Szczepionkowe błędne rozumowanie – John Pitcairn – 1911

Szczepionkowe błędne rozumowanie – John Pitcairn – 1911 rok

Prezydent Anti-Vaccination League of America (Amerykańskiej Ligi Antyszczepieniowej).

 

Szczepienie polega na wprowadzaniu zanieczyszczonej rzeczy do krwi – wirusa [słowo „wirus” z łaciny znaczy „jad”, „trucizna”, „toksyna” lub „śluz”] – co często prowadzi do poważnych negatywnych skutków. Jest to popularna praktyka od ponad 100 lat, której większość ludzi poddaje się bez pytania. Jednak nadchodzą czasy gdy ludzie przestają akceptować medyczne dogmaty ze ślepą wiarą; teraz domagają się, aby wiedzieć coś więcej na temat praktyk, którym są poddawani. Najbardziej stanowcza ze wszystkich powinna być chęć dowiedzenia się czegoś o praktykach, które podobnie jak szczepienia wiążą się z ryzykiem choroby lub możliwej śmierci.

 

Niebezpieczeństwa związane ze szczepieniami

 

To, że szczepienie wiąże się z takim ryzykiem, przyznają nawet jego najbardziej zagorzali zwolennicy. W Filadelfii i jej okolicach na jesieni 1901 roku wystąpiło co najmniej 36 przypadków tężca lub szczękościsku które pojawiły się w rezultacie szczepienia i niemal wszystkie z nich zakończyły się zgonem. Po zbadaniu tych i 59 podobnych przypadków, pewien wybitny lekarz i profesor z Filadelfii, sam zresztą będący gorącym zwolennikiem szczepień, doszedł do wniosku, że ani niestaranny opatrunek ani infekcja z zewnętrznego źródła nie może tłumaczyć przypadków szczękościsku po szczepieniu. Zauważył, że przypadki te miały miejsce nie tylko pośród ludzi którzy żyli w brudzie i ignorowali podstawowe zasady higieny, ale również wśród ludzi, którzy żyli w jak najbardziej korzystnych warunkach, nawet wtedy gdy podjęto najwyższe środki ostrożności. Uznał zatem, że niebezpieczeństwo kryje się w samym wirusie. Następnie ignorując fakt, że wirus ten jest niczym innym niż materią z zakażonej rany, zalecił większą ostrożność w jego przygotowywaniu.¹

W tym samym roku – 1901 – miasto Cleveland w stanie Ohio cierpiało na ciężką epidemię ospy prawdziwej. Szczepienia były przeprowadzone na terenie całego miasta; i z jakim skutkiem? W jednym z gospodarstw troje dzieci u których szczepienia zostały uznane za „bardzo udane” rozwinęła się ospa prawdziwa 19 dni po zaszczepieniu. W wielu przypadkach u zaszczepionych, ramiona spuchły do łokcia i nadgarstka z powiększeniem pachowych węzłów chłonnych, dostając przy tym wysokiej gorączki. Nie było rzeczą niezwykłą znaleźć wychodzące z ran poszczepiennych kawałki żywego mięsa wielkości jednodolarowej monety i dwa razy od niej grubsze, pozostawiające brzydkie, ropiejące rany, których wygojenie zajmowało od 6 tygodni do 3 miesięcy.

Urzędnik miejski do spraw zdrowia był zbulwersowany tym widokiem, który zobaczył i mimo swej gorącej wiary w szczepienia, po tym czego był świadkiem by użyć jego własnych słów „łzy, płacz, ból i cierpienie”  ludzi, oświadczył, że „człowiek który może spokojnie to wszystko znosić nie jest człowiekiem”. Westchnienie ulgi rozeszło się nad miastem kiedy w końcu wstrzymał szczepienia.²

Odnosząc się do Anglii i Walii możemy zauważyć, że od roku 1881 do 1907 włącznie, generalny urząd statystyczny doniósł o 1.108 poszczepiennych zgonach, średnio o jednej śmierci na tydzień w ciągu pierwszych 16 lat.³ Należy pamiętać, że te 1.108 zgonów co zresztą sami przyznali dokonujący szczepień, zostało spowodowanych wskutek szczepienia. Raporty nie uwzględniają większej liczby zgonów z powodu szczepień, które zostały przypisane innym przyczynom. Biorąc to wszystko pod uwagę, profesor Alfred wysunął przypuszczenie, że same szczepienia w Anglii i Walii są prawdopodobną przyczyną około 10.000 zgonów rocznie – zgonów spowodowanych przez 5 najbardziej przerażających i odrażających chorób wprowadzanych przez wirusa zawartego w szczepionce.⁴

 

Szczepienia i przymus

Nie muszę odwoływać się do statystyk, które mogły by być zebrane w każdym cywilizowanym kraju. Wystarczy zapytać jakąkolwiek matką mającą praktyczną znajomość z wynikami szczepień zaobserwowanych przez nią samą. Rzadko można nie usłyszeć, aby szczepienia nie miały jakichś poważnych i długotrwałych skutków ubocznych.

Te fakty i dane liczbowe z pewnością są wystarczające by wykazać, że szczepienia wiążą się z poważnymi zagrożeniami. Sprawiają również, że obowiązkiem wszystkich, a zwłaszcza rodziców jest przeprowadzenie rozeznania przed poddaniem się tej ryzykownej praktyce osobiście lub poddaniu jej swoich dzieci.

Ktoś może spytać czy skoro to wszystko jest prawdą to dlaczego szczepienia są kontynuowane? W dużej mierze kontynuowane są przez to, że są wymagane przez prawo. Są narzucone prawnie niemal od ich powstania i w ten sposób zaczęły być postrzegane jako mniejsza lub większa oczywistość. W całej nowożytnej historii żaden inny zabieg medyczny nigdy nie był prawnie narzucony. Szczepienia jednak potrzebują przymusu prawnego. Bez przymusu nie były by w stanie się utrzymać bo od czasu ich wprowadzenia byli im przeciwni zarówno laicy jak i przedstawiciele profesji medycznej. Co prawda, wybitni lekarze popierali szczepienia, ale równie wybitni lekarze, a także również znani bakteriolodzy i statystycy potępili je jako powodujące najgroźniejsze choroby. Czym właściwie jest szczepienie? Łatwiej jest zadać to pytanie niż uzyskać satysfakcjonującą odpowiedź. Zadaj to pytanie wielu lekarzom i przyjrzyj się ich sprzecznym odpowiedziom. Nie każdy zgodzi się z definicją Webstera, że to szczepienie to inokulacja ospą krowią.⁵ Według współczesnej szkoły amerykańskiej obecnie twierdzi się, że szczepienie to inokulacja ospą prawdziwą, zmodyfikowaną dzięki organizmowi krowy!⁶

