Wysoki poziom wyszczepialności nie zapobiega wybuchom chorób – Lucija Tomljenovic
“Regularnie powtarzające się stwierdzenie, że wysoki poziom wyszczepialności zapobiega wybuchom epidemii chorób nie jest dokładny, bo choroby zakaźne w rzeczywistości występują nawet w populacjach w pełni zaszczepionych tak samo jak u pojedynczych osób. Prawdopodobną przyczyną takiego stanu rzeczy jest to, że szczepionki stymulują głównie odporność humoralną (przeciwciała lub na odpowiedź Th2), podczas gdy mają one mały lub żaden wpływ na odporność komórkową (cytotoksyczne komórki T, odpowiedź Th1), która ma absolutnie podstawowe znaczenie dla ochrony przed wirusowymi jak również jak niektórymi bakteryjnymi patogenami.
Może to być przyczyną tego, że uodpornienie nabyte poprzez szczepionki jest przejściowe i wymaga szczepień przypominających, a naturalnie nabyta odporność uzyskana przez komórki układu odpornościowego bez szczepień zwykle jest stała.
Podsumowując, obserwacje te mogą tłumaczyć, dlaczego ogniska chorób przeciw którym rzekomo zapobiegają szczepienia występują w pełni zaszczepionych populacjach i dlaczego odporność (lub jej brak) nie może być wiarygodnie ustalona na podstawie badania serologicznego (poziom przeciwciał), które jest najbardziej powszechną miarą skuteczności szczepionki w badaniach klinicznych.
Należy zauważyć, że nie jest to przypadek, gdzie szczepienia mogą indukować odpowiedź komórek T (Th1) i jest to prawdziwe w przypadku powtarzających się immunizacji tym samym antygenem (tj. w krótkich odstępach czasu “szczepionki przypominające”), jednakże indukcja takiej odpowiedzi immunologicznej jest szkodliwa jak zaprezentował to Ken Tsumiyama, który wykazał, że limfocyty T CD4 + u myszy wielokrotnie immunizowanych nabyły zdolność do indukowania autoprzeciwciał co skutkowało autoimmunologicznymi uszkodzeniami tkanek podobnych do obserwowanych u ludzi chorób autoimmunologicznych.
Self-Organized Criticality Theory of Autoimmunity
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2795160/
Jak wcześniej wspomniałam, Ken Tsumiyama ze swoich eksperymentów doświadczeniach wywnioskował, że autoagresja systemowa wydaje się być konsekwencją nadmiernego stymulowania układu odpornościowego gospodarza przez wielokrotne uodparnianie antygenami.
Lucija Tomljenovic, PhD, biochemik z Neural Dynamics Research Group na Uniwersytecie British Columbia w Kanadzie
Źródło: https://thereisnoherdimmunity.wordpress.com/2016/02/11/high-vaccination-rates-do-not-prevent-disease-outbreaks/
Aluminum adjuvant linked to Gulf War illness induces motor neuron death in mice.
„Na 4978 dzieci szczepionych do 62 dnia po urodzeniu, u 13.8% rozwinęła sie astma. Wiele z tych dzieci było zaszczepioncyh miedzy 63 a 93 dniem po urodzeniu (a dokładnie 965 dzieci)i u 10.3% z nich (614) rozwinęła się astma. Jedynie 417 dzieci otrzymało pierwszą dawkę DTP przed 124 dniem, a 171 po ponad 4 miesiącach od urodzenia. Wskazniki występowania astmy u tych dzieci stopniowo się obniżały z 13.8% do 5.9% [od 2 do 4 miesiąca] wraz z każdym miesiącem opóznienia podania szczepionki DPT.”
