Sterowanie społeczne – pośrednie i bezpośrednie – fragmenty z różnych książek Józefa Kosseckiego

„Wyniki obecnych testów w szkołach, jako ocena jakości są bezwartościowe, jednak mierzą coś ważnego, a mianowicie posłuszeństwo i przewidywalność oraz przyszłe dopasowanie uczniów do różnego rodzaju systemów.” – John Gatto

„Najkarygodniejszym błędem obecnego systemu wychowania jest jego fałszywa postawa psychologiczna, która przyjmuje, że mechaniczne wbijanie w pamięć całych podręczników rozwija inteligencję (…) ani na chwilę zaś nie poświęca na kształcenie umysłu i zdolności samodzielnego myślenia. Nauka szkolna to posłuszeństwo połączone z kuciem na pamięć (…) Niebezpieczeństwo tego systemu nie polega tylko na bezmyślnym wykuwaniu (…) lecz na wywołaniu apatii i niezadowolenia. (…) szkoła nie wychowuje ludzi samodzielnych, ale kastę urzędniczą, w której można się piąć do góry bez zdolności i inicja­tywy.” – Gustaw Le Bon (Psychologia tłumu)

 

 

Sterowanie społeczne

 

Fragment książki Totalna wojna informacyjna Józefa Kosseckiego

Sterowanie społeczne jest to wywieranie wpływu na społeczeństwo zmierzające do osiągnięcia określonych celów. Manipulacja natomiast jest specyficznym rodzajem sterowania ludźmi, w którym prawdziwe cele – a często nawet sam fakt sterowania – są przed nimi ukryte. Ludzie poddani manipulacji mogą sobie wyobrażać, że walczą o swe własne interesy lub realizują jakieś wzniosłe cele (np. budują nowy ustrój społeczny, w którym żyć się im będzie lepiej), podczas gdy w rzeczywistości zmierzają w zupełnie innym kierunku. Bardzo często manipulacja polega na tym, że ludzi inspiruje się do działania w sposób ukryty, tak, aby wyobrażali sobie, że działają samodzielnie i niezależnie.
Walka informacyjna jest szczególnym przypadkiem procesu sterowania społecznego, którego celem jest niszczenie przeciwnika za pomocą informacji.
Informacja niszcząca, która jest narzędziem walki informacyjnej, spełnia dwojakie funkcje:
1) osłabia strukturę przeciwnika – przede wszystkim utrudniając przekaz informacji między jego kierownictwem i wykonawcami;
2) inspiruje błędne decyzje kierownictwa i błędne działania wykonawców przeciwnika – inaczej mówiąc wprowadza do systemu przeciwnika błędne algorytmy decyzyjne i takież algorytmy działania, które go osłabiają, a nawet w pewnych wypadkach mogą go doprowadzić do samozniszczenia.
Przykładem oddziaływania pierwszego rodzaju może być utrudnianie lub uniemożliwianie objęcia stanowiska przez dobrego potencjalnego szefa jednostki w strukturze organizacyjnej przeciwnika, powołanego decyzją przełożonego wyższego szczebla; zaś przykładem oddziaływania drugiego rodzaju może być skłanianie do zakupu wadliwej licencji lub podsunięcie kierownictwu przeciwnika innej błędnej (sprzecznej z jego interesami) decyzji – np. złej koncepcji reformy. Organom prowadzącym walkę informacyjną chodzi o to, by samemu uzyskać jak największy wpływ na funkcjonowanie organizacji przeciwnika, zaś jego ośrodek decyzyjny sprowadzić do roli figuranta.
Manipulacja jest jedną z podstawowych metod stosowanych w walce informacyjnej. Natomiast jednym z głównych narzędzi tej walki jest propaganda rozumiana jako planowe oddziaływanie na psychikę ludzi za pomocą rozpowszechnianych w skali masowej bodźców o charakterze informacyjnym, zmierzające do ukształtowania u nich odpowiednich norm społecznych lub spowodowania odpowiednich działań – w pierwszym wypadku mówimy o wychowawczym oddziaływaniu propagandy, w drugim zaś o jej działaniu motywacyjnym.