Potem pytamy: Czym jest wirus szczepionkowy? Oczywiście, że pochodzi od krów, ale jakie jest jego źródło? Jaki jest jego wpływ w momencie wprowadzenia go do ludzkiej krwi? Zadaj takie pytania a zobaczysz jakie zapanuje zakłopotanie. Szczepienie dziś już nie jest tym czym było wczoraj, a jeszcze mniej tym czym było za czasów Edwarda Jennera. W istocie, jednym z najbardziej zauważalnych cech tej praktyki jest stała fałszywość. Więc proponuję odpowiedzieć na pytanie „Czym jest szczepienie?” poprzez krótki przegląd historii pokazujący to czym było, a także to czym jest teraz.

 

Historia szczepień

Bezpośrednim protoplastą praktyki szczepień była inokulacja – wprowadzanie do krwi zdrowej osoby materiału pochodzącego z wrzodu pacjenta zarażonego ospą prawdziwą. Praktyka ta została sprowadzona do Anglii w 1721 roku przez Lady Mary Wortley Montage, żonę brytyjskiego ambasadora w Konstantynopolu. W listach pisanych z tego miasta Lady Montage twierdziła, że ospa prawdziwa została tam całkowicie nieszkodliwą dzięki odkryciu zabiegu, który Turcy nazywali „przeszczepianie [ingrafting]” i że była tam grupa starszych kobiet, które dokonywały tego zabiegu w celach zarobkowych. ⁷

Praktykowany zabieg przez „grupę starszych kobiet” z Turcji przyjął się w Anglii, gdzie szybko został uznany za jedno z największych odkryć medycznych, a po sprawdzeniu jego wpływu na ospę, zostało określone jako „jedno z najlepiej ustalonych faktów medycznych”. ⁸ Rzeczywiście pochwały jakimi inokulacja była obdarowywana przez lekarzy tamtych czasów mogły równać się tylko ze stale zmieniającą się formą szczepienia. W roku 1754 Royal College of Physicians (Królewska Akademia Medyczna) w Londynie w formalnej uchwale oświadczyła, że argumenty wysuwane przeciwko inokulacji przeciw ospie prawdziwej zostały obalone doświadczalnie zaś Akademia uznaje ową praktykę za „wysoce zbawienną dla ludzkości”.⁹ Ale fakty nie mogły pozostać długo ignorowane. Doświadczenie pokazało, że inokulacja zamiast okazać się nieszkodliwym i dobroczynnym  wynalazkiem, okazało się, że praktyka inokulacji przeciw ospie prawdziwej faktycznie i naturalnym biegiem rzeczy rozprzestrzenia ospę – każda inokulowana osoba stawała się nowym centrum zarazy. Ten fakt wywarł tak mocne wrażenia na brytyjskiej społeczności, że inokulacja która została uprzednio zatwierdzona przez Królewską Akademię Medyczną to w 1840 roku została potępiona i uznana za przestępstwo w ustawie parlamentu.¹⁰

Zanim to nastąpiło, odkryto nową „naukową” metodę ochrony przed ospą prawdziwą. Odkrycie to jak powszechnie wiadomo zostało przedstawione światu w 1798 roku przez Edwarda Jennera¹¹ popularnie znanego jako Ojciec Szczepień.

Nie jest jednak tak powszechnie znane to, że szczepienie zalecane przez Jennera, podobnie jak wcześniej inokulacja przeciw ospie prawdziwej, zostało już dawno odrzucone przez medyczną profesję. Edward Jenner po raz pierwszy eksperymentował z ospą świńską, którą inokulował jednemu ze swoich własnych dzieci.¹² Następnie przyjął przekonania wieśniaków według których ktoś kto przechorował ospę krowiankę nigdy nie zarazi się ospą prawdziwą.¹³ Mając to na uwadze przeprowadził swe pierwsze szczepienie w 1796 roku używając wirusa z ospowego wrzodu dojarki zainfekowanej krowianką.¹⁴ Nie będąc do końca zadowolony z wyniku skierował swą uwagę na końską Grudę, która okazała się rodzajem ospy końskiej – używając materiału z wirusem pobranego z wrzodu mężczyzny, który wcześniej zajmował się kopytami chorej klaczy.¹⁵ Te eksperymenty doprowadziły Jennera do jego ostatecznego „wielkiego odkrycia”. Nie była to szczepionka oparta na ospie krowiance ani na końskiej Grudzie lecz na kombinacji obydwu z nich.¹⁶

Krowy zainfekowane końską grudą przekazywały z kolei grudę z krowianką ludziom. Następnie Edward Jenner pobierał  materiał z wirusem z wrzodów ludzkich, który jak twierdził uczyni osobę „na zawsze zabezpieczoną przed zarażeniem ospą prawdziwą.”¹⁷ Cztery lata później w petycji do House of Common stwierdził, że jego nowy rodzaj inokulacji „musi w końcu unicestwić tę straszną chorobę.”¹⁸ Te prawidła wykorzystywane do starej inokulacji zostały przeniesione na szczepienie. Było to szczepienie krowianką i końską grudą, które od tego czasu stało się „jednym z najlepiej ustalonych faktów medycznych” i do tego „bardzo zbawiennym dla ludzkości”.¹⁹

Szkodliwe skutki podążały za szczepieniem tak samo jak za inokulacją. Proste obserwacje wykazały, że szczepienie nie zapewnia odporności na całe życie. Nie był to jedyny problem, dodatkowym było to, że powodowały dalsze rozprzestrzenianie się ospy prawdziwej. Potem pojawił się lament, że szczepienia muszą być powtarzane – pierwsze w wieku niemowlęcym, a drugie w wieku nastoletnim; co szybko stało się to ustanowioną doktryną.²⁰ Zaszczepieni ludzie wciąż chorowali na ospę prawdziwą. Potem wprowadzono inne zmiany, aż w końcu szczepienie Jennera zostało zaniechane, a jego nowa forma zachowała jedynie nazwę.²¹

 

Szczepienie z ręki na rękę

 

