Małpy, wirusy i szczepionki – Tom Curtis

 Małpy, wirusy i szczepionki – Tom Curtis

Źródło: Lancet, Volume 364, No. 9432, p407–408, 31 July 2004

 

 

Małpy, wirusy i szczepionki

 

Na jakiejkolwiek liście medycznych triumfów XX wieku, szczepienie przeciw polio z pewnością zostanie wspomniane. W latach pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych, szczepionki w postaci zastrzyku lub kostki cukru Jonasa Salka, a później Alberta Sabina, oferowały ludziom pierwsze możliwości na obronę przed plagą, której w tamtych czasach obawiano się tak, jak dziś AIDS.

 

Niewielu wtedy uświadamiało sobie sprawę z tego, że te szczepionki mogą być również ogromnym, nieumyślnym, niekontrolowanym eksperymentem – w przenoszeniu wirusów – międzygatunkowym. Jednak w latach 1955-1963, zgodnie z wynikami badania finansowanego przez amerykański Narodowy Instytut Zdrowia (NIH) z 1976 roku, 98 milionów Amerykanów prawdopodobnie było narażonych na szczepionki przeciwko polio skażone małpim wirusem SV40 –  który może wywoływać nowotwory u zwierząt. 7 lipca 2004 ukazał się raport New Scientist, który wywołał obawy, że setki milionów wschodnich Europejczyków, Azjatów i Afrykanów również mogły być narażone na SV40 w sowieckich szczepionkach na polio.

Vaccine scandal revives cancer fear – Debbie Bookchin
https://www.newscientist.com/article/dn6116-vaccine-scandal-revives-cancer-fear/

 

Michele Carbone z Loyola University Medical Center, Chicago, USA, ogłosił podczas spotkania  Vaccine Cell Substrates w Rockville w stanie Maryland w 2004 roku, że sowiecka szczepionka mogła być skażona do lat 80-tych. Jest to niepokojące, ponieważ pomimo 44-letniej debaty medycznej, badania epidemiologiczne nie wykazały jeszcze jednoznacznie, czy SV40 powodował czy nie powodował raka u ludzi.

SV40 – rakotwórczy wirus w szczepionkach przeciw polio!

Kiedy Salk opracował swoją szczepionkę, zamiast używać ludzkich tkanek, podobnie jak naukowcy, którzy otrzymali Nagrodę Nobla za pierwszego wyhodowanego wirusa polio w hodowli tkankowej, użył mielonych nerek małpy z gatunku rezus [makak królewski], które były wyjątkowo wydajnymi fabrykami wirusa polio. Ci, którzy chcieli wyprzeć szczepionkę Salka, inaktywowaną formaldehydem, żywą, atenuowaną szczepionką doustną, również stosowali hodowle nerek małpy. Pomimo problemów z produkcją, podczas której, w czasie badań szóstka dzieci, która otrzymała szczepionkę skończyła z paraliżem ręki oraz pomimo obaw dotyczących dzikich małpich wirusów, szczepionki Salka zostały uznane za bezpieczne i skuteczne, po badaniach w terenie z 1954 roku. W następnym roku, po niechętnym zatwierdzeniu przez sceptyczne rządowe organy nadzorcze, darmowe szczepionki Salka zostały udostępnione w całych Stanach Zjednoczonych.

 

Do 1960 roku naukowcy i producenci szczepionek wiedzieli, że małpie nerki są kanałami małpich wirusów. Takie zanieczyszczenia często psują kultury, w tym te nad którymi pracowała Bernice Eddy z NIH, zajmująca się bezpieczeństwem szczepionek. W 1959 roku, świeżo po doniesieniu , że mysi polioma wirus może powodować raka u innych zwierząt, Bernice Eddy przetestowała substrat z nerki małpy rezus używany do przygotowania szczepionki przeciwko polio. Wstrzyknęła 154 nowonarodzonym chomikom ekstrakty z hodowli komórkowych: u 109 rozwinęły się nowotwory. Następnie zmielono trzy guzy i wstrzyknięto pozostałości kolejnym chomikom. U zwierząt, które otrzymały zastrzyki z dwóch z tych trzech guzów, rozwinęły nowotwory. Jednak kiedy B. Eddy umieściła substancję z powrotem do małpich hodowli komórkowych, nic się nie stało i nie mogła wyizolować podejrzanego wirusa.