Kanały inspiracyjne i sterowanie pośrednie

 

Fragment książki Józefa Kosseckiego „Totalna wojna informacyjna XX wieku a II RP”

Kanały sterownicze oddziałujące na strukturę przeciwnika w procesach walki informacyjnej dzielimy na:
1) Agenturalne, które są zobowiązane wykonywać wszystkie polecenia ośrodka kierującego walką informacyjną, teoretycznie z prawdopodobieństwem P=1, w
zamian za zapłatę lub inne korzyści osobiste, albo też z motywów ideowych, etycznych czy prawnych. Klasycznym przykładem może tu być zarówno tajny współpracownik policji, jak kontrwywiadu czy wreszcie agent wywiadu, który jest zobowiązany do wykonywania wszystkich poleceń prowadzącego go oficera.

2) Współpracujące, które wykonują tylko te decyzje ośrodka kierującego walką informacyjną, które są zgodne z ich własnymi celami, robiąc to z własnej woli lub na polecenie własnego kierownictwa. Mają one też możliwość korygowania ewentualnych błędnych decyzji ośrodka kierującego walką informacyjną, z którym współpracują, w związku z tym dla takich kanałów prawdopodobieństwo wykonania decyzji tego ośrodka P<1. Jako przykład może tu służyć współpraca wywiadów państw suwerennych. W naszej historii współpracownikiem wywiadu austro-węgierskiego był w pewnym okresie Józef Piłsudski, który nigdy jednak nie był agentem tego wywiadu.

3) Inspiracyjne, które nieświadomie, lub nie całkiem świadomie, wykonują decyzje ośrodka kierującego walką informacyjną, wprowadzając do systemu przeciwnika algorytmy decyzji i działań sprzecznych z jego interesami, które dezorganizują jego strukturę, albo też dostarczają przeciwnikowi odpowiednich informacji, które wpływają na podejmowanie przez niego „samodzielnie”szkodliwych dlań decyzji. W stosunku do ludzi stanowiących kanały inspiracyjne, stosuje się z reguły sterowanie pośrednie, polegające na przekonywaniu, sugerowaniu i podsuwaniu odpowiednich informacji, dobre rezultaty może też dać wywołanie u nich poczucia winy, które może stać się motywem usprawiedliwiającym działania na szkodę własnej struktury – tą ostatnią metodę niejednokrotnie stosowały wywiady alianckie w stosunku do Niemców podczas II wojny światowej. Człowiek zainspirowany, zwłaszcza gdy jest ignorantem nie zdającym sobie sprawy ze skutków tego co czyni, działając w dobrej
wierze i wskutek tego będąc wolnym od obaw o zdemaskowanie, które zawsze ograniczają działania agenta, może niejednokrotnie wyrządzić przeciwnikowi więcej szkód niż agent; z drugiej jednak strony nie zawsze uda się takiego człowieka odpowiednio zainspirować i w związku z tym dla takiego kanału prawdopodobieństwo wykonania decyzji ośrodka kierującego walką informacyjną P ≤ 1. Jako przykład wykorzystania kanału inspiracyjnego mogą służyć działania niemieckiego wywiadu w przededniu II wojny światowej, który podsuwał radzieckiemu kontrwywiadowi materiały kompromitujące wielu radzieckich dowódców, inspirując Stalina i jego współpracowników do podjęcia decyzji, w wyniku których znaczna część radzieckiej kadry wojskowej została zlikwidowana.

