystkim – oskarżanie kogoś o przestępstwo. A w rękach bezwzględnego prokuratora, który może nadużywać swojej władzy, bez jakiejkolwiek odpowiedzialności, aby go uciszyć, zranić, aby pozbyć się go z sal sądowych. Pomyślcie o tym przez chwilę.”

Dr John Plunkett: „A jaki to miałoby efekt na ludzi takich, jak Lisa i Aaron Stickney. To po prostu nie jest w porządku. I na innych, którzy dopiero co zaczęli publicznie mówić, że musimy coś z tym zrobić. Byłem wściekły.”

Geriatryczna farma koni Plunkettów.

Dr John Plunkett: „On ma 28 lat.”

Doktorowi Plunkett groziła kara do roku więzienia.

Dr John Plunkett: „Stan zaoferował mi ustosunkowanie się do zarzutu, że zawieszą mi karę więzienia, ale musiałbym przyjąć karę $5.000 i przysiąc, że już nigdy nie będę zeznawał na prośbę adwokatury z Oregonu. Powiedziałem coś, co oznaczało „nie, tego nie zrobię”. Ogromna ilość ludzi zaoferowała, że się tam pojawi na własny koszt, aby zeznawać. Ogromne wsparcie. Doszło do rozprawy. A sędzia uznał mnie za niewinnego. I napisał bardzo miłą uzasadniającą opinię. Zwrócił uwagę, między innymi, na to, że nie ma żadnego powodu, abym miał o tym wiedzieć, że Mary Case zeznawała w tej samej sprawie, co ja, zwłaszcza, że ona nawet nie była tam osobiście.”

Donna Plunkett: „On posługiwał się wyłącznie argumentami naukowymi i nie dał się zdemotywować. To, co my przeszliśmy to zaledwie ułamek tego, przez co przeszły niektóre rodziny. Współczuję in całym sercem.“

Dr John Plunkett: „Nie dałem się zastraszyć, a już na pewno nie udało im się zmienić mojego przekonania, by przestać się w tę sprawę angażować, nawet w najmniejszym stopniu.”

Donna Plunkett: „Wiele osób poddałoby się. Właściwie to większość by się poddała już dawno. Myślę, że jest to powód, dla którego stał on się jedną z prominentnych postaci związanych z tym problemem.”

Dr John Plunkett: „Debata publiczna nie była mile widziana, problem SBS (Zespół dziecka potrząsanego) nie dopuszczał jakiejkolwiek debaty. Co więcej, dwa ostatnie posiedzenia nie miały nawet panelu dyskusyjnego. Nie było możliwości zadawania pytań. Debata tak naprawdę toczyła się na łamach prasy i mediów, w zasadzie odbywała się w formie “słowo przeciwko słowu”, bez żadnych dowodów i prób weryfikacji pewnych zasad naukowych.”

Znany adwokat domaga się skrupulatniejszych dochodzeń w sprawach śmierci dzieci

„Kiedy adwokaci zwrócili się do nich o pomoc w uwolnieniu niewinnych ludzi odsiadujących wyroki w więzieniu, a którym udało się w końcu zgłosić apelacje do sądów, zaangażowali się w sprawy toczone przed sądami w całym kraju.”

Deborah Tuerkheimer: „Apelacje są bardzo trudne do wygrania dla obrońców i prawie zawsze są nieskuteczne. Wnioski o ponowny proces są nawet trudniejsze do zrealizowania.”

„To nie tylko była droga do wyciągnięcia ludzi z więzienia, ale także skuteczna metoda na nagłośnienie tej sprawy publicznie i potencjalnie skończenie z tym procederem.

„Przez lata SBS uważany był za fakt naukowy i stanowił dogodną ścieżkę do skazywania ludzi.”

„Ken Marsh spędził 21 lat w więzieniu.”

„Stoję u boku mężczyzny, którego próbowałam odzyskać przez bardzo długi czas.”