DTaP opóźnienie szczepienia i występowanie astmy – McDonald
Zobacz na: Słowa Alergia i Anafilaksja zostały utworzone, aby opisać szkody po szczepionkach
Epidemia alergii na orzeszki ziemne, stworzona rękami ludzi – odkrywanie tajemnicy medycznej
Autoimmunologiczny (autozapalny) zespół indukowany przez adiuwanty – ASIA – Yehuda Shoenfeld, Maria Maślińska
1. The Zabludowicz Centre of Autoimmune Diseases, Sheba Medical Centre, tel-Hashomer, Israel
2. Incumbent of the Laura Schwarz-Kipp Chair for Research of Autoimmune Diseases, Tel-Aviv University, Israel
3. Early Arthritis Clinic, Institute of Rheumatology Warsaw, Poland / 3. Klinika Wczesnego Zapalenia Stawów Instytutu Reumatologii im. prof. dr hab. med. Eleonory Reicher w Warszawie
Streszczenie
Zadaniem adiuwantu ma być nie tylko nasilenie odpowiedzi immunologicznej, lecz także indukowanie komórkowej odpowiedzi immunologicznej Th1 i tym samym stymulacja produkcji interferonu γ (IFN-γ). Adiuwanty powszechniestosowane w szczepionkach mają zwiększyć zarówno ich skuteczność laboratoryjną (ocenioną np. stężeniem przeciwciał poszczepiennych), jak i kliniczną (zwiększenie odsetka populacji zabezpieczonej po szczepieniu przed zachorowaniem) [1, 2]. Prace nad adiuwantami trwały od XIX wieku. Pierwszym adiuwantem był tzw. kompletny adiuwant Freunda – mieszanina oleju parafinowego i antygenu Mycobacterium (CFA). W badaniach stosuje się też jego odmianę – IFA (niekompletny adiuwant Freunda), który jest pozbawiony antygenu prątka gruźlicy. Na przestrzeni wielu lat badań sięgano po różne substancje czy materiały, by uzyskać efekt adiuwantowy. Od ponad 70 lat najpopularniejsze pozostają związki glinu (Al) – fosforan i wodorotlenek, choć ich mechanizm działania nie jest w pełni jasny. Glin jako adiuwant jest stosowany w wielu szczepionkach (poza żywymi atenuowanymi szczepionkami); wydłuża czas pozostania antygenu w miejscu podania (efekt dépôt), drażni miejscowo, wywołując reakcję immunologiczną w miejscu podania szczepionki, oraz aktywuje układ dopełniacza [3]. Jest on dodawany do innych adiuwantów (np. polimerów), co zwiększa ich immunogenność, a tym samym skuteczność szczepień.
Istnieje szerokie spektrum adiuwantów pochodzenia naturalnego. Należą do nich: składniki ściany komórkowej, takie jak lipopolisacharydy (LPS) czy lipid A (głównie w postaci monofosforylowego lipidu A – MPL), dipeptyd muramylowy pochodzący ze ściany komórkowej Mycobacterium (z powodu jego pirogennych właściwości u ludzi stosuje się jego syntetyczne analogi) oraz niemetylowane sekwencje dinukleotydowe pochodzące z DNA bakterii (CpG). Wśród naturalnych adiuwantów znaczenie praktyczne – szczególnie dla odpowiedzi śluzówkowej powiązanej z pobudzeniem syntezy swoistych przeciwciał IgA – mają enterotoksyny: toksyna cholery (CT) i enterotoksyna Escherichia coli (LT). W szczepionkach jako adiuwant ma też zastosowanie toksoid błoniczy.
Adiuwantów poszukuje się nie tylko wśród związków naturalnych, lecz także syntetycznych (np. syntex adjuvant formulation – SAF), który zawiera związek lipidowy – skwalan, pochodną syntetyczną MDP i detergent Tween 20. Prowadzone są próby zastosowania detergentu Tween 20 w szczepionce przeciw HIV. Wodne emulsje skwalanu (MF 59 stabilizowanego detergentami Tween 80 i Span 85) są powszechnie używane w szczepionkach przeciw grypie oraz w szczepionkach HBV, HSV, CMV [1, 2, 4, 5].
