Metoda Leicester – ospa prawdziwa  i nieszczepieni … czyli dostrzegalny sukces rezygnacji ze szczepień na rzecz wprowadzenia innych środków zapobiegających chorobie…

Metoda Leicester – ospa prawdziwa  i nieszczepieni… czyli dostrzegalny sukces rezygnacji ze szczepień na rzecz wprowadzenia innych środków zapobiegających chorobie…

 

Niedawno opublikowałem artykuł dotyczący pilotażowego badania porównującego zdrowie szczepionych i nieszczepionych, amerykańskich dzieci w wieku od 6 do 12 lat [Pilot comparative study on the health of vaccinated and unvaccinated 6- to 12- year old U.S. children.]

NIESZCZEPIENI kontra SZCZEPIENI – Children’s Medical Safety Research Institute

 

Dowiedziałem się o tym badaniu gdy ponownie czytałem kilka rozdziałów z książki Suzanne Humphries i Romana Bystrianyka : „Dissolving Illusions: Disease, Vaccines, and the Forgotten History” (Rozwiewanie iluzji: Choroby, szczepienia i zapomniana historia). Rozdziały 6 i 7 opisują historię szczepień przeciwko ospie prawdziwej i opór przeciwko nim w mieście Leicester w Anglii w latach 1860-1880.

Mówiąc w skrócie, to w tamtym czasie istniał w Anglii ogromny nacisk na szczepienia.  „Ustawa o szczepieniach z 1867 roku [Vaccination Act] skonsolidowała dotychczas obowiązujące przepisy dotyczące szczepień i ustanowiła grzywny dla rodziców, którzy nie poddawali swych dzieci szczepieniu w ciągu 3 miesięcy od urodzin” (Humphries, str. 114). Nawet przy takiej presji na masowe szczepienia, kolejna epidemia ospy prawdziwej uderzyła w Anglię na początku lat 70-tych XIX wieku.

Doprowadziło to do utraty zaufania względem szczepień:

„Musi być uderzające dla uważnego obserwatora, że wszystkie niedawne wybuchy epidemii ospy prawdziwej pojawiały się pośród populacji gdzie szczepienie wymuszone przez prawodawstwo było rygorystycznie i systematycznie przeprowadzane” (str. 115).

W obliczu tego buntu przeciwko szczepieniu, rząd przedsięwziął bardziej rygorystyczne kroki w celu przymuszenia do masowych szczepień w tym „urzędników ds. szczepień, którzy sądownie ścigali rodziców odmawiających zaszczepienia swoich dzieci: ( … ) Ze względu na poważne a czasami śmiertelne skutki tej procedury (szczepienia) rząd wytrwale wspiera szczepienia poprzez stosowanie kar pieniężnych i aresztu, co z kolei motywowało ludzi do buntowania się. W wielkiej liczbie zebrali się na ulicach miasta Leicester ( Anglia) by protestować.” (116,118)

Ilustracja z publikacji London Society for the Abolition of Compulsory Vaccination (Londyńskiego Stowarzyszenia na rzecz zniesienia obowiązkowych szczepień) z połowy lat 80-tych XIX wieku.

W 1885 roku odbyła się ogromna demonstracja przeciw przymusowym szczepieniom, w której wzięło udział 80 do 100 tysięcy ludzi. W swoim przemówieniu do zebranych, radny Leicester – pan Councillor Butcher powiedział:

„Wielu z pośród tu obecnych cierpi z powodu tych ustaw, a wszystko o co proszą, to to by w przyszłości pozostawić ich oraz ich dzieci w spokoju. Oni żyją na tym świecie jeszcze z innych powodów, niż bycie przedmiotem eksperymentów by uwolnić się od tej konkretnej choroby. Duża i wciąż rosnąca część opinii publicznej była zdania, że najlepszym sposobem na pozbycie się ospy prawdziwej i podobnych chorób jest używanie dużych ilości wody, spożywanie dobrego jedzenia, mieszkanie w jasnych i przestronnych mieszkaniach oraz pilnowanie, aby władze miasta utrzymywały ulice w czystości, a kanalizację sprawną. Gdy takie szczegóły zostaną dopilnowane, to nie będzie potrzeby obawiać się ospy prawdziwej, ani żadnej innej podobnej choroby; a jeżeli zostało by to zaniedbane to ani szczepienia, ani żadna ustawa parlamentu nie mogłaby ich uratować.” (121)