Niezależnie od podanego wyżej podziału, możemy zastosować nieco inny, dzieląc kanały sterownicze oddziałujące na strukturę przeciwnika w procesach walki informacyjnej na:

a) kanały informacyjne, których zadaniem jest zbieranie i przekazywanie do centrali kierującej walką, odpowiednich informacji – przede wszystkim o przeciwniku i jego otoczeniu;
b) kanały sterowniczo-dywersyjne, których zadaniem jest wywieranie wpływu na system przeciwnika, zwłaszcza zaś inspirowanie jednych a blokowanie
innych decyzji i działań. Obydwa rodzaje wymienionych wyżej kanałów mogą być tajne lub jawne. Np. agent wywiadu jest kanałem tajnym, zaś attaché wojskowy występujący oficjalnie – kanałem jawnym.
Oprócz niszczenia systemu przeciwnika, w walce informacyjnej chodzi również
o obronę własnego systemu przed jego niszczącymi oddziaływaniami

 

Sterowanie społeczne – pośrednie i bezpośrednie

 

Fragment książki Józefa Kosseckiego pt. Podstawy naukowe nacjokratyzmu

1.3. Problemy poznawcze i decyzyjne w działaniach społecznych

Przez sterowanie rozumiemy wywieranie celowego wpływu na określone systemy lub procesy.

Dowolny proces sterowania możemy opisać, podając następujące jego elementy:

1. obiekt sterowania – co jest sterowane;
2. cel sterowania – stan obiektu sterowanego, który ma być osiągnięty w wyniku procesu sterowania;
3. metoda sterowania – w jaki sposób cel procesu sterowania ma zostać osiągnięty.

Jeżeli do opisu powyższych elementów procesu sterowania użyjemy określonych parametrów liczbowych, przy czym zmienne w czasie parametry opisujące obiekt sterowania oznaczymy O(t), analogiczne parametry opisujące cel oznaczymy C(t), wreszcie parametry opisujące metodę sterowania oznaczymy M(t), wówczas proces sterowania opisywać będziemy następującą tablicą:

(1.1)… 

Obraz celu i obraz metody procesu sterowania, stanowi jego program. Program procesu sterowania opisanego wyrażeniem (1.1), możemy symbolicznie oznaczyć w następujący sposób:

(1.2)… 

Obiekt sterujący procesem musi dysponować programem procesu sterowania.

Jeżeli obiektem procesu sterowania będzie państwo, a obiektem sterującym np. partia, która wygrała wybory, wówczas musi ona dysponować programem, który określa nie tylko cele, które ma osiągnąć, ale również metody ich osiągnięcia.

Natomiast gdy obiektem procesu sterowania jest samodzielna firma, wówczas jej kierownictwo – jako obiekt nią sterujący – musi dysponować biznes planem, który określa cel działań firmy i metody jego osiągnięcia.

Podjęcie celowych działań w każdym systemie autonomicznym poprzedzają dwa następujące procesy informacyjne:

1) procesy poznawcze – których celem jest zdobycie, zarejestrowanie i przetworzenie informacji niezbędnych systemowi do podjęcia decyzji, bez ingerowania w obserwowany obiekt;
2) procesy decyzyjne – których celem jest dokonanie wyboru i spowodowanie działań systemu, które mają wywołać określone skutki w sterowanym obiekcie.

W trakcie powyższych procesów muszą być rozwiązywane określone problemy poznawcze i decyzyjne.

Przy rozwiązywaniu problemów poznawczych celem jest ustalenie stanu faktycznego bez ingerowania weń i najlepiej również bez jego wartościowania.

Problemy poznawcze dzielimy na:

a) diagnostyczne retrospektywne, których celem jest ustalenie historii systemu i jego otoczenia;
b) diagnostyczne aktualne, których celem jest ustalenie aktualnego stanu systemu i jego otoczenia;
c) prognostyczne, których celem jest określenie możliwych stanów przyszłych systemu i jego otoczenia.

