Odra i szczepionka przeciw odrze: 14 rzeczy do rozważenia

Roman Bystrianyk – współautor “Dissolving Illusions: Disease, Vaccines, and the Forgotten History” (rozwiewając iluzje: choroba, szczepionki i zapomniana historia)

 

Epidemie odry i leczenie odry opisane w czasopiśmie BMJ z 1959 roku

24 czerwca 2014

„Przez ponad 100 lat występował silny związek pomiędzy niedoborem witaminy A i niekorzystnymi efektami zachorowań na odrę, szczególnie u małych dzieci. Czy nie nadszedł już czas dla społeczności medycznej, aby rozpoznać, że każdemu dziecku z objawami powikłań odry należy podawać witaminę A i ocenić pod kątem ogólnego stanu odżywienia? Jeśli nie, to czego próbuje nas nauczyć historia?”  – Adrianne Bendich, 1992

Odra – wysoce zakaźna choroba, o której nie myślimy dziś zbyt wiele. Jakby nie patrzeć, 50 lat temu powstała szczepionka, która “zniwelowała” problem. [1] Ale chwila… pomimo tego, że szczepionka na odrę istnieje od pół wieku, odra wciąż uznana jest za duże zagrożenie przez służby zdrowia.

Przy pięćdziesiątej rocznicy szczepionki, w mediach można usłyszeć tylko pozytywne wieści. Każdy, kto kwestionuje wartość szczepionki przeciw odrze (lub jakichkolwiek innych) jest szybko atakowany, bo nauka stojąca za szczepionką przeciw odrze jest rzekomo niezaprzeczalna. Proponenci twierdzą, że tylko konspiratorzy i szaleńcy mogliby ją kwestionować.

Oto fakty dotyczące historii odry, które praktycznie nigdy nie wychodzą na jaw. 14 rzeczy, których być może nie powiedzieli ci ani lekarze, ani przedstawiciele służby zdrowia, ani media.

 

1.Liczba śmierci z powodu odry spadła o prawie 100% zanim wprowadzono szczepionkę przeciw niej.

W XIX wieku odra była znaczącą przyczyną śmierci. Epidemie występowały co kilka lat, tworząc duże napływy dzieci do lokalnych szpitali. W Glasgow w Anglii, między 1807 a 1812 rokiem 11% wszystkich zgonów została przypisana odrze. W latach 1867-1872, 49% dzieci z paryskiego domu dziecka, które zachorowały na odrę, umarło.[2] W drugiej połowie XIX wieku liczba zgonów z powodu wszystkich chorób zakaźnych, włącznie z odrą, zaczęła maleć. W latach 30-tych XX wieku w Anglii i Stanach Zjednoczonych szansa na śmierć z powodu odry spadła do 1-2%.

Szczepionka z zabitym wirusem odry (MKMV) zaczęła być podawana w stanach w 1963 roku. O czym możesz nie wiedzieć, to w 1963 śmiertelność z powodu odry w USA spadła już o około 98%.[3]

Śmiertelność z powodu odry w USA w latach 1900-1987.

Niektóre stany na terenie Nowej Anglii miały zerową śmiertelność z powodu odry. W ciągu tego roku, w całej Nowej Anglii (Maine, New Hampshire, Vermont, Massachusetts, Rhode Island i Connecticut) przypisano tylko 5 zgonów odrze. Zgony z powodu astmy nastąpiły 56 razy częściej, z powodu wypadków – 935 razy, wypadków z pojazdami – 323 razy, inne wypadki – 612 razy, choroby serca – 9.560 razy. [4]

W Anglii, szczepionkę przeciw odrze wprowadzono w 1968 roku. Już w tym momencie zgony z powodu odry były niezwykle rzadkie. Statystyka ta spadła prawie o 100%. [5]

Śmiertelność z powodu odry w Anglii i Walii między 1838 a 1978.

Odra w TV… zanim wprowadzono do obrotu szczepionkę

2.W 1963 roku szczepionka przeciw odrze spowodowała ciężką chorobę zwaną odrą atypową.

Historycznie, odra powodowała wysoką gorączkę, kaszel i wysypkę.

“…niemalże nagle, pojawiają się katar z zaczerwienionymi i łzawymi oczami oraz światłowstręt, wraz z ciężkim kaszlem i wysoką gorączką (39,4-40º C).” [6]

Wczesna szczepionka, którą testowano była z osłabionym, żywym wirusem odry. Szczepionka ta skutkowała dużo wyższą gorączką u połowy dzieci. Oznacza to, że dostawały około 41,1 zamiast 39,4 º C, którą to temperaturę miałyby przy naturalnej odrze.

“Jednakże szczepionka powodowała inną wysypkę u 48% dzieci, a gorączki rzędu 41º C u 83% z nich.” [7]

Aby załagodzić problem, podawano specyficzne przeciwciała przeciw odrze w formie globuliny odpornościowej surowicy razem z żywą szczepionką. Praktyka ta załagodziła oczywiste reakcje (gorączkę i wysypkę) na żywy wirus w szczepionce, ale miała kilka poważnych konsekwencji.

“Dane wykazują wysoce znaczącą korelację między brakiem wysypki odrowej a chorobami autoimmunologicznymi, łojotokowymi chorobami skóry, chorobami niszczącymi kości i niektórymi guzami… Uważamy, że wysypka jest spowodowana reakcją komórkowej części układu odpornościowego, która niszczy komórki zainfekowane wirusem odry. Jeśli jest to prawda, to brak wysypki sugerować może, że wewnątrzkomórkowe składniki wirusa uciekły przed neutralizacją w trakcie ostrej infekcji. Może to później prowadzić do wspomnianych powyżej chorób… Obecność specyficznych przeciwciał w momencie infekcji interferuje z normalnymi reakcjami układu odpornościowego na wirus odry, w szczególności rozwoju specyficznej odporności komórkowej (i/lub reakcji cytotoksycznych).  Wewnątrzkomórkowy wirus odry może przetrwać infekcję i spowodować chorobę manifestującą się w dorosłym życiu.” [8]

Innymi słowy, powstrzymywanie wysypki i gorączki, co mogło wydawać się wtedy dobrym pomysłem, zakłócało normalną reakcję odpornościową. Interferowanie w odpowiedź odpornościową organizmu podczas prób kompensowania gorszej reakcji na szczepionkę, może w przyszłości poskutkować problemami w dorosłości u osób, które otrzymały taką kurację.

W 1968 roku zalecano zaprzestania stosowania globuliny odpornościowej surowicy, ale kontynuowano jej podawanie jeszcze przez długi czas.[9] Ta praktyka trwa po dziś dzień.

“…cztery osoby którym nie podano szczepionki MMR lub z przeciwwskazaniami do niej, otrzymały immunoglobulinę.” [10]

Badanie z 1967 roku wykazało, że ta szczepionka oparta o zabity wirus może powodować zapalenie płuc i ból brzucha, jak również encefalopatię (zapalenie mózgu). Te ciężkie efekty uboczne były “niespodziewane”.

“Zapalenie płuc jest konsekwentnym i wyraźnym odkryciem. Gorączka jest wysoka i nieustępliwa a poziom bólu głowy – gdy występuje – sugeruje, że ośrodkowy układ nerwowy również jest dotknięty. Badanie EEG u jednego z pacjentów wykazało zaburzoną aktywność elektryczną mózgu, sugerującą encefalopatię… Te przewrotne efekty szczepienia szczepionką z osłabionym wirusem odry były niespodziewane.” [11]

Atypowa odra była ciężka i występowała po napotkaniu naturalnej odry lub po szczepieniu szczepionką z żywym wirusem, z powodu bycia szczepionym wcześniej przy użyciu szczepionki z zabitym wirusem KMV.

“Atypowa odra charakteryzowała się wyższą i dłuższą gorączką, nietypowymi zmianami skórnymi i ciężkim zapaleniem płuc w porównaniu do odry u osób wcześniej nieszczepionych. Wysypka z reguły występowała wraz z krwotokami lub pęcherzykami. Przy zapaleniu płuc pojawiały się charakterystyczne guzkowe zmiany i adenopatia. Ból brzucha, zaburzenia czynności wątroby, ból głowy, eozynofilia, wysięk w opłucnej i obrzęki również zostały zaobserwowane.” [12]

Pomiędzy 1963 a 1967 rokiem podano prawie 2 miliony dawek szczepionki z zabitym wirusem. Zabity wirus był z reguły podawany w seriach 2-4 dawek w miesięcznych odstępach. Atypową odrę diagnozowano nawet 16 lat po otrzymaniu szczepionki z zabitym wirusem. Atypowa odra jako efekt stosowania szczepionki z zabitym wirusem mogła być śmiertelna.