Najpierw pojawiło się to co zostało nazwane „szczepienie z ręki na rękę”. Była to inokulacja ropą z pęcherza zaszczepionej osoby. Potem owo szczepienie stało się „jednym z najlepiej ustalonych faktów medycznych” i „bardzo zbawienne dla ludzkości”. Niestety nie było w tym poprawy! Dalsze praktykowanie tego rodzaju szczepienia doprowadziło do odkrycia, że skrofuły (gruźlica węzłów chłonnych), gruźlica a nawet jeszcze groźniejsze choroby były ukryte w materiale podmiotu od którego pobierano wirus szczepionkowy i choroby te były nieświadomie rozsiewane wśród ludzi.²² Narastające wątpliwości i nawoływanie do uświadomienia społeczeństwa w końcu doprowadziło w Anglii do powołania Królewskiej Komisji w celu zbadania tego problemu. Komisja ta, której przewodniczącym był Lord Herschell, prowadziła pracę przez 7 lat – od 1889 do 1896 roku – i w ramach swych działań zebrała relacje specjalistów z wszystkich części cywilizowanego świata. Jej raport składał się z 14 tomów i stanowił najbardziej wyczerpujący zbiór dowodów medycznych jaki kiedykolwiek zebrano.²³

Choć z 16 członków Komisji tylko 3 było przeciwnikami szczepień to rezultatem śledztwa było uchwalenie przez angielski parlament „Klauzuli sumienia” związanej z ustawodawstwem dotyczącym szczepień [Vaccination Acts]. Klauzula ta uchwalona w 1898 roku zwalniała ze szczepienia dzieci rodziców, którzy zgłosili skrupulatny sprzeciw wobec tej praktyki. Anglia, kolebka szczepień po wieku doświadczeń z ich katastrofalnymi skutkami, uwolniła swój naród od przymusu ich wykonywania.²⁴

Świadectwa przedstawione przed Komisją nie tylko spowodowały uchwalenie Klauzuli sumienia, ale także okazały się śmiertelnym ciosem dla szczepień z „ręki na rękę”. Szczepionka Jennera oparta na kombinacji krowianki i końskiej grudy została porzucona. Teraz szczepienie z „ręki na rękę” zostało odrzucone. Obie metody zostały potępione równie dokładnie jak uprzednio były popierane. Teraz utrzymuje się, że szczepionka musi pochodzić z ospy krowianki bez domieszki końskiej grudy, a materiał szczepienny ma być pobierany z wrzodu cielęcia co zapewnia jedyną niezawodną ochronę przed ospą prawdziwą.²⁵

Jennerowska ropa z końskiej grudy uważana za „prawdziwy i oryginalny eliksir ratujący życie” całkowicie utracił perspektywy. Przyjęta została nowa teoria: prawdziwa metoda ochrony została wreszcie odnaleziona i ponownie mamy do czynienia z „jednym z najlepiej ustalonych faktów medycznych” i „bardzo zbawiennym wynalazkiem dla ludzkości”. Pomimo tego okazało się, że teraz jest potępiona  i odrzucona. Szczepienie krowianką popadło w niełaskę, a w chwili obecnej mamy powrót do starego systemu inokulacji przeciw ospie prawdziwej, który to Jenner wyraźnie potępił na rzecz obecnie stosowanej szczepionki. Szczepionka ta zawiera ropę pobraną z wrzodu człowieka chorego na ospę prawdziwą i rzekomo zmodyfikowaną poprzez inokulację na grupie cieląt.²⁶

Czy bez uprzedzenia o tym społeczeństwa słowo „szczepienie” zostało wykorzystane w literaturze medycznej do opisania zupełnie różnych rzeczy? Gdy Jenner używał tego terminu to chodziło mu o materiał krowianki, a nie ospę prawdziwą. Teraz termin ten jest używany w odniesieniu do szczepienia materią ospy prawdziwej, a nie krowianką. Nadal nazywane jest szczepieniem Jennera! Czy ta niespójność może posunąć się jeszcze dalej?

Domniemana odporność po szczepieniu

Niespójność nie ogranicza się tylko do kwestii wirusa szczepionkowego. Jest również wyraźna w odniesieniu do twierdzeń dotyczących odporności. Pierwotnie uważano, że jedno szczepienie chroni na całe życie.²⁸ To twierdzenie wkrótce zmieniono i uznano, że dwa szczepienia są konieczne w celu uzyskania odporności trwającej całe życie.²⁹ Jednak ospa wciąż uparcie atakowała zaszczepione osoby co poskutkowało uznaniem skrócenia okresu odporności do 14 lat,³⁰ potem okres ten skrócono do 7 lat,³¹ a jeszcze później do 5 ³² aż w końcu podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej praktyka lekarzy wojskowych wykazała, że 6 tygodni uznano za granice odporności poszczepiennej.³³

Co mogło by lepiej dowodzić, że szczepienie nie zapewnia odporności? Jeśli teraz limit odporności poszczepiennej wynosi tylko 6 tygodni to był to również limit wtedy gdy Edward Jenner i Akademia Medyczna tak pewnie głosiła, że zapewnia odporność na całe życie. Jednak szczepienie nie zapewnia odporności nawet przez te 6 tygodni. Świadczą o tym statystyki naszej armii na Filipinach. Podczas 5-ciu lat od 1898 do 1902 odnotowano 737 przypadków ospy prawdziwej z czego 261 zakończyło się zgonem – ze śmiertelnością wynoszącą ponad 35%!³⁴

Jednak, odnosząc się do tych przypadków, naczelny chirurg Lippincott zameldował że

„szczepienia i wielokrotne  podawanie dawek przypominających były kontynuowane jak ćwiczenia musztry w doskonale zorganizowanym posterunku”.

Dodał również, że

„Wierzę iż mogę powiedzieć, że jeszcze żadna armia nie była otoczona tak staranną opieką w kwestii szczepień jak nasza, a dowódca generał Otis stosownie do konieczności zrobił wszystko co w jego mocy by nasze działania były możliwe i skuteczne.”³⁵

Jednak żołnierze wciąż zapadali na ospę prawdziwą i umierali. Gdzie zatem jest nawet ta sześciotygodniowa odporność? Wcale nie musimy przyglądać się wojsku by zilustrować nasze uwagi. Wystarczy zapytać kogokolwiek kto chorował na ospę prawdziwą czy wcześniej był zaszczepiony a odpowiedź w przeważającej części przypadków będzie brzmiała „Tak”. Gdzie zatem jest triumf szczepień? Gdzie „naukowa” ochrona przeciw ospie prawdziwej? Nauka jest zdecydowanie spójna, ale jedyna odrobina spójności jaką możemy dostrzec w szczepieniach jest taka, że każda zmiana była niezmiennie ogłaszana jako nieomylna ochrona i „najlepiej ustalone fakty medyczne”.