Następnie wystąpił pan William Young (sekretarz Towarzystwa Londyńskiego) zauważając, że:

„Ustawy nakazujące przymusowe szczepienia podważają wolność osobistą, która jest prawem przysługującym z urodzenia każdemu wolnemu Brytyjczykowi; ustawy te są niszczące wobec praw rodzicielskich, tyraniczne i niesprawiedliwe w swoim działaniu, a zatem powinno im się przeciwstawić wszelkimi konstytucyjnymi środkami.” (121)

Na spotkaniu po demonstracji, gdzie na podium wypowiedzieli się  „delegaci z ponad 60 miast” uchwalono jednogłośnie następujące postanowienia:

„Ustawy o przymusowych szczepieniach czynią kochających i sumiennych rodziców przestępcami, na których nakłada się grzywny, tracą przez nie swoje mienie oraz są więzieni. Do tego przyczyniają się do rozprzestrzeniania choroby i przynoszą śmierć.

Przez te ustawy pięć tysięcy naszych współbraci jest ściganych, co jest hańbą wobec Zbioru Ustaw i powinny zostać niezwłocznie zniesione.” (122)

 

Metoda Leicester

 

Demonstracja okazała się sukcesem dla zaangażowanych w nią osób i umożliwiła miastu Leicester swobodę w stosowaniu metod, które uznano za najskuteczniejsze w leczeniu przypadków ospy i radzenia sobie z epidemiami. Poniżej opisane są sposoby wykorzystywane przez mieszkańców znane jako „metoda leicester” zaczerpnięte z artykułu „Anti-Vaccination Demonstration at Leicester” (Antyszczepionkowa demonstracja w Leicester) opublikowanego w czasopiśmie ,,The Times’’ z 24 marca 1885 roku:

„W ostatnim dziesięcioleciu mieliśmy okazję zaobserwować nadzwyczajny spadek liczby szczepień, ale pomimo to miasto cieszyło się niemal całkowitą odpornością przeciw ospie prawdziwej. W tym czasie nigdy nie doświadczyli występowania więcej niż 2 lub 3 przypadków zachorowania w tym samym czasie. Nowa metoda, która uważana jest za skuteczne narzędzie praktyczne w zapobieganiu chorobom, została wprowadzona w życie przez komisję sanitarną władz miasta, zajmującej się eliminowaniem ospy prawdziwej. Ospa stała się jedną z najmniej kłopotliwych chorób, z którymi się zmagają.

Metoda leczenia, mówiąc w skrócie jest taka: Gdy tylko wystąpi przypadek ospy prawdziwej, lekarz i właściciel domu, w którym zamieszkuje chory pod groźbą kary grzywny muszą zgłosić nowe ognisko władzom miasta. Na miejsce przyjeżdża wezwany zespół, odpowiadający zajmowaniem się przypadkami ospy i w ciągu kilku godzin pacjent jest już bezpieczny w szpitalu. Rodzina zabranego pacjenta i współlokatorzy domu są poddawani kwarantannie w wygodnych kwaterach a dom zostaje dokładnie zdezynfekowany. Skutek tych działań jest taki, że w każdym przypadku choroba zostaje szybko i całkowicie zduszona w zarodku stosunkowo niewielkim kosztem. 

W ramach tego systemu władze miasta wyraziły opinię, że szczepienia nie są konieczne, gdyż jak twierdzą, radzą sobie z chorobą w bardziej bezpośredni i skuteczny sposób. To oraz powszechne przekonanie, że szczepienie skutkuje chorobą i śmiercią można uznać za fundamenty, na których opiera się opozycja wobec ustaw nakazujących przymusowe szczepienie.”