Biorąc pod uwagę rozważania z poprzedniego rozdziału, możemy stwierdzić, że podstawą procesów poznawczych społeczeństwa rozpatrywanego jako system autonomiczny, musi być:

1. rozpoznanie ideologiczne, którego istotą jest wyznaczenie zasadniczych celów działań społecznych w oparciu przede wszystkim o naukę, a także informacje zbierane i przetwarzane przez administrację – zwłaszcza zaś odpowiednie służby rozpoznawcze z wywiadem i dyplomacją na czele, wreszcie przez media;

2. strategiczne – oparte na rozpoznaniu metod realizacji celów ideologicznych, w oparciu o analogiczne jak rozpoznanie ideologiczne źródła, a zwłaszcza wiedzę z zakresu geopolityki i socjocybernetyki stosunków międzynarodowych, np. chodzić tu będzie o sformułowanie konkretnego długofalowego planu działania nie tylko w okresie kampanii wyborczej, ale i po jej ewentualnym wygraniu;

3. operacyjne – oparte na rozpoznaniu aktualnej sytuacji kraju i konkretnych możliwości realizacji celów strategicznych w sposób bardziej szczegółowy niż rozpoznanie strategiczne, np. w trakcie kampanii wyborczej chodzić będzie tu o rozpoznanie trendów zmian opinii publicznej;

4. taktyczne – dotyczące możliwości realizacji celów operacyjnych, oparte o rozpoznanie lokalnych i chwilowych możliwości realizacji celów operacyjnych, np. podczas kampanii wyborczej chodzić tu będzie o ustalenie aktualnych i lokalnych preferencji wyborczych i oczekiwań elektoratu.

Przy rozwiązywaniu problemów poznawczych możliwe są dwa zasadnicze podejścia związane z relacjami między ideologią, a wynikami rozpoznania prawdy obiektywnej.

Pierwsze z nich – charakterystyczne dla cywilizacji, którą Feliks Koneczny nazwał łacińską, polega na prymacie prawdy nad ideologią, co w języku cybernetyki społecznej nazywa się dominacją norm poznawczych nad normami ideologicznymi. Przy takim podejściu postuluje się, by wszelka ideologia była oparta o możliwie dokładne rozpoznanie rzeczywistości, czyli ustalenie tego co naprawdę jest i w oparciu o to rozpoznanie (zarówno diagnozę jak i prognozę), formułowanie celów działań społecznych. Takie podejście dominowało w europejskiej i amerykańskiej nauce nowożytnej i nowoczesnej.

Drugie z nich – charakterystyczne dla cywilizacji, które F. Koneczny nazwał cywilizacjami sakralnymi lub półsakralnymi, polega na prymacie ideologii nad prawdą – czyli utożsamianiu własnych życzeń z rzeczywistością, co w języku cybernetyki społecznej nazywa się dominacją norm ideologicznych nad poznawczymi. Przy tym podejściu postuluje się, by wyniki rozpoznania były zgodne z uznawaną ideologią. Tego rodzaju podejście dominowało w naukach humanistycznych III Rzeszy, a także w humanistyce radzieckiej w okresie stalinowskim. Obecnie tego rodzaju tendencje polegają na próbach podporządkowywania wyników badań naukowych, obowiązującym kanonom tzw. poprawności politycznej.

Warto jeszcze dodać, że cywilizacja chińska, która wyrosła na podłożu konfucjanizmu i częściowo buddyzmu, charakteryzuje się stosunkowo słabymi motywacjami ideologicznymi – o czym świadczy bardzo ograniczona strona dogmatyczna zarówno konfucjanizmu, jak i buddyzmu, a także stosunkowo słabymi motywacjami poznawczymi, czego najlepszym świadectwem jest świadome zahamowanie w pewnym okresie, rozwoju chińskiej nauki i gospodarki, co umożliwiło wyprzedzenie Chin przez naukę i gospodarkę europejską i następnie amerykańską. Pod wpływem nacisku geopolityki i gospodarki, najpierw europejskiej, a następnie amerykańskiej, Chiny postanowiły dynamicznie rozwinąć zarówno swą naukę, jak i gospodarkę oraz siły militarne, co w sposób zasadniczy wpływać będzie w przyszłości na światową sytuację.