 

Wielu byłych propagatorów szczepień odrzuciło je

 

W świetle coraz krótszej odporności poszczepiennej, jakie są zatem argumenty, które je nadal bronią? Pierwszym jest odwołanie się jednomyślności opinii wśród medycznej profesji. Niewielu lekarzy dokonało badań w tej kwestii, więc twierdzenie o zasadności szczepień nie zostanie odrzucone. Na uczelniach medycznych o szczepieniu naucza się jak o fakcie ustalonym ponad wszelką wątpliwość a tendencją ludzkiego umysłu jest zaakceptowanie tego co zostało ustalone. Korzystanie z czegoś przez długi czas nie dowodzi jeszcze niczego – przykładem może być praktyka upuszczania krwi stosowana przez całe wieki. Co więcej, niejedna odmiana szczepień zanim została dobrze poznana to zdążyła być zastąpiona przez jej „nie zawierającą błędów” następczynię.

Istnieje wiele niezwykłych przypadków medyków, którzy mimo że wcześniej postrzegali konieczność szczepień jako oczywistość to w rezultacie badań nad ich skutkami odrzucili je całkowicie.

Taki był m. in. dr W.J. Collins zajmujący się szczepieniem społeczności Londynu, który w ciągu 25 lat zaszczepił wiele tysięcy osób. Badania innych i jego własne doświadczenie w końcu doprowadziły go do wniosku, że szczepienia nie doprowadziły do zmniejszenia zachorowań na ospę prawdziwą, ale wręcz przeciwnie – przyczyniały się do ich powstawania.

Wyraził przekonanie, że inokulacja krowianką czy też za pomocą materiału pobranego z kopyta chorego na grudę konia lub z ludzkiego wrzodu od chorego na ospę prawdziwą to praktyka niebezpieczna dla społeczeństwa. Był przekonany do tego stopnia, że porzucił całkowicie wykonywanie szczepień, które dawały mu dochód w wysokości co najmniej 2.500 dolarów rocznie.³⁶

Wśród wybitnych lekarzy, których nazwiska przychodzą mi na myśl w związku z tym tematem są m.in. wybitny patolog dr Charles Creighton i równie wybitny bakteriolog prof. Edgar M. Crookshank. W celu napisania artykułu na temat  szczepień do dziewiątej edycji Encyklopedii Britannica, doktor Creighton wykonał pionierskie i wyczerpujące badania dotyczące tego przedmiotu. Badania te wkrótce zmusiły go do przyznania, że szczepienia są zarówno bezużyteczne jak i niebezpieczne. Pomimo jego zmienionego poglądu redagujący Encyklopedię wciąż chcieli od niego, aby napisał artykuł przedstawiający jego uczciwe i bezstronne wnioski. Rezultat może być przeczytany przez każdego  – piętnaście kolumn w których rozum, nauka, doświadczenie i statystyki łączą się dowodząc całkowitego błędnego rozumowania w kwestii szczepień.³⁷ Należy zauważyć, że artykuł dr. Creightona jest podpisany „C.C.” i może nie być znaleziony w niektórych amerykańskich wydaniach encyklopedii Britannica.

W czasie w którym został opublikowany artykuł dr. Creightona, prof. Crookshank prowadził badania dotyczące chorób zakaźnych przenoszonych ze zwierząt na człowieka i naturalnie powstawało pytanie czy jego obserwacje potwierdzą czy zaprzeczą wnioskom dr. Creightona. Profesor Crookshank, który pierwotnie sprzyjał szczepieniom przeprowadził nowatorskie i wyczerpujące badanie przedmiotu, których rezultatem są dwa tomy przeciwko szczepieniom.³⁸

Teoria odporności będąca czystą hipotezą

 

Teoria odporności, która wspiera praktykę szczepień jest tylko hipotezą. Bez wchodzenia zbytnio w techniczne szczegóły, teoria jest taka, że wprowadzenie wirusa szczepionkowego do krwi ludzkiej wytwarza w niej zmianę po której następuje wzrost pewnego rodzaju krwinek, po czym tworzy się antagonizm wobec rzekomego zarazka lub bakcyla ospy prawdziwej. Teorię tę można by zobrazować poprzez praktykę stosowaną wśród przedstawicieli włoskiego rodu Borgiów, którzy przyjmowali trucizny w małych dawkach, stopniowo je zwiększając w celu zapewnienia odporności od podobnych trucizn.

Innym przykładem mogą być uzależnieni od  opium lub morfiny – osoby które je zażywały stawały się odporne na dawki, które normalnie zabijały przeciętnego człowieka. Na pierwszy rzut oka teoria ta brzmi dość prawdopodobnie, ale wielki kłopot z tą argumentacją jest taki, że ci którzy są „uodparniani” poprzez szczepienie są zarażani ospą prawdziwą i umierają z jej powodu. Nawet propagatorzy szczepień przyznają, że zaszczepieni chorują na ospę prawdziwą – ale przyznają to z zastrzeżeniami. Jeśli jakaś osoba umiera z powodu ospy prawdziwej to szczepienie było nie udane. Jeśli zachorowanie na ospę prawdziwą przebiega łagodnie to można mówić o częściowym sukcesie!

W jednej z wiodących prac naukowych na ten temat dwóch uznanych propagatorów szczepień z Filadelfii twierdzi na poważnie, że jeśli zaszczepiona osoba zachorowała na ospę prawdziwą to dowód na to, że szczepienie było „fałszywe” oraz na „niewłaściwe funkcjonowanie ochrony przeciwko ospie prawdziwej.”³⁹

Nawet zakładając możliwość, że wielokrotnie powtarzane szczepienie może kogoś w końcu uodpornić – pod warunkiem, że człowiek nie umrze w trakcie tego procesu to czy ktokolwiek pozazdrościłby mu stanu jego krwi? Taki człowiek jest „uodporniony” poprzez zatrucie swojej krwi; „poddawanie się” szczepieniu oznacza ni mniej ni więcej jak zatruwanie krwi. Czy człowiek z zatrutą krwią jest w stanie oprzeć się dolegliwościom które dotykają rodzaj ludzki? Dobrze ilustruję to uzależnienie od morfiny lub opium. Prawdą jest, że na uzależnioną osobę nie działają już zwykłe dawki morfiny lub opium, ale czy ktoś zazdrości mu takiego uodpornienia?