„Chadwick oraz inni eksperci zeznawali przeciwko niemu. Eksperci medyczni po ponownym przejrzeniu sprawy odrzucili oskarżenie.”

Toni Blake: „10 lat temu było niewielu lekarzy, którzy podważali to (SBS) – obecnie są setki takich, którzy przyglądają się sprawie od strony naukowej i mówią: “Chwila, chwila…”

„Nawet neuropatolog, który dekady temu prowadził pionierskie badania nad takimi przypadkami, ostatnio wycofuje się ze swoich pierwotnych zapatrywań.”

Dr Norman Guthkelch: „Te wszystkie przypadki śmiertelne, gdzie rzekomo przyczyną śmierci było potrząsanie, diagnozowano tak a nie inaczej, gdyż  brakowało zwyczajnie innego wytłumaczenia.”

„Naukowcy informują, że istnieje mnóstwo poważnych wątpliwości co do zasadności tego zespołu (SBS) oraz procedury diagnozowania takich przypadków.”

“Nieuniknione jest narastanie kontrowersji wokół tej sprawy i osób, które zostały być może niesłusznie skazane za znęcanie się nad dziećmi.”

„Redakcja British Medical Journal zwraca się z apelem do wszystkich lekarzy, aby zrewidowali swoje kryteria diagnostyczne, jeśli nie poddali wręcz w wątpliwość istnienie SBS we wszystkich przypadkach.”

„Shirley Smith spędziła 10 lat w więzieniu za morderstwo.”

Shirley Ree Smith: „Nie mogę w to uwierzyć.”

„Po raz pierwszy w swojej karierze gubernator stanu Kalifornia, Jerry Brown, ułaskawił osobę skazaną.”

Dr John Plunkett: „Sam fakt, że te apelacje zakończyły się sukcesem, dodaje otuchy tym, którzy również zamierzają złożyć taką apelację.”

„Fakt uniewinnienia pani Edmunds może mieć wpływ na inne procesy w sprawie SBS w skali całego kraju.”

Audrey Edmunds: „Spędziłam w więzieniu prawie 11 lat. Dowody medyczne i naukowe wskazują, że nie była ona (córka) potrząsana.”

„Przedstawiliśmy opinie 6 ekspertów w tej dziedzinie – ekspertów naprawdę wysokiej klasy – łącznie z szefem oddziału pediatrii neuroradiologicznej Wydziału Medycyny Uniwersytetu Stanford.”

Dr John Plunkett: „Wydaje mi się, że jest to swoisty hołd dla jakości tych sędziów, gdyż byli oni zdeterminowani do rozpatrzenia tych spraw i w efekcie do podważenia poprzednich wyroków.”

Dr Robert Block: „My jako ludzie, nie chcemy wierzyć, że inni ludzie są zdolni robić takie rzeczy swoim dzieciom, więc zawsze szukamy powodów by udowodnić, że tego nie zrobili.”

Dr John Plunkett: „Robert Block jest jednym z tych pediatrów, którzy tą sprawą zajmowali się przez długi czas.”

Dr Robert Block: „Co z tymi dziećmi, które zostały zabite? Co z dziećmi, które już na zawsze będą neurologicznie upośledzone? Dlaczego one się nie liczą? Dlaczego jedyną osobą, o którą się martwimy jest osoba skazana na więzienie, choć potencjalnie była niewinna? Jeśli mamy – dajmy na to 300-400 osób, liczba jest nieistotna – zgadzających się co do podstaw naukowych oraz jedną osobę, która nie zgadza się z nimi – czy to naprawdę oznacza, że jest to sprawa kontrowersyjna? Naprawdę oznacza to, że istnieje jakaś “nowa nauka”?”

„Co więc dzieje się w organizmie tego dziecka?”