Zwolennicy szczepień wywodzący się z medycznej profesji, chętnie głosili proroctwa dotyczące przewidywanej zagłady Leicester, którego populacja w wysokim stopniu była nieszczepiona (sądzę, że zaszczepiono tam poniżej 10% ludności), ale ich przepowiednie nigdy się nie sprawdziły. (127)

W rzeczywistości podczas kolejnego wybuchu epidemii ospy prawdziwej w 1893, niezaszczepiona populacja Leicester miała się znacznie lepiej niż ci z wysokim poziomem wyszczepialności:

„ …. Leicester, którego populacja w grupie wiekowej poniżej 10 lat praktycznie jest nieszczepiona, miała wskaźnik śmiertelności z powodu ospy prawdziwej wynoszący 144 przypadki na milion mieszkańców; podczas gdy miasto Mold (w Flintshire, w Anglii) w którym wszyscy urodzeni mieszkańcy w ciągu ostatnich 18 lat byli zaszczepieni miało wskaźnik śmiertelności wynoszący 3.614 zgonów na milion.” (127-128)

To ogromna różnica! Dostrzeżono ją również podczas epidemii ospy prawdziwej w latach 1891 – 1894:

„…  w mieście Birmingham z wysokim poziomem wyszczepialności wystąpiły 63 przypadki zachorowań na ospę prawdziwą i 5 zgonów na 10.000 mieszkańców w porównaniu z Leicester, w którym wystąpiło 19 przypadków zachorowań i 1 zgon na 10.000.” (128)

To zjawisko powtarzało się raz za razem.

W swojej pracy „Leicester: Sanitation versus Vaccination” (Leicester: Dobre warunki sanitarne kontra szczepienia) J.T. Biggs pisał:

 

„Historia zachorowań na ospę prawdziwą w Leicester oraz potwierdzona skuteczna higiena sanitarna jako profilaktyka przeciwko ospie, przetrwa najbardziej wnikliwą analizę. Każda kolejna epidemia, odkąd spadł poziom wyszczepialności, przy większej części niezaszczepionej populacji wciąż wskazuje na niższy wskaźnik śmiertelności.” (Biggs – str. 459-460).

Doktor medycyny C. Killick Millard będący na stanowisku ministra zdrowia w Leicester zaobserwował i stwierdził w 1904 roku:

 

„Zagrożenia dla osób niezaszczepionych przeciw ospie prawdziwej – Ponadto doświadczenie z Leicester podczas ostatniej epidemii, podobnie jak poprzednich (w latach 1892 – 93) dziesięć lat temu, wydają się wskazywać, że tam gdzie wprowadzono i praktykowane są nowoczesne sposoby, osoby niezaszczepione mają mniejsze ryzyko zachorowania na ospę prawdziwą, niż zazwyczaj zakładano, nawet podczas epidemii.  Wcześniej prorokowano, że jeśli ospa dostanie się pomiędzy niezaszczepione dzieci z Leicester to „rozprzestrzeni się niczym pożar”.  Oczywiście spodziewałem się takiego obrotu sytuacji, gdy po raz pierwszy przyjechałem do Leicester i było to przyczyną mego ogromnego niepokoju podczas epidemii. Jednak pomimo epidemii trwającej 10 miesięcy, zachorowało 136 dzieci (poniżej 15 roku życia).

Dzieci zarażały się głównie od szczepionych dorosłych, co więcej nie można powiedzieć, że ta choroba wykazywała jakąkolwiek tendencję do „atakowania” całej populacji nieszczepionych dzieci….  Powiedziałem wystarczająco dużo by wykazać, że „metoda Leicester” okazała się być lepsza niż oczekiwano.” (str. 510 – 511)

Dr Milard dokonał kolejnej ważnej obserwacji stwierdzając, że:

„nawet jeśli szczepienia zmniejszyły ciężkość przechodzenia ospy prawdziwej, to wciąż nie zatrzymały jej rozprzestrzeniania się, ponieważ zarówno ciężka jak i łagodna forma jest zakaźna. ( …. ) Dr Milard stwierdził, że szczepienia w wieku niemowlęcym odegrały znacznie mniejszą rolę w ograniczaniu rozprzestrzeniania się ospy, niż przewidywano, zaś niezaszczepione osoby nie stanowiły zagrożenia dla społeczności. Dlatego przymusowe szczepienia nie są uzasadnione.” (str. 130).