Obecnie badania są ukierunkowane na wprowadzanie wirosomów i polimerów (mikro- i nanocząsteczek) jako adiuwantów. Wzrasta zainteresowanie cytokinami, takimi jak granulocytowo-makrofagowy stymulujący czynnik wzrostu (granulocyte-macrophage colony-stimulating factor – GM-CSF), interleukiny (IL) 1, 2, 12 czy IFN-γ, jako potencjalnymi adiuwantami.
Obecnie przyjmuje się, że istnieje związek pomiędzy zastosowaniem w szczepionkach adiuwantów, aktywacja procesu autoimmunologicznego a rozwojem choroby autoimmunologicznej. Zespół ASIA (autoimmune/inflammatory syndrome induced by adjuvants) to nowy zespół, którego patologiczne objawy wynikają ze stosowania adiuwantów [7]. Dostrzeżono związek pomiędzy wystąpieniem wielu objawów klinicznych przypisanych konkretnym schorzeniom autoimmunologicznym, takim jak toczeń rumieniowaty układowy (TRU), twardzina układowa uogólniona (TU) czy reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), a ekspozycją na adiuwanty. Zespół ASIA może się rozwijać nie tylko u osób uprzednio szczepionych, ale również z silikonowymi implantami piersi (SBI), w przypadku rozwoju zespołu chorobowego Zatoki Perskiej lub makrofagowego zapalenia mięśniowo-powięziowego (macrophagic myofascitis – MMF), jednak listę schorzeń powodowanych przez adiuwanty z pewnością trudno uznać za wyczerpującą. W 2011 r. zaproponowano kryteria rozpoznania zespołu ASIA, z uwzględnieniem poniżej opisanych zjawisk [7].
Objawy po szczepieniach
Od wielu lat pojawiają się opisy przypadków wystąpienia takich schorzeń, jak zapalenie stawów, zespół Guillaina-Barrégo, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zespół przewlekłego zmęczenia i zapalenie naczyń, które można powiązać z przebytym szczepieniem [7]. Zapalenie stawów opisywano po szczepieniu DTP (krztusiec–tężec–błonica), poprzeczne zapalenie rdzenia po zastosowaniu szczepionki doustnej polio, autoimmunologiczną trombocytopenię obserwowano zaś po szczepieniu MMR (świnka–ospa–różyczka) [8]. Szczepienie przeciw Haemophilus influenzae B (HiB) jest wiązane z wystąpieniem insulinozależnej cukrzycy. W pracy Classen i wsp. [9] wykazano zależność pomiędzy immunizacją myszy NOD (diabetes prone non-obese diabeticmice) szczepionką HiB a zwiększonym ryzykiem rozwoju cukrzycy. Jednak następne obserwacje Ravela i wsp. nie potwierdziły tej zależności [10].
Zwraca to uwagę na rzadkie, ale możliwe powikłania szczepień. W badaniach na zaszczepionych zwierzętach stwierdzono pojawienie się różnych autoprzeciwciał, w tym typowych dla tocznia układowego (u psów) [14]. W badaniach na łososiach po podaniu olejowego adiuwantu do otrzewnej obserwowano powstanie przeciwciał przeciwjądrowych, przeciwciał przeciw 2-glikoproteinie I (2-GPI) oraz antyferrytynowych, a także chorobę ziarniniakową otrzewnej i wątroby, zapalenie kłębuszków nerkowych oraz powikła-nia zakrzepowo-zatorowe [12]. Dootrzewnowa immunizacja myszy i szczurów pristanem (olejowy adiuwant 2,6,10,14-tetrametylopentadekan) powoduje powstanie zapalenia stawów i autoprzeciwciał występujących w TRU [13].