Dr Robert Block: „Wiele z tego wymaga jeszcze badań i analiz, ponieważ oczywiście nie można potrząsać żywym dzieckiem i obserwować zachodzące procesy.”

Dr John Plunkett: „W zasadzie powiedział on, że nauka – eksperyment naukowy – nie ma żadnej roli do odegrania w kontekście tego zespołu (SBS) – nie można przecież potrząsać żywym dzieckiem, a wszystko inne nie jest akceptowalne jako dowód.”

Głos dra Chadwicka: „Cóż, niech ta sprawa pozostanie kontrowersyjna dopóty, dopóki nie otrzymamy lepszych danych. Polegamy tu na nauce, gdyż nauka jest naszym narzędziem.”

Dr John Plunkett: „To bardzo wygodne móc wybrać to, co chcemy uważać za prawdziwe. Badania Carole Jenny sprzed 10-12 lat nie zakończyły się publikacją jakichkolwiek danych.

Ilość pieniędzy, które dr Jenny otrzymała w ramach grantu na badania biomechaniczne nad potrząsaniem dzieci: 102.058 $, 10.464 $, 54.913 $

Odpowiedź dr Jenny w tej sprawie to: badania biomechaniczne są bezwartościowe, chyba że potwierdzają to, co już wiemy, że jest prawdą.”

Dr Carole Jenny: „To nie jest dziecko, lecz kawałek drewna z główką. Powiedzieć, że badania biomechaniczne poddają w dyskusję doświadczenie kliniczne, oznacza zajmowanie raczej nierealistycznego stanowiska.”

Dr John Plunkett: „To bzdurne stwierdzenie. Biomechanika stoi za każdym urządzeniem mającym na celu zapewnienie nam bezpieczeństwa w życiu codziennym. W takich przypadkach jakoś nie mamy co do niej wątpliwości.”

„Amerykańska Akademia Pediatryczna podaje, że dzieci do lat 2 powinny być przewożone w foteliku dziecięcym skierowanym tyłem do kierunku jazdy.”

Dr John Plunkett: „Ale jeśli badania te nie potwierdzają wcześniejszych przekonań, pewni ludzie mówią, że są one nieistotne.”

Dr Carole Jenny: „Wydaje mi się, że używanie tych fantomów z testów wypadkowych w kontekście prawnym – w sądzie – jest wielce podejrzane.”

Dr Ronald Uscinski: „W podtekście: “To my jesteśmy ekspertami i wiemy, że to jest prawda.”

“My wiemy, że taka jest prawda, ponieważ jesteśmy ekspertami.”

Dr Robert Reece: „Istnieje literatura na ten temat – niektórzy powiedzą, że nie jest ona najlepsza, że nie jest na poziomie porządnych standardów medycyny opartej na dowodach.

Ale z drugiej strony przecież, niewiele jest w medycynie badań, które te kryteria spełniają.”

Dr Carole Jenny: „Wydaje mi się, że prawdopodobnie potrząsanie dzieckiem jest dla niego naprawdę niedobre i prawdopodobnie bardzo niedobrym dla niego jest uderzanie go w głowę, a także prawdopodobnie bardzo niedobrym jest dla niego robienie obu tych rzeczy. Tak więc nie mam wątpliwości co do tego, że potrząsanie szkodzi, uderzanie szkodzi – obie te rzeczy szkodzą. Często stanowi dla nas trudność określenie, co dzieje się w takich sytuacjach. Założenia które przyjmujemy na dzień dzisiejszy, nie mają potwierdzenia w literaturze naukowej.”

Dr John Plunkett: „Więc przestańcie oskarżać ludzi.”

Dr Robert Reece: „Będziemy zmuszeni posługiwać się danymi pośrednimi, rozumowaniem indukcyjnym, itp. by wykazać to, co już mamy.”

Dr Ronald Uscinski: „Ale nie robi się tego kurczowo trzymając się ideologii i poprzez dobieranie faktów tak, aby do tej ideologii pasowały. Robi się to dokładnie odwrotnie.”