“13-letnia dziewczynka umarła 18 lutego 1978 roku, po hospitalizacji w University Hospital, Ann Arbor, Michigan – zdiagnozowano u niej odrę, zapalenie mózgu i płuc. Pacjentka była szczepiona w 1966 lub 1967 trzema zastrzykami z zabitym wirusem odry. Tydzień przed podaniem, i 10 dni po znanej ekspozycji na odrę, pojawiły się u niej gorączka, bóle głowy, dreszcze, kaszel, katar i ciężkie wymioty. Na jej rękach pojawiła się wysypka, która rozprzestrzeniła się na jej tułów i twarz. Jej lekarz zdiagnozował atypową odrę. Tydzień później, 23 stycznia, gorączka wzrosła a dziewczyna miała swój pierwszy atak padaczki… Po dojechaniu na miejsce, podano jej dożylnie penicylinę i hydrokortyzon. Pomimo terapii przeciwpadaczkowej, nadal miała ogniskowe a potem ogólne ataki padaczki… W przeciągu następnych kilku dni, wysypka zaczęła się zmniejszać, ale pacjentka nadal była w śpiączce. Umarła 21 dnia pobytu w szpitalu.” [13]

3.Odra miała zostać wyeliminowana do 1967.

Wraz z wynalezieniem martwej, a potem żywej szczepionki, rozpoczęto kampanię jesienią 1966r.  aby wyeliminować odrę z USA. Wraz z zaszczepieniem 8-10 milionów podatnych dzieci, odrę przedstawiono jako chorobę, która zostanie wyeliminowana do 1967.

Wysoce efektywne, bezpieczne szczepionki przeciw odrze istnieją w USA. Wspólne starania zawodowych i wolontaryjnych organizacji medycznych ukierunkowane są na wyeliminowanie choroby w 1967. [14]

“Efektywne użycie tych szczepionek w trakcie nadchodzącej zimy i wiosny powinno zapewnić wyeliminowanie odry w USA w 1967.” [15]

Piętnaście lat później statystyki zachorowań na odrę spadły, ale oczekiwana eliminacja nie wystąpiła. Reakcją na ten moment było zaszczepienie wszystkich dzieci, a nie tylko tych “podatnych”. Nowy plan miał wyeliminować odrę z USA do 1982.

“4 października 1978, sekretarz departamentu d/s zdrowia, edukacji i opieki społecznej, Joseph A. Califano, Jr., ogłosił, że Stany Zjednoczone będą się starały wyeliminować odrę z kraju do 1 października 1982 roku. Cel ten jest możliwy z powodu spadku wystąpień odry w Stanach Zjednoczonych a duży rozwój krajowej inicjatywy szczepienia dzieci sprawił, że przynajmniej 90% przed 15 rokiem życia zostało zaszczepionych do 1 października 1979.” [16]

Jednak, dopiero w 1980 pojawiła się stabilna żywa szczepionka na odrę. Ci szczepieni przed 1980 mogą nie być aż tak odporni, jak początkowo sądzono, ponieważ później odkryto, że te stare szczepionki niekoniecznie są efektywne.

“Dr Ralph D. Feigin, szef Teksańskiego Szpitala Dziecięcego w Houston i ekspert jeśli chodzi o choroby zakaźne, powiedział że zakłada się, że ludzie urodzeni przed 1956 są odporni na odrę, ponieważ niemalże każde dziecko miało styczność z chorobą. Szczepionka została opracowana w 1963, ale zrobiono ją z zabitego wirusa i nie była powszechnie efektywna. W 1967 wprowadzono szczepionkę opartą o żywy wirus, ale była ona niestabilna i traciła efektywność jeśli podczas przechowywania nie była odpowiednio schłodzona. Dopiero w 1980 stabilna żywa szczepionka zaczęła być dostępna. W związku z tym ludzie szczepieni przed 1980 mogą nie być odporni. To jeden z powodów dla których istnieją grupy chorych na uczelniach wyższych.” [17]

W 2000 roku, zmniejszyła się liczba wystąpień choroby i w końcu zadeklarowano, że usunięto odrę z USA – 33 lata po oryginalnej dacie docelowej. Jednakże w 2012 roku CDC wycofało się z tej deklaracji, twierdząc, że odra pojawiła się znów i rozprzestrzenia się. Ze wszystkich zachorowań 200 zostało uznanych jako efekt podróży międzynarodowej, ale 22 nigdy nie zostały określone. [18]

4. Obiecywano, że pojedyncze szczepienie zapewni odporność na całe życie.

Edward Jenner jest ogólnie rozpoznawany jako wynalazca pierwszej szczepionki w 1798, chociaż praktyka wykorzystywania zarażonych ludzi i/lub ropy zarażonych ludzi w próbach zapobiegania chorobom znana już była w starożytności. Szczepionka Jennera miała chronić przeciw ospie prawdziwej. Mylnie twierdził, że będzie chronić osobę zaszczepioną przez całe życie. Twierdzenie to później okazało się zupełnie nieprawdziwe i zostało zmienione na inne, że szczepienie zapewnia tymczasową ochronę oraz sprawia, że chory przechodzi „łagodniej” chorobę.

Jest to podobne stwierdzenie jakim posłużyli się twórcy wczesnych szczepionek przeciw odrze.  Twierdzili, że szczepionka zapewni dożywotnią odporność na odrę po pojedynczym zastrzyku.

“Szczepionkę przeciw odrze zaleca się wszystkim osobom, które nie przechodziły odry, ani nie zostały jeszcze zaszczepione. Wierzy się, że jedna dawka żywej, atenuowanej szczepionki zapewnia odporność na całe życie.” [19]

“Departament zdrowia publicznego Stanów Zjednoczonych zatwierdził i przyznał licencję poprawionej żywej szczepionce przeciw odrze. Pomimo, że kilka żywych szczepionek było już licencjonowane od 1963 – wszystkie z nich będące jednozastrzykowymi szczepionkami mającymi dawać odporność na całe życie bez skutków ubocznych – nowa została uznana przez epidemiologów za “najlepszą w minimalizacji skutków ubocznych”. [20]

Przed erą szczepień, naturalnie występująca odra pojawiała się głównie u młodszych dzieci, ale po wprowadzeniu szczepionek zapadalność przesunęła się na nastolatków.

“Liczba zgłoszonych zachorowań między 1976 a 1977 zwiększyła się do najwyższych poziomów od 1971. Większa część z tego wzrostu przypisana jest pomniejszym ogniskom odry, z których wiele pojawiło się w szkołach, szczególnie wśród osób w wieku 10-19, w społecznościach o wysokiej wyszczepialności… W związku z niedawnym przesunięciem wieku ludzi zapadających na odrę, efektywna kontrola epidemii może wymagać szczepienie osób, które są w wieku szkoły średniej, a nie tylko przedszkolnym…” [21]

Z powodu tego przesunięcia, szczepionkę trzeba było podać starszej populacji, która historycznie zapadłaby na odrę dużo wcześniej i uzyskałaby odporność na całe życie. Znaczna część tej grupy chorych dostała gorączki przynajmniej tak wysokiej, jak w przypadku naturalnej odry.

“Z powodu przesunięcia wieku chorujących w górę, status odporności wszystkich nastolatków powinien zostać sprawdzony. Całościowa kontrola odry wymaga ochrony wszystkich podatnych; więc należy zwrócić uwagę na szczepienie nastolatków i młodych dorosłych… około 5-15% szczepionych może dostać gorączki (>39,4 ˚C) szóstego dnia po szczepieniu i trwającej 5 dni…” [22]

Pomysł pojedynczych szczepień został zastąpiony przez obecny kalendarz szczepień CDC, w wieku 12-15 miesięcy i 4-6 lat [23], a teraz nawet dorosłym mówi się, aby przyjęli jeszcze jedną szczepionkę. To zalecenie drugiego zastrzyku powstało w efekcie wielokrotnych porażek pojedynczych zastrzyków, które nie wyeliminowały choroby.