W klinicznych pracach retrospektywnych przedstawiano interesujące wyniki. Zafrir i wsp. poddali analizie przypadki pacjentów z różnych ośrodków medycznych w Stanach Zjednoczonych, u których doszło do rozwoju objawów choroby autoimmunologicznej po szczepieniu przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu B szczepionką zawierającą przede wszystkim glin. Z grupy 93 badanych pacjentów u 49 osób wykonano badania serologiczne i u 80% badanych stwierdzano obecność autoprzeciwciał, u 57% badanych były to przeciwciała przeciwjądrowe ANA, a u 28% – czynnikreumatoidalny [14]. Soriano i wsp. w grupie 20 pacjentów z potwierdzonym (pomiędzy 2005 a 2010 r.) rozpoznaniem olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnicy skroniowej (giant cell arteritis – GCA) i polimialgii reumatycznej (polymyalgia rheumatica – PMR) u 10 osób wykonali szczepienia przeciw grypie w czasie od 20 dni do 3 miesięcy poprzedzających rozpoznanie GCA/PMR [15].
Wyniki wymienionych badań przyczyniły się do poszukiwań substancji odpowiedzialnej za obserwowane zjawiska. Glin, często używany w szczepionkach jako adiuwant oraz obecny w żywności, wodzie, powietrzu i farmaceutykach, jest brany pod uwagę jako potencjalny czynnik indukujący rozwój choroby Leśniowskiego-Crohna [16].
Drożdże Saccharomyces cerevisiae są jednym z lepiej poznanych adiuwantów obecnych w wielu szczepionkach, np. przeciwko WZW B i A, również są brane pod uwagę jako czynnik stymulujący odpowiedź autoimmunologiczną. Przeciwciała przeciwko Saccharomyces cerevisiae (anti-Saccharomyces cerevisiae anti-bodies – ASCAs) są skierowane przeciwko fosfopeptydomannanowi i uważa się je za specyficzne dla choroby Leśniowskiego-Crohna. Wysoki poziom przeciwciał ASCA jest obecny u pacjentów z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak zespół antyfosfolipidowy (APS), toczeń rumieniowaty układowy, RZS czy cukrzyca typu 1 [17]. Innymi „podejrzanymi” są niemetylowane sekwencje dinukleotydowe (CpG) stosowane jako adiuwanty w interakcji z białkami szoku cieplnego i wazoaktywnymi neuropeptydami, które mogą być przyczyną wystąpienia objawów zmęczenia związanego z chorobą autoimmunologiczną [18].
Adiuwanty i stymulacja przeciwciał antykardiolipinowych. Wykazano, że szczepienia i zastosowanie adiuwantów może być przyczyną pojawienia się autoprzeciwciał antykardiolipinowych (aCL). Vista i wsp. wykazali, że szczepienia mogą stymulować produkcję przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL) u chorych z TRU i u zdrowych osób oraz, że nie ma statystycznie istotnej różnicy pomiędzy tymi grupami. Jednocześnie nie obserwowano objawów zespołu antyfosfolipidowego. Autorzy sugerują, że wyższy poziom przeciwciał aCL obecnych u chorych z TRU przed podaniem adiuwantu i pojawienie się tych przeciwciał de novo było przejściowe [19]. Soldevilla i wsp. opisali przypadki trzech pacjentek po immunizacji HPV (wirus brodawczaka ludzkiego), u których w krótkim czasie po szczepieniu (2–4 miesiące) de novo rozwinęły się objawy TRU lub nastąpiło zaostrzenie choroby w przypadku wcześniej rozpoznanego TRU. Badania wykazały, że u chorych z TRU występuje większe ryzyko rozwoju raka szyjki macicy oraz że szczepienie HPV jest bezpieczne i skuteczne w tej grupie chorych [20].