Dr Robert Reece: „Więc postanowiliśmy posłużyć się pośrednimi danymi: statystką dotyczącą przyznawania się podejrzanych do winy.”

Dr Patrick Barnes: „Nie mają czego się chwycić, więc sięgają po przyznanie się do czynu przez oskarżonego.”

Dr Robert Block: „Sami mówią nam: “Tak właśnie zrobiłem.” W jaki więc sposób można to zignorować tylko dlatego, że ktoś mówi, że ma alternatywną hipotezę. Dla mnie to nie ma sensu.”

Dr Carole Jenny: „Nie do pomyślenia jest móc przypuszczać, że wszystkie te osoby, które przyznają się to potrząsania dziećmi, kłamią.”

Deborah Tuerkheimer: „Wiele z tych spraw kończy się przyznaniem się do winy oskarżonego przed udaniem się na rozprawę sądową. Nie jest to nic niezwykłego, gdyż większość spraw w systemie sądownictwa karnego kończy się w ten sposób. Jednakże to, co jest zadziwiające w przypadku zarzutów związanych z SBS jest to, że w wielu z tych spraw – oczywiście nie we wszystkich – jest rozbieżność pomiędzy tym, co czeka oskarżonego w przypadku skierowania sprawy do sądu i przegrania jej, a “ugodą”, czyli wyrokiem, który otrzyma w przypadku przyznania się do winy, jest ogromna. Dla przykładu, oskarżony może liczyć na 25 lat więzienia lub dożywocie, jeśli sąd skaże ją jako osobę winną zarzucanego jej czynu, ale z drugiej strony oferuje się jej zaliczenie kary więzienia, gdy nadejdzie czas jej procesu – rok może dwa lata kary więzienia. Wydaje mi się rozsądnym zakładać, że wiele z tych “ugód” jest bardzo atrakcyjna dla oskarżonych, którzy mogą spodziewać się znacznie cięższej kary, gdy zostaną skazani.”

„Bałem się, panie Low. Byłem przerażony perspektywą spędzenia reszty życia w więzieniu. Choć wiem, że jestem niewinny, nie żałuję pójścia na ugodę i przyznania się do winy.”

Deborah Tuerkheimer: „Presja, jakiej są poddawani oskarżeni podczas przesłuchań jest obezwładniająca. Wiele z tych transkrypcji przesłuchań, z którymi miałam okazję się zapoznać, pokazuje, że przesłuchujący sugerują, że mają pełną wiedzę o czynie podejrzanego i są w posiadaniu dowodów naukowych obciążających go. Mówią oskarżonemu, że jedynym sposobem wyjścia z tego i zobaczenia znów swojego dziecka, to przyznanie się do winy. Oczywiście łatwo – przynajmniej mi – wyobrazić sobie, że w takich warunkach osoba ta gotowa jest przyznać się do czegokolwiek. Inną sprawą jest to, że wiele z tych aktów “przyznania się do winy” w moim mniemaniu wcale nie są przyznaniem się do winy. Wielu z podejrzanych przyzna się do potrząsania dzieckiem w ramach aktu reanimacji.”

Dr John Plunkett: „Mam nagrania policyjne, gdzie dyspozytor mówi osobie dzwoniącej, żeby potrząsała dzieckiem w ramach próby reanimacji.”

Deborah Tuerkheimer: „Pediatrzy wskażą na te zeznania i uznają to za dowód na to, że takie działanie miało miejsca, jako dowód winy, itd. W dużym stopniu ma to związek z tym, że wielu z biegłych powołanych przez obronę podważa naukowość twierdzeń oskarżycieli.”

Dr Robert Reece: „Panuje swoisty “kult irracjonalności” wśród nas a irracjonalność jest zawsze trudna do pokonania w sytuacji, kiedy próbujemy dyskutować o tej sprawie.