“Przynajmniej jeden stan, Nowy Jork, podjął już kroki w sprawie podawania dwóch dawek. Wszyscy uczniowie zaczynający przedszkole we wrześniu 1990 będą musieli przedstawić dowód, że byli zaszczepieni dwa razy, twierdzi Frances Tarlton, rzecznik nowojorskiego wydziału zdrowia publicznego. Nowa polityka akademii pediatrycznej zaleca, żeby pierwszą dawkę podawać przy szczepionkach na świnkę i różyczkę w wieku 15 miesięcy. Druga powinna zostać podana wraz z tymi na świnkę i różyczkę przy rozpoczęciu szkoły średniej.” [24]

Koncepcja odporności na całe życie pojawiła się na podstawie obserwacji, sugerujących, że ci narażeni na naturalną odrę byli odporni na bardzo długo lub na całe życie.

“Jedną z ważnych obserwacji na temat odry jest to, że odporność indukowana naturalną infekcją wydaje się pozostawać silna na całe życie: a więc, Panum zaobserwował, że osoby narażone na odrę w 1781 na wyspach Faroe wciąż były odporne gdy wirus pojawił się ponownie – 65 lat później, w 1846.” [25]

Jednakże, w przeciwieństwie do naturalnej infekcji odrą, szczepionka nie wydaje się zapewniać tak długo trwającej ochrony. Ochrona zapewniana przez szczepionki wydaje się zanikać wraz z upływem wielu lat. Długość ochrony w tym badaniu szacowana jest na 25 lat.

“Z racji tego, że poziom przeciwciał specyficznych dla odry jest niższy po szczepieniu niż po naturalnie przebytej infekcji, istnieją obawy, że osoby po szczepieniu stopniowo utracą ochronę przeciw odrze. Wtórna porażka szczepień [utrata odporności z czasem], w przeciwieństwie do pierwotnej porażki szczepienia [całkowitego braku ochrony bezpośrednio po szczepieniu], jest niepokojąca ponieważ może utrudnić wyeliminowanie choroby. Przykładowo, jeśli poszczepienna odporność spadnie do poziomów niechroniących przed chorobą u dużej części populacji dorosłych, to ochronny poziom populacji może spaść, co poskutkuje wystąpieniem lokalnej epidemii. Przy wykorzystaniu modelowania statystycznego, Mossong i współpracownicy przewidzieli spadek odporności po szczepieniach po 25 latach od wykonania szczepienia.” [26]

Jak w przypadku szczepionki przeciwko ospie prawdziwej i odrze, większość szczepionek oryginalnie miały zapewniać odporność na całe życie. Jednakże doświadczenie pokazało, że nigdy tak nie było, mimo że często ma to miejsce w przypadku naturalnych infekcji.

5.Duże epidemie wciąż występują u wysoce zaszczepionych populacji.

W erze przedszczepionkowej, odra swobodnie występowała w naturze. Po tym gdy zachorowało się w dzieciństwie, przypadki ponownego zachorowania były bardzo rzadkie. Solidna ochrona na całe życie po naturalnej infekcji została zastąpiona przez odporność indukowaną szczepieniem, która słabnie z czasem. Zanikająca odporność wśród szczepionych, wraz z mniejszą liczbą naturalnie występującej choroby, która daje efekt przypominający, spowoduje zwiększenie liczby podatnych na zachorowanie osób wśród wysoce szczepionych populacji

“…zanikająca odporność poszczepienna może mieć duże znaczenie, głownie z powodu tego, że dostępne dane sugerują, że liczba osób cierpiących z tego powodu może rosnąć. Na razie wciąż jest to mało, ale działając na tak wiele osób w wysoce szczepionych społecznościach, dużo osób może się okazać podatnych na infekcję.” [27]

To połączenie może skutkować epidemią na wielką skalę, pomimo dużej liczby osób szczepionych.

“Gdy odporność zanika, szczepienie ma o wiele bardziej ograniczony wpływ na średnią liczbę przypadków. Podczas gdy obserwacja ta ma widoczny wpływ na zdrowie publiczne, konsekwencje interakcji między szczepieniami, zanikającą odpornością i naturalną ekspozycją, która daje efekt przypominający są dużo bardziej szokujące. Przy przypadkach wysokiego poziomu wyszczepialności (>80%) i średnich poziomach utraty odporności (>30 lat), mogą pojawić się okresy epidemii na szeroką skalę.” [28]

Dr James Cherry skomentował, że w erze szczepionkowej, odra stała się “bombą czasową”. [29] Czy to dlatego CDC i urzędnicy zdrowia publicznego panikują gdy pojawia się duża ilość zachorowań w społecznościach o wysokim poziomie wyszczepialności? Czy biurokraci wiedzą, że w pewnym momencie zanik odporności rozpocznie epidemię nawet w wysoce szczepionej populacji? Pomyślmy o wpływie tej dynamiki w kontekście tego, że prawdziwie odporni starsi ludzie wymrą i zostaną zastąpieni przez osoby z “odpornością” poszczepienną.

Zobacz na: Zespół Spektrum Niedotlenienia Mouldena

6.Niemowlęta stały się bardziej podatne na odrę.

Matki przenoszą wiele rodzajów ochronnych globulin odpornościowych na swoje dzieci w naturalny sposób przez łożysko i są one aktywne przez kilka miesięcy. Przekazują one także specyficzną i nieswoistą odporność wraz z mlekiem. Matka która naturalnie przechorowała odrę, przekazuje odporność dziecku na 12-15 miesięcy w trakcie karmienia piersią. Matki, które zostały zaszczepione przekazują odporność na krótszy okres. W erze szczepień, dzieci są teraz bardziej podatne na odrę we wcześniejszym stadium życia.

“Zanikająca odporność może stać się narastającym problemem wraz z wzrastającym poziomem wyszczepialności, ponieważ coraz więcej matek zostanie zaszczepionych. Skoro nie są wystawione na zarażenie lub nie przechodziły naturalnie odry to przekażą one mniejsze ilości matczynych przeciwciał. Więc, ich dzieci stają się podatne na odrę w wieku 3-5 miesięcy.” [30]

Z powodu zmniejszenia liczby przeciwciał przekazywanych niemowlętom przez matki, nawołuje się do szczepienia dzieci w jeszcze młodszym wieku.

“Co więcej, jako że dzieci zaszczepionych matek tracą odporność wcześniej niż dzieci matek, które naturalnie przebyły chorobę, być może będziemy musieli podawać pierwszą dawkę szczepionki MMR jeszcze wcześniej, jeśli odra, świnka lub różyczka zaczną występować u młodszych niemowląt.” [31]

Już teraz jest to popularne w przeludnionych, biednych krajach.

7.Odporność to nie zawsze odporność: Ruchome piaski.

Z powodu szczepionki z zabitym wirusem, braku zrozumienia przeciwciał matczynych i użycia globulin surowicy, dużej liczbie ludzi powiedziano, że muszą zostać zaszczepieni jeszcze raz w 1977 roku.

“Wymienione osoby nie mogą zostać uznane za wystarczająco dobrze chronione i powinny zostać zaszczepione ponownie: (1) dzieci wcześniej szczepione szczepionką z żywym wirusem odry zanim osiągnęły 12 miesiąc życia (2) dzieci zaszczepione żywą, atenuowaną szczepionką (szczepy SchwarzR lub MoratenR), wraz z globuliną odpornościową surowicy(ISG), bez względu na wiek (3) osoby wcześniej zaszczepione szczepionką z zabitym wirusem odry (4) osoby wcześniej zaszczepione szczepionką z żywym wirusem odry w przeciągu 3 miesięcy od podania szczepionki z zabitym wirusem…” [32]

W 1989 z powodu wielu problemów – włącznie z przyjęciem, że starsze szczepionki nie były wysoce skuteczne – wszyscy poniżej 32 roku życia (urodzeni po 1957) mieli zostać zaszczepieni ponownie.

“Wszystkie dzieci w Stanach Zjednoczonych powinny otrzymać drugą dawkę szczepionki przeciw odrze, tak jak dorośli poniżej 32 roku życia – twierdzi Amerykańska Akademia Pediatrii (AAP). Podobne zalecenie wystosowało CDC później tego samego roku, mówi dr Walter O. Orenstein, który prowadzi oddział szczepień w agencji federalnej w Atlancie. Nowe zalecenia to długoterminowa kampania – nie jednodniowe wydarzenie – mające na celu zapewnić drugą dawkę szczepionki ludziom poniżej 32 roku życia.” [33]

8.Odporność bez przeciwciał.