Argumenty statystyczne

Całe strony mogą być wypełnione analizami statystyk przytaczanych w celu utrzymania szczepień, ale miejsce pozwoli na wzmiankę tylko o dwóch lub trzech. Ogólnie argumenty empiryczne potwierdzają, że od czasu wprowadzenia szczepień zachorowalność na ospę prawdziwą znacząco zmalała. Stwierdzenie to jest prawdziwe, ale sugestia że spadek zachorowań jest wynikiem szczepień jest tylko założeniem. Bliżej prawdy byłoby powiedzieć, że spadek ten jest spowodowany powstaniem infrastruktury sanitarnej, polepszeniem warunków życia i wprowadzenia izolacji chorych. Jest to szczególnie widoczne w Cesarstwie Niemieckim gdzie środki sanitarne i kwarantanny chorych były ściśle egzekwowane.⁴⁰

Na przykład na Kubie, w Panamie czy w Nowym Orleanie epidemie żółtej febry zostały wytępione wyłącznie z pomocą środków higieny i zapobieganiu ukłuciom komarów. Korzyści wynikające z warunków sanitarnych i stosowania kwarantanny zostały swobodnie uznane w przypadku  wszystkich chorób zakaźnych z wyjątkiem ospy prawdziwej. W przypadku ospy prawdziwej istnieje ciekawa zmiana frontu. Wszystko dzięki szczepieniom! W przypadku żółtej febry zwolennik szczepień będzie toczył bezwzględną wojnę z komarami, które kłują i zarażają ludzi, ale w przypadku ospy prawdziwej wojna toczona jest przeciwko tym, którzy chcieliby wyeliminowania praktyki ludzkiej inokulacji.

W dodatku padają twierdzenia, że szczepienia przyczyniły się do zmniejszenia zachorowań na ospę prawdziwą w oparciu o szpitalne statystyki wykazujące w których śmiertelność z powodu ospy u zaszczepionych nigdy nie była wyższa niż 17 lub 18%, podczas gdy u niezaszczepionych wynosi ponad 60%.⁴¹

Należy zauważyć, że konieczność udowodnienia niskiej śmiertelności wśród zaszczepionych doprowadziła być może zupełnie nieświadomie do zapomnienia twierdzenie, że szczepienie jest pewnym zabezpieczeniem przed ospą prawdziwą. Pomińmy to, aby odnotować coś jeszcze bardziej niezwykłego. Biorąc pod uwagę plugawe warunki panujące przed erą szczepień, średnia śmiertelność z powodu ospy prawdziwej wynosiła poniżej 17%.⁴²

Teraz mówi się, że śmiertelność wśród zaszczepionych wynosi nawet do 60%. Jeśli to prawda, to wskazuje to nie na to, że szczepienia chronią, ale na to, że szczepienie niesie ze sobą zwiększoną odpowiedzialność za ospę prawdziwą. Innymi słowy, jeśli teraz odmówisz zaszczepienia się, to wbrew całej współczesnej nauce, lepszym warunkom sanitarnym i higienicznym będziesz o wiele bardziej podatny na zachorowanie na ospę prawdziwą niż gdybyś żył w czasach kiedy jeszcze nikt nie słyszał o szczepieniu. Statystyki które prowadzą do tak dziwacznego wniosku są co najmniej podejrzane. Podejrzenie to zostaje wzmocnione gdy weźmiemy pod uwagę, że szpitale przyjmują wielu pacjentów chorych na ospę prawdziwą w zaawansowanym stadium choroby, kiedy jest niezmiernie trudne a nawet niemożliwe zadać im pytanie czy byli szczepieni.⁴³

Japonia jest ulubionym przykładem błogosławieństwa szczepień. W Japonii zgodnie z prawem uchwalonym w 1872 roku, wzmocnionym dodatkowo w 1885, szczepienie jest przymusowe w ciągu pierwszych 6 miesięcy życia, ponowne w wieku 6 lat, kolejne w wieku 14 lat i jeszcze za każdym razem gdy ospa prawdziwa zacznie występować. Dodatkowe szczepienie obowiązuje wszystkich mężczyzn podczas wstępowania do armii i marynarki.⁴⁴ Prawo to jest ściśle przestrzegane i egzekwowane. Jak niedawno ogłosił naczelny lekarz – generał Takaki w Japonii nie ma przeciwników szczepień.⁴⁵ W tym szczepionkowym raju ukuto powiedzenie:

„Ospa prawdziwa, która kiedyś była plagą, obecnie jest nieznana”.⁴⁶

Mam przed sobą oficjalne statystyki Tokijskiego Biura Sanitarnego obejmujące okres od 1889 do 1908 roku. W tym czasie w Japonii zarejestrowano 171.500 przypadków ospy prawdziwej – średnio ponad 8.500 na rok – w tym 48.000 zgonów – ze śmiertelnością wynoszącą 28%. W 1908 roku kiedy Cesarstwo Japonii powinno czerpać to co najlepsze ze swych rygorystycznych przepisów dotyczących szczepień to liczba przypadków ospy wyniosła 18.000 – liczba zachorowań nie przekroczona od 1897 roku – w tym 6.000 zgonów lub ponad 32% tych co zachorowali. 18.000 przypadków ospy a oni oficjalnie mówią, że „ospa prawdziwa jest niemal nieznana!”⁴⁷

 

Czym jest wirus szczepionki?

 

Zgony z powodu szczepień często przypisywane są „zanieczyszczonemu wirusowi” a lekarze są uczeni, aby uważać na to żeby ich wirus był „czysty”. Mówią o tym jakby w ogóle istniało coś takiego jak „czysty” wirus szczepionkowy! Kamufluj to jak chcesz, ale wirus [jad, trucizna] szczepionkowy jest po prostu gnijącym materiałem pobranym z wrzodu chorego cielęcia. Co więcej, żaden lekarz ani nawet producent nie wie dokładnie czym to właściwie jest.