Zespół chorobowy Zatoki Perskiej. Stwierdzono związek pomiędzy objawami występującymi u weteranów wojennych w postaci przewlekłej choroby wieloobjawowej (chronic multisymptom illness – CMI) lub medycznie niewyjaśnionej choroby wieloobjawowej a ekspozycją na adiuwanty. Ekspozycja na wiele szczepień, bromek pirydostygminy (jako profilaktyka przed narażeniem na gazy bojowe działające na układ nerwowy), repelenty, takie jak DEET (N,N-dietylo–3-metylobenzamid), oraz pestycydy jest powiązana z rozwojem objawów zmęczenia, zaburzeniami snu, pogorszeniem funkcji poznawczych, bólami mięśni i ich osłabieniem, ataksją, nadmiernym poceniem, bólami głowy, gorączkami, bólami stawów, biegunkami, zaburzeniami funkcji pęcherza moczowego. Objawy te są podobne do objawów występujących w zespole przewlekłego zmęczenia (chronic fatigue syndrome – CFS) w fibromialgii (FB), zespole jelita drażliwego (irritable bowel syndrome – IBS), zespole chorego budynku i stresie pourazowym. U chorych z GWS obserwowano korelującą z objawami klinicznymi obecność przeciwciał przeciwko skwalenowi (adiuwantowi stosowanemu w wielu szczepionkach, niejednokrotnie razem z glinem) [21].
Gherardi i wsp. w 1998 r. opisali MMF, które jest spowodowane przez deponowanie w mięśniach glinu stosowanego jako adiuwant w szczepionce. Poza takimi objawami ogólnymi, jak ból mięśni, zapalenie stawów, osłabienia mięśni, przewlekłe zmęczenie, gorączka, pacjenci skarżą się na pogorszenie pamięci i funkcji poznawczych, trudności w utrzymaniu afektu oraz wahania nastroju. Obserwuje się zwiększone stężenia CK (kinazy tyrozynowej), przyspieszenie OB, pojawienie się autoprzeciwciał. Badanie EMG wykazuje uszkodzenie pierwotnie mięśniowe, a biopsja mięśnia i scyntygrafia galem potwierdzają uszkodzenie mięśni bez zniszczenia włókien mięśniowych [21, 22]. Zespół rozwija się przede wszystkim u osób z HLA-DR B1*01, co tłumaczy jego stosunkowo rzadkie występowanie [23].
Choroba związana z implantami silikonowymi piersi – siliconosis. U kobiet po wszczepieniu silikonowych implantów piersi mogą się pojawić przeciwciała antysilikonowe, obserwowano także rozwój choroby autoimmunologicznej. W 1996 r. Hennekens i wsp. opisali wśród 1800 badanych kobiet po implantacji piersi przypadki rozwoju choroby immunologicznej [określając ryzyko relatywne jej rozwoju na 1,25 (95% CI: 1,08–1,41)] [24]. Ryzyko rozwoju choroby autoimmunologicznej jest również związane z iniekcjami w celach kosmetycznych różnych substancji chemicznych (np. oleju mineralnego, gwajakolu, kolagenu, jodyny, parafiny) [25]. Stwierdzano również ryzyko rozwoju zmian twardzinopodobnych o typie morphea lub eozynofilowego zapalenia powięzi po wszczepieniu silikonowych implantów piersi, co tłumaczy się wpływem silikonu na proliferację fibroblastów i produkcję kolagenu [26, 27].
Biorąc pod uwagę wszystkie przedstawione badania i opisy przypadków, związek rozwoju choroby autoimmunologicznej z ekspozycją na adiuwanty wydaje się nie budzić wątpliwości. Ten wniosekpozwolił na zdefiniowanie kryteriów zespołu ASIA.