Naukowcy nie spodziewali się, że osoby z niedoborem przeciwciał, zwanym agammaglobulinemią, przeszli odrę tak samo dobrze jak osoby normalnie wytwarzające przeciwciała. Tego “niepokojącego”  odkrycia dokonano w latach 60-tych, gdy szczepionki na odrę dopiero powstawały.

„Jednym z najbardziej niepokojących odkryć w medycynie klinicznej było stwierdzenie, że dzieci z wrodzoną agammaglobulinemią, których organizm nie mógł produkować żadnych przeciwciał i miał tylko nieznaczne ślady immunoglobuliny w obiegu, przechodziły odrę w normalny sposób, wykazywały taką samą sekwencję objawów, a następnie zyskiwały odporność. Nie znaleziono przeciwciał odry w ich osoczu.” [34]

Część odpowiedzi immunologicznej składająca się z przeciwciał w ogóle nie jest potrzebna, ani do naturalnego przechorowania odry, ani do odporności podczas ponownej ekspozycji.

“…dzieci z niedoborem przeciwciał miewają dość nieznaczne ataki odry z charakterystyczną wysypką i typowym przebiegiem. Co więcej, nie są zbytnio podatne na ponowną infekcję. Wygląda więc na to, że przeciwciała w osoczu – w jakiejkolwiek ilości – nie są wymagane do wystąpienia wysypki; ani do normalnego przechorowania choroby, ani do zapobiegania ponownemu zachorowaniu.” [35]

Nie mniej jednak naukowcy badający szczepionki i biurokraci ze służby zdrowia publicznego mierzą “odporność” bazując tylko na przeciwciałach. Produkcja przeciwciał występuje podczas naturalnej infekcji, ale jest ostatnią rzeczą, która się dzieje i nie jest konieczna do wyleczenia się czy do długoterminowej odporności. Wiadomym jest, że układ odpornościowy reaguje nie tylko przeciwciałami, a jednak z powodu tego, że markery odporności komórkowej są nieuchwytne, przeciwciała stały się miarą tego, czy ktoś jest odporny czy nie.

Gdy ktoś zarazi się chorobą zakaźną po raz pierwszy, układ immunologiczny korzysta ze swoich wrodzonych mocy, które opierają się głównie na odporności komórkowej. W trakcie tego procesu, przygotowuje się na przyszłość. Następnym razem gdy pojawi się ten sam czynnik zakaźny, ciało wykorzysta pamięć pierwszego doświadczenia, aby mogło zareagować szybciej. Dzieje się to przy lub bez pomocy przeciwciał.

9.Witaminy A i C są kluczowe do normalnego przechorowania odry.

Przez jednostronne skupienie się tylko na szczepieniach i przeciwciałach, z grubsza wszystkie inne sposoby radzenia sobie z odrą były ignorowane. Jednakże, od początku XX wieku było wiadomo, że niektóre witaminy mają znaczący wpływ na przebieg odry.

Witamina A powstrzymuje wirusa odry przed szybkim powielaniem się wewnątrz komórek poprzez podkręcenie wrodzonej odporności u niezainfekowanych komórek, co pomaga zapobiec infekowaniu nowych komórek przez wirusa. Dziś dobrze wiemy, że niski poziom witaminy A związany jest ze zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością. Witamina A jest dobrze udowodnionym sposobem na zredukowanie śmiertelności, współistniejących infekcji i konieczności pobytu w szpitalu.

Gdy ciało walczy z jakąkolwiek infekcją – a w szczególności z odrą – zasoby witaminy A zostają zubożone przez różne mechanizmy. Infekcje odry i szczepionki wywołujące wysoki poziom mian osłabiają odporność komórkową, po części poprzez wyczerpywanie witaminy A.

W 1932 roku dr Ellison odnotował, że dobrze odżywione dzieci rzadko umierają lub zapadają na ciężkie komplikacje po odrze, nawet bez sulfonamidów i innych prymitywnych antybiotyków. Już w 1932 roku naukowcy wiedzieli, że śmiertelność spadła o 58% gdy dzieciom hospitalizowanym z powodu odry podano tran z wątroby dorsza, który zawiera witaminy A, D i kwasy tłuszczowe omega-3. Późniejsze badania w latach 90-tych wykazały znakomite wyniki witaminy A redukującej liczbę zgonów od 60% do 90%.

“Łączna analiza wykazała, że duże dawki witaminy A podane pacjentom hospitalizowanym z powodu odry powiązane były z około 60-procentową redukcją ryzyka zgonu w ogóle i do 90% redukcją wśród noworodków… Podanie witaminy A dzieciom, u których rozwinęło się zapalenie płuc przed lub w trakcie pobytu w szpitalu, zmniejszyło śmiertelność o około 70% w porównaniu z grupą kontrolną.” [36]

Do 2010 roku  szeroko zaakceptowano fakt, że suplementowanie witaminą A w trakcie ostrej odry prowadzi do znaczącego spadku zarówno ciężkich negatywnych objawów jak i zgonów.

“Podawanie witaminy A redukuje również infekcje oportunistyczne takie jak zapalenie płuc i biegunka, związane z osłabieniem układu odpornościowego poprzez wirus odry. Wykazano, że suplementacja witaminą A redukuje ryzyko komplikacji po zapaleniu płuc po ciężkim przebiegu odry. Badanie w RPA wykazało, że śmiertelność może zostać zmniejszona o 80% podczas ciężko przebiegającej odry z komplikacjami, po wysokodawkowej suplementacji witaminą A.” [37]

Co stało się z tą wiedzą w erze rozwoju szczepionek? O ile szybciej spadek krzywej liczby zgonów pojawiłby się gdyby ten podstawowy fakt został powszechnie zaakceptowany wtedy, gdy go zaobserwowano na początku XX wieku?

Dostępność owoców i warzyw bogatych w witaminę C jest kolejnym czynnikiem w redukcji liczby zgonów i zachorowalności. Jakość pokarmu rośnie równolegle ze spadkiem liczby zgonów z powodu odry i chorób związanych z niedoborem witaminy C.

Śmiertelność w Anglii z powodu szkorbutu a odry między 1901 a 1967.

Eksperymenty przeprowadzone w latach 40 –tych wykazały, że witamina C jest skuteczna przeciwko odrze, szczególnie w wysokich dawkach.

“W trakcie epidemii [odry] witamina C była używana profilaktycznie i wszyscy ci, którzy otrzymali 1000 mg co 6 godzin (dożylnie lub domięśniowo) byli chronieni przed wirusem. Przy podaniu doustnym, 1000 mg w formie soku owocowego co 2 godziny nie było skuteczne dopóki nie podawało się go przez co najmniej dobę. Później odkryto, że podawanie 1000 mg doustnie, 4-6 razy w ciągu dnia, zmienia atak – przy pojawieniu się gorączki i plamek Koplika, jeśli podaje się 12 dawek na 24 godziny, wszystkie symptomy zanikają w przeciągu 48 godzin.” [38]

Witamina C, podstawy czyli co, jak i kiedy – dr Suzanne Humphries

W 1917 roku dr Drummond użył cynamonu do leczenia kataru i zalecał go podczas odry. W tym czasie, odra wciąż uznawana była za ciężką chorobę – około 10.000 osób, głównie dzieci poniżej 5 roku życia, umierało każdego roku w Anglii i Walii.

“Dr W. B. Drummond, dyrektor medyczny z Baldovan Institution for the Feebleminded, opisuje swoje doświadczenia z cynamonem w leczeniu odry niemieckiej w The British Medical Journal. Nalega, aby ekstensywnie go przetestować pod kątem zapobiegania zwykłej odmiany odry . . . Cynamon jest lekiem, którego wartości terapeutyczne nie są należycie rozpoznane. Esencja cynamonowa w dawkach o ilości 25 kropli jest jednym z najlepszych remediów na silny katar [zapalenie błon śluzowych nosa]… kilka lat wcześniej opublikowano w Dzienniku [BMJ] artykuł zdecydowanie polecający cynamon jako substancję profilaktyczną przeciwko odrze.” [39]

W 1919 dr Drummond zaznaczył, że olejek cynamonowy jest skutecznym środkiem profilaktycznym przeciwko odrze, lub środkiem łagodzącym jej przebieg.