Dlaczego więc powinniśmy zajmować się irracjonalnością podczas konferencji poświęconej znęcaniu się nad dziećmi? Ponieważ ma ona wpływ na naszą codzienną pracę. Elementy irracjonalności to:

– zaprzeczenie (wyparcie).”

Dr John Plunkett: „Dr Reece zdaje się sugerować, że lekarze, a może także członkowie ławy przysięgłych, zaprzeczają istnieniu jakiejkolwiek formy znęcania się nad dziećmi. To był jeden z najpowszechniejszych zarzutów kierowanych wobec mnie.”

Dr Robert Reece: „Do oczywistych przykładów zaprzeczania wynikającego z irracjonalnego myślenia zalicza się m. in.:

– zaprzeczanie ludobójstwu.”

Dr John Plunkett: „Takie podejście do sprawy stało się jeszcze bardziej dobitne, nabrało bardziej osobistego charakteru. Wydaje mi się, że dobrym przykładem jest konferencja poświęcona SBS w Atlancie, która odbyła się w zeszłym roku.”

„Podczas konferencji National Center on Shaken Baby Center (NCSBS) obowiązywał zakaz filmowania, ale udało mi się dotrzeć do sekretnego nagrania zrealizowanego przez któregoś z uczestników panelu Briana Holmgrena. Holmgren, tendencyjny prokurator, przygotował prześmiewczy atak na dr Plunketta i innych biegłych powoływanych przez obronę.”

Brian Holmgren: „Chciałbym wam zapewnić dzisiaj trochę rozrywki. Zaprosiłem dr. Johna Stirlinga, by się z Wami podzielił swoim utworem. Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić.  Zrobimy to w stylu karaoke.”

(dr Stirling gra na gitarze i śpiewa)

“Mówię wam, że nie ma podstaw do spraw o potrząsanie.
Ma opinia jest wielce potrzebna i powiem Wam dlaczego.
Oskarżyciel nie opiera się na dowodach.
Weź moje twierdzenia jako przyczynę rzadkich przypadków.
Nie ma na nie dowodu.
Dlaczego miałbym się przejmować?
Mam gdzieś, co lekarz mówi.
Przecież mogę powiedzieć, że bredzi.
Zaprotestuję z mównicy.”

 

Bennett Gershman: „To bardzo smutne, zachowanie nieprzystające prokuratorowi. Nie spotkałem się z czymś takim w wykonaniu jakiegokolwiek prokuratora. Nie potrafię sobie przypomnieć sytuacji, gdzie prokurator uczestniczy w “festiwalu piosenki”, zwłaszcza w kontekście spraw, które są tak… tak bardzo istotne.”

Dr Patrick Barnes: „Opór narasta, jest częstszy niż wcześniej, spotyka mnie wiele form zastraszania, niekiedy nawet dostaję pogróżki. Otrzymałem wiele emaili w stylu: „Jak długo zamierzasz to ciągnąć?” „Byłeś przecież szanowaną osobą.” „Powinieneś rzucić tę sprawę, gdyż może się to skończyć dla ciebie źle.” Co to oznacza?”

Dr John Plunkett: „Kiedy zmienili nazwę na Abusive Head Trauma (AHT –  Uraz głowy wskutek  przemocy) stało się dla mnie jasne, że są w stanie posunąć się do wszystkiego.”

Dr Robert Reece: „Nazwy takie jak Zespół dziecka potrząsanego (SBS) czy Zespół dziecka uderzonego (SIH) zostały ostatnio zakwestionowane jako poprawne określenia. W rzeczy samej, Amerykańska Akademia Pediatrii już niedługo przedstawi nowy raport gdzie jedną z propozycji będzie wprowadzenie terminu Abusive Head Trauma (AHT).”

Dr Patrick Barnes: „Teraz, gdy sprawa SBS stała się tak kontrowersyjna, musieli zmienić nazwę z terminu precyzyjnego na termin znaczenie bardziej ogólny. Rozszerzmy spektrum zjawisk podpadających pod nową terminologię.”