Wśród głównych kryteriów najistotniejsza jest ekspozycja na zewnętrzną stymulację (infekcja, szczepienie, silikon lub inne adiuwanty) przed pojawieniem się klinicznych objawów choroby. Drugim kryterium jest pojawienie się typowych klinicznych objawów: bólu, zapalenia i osłabienia mięśni, bólu i/lub zapalenia stawów, przewlekłego zmęczenia, nieregenerującego snu lub zaburzeń snu, objawów neurologicznych (szczególnie chorób demielinizacyjnych), pogorszenia pamięci i funkcji poznawczych, suchości jamy ustnej i oczu. Trzecim głównym kryterium jest poprawa po usunięciu czynnika powiązanego z objawami. Wyżej wymienione cechy kliniczne zespołu ASIA wyraźnie obejmują te, które mogą sugerować wystąpienie choroby autoimmunologicznej. Potwierdzenie obrazu choroby autoimmunologicznej, szczególnie badaniem histopatologicznym po wykonaniu biopsji zajętego narządu lub obecność autoprzeciwciał i przeciwciał skierowanych przeciwko adiuwantowi (np. przeciwciał przeciw silikonowi i skwalenowi) – są uznane za czwarte główne kryterium [21, 28]. Obecność przeciwciał/autoprzeciwciał i innych klinicznych objawów, np. zespół jelita drażliwego, jak również obecność specyficznego HLA (np. HLA-DRB1, HLA-DQ B1) oraz ewolucja obrazu w określoną chorobę autoimmunologiczną (TRU, TU, RZS, stwardnienie rozsiane) włączone są do mniejszych kryteriów rozpoznania zespołu ASIA.
Wystąpienie chorób autoimmunologicznych po szczepieniach, wobec masowości szczepień, jest relatywnie rzadkie – konieczne jest spełnienie równocześnie kilku warunków do ich rozwoju, np. ekspozycja na adiuwant, wystąpienie zjawiska molekularnej mimikry (czyli krzyżowej reakcji antygenów – białek mikroorganizmów z własnymi antygenami) i indywidualnej genetycznej podatności oraz wpływ czynników środowiskowych (infekcje, narażenie na dym tytoniowy, środki chemiczne, zanieczyszczenie środowiska).
Problem rozwoju zespołu ASIA spotkał się z rosnącym zainteresowaniem w związku z oceną bezpieczeństwa szczepień, szczególnie pacjentów z chorobami reumatycznymi (AIIRD). W 2011 r. przedstawiono rekomendacje EULAR dotyczące szczepień w tej grupie chorych i stwierdzono, że szczepienia są zalecane jako zapobieganie infekcjom, których ryzyko rozwoju jest większe u chorych z AIIRD niż w ogólnej populacji; powinno się jednak unikać szczepienia szczepionkami żywymi, szczepienie nie powinno być wykonywane w czasie zaostrzenia choroby [29, 32].
Wnioski.
Opracowanie kryteriów i zdefiniowanie zespołu ASIA pozwala zebrać różnorodne objawy kliniczne i zjawiska autoimmunologiczne u chorych po zastosowaniu adiuwantów. Ułatwi to klinicystom analizę trudnych i do tej pory wydawałoby się niezdiagnozowanych przypadków. Szersze omówienie zespołu ASIA będzie przedmiotem odrębnej pracy poglądowej w kolejnym numerze Reumatologii.
Podziękowania: Autorzy dziękują Profesorowi Carlo Perricone za pomoc w przygotowaniu artykułu.
Maria Maślińska deklaruje brak konfliktu interesów, natomiast prof. Yehuda Shoenfeld uczestniczy w sprawach sądowych, wspierając osoby dotknięte niekorzystnymi skutkami działania szczepionek i implantów piersi.
Literatura:
1. Clinical Immunology: Principles and Practice. Rich RR, Fleisher TA, Shearer WT, et al. (eds.). 3rd ed. Mosby-Elsevier, Philadelphia 2008.
2. Grzesiowski P, Hryniewicz W. Immunologia szczepień ochronnych. W: Immunologia. Gołąb J, Jakóbisiak M, Lasek W (red.). PWN, Warszawa 2004; 362-364.