“Spotkałem się z przypadkiem odry w pewnej rodzinie, przepisałem cynamon dla wszystkich niechronionych członków rodziny. W większości przypadków, osoba tak potraktowana [której podano cynamon] uniknęła choroby [tj. odry] całkowicie lub przechodziła ją w bardzo łagodnej formie.” [40]

Trudno jest określić dokładnie czemu cynamon tak bardzo pomagał, ale dziś wiadomo że posiada on wiele korzystnych właściwości; jest przeciwutleniaczem, zawiera witaminy A, C i minerały takie jak cynk, potas, magnez i mangan.

10.Szczepionki przeciw odrze wywołujące wysoką liczbę mian spowodowały zwiększenie śmiertelności mieszkańców biednych krajów.

Z powodu braku zrozumienia, że podanie szczepionki przeciw odrze zużywa zasoby witaminy A oraz całkowitego skupienia się na reakcji organizmu jaką jest produkcja przeciwciał, szczepienia czasem skutkowały zwiększeniem śmiertelności.

“Poprzednie badania wykazały nadmierną umieralność i nieprawidłowości immunologiczne u dziewcząt zaszczepionych szczepionką przeciw odrze wywołującą wysoką liczbę przeciwciał od 2 do 4 lat po zaszczepieniu… nasze wyniki wykazały, że zawartość witaminy A w osoczu zmniejszyła się po podaniu szczepionki przeciw odrze, niezależnie od tego czy była to pojedyncza, czy skojarzona szczepionka.” [41]

Autorzy badania wywnioskowali, że w celu uzyskania miarodajnych wyników swych eksperymentów, zamiast zajmować się przeciwciałami, należało skupić się na długofalowych rezultatach.

“Szczepionki wywołujące wysoką liczbę mian, jak naturalnie przebyta odra, powodują długoterminowe zakłócenia funkcjonowania układu odpornościowego, między innymi zachwianie równowagi odpowiedzi limfocytów Th… Wniosek nasuwa się sam. Strategie uwzględniające szczepienie noworodków posiadających przeciwciała od matki lub szczepionych nowymi szczepionkami przeciw odrze, muszą być testowane za pomocą randomizowanych badań, w których punktem końcowym jest umieralność zaszczepionych, a nie efekt poboczny [substytut], którym jest ilość wyprodukowanych przeciwciał odrowych.” [42]

“Szczepienia przeciw odrze zostały także powiązane z innymi niekorzystnymi odkryciami podczas badań dotyczących skutków długoterminowych. W krajach rozwijających się, stosowanie szczepionek przeciw odrze wywołujących wysoką liczbę mian u niemowląt w wieku od 4 do 6 miesięcy było powiązane z nieoczekiwanie wysoką umieralnością 2-letnich dziewczynek spowodowanej chorobami zakaźnymi wieku dziecięcego.” [43]

11.Szczepionka MMR może powodować zachorowanie na odrę i rozsiewanie wirusa.

Konwencjonalne spojrzenie na sprawę mówi, że nie ma możliwości zachorowania na odrę poprzez szczepienie, a co za tym idzie, przenoszenia jej na inne osoby.

“MMR, szczepionki przeciw ospie wietrznej i rotawirusom – pomimo bycia szczepionkami żywymi – zalecane są dla osób kontaktujących się w obrębie grup immunokompetentnych, ponieważ transmisja wirusa występuje rzadko. Brak możliwości zarażenia się wirusem po szczepionce MMR eliminuje wątpliwości co do przenoszenia go.”[44]

Mimo, że uznawano to za niemożliwe, opisany poniżej przypadek z października 2013 roku ukazuje zagrożenie roznoszeniem wirusa odry ze szczepionki przez dwuletniego pacjenta w Brytyjskiej Kolumbii w Kanadzie. Ten przypadek indukowanej przez szczepionkę odry (co zostało sprawdzone poprzez PCR) wystąpił 37 dni po zaszczepieniu szczepionką MMR.

“W tym raporcie opisujemy przypadek zarażenia odrą związany ze szczepionką MMR… Między 29 sierpnia a 2 września 2013 roku trzy niepowiązane ze sobą osoby zamieszkujące region Fraser Valley w Brytyjskiej Kolumbii okazały się mieć wysypkę taką jak podczas odry klinicznej…ukazuje to udokumentowany pierwszy przypadek zarażenia się odrą poprzez szczepionkę MMR  37 dni po zaszczepieniu… Mimo, że jest to pierwszy przypadek tego typu, może on przedstawiać istnienie dodatkowych, ale niezidentyfikowanych wyjątków dotyczących typowych dla rozsiewania wirusa odry ram czasowych.” [45]

Urzędnicy ze służby zdrowia publicznego byli zaniepokojeni rozsiewaniem wirusa przez zaszczepione dzieci do tego stopnia, że wydali polecenie podawania wszystkim narażonym szczepionkę lub immunoglobulinę. Niestety, działanie to uniemożliwiło miarodajne śledzenie poszczepiennego zarażania wirusem.

Dr Humphries – Odra Poszczepienna.

12.Czy na pewno jest to “odra”?

“Grypę” ogólnie definiuje się jako gorączkę na poziomie 37,8°C lub wyżej lub uczucie gorączki (nie każdy z grypą ma gorączkę), kaszel lub/i ból gardła, zatkany nos lub katar, bóle głowy lub/i ciała, dreszcze i zmęczenie. A więc jeśli się tak czujesz to myślisz, że masz grypę. Tak? Otóż nie. Co często jest słabo zrozumiane, można mieć takie objawy z różnych powodów (objawy grypopodobne, ILI). Tylko część z tego jest powodowana wirusem grypy A lub B, ale diagnoza różnicowa na samej podstawie objawów klinicznych nie jest możliwa. Innymi słowy, tylko dlatego, że ty lub twój lekarz myślicie że masz “grypę”, nie oznacza, że masz w sobie wirusa grypy.

Zobacz na: Zachowania chorobowe

Tekst Thomasa Jeffersona z Cochrane Vaccines Field z 2009 roku objaśnia czym są objawy grypopodobne i jak duża część z takich objawów faktycznie wywołana jest wirusem grypy. Przy użyciu badań perspektywicznych grupa CVF ustaliła, że w trakcie zimy u około 7% wszystkich osób wystąpiły objawy grypopodobne – a 93% nie. Z tych 7% tylko mały ułamek to faktyczna grypa – 11% grypa, 6% RSV, 3% rinowirusy, 2% PIV [paragrypa], a olbrzymie 77% – nieznane przyczyny. Na podstawie tego, wniosek był taki:

“…dowody zaprezentowane tutaj sugerują, że grypa jest stosunkowo rzadkim powodem objawów grypopodobnych i ogólnie stosunkowo rzadko występującą chorobą. A więc, szczepionki mogą nie być odpowiednią profilaktyką przeciw grypie lub objawom grypopodobnym.” [46]

Więc co to ma wspólnego z odrą? W 2002 przeprowadzono badanie na 195 dzieciach z wysypką i wysoką gorączką. Obszerne badanie laboratoryjne wykazało, że żadne z nich nie miało odry ani różyczki. Ustalono, że dzieci miały parwowirusy B19, paciorkowce grupy A (GAS), ludzki wirus opryszczki typu 6, enterowirusy, adenowirusy i paciorkowce grupy C.

“Wiele dzieci cierpiących na wysypkę z gorączką było zainfekowanych przez paciorkowce grupy A  [GAS] lub parwowiruss B19. Infekcje GAS z reguły kojarzone są z bólem gardła, ale mogą też powodować szkarlatynę, szczególnie u starszych dzieci . . . Badanie to potwierdza, że wszystkie przypadki podejrzeń odry i różyczki powinny zostać przebadane i że powinno się brać pod uwagę alternatywne diagnozy. Inne infekcje są bardziej prawdopodobne niż odra, szczególnie jeśli nie występuje zapalenie spojówek.” [47] – M Ramsay, M Reacher, C O’Flynn, R Buttery, F Hadden, B Cohen, W Knowles, T Wreghitt, D Brown, “Causes of morbilliform rash in a highly immunized English population,” Archives of Disease in Childhood, 2002, p. 205 https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12193426

Badanie to podobne było do wcześniejszego badania, które wykazało, że część zdiagnozowanych przypadków odry tak naprawdę nie było odrą.