Lekarz który zakupuje ten produkt z apteki nie może mieć pewności co do jego nieszkodliwości. Zostało to znakomicie zobrazowane w rządowym raporcie po niedawnym wybuchu epidemii pryszczycy. Gospodarstwo szczepionkowe [zarażane cielęta w celu pozyskiwania ropy z wrzodów] w pobliżu Filadelfii, które posiadało swój materiał z Japonii pozyskiwało coś co miało być nową kulturą ospy krowianki. Wirus z tej hodowli został sprzedany innemu gospodarstwu szczepionkowemu w pobliżu Detroit. Potem nastąpił katastrofalny wybuch pryszczycy, który rozprzestrzenił się na kilka stanów USA, a stłumienie tej epidemii pociągnęło za sobą ogromne koszty. W śledztwie przeprowadzonym przez rząd udowodniono, że ta choroba pochodzi z nowej kultury „krowianki”, która okazała się być kulturą pryszczycy.⁴¹

Jednak niezależnie od tego jaka kultura choroby to może być, to wszystkie wirusy szczepionkowe są ohydnymi produktami wydzielanymi podczas choroby i matki są proszone by właśnie ta substancja była wprowadzana do krwi ich dzieci!

Krew jest życiodajnym strumieniem od którego zależy żywotność organizmu. Utrzymuj ją w czystości, a organizm będzie zdrowy. Jeśli ją zanieczyścisz to organizm pogrąży się w chorobie.

Ta propozycja ma charakter aksjomatyczny i nie wymaga jej dowodzenia. Jednak szczepienie próbuje jej zaprzeczać. Szczepiący chciałby ulepszyć krew stworzoną w laboratorium Natury. Chciałby ją udoskonalić poprzez jej zmieszanie z ropą chorego! Dla wsparcia tego stanowiska, tak przeciwnego rozumowaniu konieczny jest pozytywny dowód dużej wagi wspierających to stanowisko. Jakie podano dowody? Ciągłe zmiany teorii i praktyki, rozpadające się twierdzenia o odporności, zdyskredytowane statystyki i wirus którego tajemniczość dorównuje tylko jego zagrożeniu.

John Pitcairn

 

Zobacz na: Szczepienia: Historia mitu – Roman Bystrianyk i dr Suzanne Humphries
O krzyczącej niedorzeczności i strasznej szkodliwości szczepienia ospy. – Wincenty Pixa
Przymus szczepień – historia szczepień obowiązkowych – dr Sherri Tenpenny
Kalendarz szczepień w XIX i XX wieku.
Zarazkowa teoria Pasteura vs Komórkowa teoria Béchampa
Jak instalacje wodno-kanalizacyjne (nie szczepionki) wyeliminowały choroby – Joel Edwards
Medyczny monopol – Eustace Mullins

 

Przypisy:

1. “Tetanus And Vaccination — An Analytical Study Of Ninety-five Cases Of This Rare (sic) Complication”, by Joseph McFarland, M.D., Professor of Pathology and Bacteriology in the Medico-Chirurgical College of Philadelphia. Read At the Second Annual Meeting of the American Association of Pathologists and Bacteriologists, March 28, 1902, and before the Philadelphia County Medical Society, April 23, 1902. Printed in the Journal of Medical Research, Boston, May, 1902, vol. vii, new series, vol. ii, pp. 474-493, 1 plate, 2 charts, and in Proceedings of the Philadelphia County Medical Society, session of 1902, vol. xxiii, new series, vol. iv, pp. 166-178.
2. “How We Rid Cleveland Of Smallpox”, by Martin Friedrich, M.D., Health Officer of Cleveland, Ohio, in The Cleveland Medical Journal, February, 1902, vol. i, No. 2, pp. 77-89. See also: “How Cleveland Stamped Out Smallpox”, by B. O. Flower, in The Arena, April, 1902, vol. xxvii, pp.426-429, “The Confessions Of A Vaccinator”, The Vaccination Inquirer, September 1, 1902, vol. xxiv, No. 282, pp.119-120. “The Mystery Of Cleveland, Ohio”. “The Silence Of Dr. Friedrich”, ibid., June 1, 1908, vol. xxx, No. 351, pp. 49-52.
3. The Registrar-General’s Report of Births. Deaths and Marriages in England and Wales, published annually, vols. xliv-lxx, 1881 to 1907. As reported in this Government Publication the deaths resulting from vaccination were as follows:

4. Forty-Five Years Of Registration Statistics, Proving Vaccination To Be Both Useless And Dangerous, by Alfred R. Wallace. LL.D., second edition, London, 1889, p. 38, Third Report of the [British] Royal Commission appointed to inquire into the subject of Vaccination, Minutes of Evidence, Government Publication, London, 1890, p. 34, q. 7713.
5. Webster’s New International Dictionary. Springfield, Mass., 1910, p. 2261.
6. “The Antivaccinationists’ Standpoint”, by Saxton Pope, M.D., in California State Board of Health, Monthly Bulletin, Vaccination Number, August, 1910, vol, vi, No. 2, p. 53, “Vaccination And Antivaccination”, by Joseph McFarland, Professor of Pathology and Bacteriology, Medico-Chirurgical College, Philadelphia, Pa., in The Monthly Cyclopaedia of Practical Medicine, Philadelphia, October, 1906, vol. xx, new series, vol. ix, No. 10, p. 438, “Sanitary Show-down”, by Zachary T. Miller, M.D., in American Institute of Homoeopathy: Transactions of the Sixtieth Session, 1904, p. 110, “Answers To Eight Questions, Some Of Which Are Wise And Some Foolish”, in Medical Notes and Queries, Philadelphia, March, 1910, vol. v. No. 3, pp. 78-79, Acute Contagious Diseases, by William M. Welch, M.D., and Jay F. Schamberg, A.B., M.D., Philadelphia, 1905, pp. 87-90, 93, A Treatise On The Acute, Infectious Exanthemata, by William Thomas Corlett, M.D., Philadelpha, 1901, pp. 130-131, “Vaccination And Its Relation To Animal Experimentation”, by Jay Frank Schamberg, M.D., in Defense of Research, Phamphlet I, Issued by the Council on Defense of Medical Research of the American Medical Association, Chicago, Ill., 1909, pp. 44-45, 50, see the same, in shorter form, in The Journal of the American Medical Association, March 26, 1910, vol. liv, No. 13, pp. 1029-1301, 1033.