 

W artykule Debbie Bookchin i Jima Schumachera pod tytułem “The Virus and the Vaccine: The True Story of a Cancer-Causing Monkey Virus, Contaminated Polio Vaccine, and the Millions of Americans Exposed [Wirus i szczepionka: prawdziwa historia małpiego wirusa wywołującej raka, skażonej szczepionki przeciw polio i milionów narażonych Amerykanów]” autorzy donoszą, że w 1960 roku, kiedy Bernice Eddy przedstawiła swoje wyniki swojemu szefowi, mistrzowi szczepionki o nazwisku Joe Smadel, to był wściekły i niedowierzał :

“Jej implikacje – że coś w szczepionce przeciwko polio może wywołać raka – było zniewagą dla jego kariery.” Jej odkrycie zagrażało także jednemu z najważniejszych programów zdrowia publicznego w USA. “Do 1960 roku dziesiątki milionów Amerykanów zostało zaszczepionych przeciwko polio, a federalna polityka zdrowotna wymagała, aby każdy został zaszczepiony i kontynuował przyjmowanie szczepionek przypominających Salka.”

Bernice Eddy starała się przekazać kolegom wyjaśnienia, ale została zamknięta w kagańcu i pozbawiona obowiązków regulacyjnych dotyczących szczepionek i jej laboratorium. Jednak dwaj badacze z firmy Merck, Ben Sweet i Maurice Hilleman, wkrótce zidentyfikowali małpiego [rezus] wirusa później nazwanego SV40 – czynnik rakotwórczy, który umykał Bernice Eddy. W 1963 roku władze USA zdecydowały się na przejście na afrykańskie, zielone małpy, w produkcji szczepionki przeciwko polio, które nie są naturalnymi gospodarzami SV40. W połowie lat 70 ubiegłego wieku, po ograniczonych badaniach epidemiologicznych, władze stwierdziły, że chociaż SV40 powodował raka u chomików, nie wydaje się, aby miało to miejsce u ludzi.

Szybkie przejście do lat 90 XX wieku: Michele Carbone, a następnie w NIH, pracowało nad tym, jak SV40 wywołuje raka u zwierząt. Jednym z nich był międzybłoniak, rzadki rak opłucnej, o którym myślano, że u ludzi spowodowany był głównie przez azbest. Ortodoksja utrzymywała, że ​​SV40 nie powodował ludzkich nowotworów. Ośmielony przez publikację w NEJM z 1992 roku, w której opisano wykrycie genetycznego „odcisku palca” SV40 w guzach mózgu u dzieci, Carbone przetestował próbki biopsji ludzkiego guza międzybłoniaka w National Cancer Institute: 60% zawierało DNA SV40. W większości małpi wirus był aktywny i produkował białka.

Opublikował swoje wyniki w czasopiśmie Oncogene w maju 1994 roku, ale NIH odmówił ich opublikowania. Wątpliwości w NIH rozwinęły epidemiologiczne dowody, które nie wykazały żadnej korelacji między ludźmi, którzy otrzymali potencjalnie skażone szczepionki przeciwko polio a zwiększonymi wskaźnikami raka. Inni sugerowali, że DNA SV40 jest zanieczyszczeniem laboratoryjnym. W tej pierwszej kwestii amerykański Instytut Medycyny dokonał przeglądu wszystkich opublikowanych badań epidemiologicznych dotyczących SV40 i stwierdził, że są one niejednoznaczne. Tymczasem Carbone przeniósł się na Uniwersytet Loyola. Tam odkrył, w jaki sposób SV40 wyłącza geny hamowania nowotworów w ludzkim międzybłoniaku i opublikował swoje wyniki w Nature Medicine w lipcu 1997 roku. Badania we Włoszech, Niemczech i USA wykazały również związek między SV40 a nowotworami ludzkimi.

Pomiędzy rokiem 1997 a początkiem 2003 roku, Bookchin i Schumacher wspomnieli, że w ponad 25 opublikowanych badaniach znaleziono SV40 w ludzkich międzybłoniakach; w 16 innych znaleziono tego wirusa w raku mózgu i kości, chłoniakach i innych nowotworach oraz w nerkach i krwi obwodowej. Począwszy od 2003 roku znajdywano SV40 w nowotworach ludzkich w 18 krajach rozwiniętych. Bookchin i Schumacher twierdzą, że wskaźniki guzów SV40-dodatnich wydają się najwyższe w krajach, które używały największej ilości skażonej szczepionki przeciwko polio Salka, w tym w Wielkiej Brytanii, USA i Włoszech.