3. Hogenesch H. Mechanism of immunopotentiation and safety of aluminum adjuvants. Front Immunol 2012; 3: 406.
4. O’Hogan DT. New generation vaccine adjuvants. In: Encyclopedia of Life Sciences. John Wiley & Sons, Chichester 2007; 1-7.
5. Israeli E., Agmon-Levin N, Blank M, Shoenfeld Y. Adjuvants and autoimmunity. Lupus 2009; 18: 1217-1225.
6. Shoenfeld Y., Agmon-Levin N. ‘ASIA’ – autoimmune/inflammatory syndrome induced by adjuvants. J Autoimmun 2011; 36: 4-8.
7. Evans D., Cauchemez S, Hayden FG. “Prepandemic” immunization for novel influenza viruses, “swine flu” vaccine, Guillain-Barré syndrome, and the detection of rare severe adverse events. J Infect Dis 2009; 200: 321-328.
8. Agmon-Levin N., Paz Z., Israeli E., Shoenfeld Y. Vaccines and autoimmunity. Nat Rev Rheumatol 2009; 5: 648-652.
9. Classen JB, Classen DC. Clustering of cases of insulin dependent diabetes(IDDM) occurring three years after hemophilus influenza B (HiB) immunization support causal relationship between immunization and IDDM. Autoimmunity 2002; 35: 247-253.
10. Ravel G, Christ M, Liberge P, et al. Effects of two pediatric vaccines on autoimmune diabetes in NOD female mice. Toxicol Lett 2003; 146: 93-100.
11. Hogenesch H, Azcona-Olivera J, Scott-Moncrieff C, et al. Vaccine-induced autoimmunity in the dog. Adv Vet Med 1999; 41: 733-747.
12. Koppang EO, Bjerk?s I, Haugarvoll E, et al. Vaccination-induced systemic autoimmunity in farmed Atlantic salmon. J Immunol 2008; 181: 4807-4814.
13. Satoh M, Reeves WH. Induction of lupus-associated autoantibodies in BALB/c mice by intraperitoneal injection of pristane. J Exp Med 1994; 180: 2341-2346.
14. Zafrir Y, Agmon-Levin N, Paz Z, et al. Autoimmunity following hepatitis B vaccine as part of the spectrum of ‘Autoimmune (Auto-inflammatory) Syndrome induced by Adjuvants’ (ASIA): analysis of 93 cases. Lupus 2012; 21: 146-152.
15. Soriano A, Verrecchia E, Marinaro A, et al. Giant cell arteritis and polymyalgia rheumatica after influenza vaccination: report of 10 cases and review of the literature. Lupus 2012; 21: 153-157.
16. Lerner A. Aluminum as an adjuvant in Crohn’s disease induction. Lupus 2012; 21: 231-238.
17. Rinaldi M, Perricone R, Blank M, et al. Anti-Saccharomyces cerevisiae Autoantibodies in Autoimmune Diseases: from Bread Baking to Autoimmunity. Clin Rev Allergy Immunol 2013 Jan 5. [Epub ahead of print].
18. Staines DR. Do cytosine guanine dinucleotide (CpG) fragments induce vasoactive neuropeptide mediated fatigue-related autoimmune disorders? Med Hypotheses 2005; 65: 370-373.
19. Vista ES, Crowe SR, Thompson LF, et al. Influenza vaccination can induce new-onset anticardiolipins but not 2-glycoprotein-I antibodies among patients with systemic lupus erythematosus. Lupus 2012; 21: 168-174.
20. Soldevilla HF, Briones SF, Navarra SV. Systemic lupus erythematosus following HPV immunization or infection? Lupus 2012; 21: 158-161.
21. Israeli E. Gulf War syndrome as a part of the autoimmune (autoinflammatory) syndrome induced by adjuvant (ASIA). Lupus 2012; 21: 190-194.