7. The Letters And Works Of Lady Mary Wortley Montagu, new edition, London, 1887, vol. i, p. 184.
8. For evidence of the favor with which smallpox inoculation was regarded by the medical profession during the Eighteenth Century, and some of the arguments advanced to make the practice popular, see Domestic Medicine, or, the Family Physician: Being an attempt To render the Medical Art more generally useful, by shewing people what is in their own power both with respect to the Prevention and Cure of Diseases. Chiefly Calculated to recommend a proper attention to Regimen and Simple Medicines, by William Buchan, M.D., Philadelpha, 1772, pp. 158-167.
9. See the text of the resolution as quoted in History And Pathology Of Vaccination. Vol. I, A Critical Inquiry, by edgar M. Crookshank, M.b., London, 1889, p. 45.
10. Act of 4 and 5 Victoria, c. 29, s. 8, July 23, 1840, English Statues, 4to., vol. xv, p. 353.
11. An Inquiry Into The Causes And Effects Of The Variolae Vaccinae, A Disease Discovered In Some Of The Western Counties Of England, Particularly Gloucestershire, And Known By The Name Of The Cow Pox, by Edward Jenner, M.D., F.R.S., etc., London, 1798.
12. The Life Of Edward Jenner, M.D., LL.D., F.R.S., by John Baron, M.D., F.R.S., London, 1827, 1838, vol. i, pp. 130-1331.
13. Ibid., chapter iv, “Early History of Vaccination,” p. 121 et seq.
14. Ibid., vol. i, p. 137.
15. Jenner’s Inquiry (note 11, above), case xviii, plate No.2, pp. 33-35, Jenner’s Further Observations (see preceding note), pp. 92-93, 83, note.
16. Jenner’s Inquiry (note 11, above), pp. 2-6.; Baron’s Life Of Jenner (note 12, above), vol. i, pp. 135-136, 141, 146.
17. Jenner’s Inquiry (note 11, above), p. 7.
18. “The Humble Petition Of Edward Jenner, Doctor Of Physic presented to the House of Commons, March 17, 1802”, quoted in The Story Of A Great Delusion In A Series Of Matter-Of-Fact Chapters, by William White, London, 1885, pp. 184-185.
19. See Baron’s Life Of Jenner (note 12, above), vol. i, pp. 254-255.
20. A Handbook Of Vaccination, by Edward C. Seaton, M.D., Philadelphia. 1868, pp. 305-306.
21. Exit Dr. Jenner: A Speech At The Annual Meeting Of The National Anti-Vaccination League In Caxton Hall, Westminster, On 27th February, 1906, by C. Creighton, M.D., London, 1906; Crookshank’s History And Pathology Of Vaccination. Vol. I, A Critical Inquiry (note 9, aboe), chapter xvi, pp. 300-301.
22. Which? Sanitation And Sanitary Remedies, Or Vaccination And The Drug Treatment? by John Pickering, F.R.G.S., F.S.S., etc., London, 1892, pp. 3-4, note 228; See the testimony of Mr. William Tebb before the British Royal Commission on Vaccination, May 14, June 11, 18 and 25, and July 2, 1890, in Third Report of the Royal Commission appointed to inquire into the subject or Vaccination, with Minutes of Evidence and Appendices, Government Publication, London, 1890, pp. 113-120, 131-140, 142-175.
23. First, Second, Third, Fourth, Fifth, Sixth and Final Report, ibid., Government Publications, London, 1889, 1800, 1893, 1806, 1897.
24. Act of 61 and 62 Victoria, c. 49, August 12, 1898, English Law Reports: Statutes, vol. xxxv, p.251, renewed in 1903; Act of 7 Edward 7, c. 31, August 28, 1907, ibid., vol. xiv, p.175.
25. “Aninal Vaccination”, in The Lancet, August 10, 1867, vol. ii for 1867, pp. 162-163.
26. See note 6, above.
27. Ibid; “What Is “Pure” Lymph?” by Inquisitor, in The Westminster Review, March, 1906, vol. clxv, No. 3, p. 307.
28. Jenner’s Inquiry (note 11, above), p.7.
29. The London Medical Gazette, August 2, 1844, new series, vol. ii, p. 608, quoted in White’s story of A Great Delusion (note 18, above), p.473.
30. See note 20, above.
31. “A Review Of Some Of The False Claims, Erroneous Deductions And Self-Contradictions Of The Upholders Of The Vaccination-Dogma”, by J.W. Hodge, M.D., reprinted from Medical Century, September, 1903, p. 5.
32. First Annual Report of the Commissioner of Health of the Commonwealth of Pennsylvania, 1905-6, by Samuel G. Dixon, M.D., Commissioner of Health, p.48.
33. According to statements made by veterans of the American Army in the Philippine Islands it was customary for the soldiers to be vaccinated or revaccinated upon enlistment, again on arrival in San Francisco, again while on passage across the Pacific Ocean, and still again on arrival in Manila, and thereafter whenever they were moved to a new location.
34. The following table shows the number of smallpox eases and deaths in the American Army in the Philippine Islands, during a period of five years, from 1898 to 1902, inclusive:

TABELKA

The above table is collated from the official statistics published in the Annual reports of the Surgeon-General of the Unied States Army, issued by the War Department, as follows:

35. See” Extracts From A Paper On The Expedition To The Phillippine Islands, May 27, 1898, to April 27, 1899″, by Lieut.-Col. Henry Lippincott, U.S.a., Chief Surgeon, Department of the Pacific and Eighth Army Corps. in The Philadelphia Medical Journal, April 14, 1900, vol. v, p. 829.
36. Have You Been Vaccinated, And What Protection Is it Against The Smallpox? by W.J. Collins, M.D., etc., fourth edition, London, 1868; See also Dr. collins’s testimony before the Select Committee of the House of Commons, 1871, quoted in Vaccination Tracts. No. 1. Letters And Opinions Of Medical Men, London, William Young, 1877, p. 14.
37. Encyclopedia Britannica, ninth [British] edition, Edinburgh, 1875-1888, article “Vaccination”, signed “C.C.”
38. History And Pathology Of Vaccination. Vol. I. A Critical Inquiry. Vol. II. Selected Essays, by edgar M. Crookshank, M.B., London, 1889.
39. Acute Contagious Diseases, by William M. Welch, M.D., and Jay F. Schamberg, A.B., M.D., Philadelphia, 1905, p. 43.
40. “Is Vaccination A Disastrous Delusion?” by Ernest McCormick, second edition, London, 1909, p. 31, reprinted, with additions, from The Westminster Review, August, 1904, vol. clxii, No. 2, pp. 161-179.
41. “Annual Report of the Municipal Hospital for the year ending December 31, 1872”, by W.M. Welch, Physician-in-charge, table ix, p. 19, in Annual Report of the Board of Health, Philadelphia, 1872.
42. See The Wonderful Century, Its Successes And Its Failures, by Alfred Russel Wallace, LL.D., Dubl., D.C.L., Oxon, F.R.S., etc., London and New York, 1898, p. 240.
43. Ibid., pp. 237-238.
44. “Vaccination And Smallpox In Japan”, in The Vaccination Inquirer, June 1, 1910, vol. xxxi, p. 48.