Przy rozwiązywaniu problemów decyzyjnych, których celem jest dokonanie wyboru i spowodowanie działań systemu, które mają wywołać określone skutki w sterowanym obiekcie, konieczne jest rozwiązanie następujących problemów decyzyjnych:

1. postulacja – wybór celu procesu sterowania, czyli działań systemu,
2. optymalizacja – wybór metody procesu sterowania, czyli działań systemu zmierzających do osiągnięcia wybranego celu,
3. realizacja – wybór obiektu procesu sterowania, czyli co będziemy sterować, by osiągnąć wybrany cel.

Powyższe problemy decyzyjne trzeba rozwiązywać zarówno na szczeblu strategicznym, jak operacyjnym i taktycznym.

Na szczeblu strategicznym narodu czy państwa, postulacja łączy się ściśle z przyjętą ideologią, gdyż, jak już stwierdziliśmy, strategia wynika z celów nakreślonych przez ideologię i zmierza do ich osiągnięcia. Dla państwa, kierującego się ideologią narodową strategia musi być podporządkowana obronie interesów narodu, przy czym jeżeli będzie to ideologia nadowo-demokratyczna, to strategia musi również uwzględniać interesy innych narodów. Z kolei dla państw kierujących się ideologią narodowo lub państwowo imperialistyczną, strategia nie musi liczyć się z interesami innych narodów czy państw.

Optymalizacja na szczeblu strategicznym państwowo-narodowym polega na wybraniu najbardziej skutecznych metod realizacji wytyczonych celów strategicznych.

Wreszcie realizacja na tym szczeblu, polega na wyborze ludzi i środków materialnych, przy pomocy których osiągnąć można zamierzony cel.

Na szczeblu operacyjnym postulacja polegać będzie na wytyczeniu celów bardziej ograniczonych w czasie i przestrzeni – np. może tu chodzić o cel jakim jest wygranie konkretnych wyborów parlamentarnych.

Optymalizacja polegać będzie w tym wypadku na wybraniu ograniczonych w czasie i przestrzeni, dostosowanych do konkretnej zmiennej w czasie sytuacji, metod działania – np. socjotechniki pokonania lokalnych przeciwników w wyborach parlamentarnych na szczeblu danego okręgu.

Natomiast rozwiązanie problemów realizacyjnych będzie tu polegać na wytypowaniu odpowiednich ludzi, którzy mogą realizować lub pomagać w realizacji, wytyczonych celów np. na szczeblu okręgu wyborczego.

Na szczeblu taktycznym, postulacja polegać będzie na wytyczaniu doraźnych i bardzo ograniczonych celów – takich jak np. choćby chwilowe skompromitowanie kontrkandydata w wyborach. Optymalizacja polegać tu będzie na wybraniu najskuteczniejszej metody wiodącej do celu – jak np. znalezienie przysłowiowych haków na przeciwnika w wyborach. Wreszcie rozwiązanie problemów realizacyjnych polegać będzie na wybraniu ludzi i znalezieniu środków odpowiednich do realizacji działania – np. w przytoczonym przypadku wytypowanie ludzi, którzy takie „haki” znajdą, ewentualnie pieniędzy za które będzie je można kupić.

Dopiero po rozwiązaniu powyższych problemów, można przystąpić do celowych i skutecznych działań społecznych. W przeciwnym razie, narażamy się na fiasko tych działań, albo też przejęcie – jawne lub ukryte – sterowania tymi działaniami przez inny system, który powyższe problemy rozwiązał i może działaniami społecznymi skutecznie sterować – oczywiście we własnym interesie. Doświadczenia takie były udziałem wszystkich partii, które starały się sterować Polską po 1989 roku.