22. Gherardi RK, Coquet M, Chérin P, et al. Macrophagic myofasciitis: an emerging entity. Groupe d’Etudes et Recherche sur les Maladies Musculaires Acquises et Dysimmunitaires (GERMMAD) de l’Association Française contre les Myopathies (AFM). Lancet 1998; 352: 347-352.
23. Gherardi RK, Authier FJ. Macrophagic myofasciitis: characterization and pathophysiology. Lupus 2012; 21: 184-189.
24. Chérin P, Authier FJ, Gherardi RK, et al. Gallium-67 scintigraphy in macrophagic myofasciitis. Arthritis Rheum 2000; 43: 1520-1526.
25. Hennekens CH, Lee IM, Cook NR, et al. Self-reported breast implants and connective-tissue diseases in female health professionals. A retrospective cohort study. JAMA 1996; 275: 616-621.
26. Vera-Lastra O, Medina G, Cruz-Dominguez Mdel P, et al. Human adjuvant disease induced by foreign substances: a new model of ASIA (Shoenfeld’s syndrome). Lupus 2012; 21: 128-135.
27. Kivity S, Katz M, Langevitz P, et al. Autoimmune syndrome induced by adjuvants (ASIA) in the Middle East: morphea following silicone implantation. Lupus 2012; 21: 136-139.
28. Lidar M, Agmon-Levin N, Langevitz P, Shoenfeld Y. Silicone and scleroderma revisited. Lupus 2012; 21: 121-127.
29. Goldblum RM, Pelley RP, O’Donell AA, et al. Antibodies to silicone elastomers and reactions to ventriculoperitoneal shunts. Lancet 1992; 340: 510-513.
30. Perricone C, Agmon-Levin N, Valesini G, Shoenfeld Y. Vaccination in patients with chronic or autoimmune rheumatic diseases: the ego, the id and the superego. Joint Bone Spine 2012; 79: 1-3.
31. van Assen S, Bijl M. Immunization of patients with autoimmune inflammatory rheumatic diseases (the EULAR recommendations). Lupus 2012; 21: 162-167.
32. Bijl M, Agmon-Levin N, Dayer JM, et al. Vaccination of patients with auto-immune inflammatory rheumatic diseases requires careful benefit-risk assessment. Autoimmun Rev 2012; 11: 572-576.
Źródło:
Reumatologia 2013, 51(2), s. 101–107
Impact of environmental factors on the prevalence of autistic disorder after 1979
Szczepionki produkowane z wykorzystaniem ludzkich linii komórkowych mogą mieć związek z rosnącą liczbą przypadków autyzmu.
Badanie to opracowano w celu sprawdzenia, czy zanieczyszczenia szczepionek dla dzieci ludzkimi komórkami zarodkowymi i retrowirusami mają związek z autyzmem. Badanie obejmowało wszystkie dzieci urodzone po 1979 roku w US, zachodniej Australii, Wielkiej Brytanii i Danii, których karty szczepień były publicznie dostępne i u których w późniejszym czasie stwierdzono zaburzenia ze spektrum autyzmu.
Fragmenty DNA i retrowirusy mogą prowokować mutacje genetyczne.
Punkty zwrotne – daty wskazujące na znaczny wzrost liczby przypadków autyzmu korelowały z wprowadzeniem szczepionek produkowanych z wykorzystaniem ludzkich linii komórkowych, tj.: MMR oraz szczepionek przeciwko ospie wietrznej (zawierających wirus Varicella zoster) i WZW typu A.
Wyższy wiek ojca i zmiany w Diagnostycznym i statystycznym podręczniku zaburzeń psychicznych (DSM – Diagnostic and Statistical Manual) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego nie są głównymi czynnikami wzrostu prewalencji autyzmu.
http://www.academicjournals.org/journal/JPHE/article-abstract/C98151247042
http://academicjournals.org/article/article1411048618_Deisher%20et%20al.pdf