„Stosowanie szerokiego spektrum pojęć medycznych, uwzględniających wszystkie mechanizmy powodujące uraz, w tym potrząsanie, jest niezbędne.”

Dr John Plunkett: „Jak więc walczyć z diagnozą AHT, jeśli nawet nie określili oni, jak doszło do tego urazu? Otwarcie mówią, bez przymusu, że po prostu nie wiedzą, ale wiedzą, że było to znęcanie się (przemoc).”

Dr Ronald Uscinski: „Zespół dziecka potrząsanego (SBS), Zespół dziecka uderzonego (SIH), Uraz nieprzypadkowy/celowy (NAI), Uraz głowy wskutek przemocy (AHT)  – to właśnie taka ideologia: “To my jesteśmy tymi, którzy potrafią rozpoznać znęcanie się nad dzieckiem. To my jesteśmy ekspertami, musicie wierzyć w to, co mówimy.”

Pediatrzy powinni używać określenia ‘Uraz głowy wskutek przemocy (AHT)’, nie ‘Zespół dziecka potrząsanego (SBS)’.

CHICAGO (AP) – Amerykańska Akademia Pediatrii chce, aby lekarze przestali używać określenia „Zespół dziecka potrząsanego (SBS)” na korzyść bardziej naukowego terminu…

…powinien być używany w raportach medyczny…

…zapewniać jednoznaczność w sprawach przed sądem…

 

Dr John Plunkett: „Uda się im z tego wykręcić.”

„Pragnę przywitać pana dr. Roberta Blocka aktualnego przewodniczącego Amerykańskiej Akademii Pediatrycznej.”

Dr Robert Block: „Jednym z naszych największych problemów jest AHT i SBS.”

„Człowiek skazany za zabicie swojego 3-miesięcznego synka płakał podczas wyroku i powiedział sędziemu, że kochał swojego syna. Stwierdzono, że chłopiec zmarł na skutek AHT.”

„Bryant zatrząsł swoją córkę na śmierć. Przyczyna śmierci – lekarze twierdzą, że AHT.”

Dr John Plunkett:  „To jest niewiarygodne.

Dr Mark Dias jest neurochirurgiem dziecięcym z Hershey w stanie Pensylwania. Poprosił mnie o debatę z dr Carol Jenny podczas konferencji, której on jest organizatorem.”

„To była szansa, aby dostać się na jedno z takich spotkań i stanąć twarzą w twarz z tą dużą grupą lekarzy, którzy diagnozują SBS, a teraz AHT.”

Dr John Plunkett: „Miałem nadzieję, że ludzie zaczną myśleć. Niestety Jenny wycofała się – nie wiem, dlaczego. Miesiąc wcześniej Mark Dias, organizator konferencji, wkroczył i zajął jej miejsce.”

Dr John Plunkett: „Jestem zaangażowany w 4 sprawy przed sądem apelacyjnym, w których on zeznawał. Moje pierwsze wrażenie było takie, że Mark Dias chciał przedstawić złożoność problemu z różnych perspektyw.”

Dr Mark Dias: „Obiecuję, że nie użyję frazy “John, ty ignorancka dziwko” (parafraza parodii dyskusji w Saturday Night Live)

(śmiech)

Dr John Plunkett: „Chodzi o to, by oceniać obiektywnie i naukowo. Proponowałbym, aby pozbyć się tego konceptu znęcania się nad dzieckiem, chyba, że zostanie udowodniony. Obiecuję wam, że jeśli jeszcze raz usłyszę uzasadnienie na podstawie statystyki przyznań i skazań, to się porzygam. Tak. Dziecko czy niemowlak może ulec poważnemu uszkodzeniu lub śmierci w wyniku upadku z małej wysokości. Skończyłem.”