W artykule Stuarta M. Frasera w Medical History (Historia medycyny) opublikowanym w 1980 roku poczynił on następującą uwagę na temat Metody Leicester:

 

Leicester and smallpox: the Leicester method.

„Miasto Leicester stanowi przykład, prawdopodobnie pierwszy, gdzie pomyślnie wprowadzono inne środki celem eliminacji choroby ze społeczności, niż całkowite uzależnienie od szczepień…  System natychmiastowego zgłaszania, izolacji i kwarantanny okazał się być szczególnie skuteczny w celu unikania  i ograniczania zarażeń ospą prawdziwą.” (str.133)

Ten trwający ponad 60 lat „eksperyment” w Leicester „wykazał, że ta metoda była sukcesem, jak również demonstruje, że ugruntowane naukowe myślenie może być błędne”. (str.137)

W artykule dr. J.W. Hodge’a pt. „How Small-Pox was Banished from Leicester,” [Jak ospa prawdziwa została wygnana z Leicester] opublikowanym w 1911 roku stwierdził on:

„Doświadczenie niezaszczepionego Leicester jest zaskakującym odkryciem dla ludzi i cierniem w oku dla propagatorów szczepień na całym świecie. Oto mamy do czynienia z wielkim miastem przemysłowym o ludności prawie ćwierć miliona mieszkańców, które zademonstrowało w kluczowym teście trwającym ponad ćwierć wieku, że niezaszczepiona populacja była znacznie mniej podatna na zachorowanie i o wiele mniej dotknięta ospą prawdziwą, niż w czasach gdy 95% niemowląt było zaszczepionych, a dorosła populacja szczepiona ponownie.” (str.138)

Tak więc, wracając do mojej wzmianki dotyczącej wpisu omawiającego badanie, w którym porównywano szczepionych z nieszczepionymi opublikowanym w Journal of Translational Sciences. Przykład Leicester służy jako jedno z pierwszych badań porównujących szczepionych z nieszczepionymi – co więcej pochodzi z 80-tych lat XIX wieku!

To znakomity przykład myślenia poza skostniałym schematem oraz sprawdzenia, co naprawdę działa w przypadku choroby, zamiast zakładać, że szczepienie jest jedynym rozwiązaniem na wszelkie schorzenia. Służy również zilustrowaniu tego, jak dobrze są zaprojektowane nasze układy odpornościowe, kiedy pozwoli im się działać tak jak zostały zaprogramowane przez naturę. Nasze organizmy wiedzą co robić, a zwłaszcza w połączeniu z dobrym odżywianiem, właściwymi warunkami sanitarnymi, dbaniem o higienę oraz strategicznym zarządzaniem i właściwą opieką nad zarażonymi ludźmi.

Na podstawie:

1. Humphries, Dr. Suzanne, and Roman Bystrianyk, Dissolving Illusions: Disease, Vaccines, and the Forgotten History
2. Biggs, J.T., Leicester: Sanitation versus Vaccination, http://www.whale.to/a/biggs.html
3. Fraser, Stuart M., Medical History, “Leicester and Smallpox: The Leicester Method,” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1082657/?page=1

 

Źródło: The Leicester Method, Smallpox, and the Unvaccinated

 

Zobacz na:  Antyszczepionkowa Liga z Leicester
Szczepienia: Historia mitu – Roman Bystrianyk i dr Suzanne Humphries
Kalendarz szczepień w XIX i XX wieku.
O krzyczącej niedorzeczności i strasznej szkodliwości szczepienia ospy. – ks. Wincenty Pixa
Przymus szczepień – historia szczepień obowiązkowych – Sherri Tenpenny