“Wygląda na to, że różyczka i parwowirus B19 odpowiedzialne są za mniejszą część niepoprawnie zdiagnozowanych przypadków odry w Zjednoczonym Królestwie, a więc trzeba szukać innych infekcyjnych powodów występowania objawów podobnych do odry.” [48] – David WG Brown, Mary E B Ramsay, Alison F Richards, Elizabeth Miller, “Salivary diagnosis of measles: a study of notified cases in the United Kingdom, 1991-3,” British Medical Journal, vol. 308, April 1994, p. 1016. – http://www.bmj.com/content/308/6935/1015

Występowanie odry zawsze opierało się na klinicznej diagnozie lekarza, bez potwierdzeń laboratoryjnych. Jako że teraz dostępne są testy laboratoryjne, większość przypadków “odry” okazuje się nie być odrą. Gdy myślisz, że masz grypę, tak naprawdę masz objawy grypopodobne, a gdy myślisz że masz odrę, tak naprawdę chorujesz na coś podobnego do odry (MLI – measles-like illness).

“Choroby podobne do odry [MLI] są powszechne, szczególnie w młodszych grupach wiekowych i mogą być spowodowane wieloma różnymi patogenami, które trudno jest odróżnić klinicznie bez pomocy badań laboratoryjnych. W kolejności od najczęściej występującego, inne wirusowe powody wysypek to – parwowirus B19, różyczka, wirus cytomegalii i wirus  Epsteina-Barr – jak wykazało nasze badanie.” [49] – Wang, et al., “Evaluating measles surveillance using laboratory-discarded notifications of measles-like illness during elimination,” Epidemiol. Infect. 2007, p. 1366. – https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2870707/

Więc jak dokładne są statystyki występowania odry w latach 50. i później? Jak kwestionował redaktor w 1997, jak można zbadać efektywność szczepionki przeciw odrze, skoro diagnozowanie odry jest tak trudne?

“Odra jest błędnie diagnozowana w 97% przypadkach, według nowych danych z laboratorium zdrowia publicznego… Nie twierdzimy, że lekarze rodzinni są kiepscy w diagnozowaniu – te badania wykazują jak inherentnie trudno jest dokonać diagnozy w oparciu o same symptomy kliniczne. Każdy lekarz stwierdziłby, że trudno jest odróżnić wirusy . . . Redaktor – interesujące byłoby wiedzieć, jak długo występują niepoprawne diagnozy odry? – Prawdopodobnie ostatnie 30 lat a może dłużej? – W takim razie skąd pewność co do skuteczności szczepionki przeciw odrze?” [50] – http://www.bmj.com/rapid-response/2011/10/30/how-accurate-are-statistics-anyway

Gdy szczepionki staną się powszechne, czy te błędnie zdiagnozowane przypadki odry nie będą już diagnozowane jako odra? Czy to doprecyzowanie diagnozy miało duży wpływ na zmniejszającą się liczbę zachorowań na odrę?

Zobacz na: Historia poliomyelitis – dr Suzanne Humphries

13.Spadająca zachorowalność?

Wprowadzenie szczepionki przeciw odrze w 1963 roku podobno spowodowało zmniejszenie zachorowań. Można to zauważyć na wielu wykresach zarówno sporządzonych przez Centrum Kontroli Chorób jak i innych. Wykresy te ukształtowały podstawę dla wielu pochwał dotyczących szczepień przeciw odrze.

Należy jednak pamiętać o tym, że jeżeli zostałeś zaszczepiony, to nawet, jeśli miałeś typową dla odry lub wyższą gorączkę, to nie jesteś uznany za chorego na „odrę”. Statystyki dotyczące liczby zachorowań były prowadzone, ale nie uwzględniały osób, u których wystąpiły niekorzystne reakcje. Cięższe przypadki zachorowań – atypowa odra –  nie były śledzone, więc nie zostały uwzględnione w statystykach. Nawet w obecnych czasach szczepionka MMR ma potwierdzoną listę negatywnych efektów. [51] Mimo to, jeżeli zajdzie u ciebie jakakolwiek reakcja, nie będziesz uznany za chorego na odrę – nawet, jeżeli twoje objawy będą gorsze niż w przypadku naturalnej odry. Lista reakcji na szczepienie MMR:

Łagodne objawy

Gorączka (do 1 na 6 osób)
Łagodna wysypka (około 1 na 20 osób)
Opuchlizna gruczołów policzkowych lub szyjnych (około 1 na 75 osób)

Umiarkowane objawy

Drgawki spowodowane gorączką (około 1 na 3.000 dawek)
Przejściowe bóle i sztywność kończyn, zwykle u nastoletnich lub dorosłych kobiet (do 1 na 4 osoby)
Przejściowe obniżenie ilości płytek krwi, które może spowodować zaburzenia krwawienia (około 1 na 30.000 dawek)

Poważne objawy (bardzo rzadkie)

Poważna reakcja alergiczna (mniej niż 1 na milion dawek)
U dzieci, którym podano szczepienie MMR zanotowano także wiele innych, ciężkich objawów, między innymi:
Głuchota
Długoterminowe drgawki, śpiączka, obniżona przytomność umysłu
Trwałe uszkodzenia mózgu
Liczba zachorowań na odrę pomału obniżała się przed rokiem 1963, gdy wprowadzono szczepionkę.

Liczba zachorowań na odrę w USA w latach 1934-1962.

Czy odra pomału zaczęła niknąć bez względu na szczepienia? Wiemy, że odra może być subkliniczna[utajona] w 30% przypadków, [52] i że umieralność gwałtownie spadła. Czy podobnie jak w przypadku ospy prawdziwej odra powoli wypalała się? Czy zwiększenie liczby osób karmiących piersią i lepsze odżywianie miało wpływ na diagnozowanie mniejszej ilości przypadków? Ile przypadków zdiagnozowanych jako odra na podstawie objawów klinicznych było spowodowane innymi wirusami? Czy w ogóle można ufać statystykom dotyczącym zachorowań na odrę?

Jeżeli trend liczby zachorowań na odrę zmieniałby się tak, jak na wykresie wskaźnika zachorowań, to liczba zachorowań spadłaby do zera w 2000 roku bez wprowadzenia szczepionek. Przypadkowo w 2000 roku Centrum Kontroli Chorób uznało odrę za wyeliminowaną w USA.

14.Odra nie jest poważna u dobrze odżywionych ludzi.

Jak ciężka jest odra? Jak widać, historycznie odra była bardzo problematyczną, często śmiertelną chorobą. Nawet dziś u niedożywionych dzieci śmiertelność z powodu odry jest 200-400 razy większa niż u dobrze odżywionych w krajach rozwiniętych. [53]

Odra pozostaje jedną z wiodących przyczyn śmiertelności u dzieci w krajach, gdzie niedożywienie, niski poziom sanitarny i nieodpowiednia opieka medyczna wciąż występują . . . Odra jest często śmiertelna wśród dzieci w społecznościach z problemami socjoekonomicznymi w krajach tropikalnych. [54]

Od dawna wiadomo w literaturze medycznej i historycznej, że u dobrze odżywionych dzieci odra nie jest dużym problemem i z reguły przebiega łagodnie. Przed powstaniem szczepionki był dobrze znany fakt, że odra nie jest już dużym zagrożeniem. Z British Medical Journal z 1959 roku:

Aby nakreślić jak obecnie wygląda choroba i jak najlepiej sobie z nią radzić, zaprosiliśmy kilku lekarzy, aby napisali krótkie raporty na temat przypadków, z którymi ostatnio się spotkali… Lekarze ci zgadzają się, że obecnie odra jest z reguły łagodna oraz rzadko mają okazję aby podawać profilaktyczne gamma-globuliny. [55]

U większości dzieci cały epizod przebiegał łagodnie i skończył się po tygodniu, od fazy zwiastunowej do zniknięcia wysypki, a wiele mam zwróciło uwagę “jak dużo dobrego choroba zrobiła dla ich dzieci”, jako że wyglądają na zdrowsze po przebyciu odry… W tym kontekście odra uznana jest za stosunkowo łagodną i nieuniknioną chorobę wieku dziecięcego, którą najlepiej przebyć między 3 a 7 rokiem życia. Przez ostatnie 10 lat było tylko kilka poważnych komplikacji w dowolnym wieku i każde z tych dzieci wyleczyło się całkowicie. Jako wynik tego rozumowania nie podejmowano żadnych specjalnych kroków ku zapobieganiu nawet u małych niemowląt, dla których choroba również nie wydaje się szczególnie groźna. [56]

Mimo że, żadna choroba zakaźna nie powinna być trywialnie traktowana, to jeśli jest właściwie zarządzana z pomocą odpowiedniego odżywiania, farmakologicznych dawek witaminy A i należytego wypoczynku to nie powinno się bać chorób takich jak odra.  Szczególnie patrząc na znaczącą korzyść w postaci nabycia dożywotniej odporności.