Dr John Plunkett: „Nie mam pojęcia, do kogo udało mi się dotrzeć z moim przesłaniem podczas tej debaty. Nie wiem, czy udało mi się zmienić czyjś sposób myślenia.”

„Chociaż wiele osób podważających istnienie SBS poczyniło duże postępy i udało im się ocalić wiele amerykańskich rodzin, to jednak tylko spowolnili działania tych, którzy promują tę koncepcję współpracując z prokuratorami w całym kraju i formułują wspólnie kolejne oskarżenia.”

Dr John Plunkett: „Coraz więcej jest lekarzy, którzy poprawnie rozumieją ten problem, ale jest jeszcze mnóstwo lekarzy, którzy nie rozumieją w ogóle tego problemu.”

Deborah Tuerkheimer: „Kiedy konsensus naukowy “przesuwa” się w jakimś kierunku, nasz system (prawny) musi być wystarczająco elastyczny, by mógł efektywnie uwzględnić nowe realia. Póki co nie mamy mechanizmów, by tego dokonać. Jest to coś, co moim zdaniem powinno ulec zmianie, jeśli mamy spełniać swoje zadanie jako wymiar sprawiedliwości, czy to w sprawach SBS, czy innych. Tak więc wydaje mi się, że będziemy musieli wykazać się dużą dozą kreatywności w formułowaniu systemowej odpowiedzi na te wyzwania. Teraz jest najwyższy czas, aby to zrobić.”

Dr John Plunkett: „Wszystkie te sprawy będą musiały być ponownie rozpatrzone, jeśli chcemy myśleć o sobie jako społeczeństwie cywilizowanym i mamy wolę, by to zrobić.”

Deborah Tuerkheimer: „Oczywiście musimy mieć na uwadze nowe sprawy, które trafią do sądu i sposób podejścia do nich.”

Dr Ronald Uscinski: „Ostatnimi czasy zajmuję się jedną taką sprawą dziennie. Jedna sprawa dziennie, nie jestem  w stanie fizycznie wytrzymywać takiego tempa.”

Samantha Mcclay – Couffer: „Moim zdaniem, żaden rodzić czy dziecko nie powinien przez coś takiego przechodzić. Jest to według mnie niedorzeczne i po prostu złe. Najgorsze w tym jest to, jak ta sytuacja ma wpływ na moje dzieci. Mój syn będzie pamiętał ten dramat do końca swojego życia.”

Doktorzy: Plunkett, Barnes i Uscinski zeznawali przed sądem w sprawie Samanthy i Joshu’y.

Sąd uznał ich za niewinnych. Ich dzieci są znów z nimi.

Doktorzy: Chadwick, Reese i Jenny zignorowali wszelkie prośby o udzielenie wywiadu.

 

Kevin Hyatt: „Uważam, że amerykanie powinni dowiedzieć się o tym, że ich okłamano.”

Kathy Hyatt: „Dokładnie.”

Kevin Hyatt: „Taka prawda – okłamano ich i muszą się dowiedzieć prawdy o tej sprawie. Wszyscy ci lekarze, którzy pomagają ludziom w tej sprawie, to bohaterowie! Właśnie z tego powodu, a także za przekazywanie prawdy o tej sprawie.”

Dr Patrick Barnes: „Jestem zaangażowany w tę sprawę całkowicie. Były porażki, ale zawsze podnosiłem się po nich.”

Konferencja o medycynie opartej na dowodach.

Dr John Plunkett: „Każdy z nas zdecydował się poświecić tej kwestii  całą swoją przyszłą karierę zawodową.”

Dr Ronald Uscinski: „Widzę to w ten sposób – jako światło nauki przenikające ciemność. Można próbować ukryć ciemność poprzez tworzenie coraz to nowych cieni, ale prędzej czy później światło się przebije.”

https://thesyndrome.vhx.tv/products/the-syndrome-full-documentary