Źródło: Podstawy naukowe nacjokratyzmu

 

Programowanie ideowo wychowawcze i walka ideologiczna

 

Fragment książki Józefa Kosseckiego „Totalna wojna informacyjna XX wieku a II RP”

Rzecz jasna, programowanie ideowo wychowawcze i walka ideologiczna, pośrednio wpływa na strategię, a także może również pośrednio wpływać na działania operacyjne i taktyczne, nic więc dziwnego, że zarówno Kościół katolicki, jak i wolnomularstwo, były niejednokrotnie podejrzewane o bezpośrednie sterowanie politycznymi działaniami w sferze zarówno strategicznej, jak i taktyczno operacyjnej. Wiele przykładów na to znajdujemy w historii wolnomularstwa po Kongresie Wiedeńskim, gdy policje polityczne państw Świętego Przymierza, szukały w lożach wolnomularskich sztabów kierujących działaniami wywrotowymi. Analogicznie w państwach komunistycznych w XX wieku, organy policji politycznych, szukały w Kościele katolickim, sztabów sterujących bezpośrednio działaniami antykomunistycznymi – widoczne to było szczególnie wyraźnie w okresie stalinowskim. Zarówno jedne jak i drugie działania, dawały niewielkie rezultaty, co przedstawiciele policji tłumaczyli sobie istnieniem jakiejś super konspiracji, nie rozumiejąc dobrze relacji między działaniami i walką w sferze ideologicznej i strategicznej, operacyjnej oraz taktycznej.

O krajowych i światowych siłach reakcyjnych

 

Przez reakcyjne siły społeczne rozumiemy wszystkie te, których celem jest pozbawienie większości społeczeństwa własnego i innych społeczeństw mocy i energii swobodnej, czyli tej części energii ludzkiej, która zostaje ludziom po zaspokojeniu niezbędnych potrzeb życiowych i wykonaniu pracy niezbędnej do pobrania tej energii z otoczenia w takiej w takiej czy innej formie, albo zabezpieczenia się przed jej utratą. Moc swobodna jeśli jest skumulowana w czasie to mówimy o energii swobodnej.

Fragment z książki Tajemnice mafii politycznych Józefa Kosseckiego:

“W 1880 roku anarchiści we Francji zamierzali rozpocząć akcję terrorystyczną na większą skalę. Między innymi mieli oni zamiar wysadzić w powietrze pałac Bourbonów, który był siedzibą Izby Deputowanych. Równocześnie radykałowie z Yves Guyotem na czele ostro atakowali prefekturę policji, oskarżając ją o to, że stosuje ona metody z okresu Drugiego Cesarstwa i w związku z tym stanowi niebezpieczeństwo dla Republiki.
W radzie miejskiej Paryża prefekt policji paryskiej, Ludwik Andrieux, często musiał bronić się przed atakami radykałów, którzy dysponując dużymi środkami materialnymi i dzięki temu korzystając w pełni z wolności prasy cieszyli się popularnością wśród szerokich kręgów burżuazyjnego społeczeństwa ówczesnej Francji. Byli oni dla niego o wiele groźniejszymi przeciwnikami niż anarchiści dysponujący bardzo skromnymi środkami i mogący liczyć na bardzo ograniczone grono zwolenników.
Anarchiści marzyli w tym czasie o wydawaniu nowego pisma, w którym mogliby propagować swą doktrynę, nie mieli jednak na to środków pieniężnych. Prefekt Andrieux postanowił przyjść im z pomocą. Uważał on, że jaskrawe, otwarte propagowanie haseł czynnego anarchizmu skompromituje skrajne żywioły rewolucyjne w opinii większości burżuazyjnego społeczeństwa ówczesnej Francji. Poza tym miał zamiar przeniknąć poprzez redakcję subwencjonowanego przez siebie pisma do samego centrum ruchu anarchistycznego i uzyskiwać tą drogą informacje o planach anarchistów, dzięki czemu policja mogłaby im w porę zapobiegać.
Prefekt Andrieux w swych pamiętnikach tak pisał na ten temat:
„Nie tłumi się doktryn, blokując ich wypowiadanie, te zaś,
0 które tu chodzi, nie zyskują na tym, że stają się znane”.
„Dać gazetę anarchistom, to znaczyło zresztą tyle, co założyć telefon między pokojem spiskowców a gabinetem prefekta policji”.
„Nie ma się sekretów przed dostarczycielem funduszów i odtąd miałem wiedzieć, dzień po dniu, o najbardziej tajemnych planach. Pałac Bourbonów miał być uratowany; przedstawiciele narodu mogli obradować w spokoju”.
„Nie myślcie państwo, że wystąpiłem wobec anarchistów brutalnie z zachętą prefekta policji…”
„Do jednego z naj czynniej szych i najinteligentniejszych z nich posłałem dobrze ubranego obywatela. Oświadczył on, że “dorobiwszy się pewnego majątku na handlu materiałami aptecznymi pragnie poświęcić część swych dochodów na poparcie propagandy anarchistycznej”. Sterowanie społeczne.
„Ten bourgeois, który chciał być zjedzony, nie wzbudził żadnego podejrzenia w towarzyszach. Przez jego ręce złożyłem kaucję w kasie państwowej i ukazało się pismo „La Révolution Sociale”. Sterowanie społeczne.
„Był to tygodnik, moja szczodrobliwość drógisty nie szła tak daleko, abym miał pokrywać koszta pisma codziennego'”. Sterowanie społeczne.
„Jeżeli prawdą jest, że spiskowcy skłonni są do nieufności, to dodać należy, że najczęściej podejrzenia ich idą w fałszywym kierunku. Łatwo zarzucają szpiegostwo swym towarzyszom, lecz gdy jakiś agent wciśnie się do ich grona, przyjmą go jak brata i dają się wziąć na jego obietnice. Skłonny jest do złudzeń człowiek, który od długiego czasu żyje nadzieją: podejrzliwy i naiwny – oto cecha konspiratora”.
„Codziennie dookoła stołu redakcyjnego zbierali się najpoważniejsi przedstawiciele partii czynu; wertowano wspólnie korespondencję międzynarodową; rozważano środki, jakie należało przedsiębrać, aby położyć kres „eksploatacji człowieka przez człowieka”; komunikowano sobie recepty, jakie nauka wydaje na użytek rewolucji”.
„Byłem zawsze reprezentowany na naradach i w razie potrzeby komunikowałem moją opinię”.”

 

Zobacz na: Nauka dawniej i dziś – Marian Mazur
Magia słów – Marian Mazur
Zagadnienie prawdy w nauce – Marian Mazur
Sześć rodzajów problemów – Marian Mazur
Rozumienie pojęcia prawdy w różnych systemach sterowania społecznego – Józef Kossecki
Myślenie pojęciowe, a myślenie stereotypowe
O tworzeniu pojęć klasowych oraz teoriach adekwatnych, kulawych i skaczących – Leon Petrażycki
Niszczenie nauki polskiej – Józef Kossecki

 

 

Usuwanie pojęć prawdy i fałszu z logiki a destrukcja nauki

Logika jako system zero-jedynkowy gdzie istnieje prawda albo fałsz,czarne albo białe została zamieniona na system relatywizmu który jest systemem odpowiadającym socjo-manipulantom i behawiorystom o nieczystych intencjach. W nim prawda jest niedefiniowalna i istnieją tylko odcienie szarości.
Eo ipso nic nie jest pewne = nie masz punktu odniesienia.Wszystko,każda informacja staje się dopuszczalna.
Np:”W celu ratowania miejsc pracy likwidujemy zakłady pracy”(E.Kopacz) Logiczne,nie? “W kraju mamy wzrost gospodarczy, dlatego ludziom żyje się coraz ciężej”, “Medycyna robi postępy, a ludzie coraz bardziej chorzy”, etc…