Odżywianie i warunki sanitarne zawsze były spychane na drugi plan na korzyść interwencji medycznych takich jak szczepienie, pomimo faktu, że były to znaczące powody dla których w przeszłości znacznie zmniejszono problem chorób zakaźnych. Jednak, gdy zgłasza się wystąpienie odry (która, jak już wiemy, tak naprawdę jest chorobą podobną do odry), urzędnicy zdrowia publicznego i media napełniają publikę nieracjonalnym lękiem zamiast podejmować próby logicznej i rozumnej edukacji. Na przykład, mogliby oni polecić przyjmowanie płynów, witaminy A i C oraz zalecić odpoczynek, aby wspomóc bezproblemowe przebycie odry.

Wydajność komórkowej odporności powiązana jest z przyjmowaniem składników odżywczych, takich jak witamina A, C, cynk, selen i białek bogatych w witaminę B. Niskiej jakości odżywianie prowadzi do osłabionej odpowiedzi komórkowej co skutkuje gorszymi objawami po zarażeniu się odrą. [57]

W 1988 roku wybuchła epidemia odry w populacji Amiszów, wśród których nie było odry od 18 lat. Amisze ogólnie pomijają szczepionki ze względu na przekonania religijne, więc w trakcie epidemii tylko 14 osób zdecydowało się na szczepienie. Ze 130 przypadków większość nie miała problemów; tylko 5 z nich skontaktowało się z lekarzem a 2 zostało hospitalizowanych. Nie podano szczegółów co do tych hospitalizowanych, włącznie z ogólnym stanem zdrowia czy odżywianiem. Wyobraźmy sobie, co gdyby społeczności tej adekwatnie zasugerowano witaminę A i inne pozytywne strategie przeciwko odrze, zamiast polegać tylko na szczepieniach?

Ocena społeczności pacjentów chorych na odrę w tej epidemii wykazuje, że odra jest ogólnie lekka. Analiza wskaźników stopnia nasilenia odry nie wskazuje, żeby choroba była bardziej poważna wśród wtórnych przypadków niż pierwotnych. [58]

Wnioski

Kopiąc pod cienką bajką o szczepionce przeciw odrze, możliwym jest znalezienie dużej liczby faktów kwestionujących całą przesłankę ciągłego szczepienia całej populacji od kołyski po grób.

Powiedziano nam, że szczepionka została wynaleziona, aby poskromić odrę, a gdy to się już stanie będziemy żyli długo i szczęśliwie. Jak widać, tak nie jest. Niestety, słowo “szczepionka” osiągnęło magiczno-kultowy status w naszym społeczeństwie. Po prostu dodaj słowo “szczepionka” do czegokolwiek i nagle staje się to “bezpieczne i skuteczne” dla dużej większości. Nieważne jakie ma składniki, kto to produkuje, jak się to wytwarza lub cokolwiek innego – to tylko nieciekawa historia. Szczepionki zawsze są magicznymi różdżkami na każdą chorobę. Nikt nie zadaje pytań.

Teraz wiemy, że do momentu w którym powstała szczepionka, częstotliwość zgonów spadła praktycznie do zera. Spadała również zapadalność na tą chorobę. Obiecywano nam, że pojedyncza dawka zapewni ochronę na całe życie i że jeśli tylko “odpowiednia” liczba dzieci zostanie zaszczepiona, to choroba zniknie do 1967 roku.

Jednak, teraz musimy podawać szczepienia przynajmniej dwa razy, które i tak nie zapewniają dożywotniej odporności. Teraz, podczas gdy naturalna infekcja pozostawiała skuteczną ochronę na całe życie, szczepionka pozostawia zaszczepionego z zanikającą odpornością. Jako że, prawdziwie odporni seniorzy już wymierają, tym z poszczepienną odpornością zaleca się teraz kolejne szczepienie.[59] Ta dynamika zanikającej odporności poszczepiennej oznacza, że prawdopodobnie ujrzymy epidemie odry nawet w wysoce zaszczepionych populacjach.

Z powodu wczesnego i uproszczonego zrozumienia układu odpornościowego zawsze istniała krótkowzroczna obsesja z pojedynczym aspektem układu immunologicznego – przeciwciałami. Obsesja ta trwa dalej pomimo wczesnego zrozumienia, że wyzdrowienie z odry wymaga tylko dobrze odżywionej  komórkowej części układu odpornościowego bez jakichkolwiek przeciwciał. Żywotne składniki odżywcze takie jak witamina A i C oraz inne nie-szczepionkowe podejścia do choroby zostały praktycznie zignorowane. To właśnie te składniki były kluczem do zdrowego układu odpornościowego i wyleczenia się z odry czy nawet innych infekcji. Ważne jest też to, że gdy ktoś myślał, iż zachorował na odrę to tak naprawdę przechodził chorobę podobną do odry, która mogła być spowodowana innymi czynnikami, a nie wirusem odry.

Smutne jest to, że ofiar eksperymentów medycznych nigdy się nie liczy. Ci, którzy cierpieli gorzej niż gdyby przechodzili naturalną odrę.  Ci u których rozwinęło się zapalenie mózgu. Ci którzy cierpieli a nawet umarli na atypową odrę.  Również ci którym podano szczepionkę wywołującą wysoką liczbę mian i zmarli z powodu innej infekcji nigdy nie trafiają na strony bohaterskiej bajki, aby nie stać się powieścią graficzną. 

Przypisy:

1.50 years after vaccine, measles still poses a threat, THV11, December 2013, http://www.thv11.com/news/article/290276/2/50-years-after-vaccine-measles-still-poses-a-threat?odyssey=tab|topnews|bc|large
2. Clive E. West, PhD, DSc, “Vitamin A and Measles,” Nutrition Reviews, vol. 58, no. 2, February 2000, p. S46.
3. Vital Statistics of the United States 1937, 1938, 1943, 1944, 1949, 1960, 1967, 1976, 1987, 1992; Historical Statistics of the United States— Colonial Times to 1970 Part 1; Health, United States, 2004, US Department of Health and Human Services; Vital Records & Health Data Development Section, Michigan Department of Community Health; US Census Bureau, Statistical Abstract of the United States: 2003; Reported Cases and Deaths from Vaccine Preventable Diseases, United States, 1950–2008.
4. Vital Statistics of the United States 1963, Vol. II—Mortality, Part A, pp. 1–18, 1–19, 1–21.
5. Record of mortality in England and Wales for 95 years as provided by the Office of National Statistics, published 1997; Report to The Honourable Sir George Cornewall Lewis, Bart, MP, Her Majesty’s Principal Secretary of State for the Home Department, June 30, 1860, pp. a4, 205; Essay on Vaccination by Charles T. Pearce, MD, Member of the Royal College of Surgeons of England; Parliamentary Papers, the 62nd Annual Return of the Registrar General 1899 (1891–1898).
6. James Tyson MD, The practice of medicine: a text-book for practitioners and students with special reference to diagnosis and treatment, 1910, p. 116.
7. “Measles Vaccine Effective in Test—Injections with Live Virus Protect 100 Per Cent of Children in Epidemics,” New York Times, September 14, 1961.
8. T. Rønne, “Measles Virus Infection Without Rash in Childhood Is Related to Disease in Adult Life,” The Lancet, vol. 325, no. 8419, January 1985, pp. 1–5.
9. J. D. Cherry, “The ‘New’ Epidemiology of Measles and Rubella,” Hospital Practice, vol. 15, no. 7, July 1980, pp. 49–57.
10. Case of vaccine-associated measles five weeks postimmunisation, British Columbia, Canada, October 2013, http://www.eurosurveillance.org/
11. Vincent A. Fulginiti, MD; Jerry J. Eller, MD; Allan W. Downie, MD; and C. Henry Kempe, MD, “Altered Reactivity to Measles Virus: Atypical Measles in Children Previously Immunized with Inactivated Measles Virus Vaccines,” Journal of the American Medical Association, vol. 202, no. 12, December 18, 1967, p. 1080.
12. D. Griffin et al., “Measles Vaccines,” Frontiers in Bioscience, vol. 13, January 2008, pp. 1352–1370.
13. “Death from Measles, Possibly Atypical — Michigan,” Morbidity and Mortality Weekly Report, June 29, 1979, vol. 28, no. 25, pp. 298-299.
14. Morbidity and Mortality Weekly Report, August 12, 1967, vol. 16, no. 32, p. 269.
15. David J. Sencer, MD; H. Bruce Dull, MD; and Alexander D. Langmuir, MD, “Epidemiologic Basis for Eradication of Measles in 1967,” Public Health Reports, vol. 82, no. 3, March 1967, p. 256.
16. Goal to Eliminate Measles from the United States, Morbidity and Mortality Weekly Report, October 13, 1978, vol. 27, no. 41, p. 391.
17. Lisa Belkin, “Measles, Not Yet a Thing of the Past, Reveals the Limits of an Old Vaccine,” New York Times, February 25, 1989.
18. “Measles Outbreaks in 2011 Were Worst in 15 Years: CDC,” Health Day News, April 19, 2012.
19. Morbidity and Mortality Weekly Report, March 25, 1967, vol. 16, no. 12, p. 100.
20. “Thaler to Hold State Senate Hearing to Find Fastest Way to Expedite Plan,” New York Times, February 24, 1965.
21. Measles Outbreak Control, Morbidity and Mortality Weekly Report, September 9, 1977, vol. 26, no. 36, pp. 294-299.
22. Measles Prevention, Morbidity and Mortality Weekly Report, November 3, 1978, vol. 27, no. 44, pp. 427-437.
23. http://www.cdc.gov/mmwr/preview/mmwrhtml/mm6105a5.htm
24. Lawrence K. Altman, “2d Measles Shot Urged For Everyone Under 32,” New York Times, July 20, 1989.
25. Vaccines, 6th Edition, p. 1403.
26. Mark S. Dine, Sonja S. Hutchins, Ann Thomas, Irene Williams, and William J. Bellini, et al., “Persistence of Vaccine-Induced Antibody to Measles 26–33 Years After Vaccination,” Journal of Infectious Diseases, 2004, p. S123.
27. Waning Immunity and Its Effects on Vaccination Schedule, Mathematical Biosciences, 1194, pp. 79-80.
28. J. M. Heffernan and M. J. Keeling, “Implications of Vaccination and Waning Immunity,” Proceedings of the Royal Society B, vol. 276, 2009.
29. Cherry JD, The ‘new’ epidemiology of measles and rubella, Hospital Practice, 1980, pp. 49–57.
30. Oxford Textbook of Medicine, vol. 1, 2005, p. 357.
31. Irja Davidkin, Mia Kontio, Mikko Paunio and Heikki Peltola, “MMR vaccination and disease elimination: the Finnish experience,” Expert Rev. Vaccines, 2010, p. 1050.
32. Measles Outbreak Control, Morbidity and Mortality Weekly Report, September 9, 1977, vol. 26, no. 36, pp. 294-299.
33. Lawrence K. Altman, “2d Measles Shot Urged For Everyone Under 32,” New York Times, July 20, 1989.
34. “Measles as an Index of Immunological Function,” The Lancet, September 14, 1968, p. 611.
35. P. J. Lachmann, “Immunopathology of Measles,” Proceedings Royal Society of Medicine, vol. 67, November 1974, p. 1120.
36. Wafaie W. Fawzi, MD; Thomas C. Chalmers, MD; M. Guillermo Herrera, MD; and Frederick Mosteller, PhD, “Vitamin A Supplementation and Child Mortality: A Meta-Analysis,” Journal of the American Medical Association, February 17, 1993, p. 901. – http://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/403569
37. Prakash Shetty, Nutrition Immunity & Infection, 2010, p. 82.
38. Fred R. Klenner, MD, “The Treatment of Poliomyelitis and Other Virus Diseases with Vitamin C,” Southern Medicine & Surgery, July 1949.
39. “Cinnamon Stops Measles,” New York Times, August 12, 1917.
40. “Cinnamon as a Preventive of Measles,” American Druggist Pharmaceutical Record, New York, November 1919, p. 47.
41. S. Songül Yalçin, MD, and Kadriye Yurdakök, MD, “Sex-Specific Differences in Serum Vitamin A Values After Measles Immunization,” The Pediatric Infectious Disease Journal, 1999, p. 747.
42. Kenneth Sim and Timonthy W. Evans, “Lessons from Measles Vaccination in Developing Countries,” British Medical Journal, vol. 307, November 1993, pp. 1205.
43. N. P. Thompson, S. M. Montgomery, R. E. Pounder, and A. J. Wakefield, “Is Measles Vaccination a Risk Factor for Inflammatory Bowel Disease?” The Lancet, April 29, 1995, p. 1073.
44. “Vaccines in Immunocompromised Patients,” Pediatrics in Review, vol. 31, no. 1, January 2010, pp. 38-40.
45. Case of vaccine-associated measles five weeks postimmunisation, British Columbia, Canada, October 2013, http://www.eurosurveillance.org/
46. Tom Jefferson, Cochrane Vaccines Field, Clinical Evidence, October 5th, 2009, http://clinicalevidence.bmj.com/x/mce/file/05-10-09.pdf
47. M Ramsay, M Reacher, C O’Flynn, R Buttery, F Hadden, B Cohen, W Knowles, T Wreghitt, D Brown, “Causes of morbilliform rash in a highly immunized English population,” Archives of Disease in Childhood, 2002, p. 205
48. David WG Brown, Mary E B Ramsay, Alison F Richards, Elizabeth Miller, “Salivary diagnosis of measles: a study of notified cases in the United Kingdom, 1991-3,” British Medical Journal, vol. 308, April 1994, p. 1016. – http://www.bmj.com/content/308/6935/1015
49. Wang, et al., “Evaluating measles surveillance using laboratory-discarded notifications of measles-like illness during elimination,” Epidemiol. Infect. 2007, p. 1366. – https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2870707/
50. “GPs Misdiagnose Measles In 97% Of Cases,” PULSE (UK), January 18, 1997. – http://www.bmj.com/rapid-response/2011/10/30/how-accurate-are-statistics-anyway
51. http://www.cdc.gov/vaccines/vac-gen/side-effects.htm
52. S.D.Kandpal, K.S.Negi, Z.Khan, and A. Malik, “Measles Antibody Status Amongst Nine Months Five Years Unvaccinated Children,” Indian Journal of Preventive and Social Medicine, vol. 34, no. 1, 2003
53. M. Gabr, “Undernutrition and Quality of Life,” World Review of Nutrition & Dietetics, vol. 49, 1987, pp. 1–21.
54. Paul D. Hoeprich, Infectious Diseases: A Modern Treatise of Infectious Processes, Harper and Row Publishers, 1977, pp. 691, 696.
55. Measles Epidemic, British Medical Journal, February 7 1959, p. 354.
56. Vital Statistics, British Medical Journal, February 7 1959, p. 381.
57. D. N. McMurray, “Cell-Mediated Immunity in Nutritional Deficiency,” Progress in Food & Nutrition Science, 1984, p. 193.
58. Ronald W. Sutter, et al., “Measles among the Amish: A comparative Study of Measles Severity in Primary and Secondary Cases in Households,” Journal of Infectious Diseases, 1991, p. 15.
59. Recommended Adult Immunization Schedule, by Vaccine and Age Group, CDC, United States, 2014, http://www.cdc.gov/vaccines/schedules/hcp/imz/adult.html
60. Charles Cyril Okell, “From a Bacteriological Back-Number,” The Lancet, January 1, 1938, pp. 48–49.

Źródło: Measles and measles vaccines: fourteen things to consider. ~by Roman Bystrianyk (co-author Dissolving Illusions: Disease, Vaccines, and the Forgotten History)

 

Zobacz na: Agammaglobulinemia, odporność i szczepienia – Roman Bystrianyk
Szczepionka przeciwko tężcowi – Skąd wiemy, że działa? – Dr Tetyana Obukhanych

Witamina D i epidemia grypy – dr John J Cannell

Błonica i szczepionka przeciw błonicy – Hilary Butler

Choroby nagminne – dr A. Kube – 1929 rok

Szczepionka przeciw odrze