Jak pokazuje historia SV40, dopóki naukowcy nie dowiedzą się, że wirus istnieje w hodowlach komórkowych, nie mogą stworzyć testu wykrywającego go, a zatem nie mogą go wyeliminować ze szczepionek hodowanych na tych kulturach.

Czy inne potencjalnie niebezpieczne małpie wirusy czają się w pierwotnych hodowlach nerek małp używanych w szczepionkach przeciwko polio? Tych obaw pozbyto się w styczniu 2000 roku, kiedy atenuowana doustna szczepionka przeciwko polio produkowana od lat 1950-tych przez Lederle Laboratories na pierwotnych hodowlach nerek została wycofana z rynku amerykańskiego. Ponieważ przypadki polio typu dzikiego zostały wyeliminowane w USA w połowie lat 70., osiem do dziesięciu przypadków porażenia powodowanego co roku przez powrót do neurowirulencji żywego wirusa szczepionkowego ostatecznie uznano za nie do przyjęcia. Szczepionkę zastąpiono zabitą szczepionką firmy Aventis Pasteur na dobrze scharakteryzowanej małpiej linii komórkowej VERO. Uważa się, że prawdopodobieństwo dalszego zanieczyszczenia przez nierozpoznane wirusy zostało znacznie zmniejszone.

Bookchin i Schumacher narzekają, że od czasów Bernice Eddy ludzie z Narodowego Instytutu Zdrowia [NIH] konsekwentnie lekceważą dowody na to, że SV40 ze szczepionek może powodować nowotwory u ludzi. Urzędnicy, którzy wcześniej mówili, że SV40 jest nieszkodliwy, byli upoważnieni do oceny niezależnych badań, które zakwestionowały ten wniosek: “Nic dziwnego, że potwierdzili swoją wcześniejszą mądrość”. Przyjmując, że SV40 jest ludzkim czynnikiem rakotwórczym, rodzi to pytania o to, jak rząd powinien zareagować:

“Skoordynowane i szeroko zakrojone poszukiwanie SV40 w innych rodzajach nowotworów, w połączeniu z dużo większym wysiłkiem poświęconym na zbadanie tego w jaki sposób wirus powoduje nowotwory? Program przesiewowy SV40 wśród populacji, która najprawdopodobniej została zainfekowana? … Kampania przeciw szczepieniom z SV40?”

Problem polega na tym, że aby podjąć którąkolwiek z tych opcji, rząd musiałby przyznać, że mógł zadziałać wcześniej, aby chronić zdrowie publiczne.

W książce Struktura Rewolucji Naukowych [The Structure of Scientific Revolutions], Thomas Kuhn sugeruje, że zmiany paradygmatu nie następują, ponieważ przeciwnicy zmieli zdanie po zapoznaniu się z dowodami, ale raczej dlatego, że jedno pokolenie badaczy i przywódców naukowych umiera i zostaje zastąpione przez inne. Aby uzyskać wiarygodne badania epidemiologiczne potwierdzające, czy SV40 ze szczepionek przeciwko polio spowodował nowotwory u ludzi, być może będziemy musieli poczekać, aż nowemu pokoleniu zostanie powierzona biurokracja ds. badań zdrowotnych w USA.

 

Zobacz na: Historia poliomyelitis – dr Suzanne Humphries
Zastrzyki i usuwanie migdałków a prowokowanie polio
Polio w USA w kontekście środowiskowym – DDT i substancje podobne do DDT
Związek pestycydów z polio: Krytyka literatury naukowej – Jim West
Czy program eradykacji wirusa polio uwolni świat od porażenia dziecięcego? – Neenyah Ostrom
Ameby w szczepionkach przeciw polio – dr Viera Scheibner
Raport Klennera czyli czego (prawie) nikt nie wie o witaminie C
Szczepionka polio spowodowała 47,500 przypadków paraliżu u hinduskich dzieci w 2011 roku
Mało znane fakty o szczepieniach przeciwko Heinego-Medina – dr Viera Scheibner
Poszczepienne polio w Wenezueli [2018], Indiach, Omanie, Nigerii, USA i kampania strachu w polskich mediach.