The regulation pertaining to vaccination in Japan, enforced from January 1, 1886 (translation of the important points only):

First Article: A child must be vaccinated within a year after its birth. In case the result proves unsatisfactory, it must be repeated by three inoculations during the year.
Second Article: Notwithstanding that the result of vaccination proves satisfactory, it must be repeated after five to seven years, and again after the next five to seven years.
Third Article: In the event of prevalence of smallpox, the authority will enforce vaccination within any prescribed period irrespective of the Articles First and Second.
Fourth Article: Physicians must grant a certificate of the result of vaccination, whether it has taken effect or otherwise.

Army Smallpox In Japan, in The Vaccination Inquirer, July 2, 1906, vol. xxviii, p.66.

See also The Lancet, May 19, 1906, vol. i for 1906, part 2, p.1441.

45. Ibid.
46. “Vaccination In Japan”, in the English periodical Health, July 25, 1908, quoted in The Vaccination Inquirer, September 1, 1908, vol. xxx, p.96.
47. “Smallpox In Vaccinated And Re-vaccinated Japan”, in The Vaccination Inquirer, May 1, 1908, vol. xxx, p.28. “Smallpox In Japan”, ibid., July 1, 1908, vol. xxx, p.62. “Smallpox In Japan”, July 1,1909, vol. xxxi, p.71. “The Argument From Japan”, ibid., October 1, 1909, vol. xxxi, pp. 141-143.

The following table shows the number of vaccinations carried out in Japan for each year from 1886 to 1905, inclusive, according to the official statistics supplied by Baron Kanehiro Takaki, late Director-General of tbe Medical Department of The Imperial Japanese Navy [extracted to a graph by HARPUB]

Annual average population 43,027,661. Total vaccinations, 91,351,407.

The following table shows the number of smallpox cases and deaths, and the case-rate mortality of smallpox, in Japan, during the period of twenty years from 1889 to 1908, inclusive, according to the official statistics supplied by S. Kubota, Director of the Sanitary Bureau of the Department of Home Affairs, Tokyo: [See above graph for extracted data]

See also, “The Failure Of Vaccination To Protect From Smallpox In Re-vaccinated Japan”, by J.W. Hodge, M.D., in The Twentieth Century Magazine, September, 1910, vol. ii, No. 12, pp. 518-522.

48. “Cattle Plague Is Traced To Tainted Smallpox Virus”, in The North American, Philadelphia, Pa., Monday, May 17, 1909, first page, first column.

“The Origins Of The Recent Outbreak Of Foot-And-Mouth Disease In The United States”, by John R. Mohler, V.M.D., and Milton J. Rosenau, M.D., in U.S. Department of Agriculture, Bureau of Animal Industry, Circular 147, issued June 16, 1909.

“Discussion in the United States Senate during the debate on the Agricultural Appropriation Bill, February 25, 1909”, in Congressional Record, Sixtieth Congress, second session, vol. xliii, No.68, pp. 3147-3150.

“The 1908 Outbreak Of Foot-And-Mouth Disease In The United States”, by A.D. Melvin, D.V.S., Chief of the Bureau of Animal Industry, in U.S. Department of Agriculture, Twenty-fifth Annual report of the Bureau of Animal Industry, for the Year 1908, pp. 379-392.

Fourteenth Semi-annual Report of the Chief of the Cattle Bureau to the Massachusetts State Board of Agriculture, for the Year ending November 30, 1908, by Austin Peters, Chief of Cattle Bureau, pp. 192-198.

Sixteenth Semi-annual Report of the Chief of the Cattle Bureau to the Massachusetts State Board of Agriculture, for the Year ending November 30, 1909, by Austin Peters, Chief of Cattle Bureau, pp. 132-133.

Bibliografia:

Biggs, John Thomas, J.P., Testimony in “Fourth Report of the Royal Commission appointed to inquire into tbe subject of Vaccination,” Minutes of Evidence, pp 150-151, 162-168, 172-195, Appendix III, pp- 415-465, London, Government publication, 1893.

Birch, John. An Appeal to the Public, on the Hazard and Peril of Vaccination, otherwise Cow Pox, together with his Serious Reasons for Uniformly Objecting to Vaccination, and other Tracts by the same Author, third edition, London, J. Harris, 1817.

Collins, William Job, F.R.C.S., and James Allanson Picton. “Statement by Dr. Collins and Mr. Picton of the Grounds of their Dissent from the Commission’s Report,” in Final Report of the Royal Commission appointed to inquire into the subject of Vaccination, pp. 156-221, London, Government publication, 1890.

Constable, H. Strickland. Our Medicine Men: A Few Hints, Kingston-upon-Hull, England, Leng and Co.

Creighton, Charles, M.D. The Natural History of Cow Pox and Vaccinal Syphilis? Cassell and Company, 1887. “Vaccination,” article signed “C. C.,” in Encyclopedia Britannica, ninth edition (Omitted in some of the American reprints). Jenner and Vaccination, A Strange Chapter of Medical History, London, Swan Sonneunchein and Co., 1889. Testimony, in “Second Report of the Royal Commission appointed to inquire into the subject of Vaccination,” Minutes of Evidence, pp. 153-187, Appendix X, pp. 288-291, London, Government publication, 1890. A History of Epidemics in Britain, vol. ii, chapter iv, Smallpox, pp. 434-631, Cambridge University Press, 1894.

Crookshank, Edgar Marsh, M.B., J.P. “History and Pathology of Vaccination,” 2 vols., London, H. K Lewis, 1889. Testimony, in “Fourth Report of the Royal Commission appointed to inquire into the subject of Vaccination,” Minutes of Evidence, pp.1-123, Appendix I, pp.389-412, London, Government publication, 1893.

Źródło: The Fallacy Of Vaccination by John Pitcairn

 

Zobacz na: Szczepienia: Historia mitu – Roman Bystrianyk i dr Suzanne Humphries
O krzyczącej niedorzeczności i strasznej szkodliwości szczepienia ospy.
Fakty dowodzące, że SZCZEPIENIA są zbędne i niebezpieczne. Na przestrzeni czterdziestu pięciu lat prowadzenia statystyk rejestracji  – Alfred R. Wallace

 

Szczepionkowe błędne rozumowanie